Με τις συνομιλίες διάσωσης μεταξύ της Ελλάδας και των πιστωτών να καταρρέουν, φαίνεται λογικό να αρχίσει να σκέφτεται κανείς ποιες άμυνες μπορεί να χρειαστεί το ευρώ για να αντιμετωπίσει τις επιπτώσεις μιας χώρας που αφήνει το ενιαίο νόμισμα, σημειώνει ο Mark Gilbert στο Bloomberg View.
Μόλις αποδειχθεί ότι η συμμετοχή στην ευρωζώνη δεν είναι αμετάκλητη, τα υπόλοιπα μέλη θα χρειαστεί να επαναβεβαιώσουν την ενότητά τους. Και ένας τρόπος για να το κάνουν αυτό, θα ήταν να αναστηθεί, με ελαφρώς τροποποιημένη μορφή, η έννοια των ευρωομολόγων.
Η συζήτηση για το Grexit δεν αποτελεί πλέον ταμπού στα ανώτερα κλιμάκια της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Κάποιος ιδιοτελής θα πίστευε ότι η ΕΕ θα επιδείξει μικρό ενδιαφέρον για τις μετά το ευρώ ανάγκες της Ελλάδας. Ακριβώς το αντίθετο –η Ευρώπη θα είχε κίνητρο να αφήσει την χώρα που εγκαταλείπει το ευρώ να υποφέρει προκειμένου να δείξει πόσο κρύα και μοναχική ζωή μπορεί να υπάρξει εκτός των προστατευτικών ορίων της ομάδας του ευρώ, για να... αποθαρρύνει τους υπόλοιπους.
Η ΕΕ θα χρειαστεί να δείξει αλληλεγγύη για να αποδείξει στους κατόχους ομολόγων της περιοχής και τους traders νομισμάτων παγκοσμίως ότι το ευρώ είναι η εικόνα μιας αληθινής οικονομικής ένωσης, όχι απλώς μια χίμαιρα ενός συνδεδεμένου νομίσματος.
Σε διαφορετική περίπτωση, τα ασθενέστερα μέλη του ευρώ μπορεί να βρεθούν να επιλέγονται ένα-ένα από τους κερδοσκόπους, οδηγώντας το κόστος δανεισμού τους στην οροφή, στην επιδίωξη κέρδους.
Η Ευρώπη θα μπορούσε να πετύχει ό,τι είναι αναγκαίο, αναβιώνοντας σχέδια για την ευρωζώνη (ή για τις χώρες που έμειναν, σε αυτή την περίπτωση), ώστε να συνασπιστούν για να καλύψουν τις ανάγκες δανεισμού. Και υπάρχει ένας τρόπος για την επιδίωξη αυτού του στόχου που θα πρέπει να ξεπεράσει τις φιλοσοφικές αντιρρήσεις που έχουν προηγουμένως ακουστεί εναντίον της ιδέας.
Τόσο ο μηχανισμός όσο και η αντίθεση στα κοινά ομόλογα, οριοθετούνται εύκολα. Αντί να πουλάνε το δικό τους 10ετές ομόλογο οι Γερμανία, Ισπανία, Ιταλία και οι υπόλοιποι, θα υπάρχει ένα ημερολόγιο έκδοσης από μια κεντρική υπηρεσία δανεισμού.
Οι επενδυτές θα αγόραζαν 10ετή ομόλογα, και τα έσοδα θα μοιραζόταν μεταξύ των χωρών του ενιαίου νομίσματος σύμφωνα με τις ανάγκες τους.
Ένα τέτοιο σύστημα θα επέτρεπε μεγαλύτερες εκδόσεις ομολόγων που θα ήταν πιο εύκολο να πουληθούν και να αγοραστούν, και ένα προβλέψιμο χρονοδιάγραμμα πωλήσεων που θα εξάλειφε τον ανταγωνισμό μεταξύ των δανειοληπτών. Μια ανάλυση του 2011 από το Bruegel, αναφερόταν στα θέματα αυτά προτείνοντας τα "blue bonds".
Στους αντιπάλους ωστόσο δεν αρέσει η ιδέα της από κοινού υποχρέωσης. Εάν τα ομόλογα υπήρχαν σήμερα, για παράδειγμα, οι γείτονες της Ελλάδας θα μπορούσαν να είναι υπόλογοι για τα χρέη της Ελλάδας στην αγορά.
Υπάρχει λύση, ωστόσο. Ο Peter Bofinger, ο Γερμανός οικονομολόγος και σύμβουλος της Μέρκελ, έχει προτείνει κάτι τα "euro bundles" που δεν θα περιλαμβάνει το ενδεχόμενο οι φορολογούμενοι μιας χώρας να είναι υπεύθυνοι για τις υποχρεώσεις μιας χώρας που χρεοκοπεί.
Η αναβίωση της έννοιας των κοινών ομολόγων, θα ήταν ένας έξυπνος τρόπος για την ΕΕ να ορκιστεί πίστη στο ευρώ, χρησιμοποιώντας ένα σχέδιο που απορρίπτει την κατανομή των βαρών, τονίζει Gilbert.
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr