Ο Γουλιέλμος Β’ της Οράγγης έγραφε ότι «δεν υπάρχει ευνοϊκός άνεμος γι’ αυτόν που δεν ξέρει πού πηγαίνει».
Αν ο Γουλιέλμος δεν ήταν της Οράγγης, αλλά της Ελλάδας το 2014 θα γνώριζε την αποθέωση σε θεωρητικό επίπεδο για την ορθότητα του αποφθέγματός του, ενώ σε πρακτικό θα βλαστημούσε την τύχη του που γεννήθηκε σε μία χώρα που επιμένει, ίσως στην πιο δύσκολη στιγμή της ιστορίας της, να βαδίζει χωρίς πρόγραμμα, στόχο και όραμα για το μέλλον.
Αν ο Γουλιέλμος της Οράγγης ήταν της Ελλάδας του 2014 θα βλαστημούσε την τύχη του να γεννηθεί σε μια χώρα που επιμένει να βαζίδει χωρίς πρόγραμμα
Το μόνο που ξέρουμε είναι ότι θέλουμε να είμαστε στην Ευρώπη! Αυτό, έτσι γενικά και αόριστα. Ούτε πως, ούτε με ποιους όρους, ούτε με ποιο τίμημα, ούτε με ποια πολιτική. Απλά θέλουμε! Γιατί; Γιατί έτσι.
Το ίδιο και με τη ΔΕΗ, που έχει μπει και πάλι στη ζωή μας. Οχι για τους δυσβάστακτους λογαριασμούς και τις υπέρογκες χρεώσεις υπέρ τρίτων στα οικιακά τιμολόγια, όχι για το πάγιο και διαρκές χαράτσι-έγκλημα στις επαγγελματικές χρεώσεις, που είναι και βαθύτατα αντιαναπτυξιακό, αλλά ποιος νοιάζεται τώρα για τέτοια, ούτε για τους συνδικαλιστές της που έκαναν ό,τι περνούσε απ’ το χέρι τους όλα τα χρόνια για να την απαξιώσουν, αλλά για το αν θα πουληθεί ή αν θα παραμείνει όπως ήταν. Στα μαύρα της τα χάλια δηλαδή.
Από την άλλη, για να μην ωραιοποιούμε και την κατάσταση, όχι ότι αν πουληθεί θα μειωθούν οι λογαριασμοί ή θα μειωθεί η τιμή της κιλοβατώρας στις επαγγελματικές συνδέσεις. Καμία τέτοια πρόβλεψη δεν υπάρχει. Αφήνονται όλα στον Θεό του «ελεύθερου ανταγωνισμού». Κι ας έχει αποδειχθεί κάλπικος. Το πλέον πιθανό είναι να μειωθούν οι μισθοί των εργαζομένων και να αυξηθούν οι χρεώσεις. Αλλά τέτοια ώρα, τέτοια λόγια...
Η πιθανότητα να πουληθεί με όρους, προϋποθέσεις και πολυετές επενδυτικό πρόγραμμα, όπως αρμόζει δηλαδή σε μία επιχείρηση που κρατά στα χέρια της τα κλειδιά της χώρας, προς όφελος των εργαζομένων της και του κοινωνικού συνόλου, ούτε που περνά από το μυαλό Κυβέρνησης και Αξιωματικής Αντιπολίτευσης.
«Μα τότε δεν θα τη θέλουν οι επενδυτές», θα μου απαντούσε ένας νεοφιλελεύθερος φίλος μου που πίνει νερό στο όνομα των αγορών. «Μη σώσει», θα του έλεγε η γιαγιά μου απ’ τον παράδεισο σε άψογα Χαλκιδικιώτικα, κι ας ήταν δεξιά. Να την κρατήσει το κράτος, δηλαδή εμείς, να διώξουμε τους καρεκλοκένταυρους, τους γλείφτες της εκάστοτε εξουσίας, να βάλουμε έναν σοβαρό άνθρωπο να τη διοικεί, προς Θεού μακριά από κομματικές επιλογές, να την καταστήσουμε κερδοφόρα, όχι πίνοντας το αίμα του ελληνικού λαού κι όλα καλά. Δεν μπορούμε; Είμαστε άξιοι της τύχης μας.
Οπως έλεγε κι ο Αυστριακός φιλόσοφος και εμπνευστής των «ανοιχτών κοινωνιών», Καρλ Πόπερ, «επιτέλους, πόσους κύκνους πρέπει να δούμε για να πεισθούμε ότι οι κύκνοι είναι άσπροι».
Υ.Γ: Την ιστορία με το ασχημόπαπο την ξέρετε;
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr