Όταν ο Σάμουελ Χάντιγκτον το 1993 δημοσίευσε στο περιοδικό Foreign Affairs το δοκίμιο «Η σύγκρουση των πολιτισμών και ο ανασχηματισμός της παγκόσμιας τάξης» που έγινε τρία χρόνια αργότερα βιβλίο , απαντούσε στον Φράνσις Φουκουγιάμα και «Το Τέλος της Ιστορίας».
Με τη σφαγή στο Παρίσι ο Χάντινγκτον παραμένει επίκαιρα αμφιλεγόμενος
Σε αδρές γραμμές απαντούσε ότι όχι, με την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού δεν εκλείπουν οι λόγοι σύγκρουσης αλλά μετατίθενται στις πολιτισμικές διαφορές. «Η θεμελιώδης πηγή συγκρούσεων σ' αυτό τον καινούργιο κόσμο δεν θα είναι πρωταρχικά ούτε ιδεολογική ούτε οικονομική. Οι μεγάλοι διαχωρισμοί στο εσωτερικό της ανθρωπότητας και η κυρίαρχη πηγή συγκρούσεων θα είναι πολιτισμικοί. Τα εθνικά κράτη θα παραμείνουν οι ισχυρότεροι παίκτες στις διεθνείς υποθέσεις, οι κυριότερες όμως συγκρούσεις στην παγκόσμια πολιτική θα προκύψουν ανάμεσα σε έθνη και ομάδες διαφορετικών πολιτισμών. Οι διαχωριστικές γραμμές μεταξύ πολιτισμών θα είναι τα πολεμικά μέτωπα του μέλλοντος» Και προσδιόριζε τις διαφορές στην ιστορία, τη γλώσσα, την παράδοση και -το κυριότερο- τη θρησκεία.
Ελάχιστες θεωρητικές προσεγγίσεις για την μεταψυχροπολεμική εποχή έχουν προκαλέσει τέτοιες αντιδράσεις όσο αυτή αλλά καμία δεν έρχεται ξανά και ξανά στο προσκήνιο σαν «προφητεία» Από την 11 Σεπτεμβρίου και το κύμα των επιθέσεων της Αλ Κάϊντα ως την Αραβική Ανοιξη και σήμερα πλέον με τη σφαγή στο Παρίσι , ο Χάντινγκτον παραμένει επίκαιρα αμφιλεγόμενος.
Ερωτηματικά που σχετίζονται με τον τρόπο αντίδρασης της Ευρώπης
Ανασύροντας από μια έξοχη –επικριτική- ανάλυση του Παναγιώτη Κονδύλη το 1997 ένα απόσπασμα, τα ερωτηματικά μεγαλώνουν «….η πρόθεση του Huntington να χρησιμεύσει ως ιδεολογικός πόλος έλξεως της «Δύσης» (υπό αμερικανική ηγεσία), αν τυχόν αυτή, για οικονομικούς και στρατιωτικούς λόγους, ερχόταν σε σφοδρή σύγκρουση με μη δυτικές Δυνάμεις. Τότε το πνευματικό κλίμα στη Δύση θα άλλαζε ακαριαία και ενάντια στην αλλαγή αυτή μάταια θα αμύνονταν (αν καθόλου αμύνονταν) όσοι σήμερα κυνηγούν τη δημοσιότητα κηρύσσοντας τη «συνεννόηση μεταξύ των πολιτισμών» ή πραγματώνοντάς την σε εξωτικά «πολυ-πολιτισμικά» συνέδρια με πληρωμένη τη συμμετοχή. Μια λεκτική συνεννόηση στο στρογγυλό τραπέζι πριν από τη λύση υλικών επίμαχων ζητημάτων δεν στοιχίζει τίποτε και γι’ αυτό δεν επιφέρει και τίποτε. Τη λύση των επίμαχων ζητημάτων δεν την καθιστά δυνατή η «αμοιβαία κατανόηση» καθ’ αυτήν, παρά αντίθετα: η (διαφαινόμενη, έστω) λύση γεννά την προθυμία για κατανόηση του άλλου. Ο τρόπος με τον οποίο ένας πολιτισμός μέσω των σημαινόντων εκπροσώπων του κατανοεί έναν άλλον αποτελεί συνάρτηση των πραγματικών σχέσεων ανάμεσα στους πολιτισμούς και αντίστοιχα μεταβάλλεται. Το ίδιο ισχύει και για την ίδια τη διακήρυξη ότι ο ένας θέλει να κατανοήσει τον άλλον ως «ίσος προς ίσον….»
Ερωτηματικά που σχετίζονται με τον τρόπο αντίδρασης της Ευρώπης που πρέπει να αποφασίσει τι είδους «πόλεμο» θα επιλέξει , ποια διάρκεια θα έχει και κυρίως σε ποιο έδαφος θα διεξαχθεί. Διότι «πόλεμος» σε ένα θολό στρατηγικά τοπίο εντός , εκτός και επι τα αυτά , δεν μπορεί να έχει καλό τέλος για εμάς και τις αξίες μας.
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr