Όλα δείχνουν ότι ο τόπος είναι πολύ πιθανό να αποκτήσει μία κυβέρνηση της αριστεράς. Ας φανταστούμε, ας ονειρευτούμε καλύτερα, τι θα έπρεπε να κάνει καταρχήν σε επίπεδο αξιών και αρχών (γιατί τα προγράμματα, έχει αποδειχθεί, λίγη αξία έχουν μπροστά στην παντοδυναμία της συγκυρίας, σε αντίθεση με τη συνεπή τήρηση των αξιών).
Πρώτον, οραματίζομαι ότι θα έπρεπε να ενώσει και όχι να διχάσει. Πρακτικά να εγκαταλείψει τη μισαλλόδοξη και κενή περιεχομένου διάκριση (και διχόνοια) του μνημονίου και αντιμνημονίου και να ενώσει γύρω από ένα εθνικό πρόγραμμα εξόδου από τη κρίση. Έναν οδικό χάρτη εξόδου με ρεαλισμό και ειλικρίνεια. Να φτιάξει μία νέα κοινωνική πλειοψηφία ελπίδας και προσπάθειας, βασισμένη στην αλληλεγγύη και τη δημιουργία.
να εγκαταλείψει τη μισαλλόδοξη και κενή περιεχομένου διάκριση (και διχόνοια) του μνημονίου και αντιμνημονίου
Δεύτερον, οραματίζομαι ότι θα έπρεπε να είναι κυβέρνηση όλων των Ελλήνων και όχι των νεο-ημετέρων. Να μην προχωρήσει σε αποκλεισμούς και διώξεις. Να μην προσωποποιήσει προσχηματικά τον φθόνο. Να μην ξανακούσουμε το γνωστό "φταίνε όλοι οι προηγούμενοι", ακόμη κι αν έτσι σε κάποιο μέτρο – διαφορετικό – είναι.
Τρίτον, οραματίζομαι ότι θα έλεγε την αλήθεια και δεν θα οπισθοχωρούσε κι αυτή κάτω από το χείμαρρο του ολέθριου λαϊκισμού. Αλήθεια για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα η χώρα, αλήθεια για τα αδιέξοδα της Ευρώπης, αλήθεια για τη δύσκολη πορεία που έχουμε ακόμη εμπρός μας. Οραματίζομαι ότι δεν θα πουλούσε μαγκιά στην Ευρώπη, ότι θα στεκόταν με σύνεση αλλά και αξιοπρέπεια, ότι θα είχε οδηγό την πειθώ και πρόγραμμα, την υπέρβαση και την υπομονή για να αλλάξει αυτή η τυφλή κοντόφθαλμη τιμωρητική στάση, που δυστυχώς επέδειξαν οι εταίροι μας και που έχει εξαπλώσει την κρίση σε όλη την Ευρώπη. Ότι θα ξαναέβαζε τη χώρα μας στο βάθρο της ευρωπαϊκής αξιοπρέπειας κερδίζοντας το σεβασμό των εταίρων μας.
Τέταρτον, οραματίζομαι ότι θα πορευόταν με δικαιοσύνη. Δικαιοσύνη ως προς τα βάρη, την τήρηση της ισονομίας και της ισοπολιτείας. Δικαιοσύνη όμως και με την έννοια της αριστοτελικής μεσότητας. Δηλαδή της μετριοπάθειας με εγκατάλειψη των άκρων και κυρίως της λογικής των άκρων.
Ότι δεν θα κυνηγούσε τον υγιή πλούτο, ...αντίθετα θα τα έβαζε με την ισχυρή κλεπτοκρατία.
Πέμπτον, οραματίζομαι ότι θα ενστερνιζόταν την ανάπτυξη ως προαπαιτούμενο κοινωνικής αναδιανομής, ότι θα ξαναθεμελίωνε το κοινωνικό κράτος πάνω στην αρχή της επιλεκτικότητας και όχι της καθολικότητας. Ότι δεν θα κυνηγούσε τον υγιή πλούτο, εκείνον που αποκτήθηκε με εργασία και κίνδυνο. Ότι αντίθετα θα τα έβαζε με την ισχυρή κλεπτοκρατία. Ότι πρώτα θα είχε ως προτεραιότητα την παραγωγή και έπειτα την αναδιανομή.
Έκτον, οραματίζομαι ότι θα αναβάπτιζε τους θεσμούς συνολικά με ευρεία συναίνεση και στη βάση των αρχών της ευθύνης και της ανταμοιβής. Ότι θα ήταν υπέρ της τήρησης της τάξης και των κανόνων. Ότι θα καταδίκαζε τη βία. Ότι θα στεκόταν απέναντι στο φόβο. Ότι δεν θα απειλούσε. Ότι θα έπειθε και θα εξηγούσε.
Έβδομον, οραματίζομαι ότι θα αναδιοργάνωνε τη δημόσια διοίκηση πάνω στην αρχή της εμπιστοσύνης προς τον διοικούμενο αντί να είναι, όπως συνήθως εμπόδιο ή ο διώκτης των πολιτών. Ότι θα επανέφερε την ιεραρχία και το σεβασμό από και προς τη διοίκηση.
Όγδοον, οραματίζομαι ότι θα έβαζε την παιδεία, την έρευνα και τον πολιτισμό ως προτεραιότητες, ως εχέγγυα του μέλλοντος, ως ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα και δεν θα αρκούνταν στον δωρόθεο τουρισμό (δεδομένο και ανεξάρτητο από εμάς).
Ένατον, οραματίζομαι ότι θα απλούστευε τη χαώδη νομοθεσία και θα τηρούσε τον θεμελιώδη νόμο της πολιτείας: Ίσοι νόμοι δηλαδή τήρηση από όλους και προς όλους. Ότι θα επανέφερε τη λαϊκή εμπιστοσύνη στο νόμο μας και όχι στο νόμο τους (των πολιτικών, των βουλευτών, αλλά στο νόμο του λαού).
Δέκατον, οραματίζομαι ότι θα οχύρωνε τη χώρα αμυντικά με συμμαχίες ως δύναμη ειρήνης και διαμεσολάβησης, ότι θα κέρδιζε την εντιμότητα που οφείλει ένα μικρό αλλά ιστορικό κράτος και έθνος, ότι θα διασφάλιζε την ελληνική ταυτότητα. Ότι επιτέλους θα είχε μια πολιτική απέναντι στο μέγα δημογραφικό κίνδυνο που αντιμετωπίζουμε, γιατί πεθαίνουμε ως έθνος.
Ενδέκατον, οραματίζομαι ότι θα ήταν η δύναμη του ΣΥΝ. Της συμμετοχής, της συναίνεσης, της σύνθεσης και όχι απολίθωμα του ΑΝΤΙ, της αντίθεσης, της αντιπαράθεσης, της άρνησης.
Δωδέκατον, οραματίζομαι ότι θα έθετε σε κίνηση το έθνος με πρακτικές άμεσης δημοκρατίας, με διαβούλευση. Ότι θα ένωνε. Ότι θα απελευθέρωνε τους πολίτες από τα γκιουλεβερικά δεσμά του κρατισμού. Ότι θα δεν θα φοβόταν τη διαφάνεια. Ότι θα καταπολεμούσε τη διαφθορά.
Με μια λέξη ότι θα έκανε την επανάσταση των αξιών και των άξιων.
Η κρίση είναι πολιτισμική και πολιτειακή και αυτη έφερε την οικονομική κρίση, την κοινωνική αποσάθρωση, τη λαϊκή απελπισία
Η κρίση είναι πολιτισμική και πολιτειακή και αυτη έφερε την οικονομική κρίση, την κοινωνική αποσάθρωση, τη λαϊκή απελπισία. Ας κάνει αυτή η κυβέρνηση της αριστεράς την επανάσταση του αυτονόητου. Ας διατρανώσει το άχρηστο (εννοώ υλικά).
Τα προγράμματα είναι αβέβαια όταν δεν στηρίζονται σε αξίες, που είναι οι μόνες σταθερές. Και μια κυβέρνηση της αριστεράς μπορεί να είναι επαναστατική. Αν αλλάξει νοοτροπίες, η ίδια ως παράδειγμα άλλης νοοτροπίας. Αν είναι δύναμη που θα μας πάει όλους εμπρος, αλλάζοντας. Ο καθένας ξεχωριστά αλλά (έτσι;) κι όλοι μαζί. Αλλάζοντας πρώτα νοοτροπία, υλοποιώντας μια καλώς νοούμενη πολιτισμική επανάσταση.
Η στιγμή είναι παραπάνω από κρίσιμη. Και μια κυβέρνηση της αριστεράς μπορεί να αποδειχθεί δύναμη ελπίδας ή εφιάλτης.
Το μέλλον θα δείξει αν θα υλοποιήσει το όραμα αυτό που είναι η αυριανή ελπίδα για όλους μας. Αν πάρει τη μεζούρα της «πολιτικάντικης» πολιτικής θα αποτύχει. Και η λαϊκή οργή θα είναι ανάλογη της ελπίδας (βασισμένη στην απελπισία!). Τρομερή. Αν πάρει τη μεζούρα της ιστορίας θα επιτύχει. Ο δρόμος της αλήθειας είναι μαρτυρικός. Αυτό όλοι το ξέρουμε. Αλλά είναι ο μόνος που σίγουρα σε διασφαλίζει ιστορικά και μαζί την μάλλον πρώτη κυβέρνηση της αριστεράς.
* Το Αλέξανδρος Καποδίστριας είναι ψευδώνυμο όχι γιατί ο συγγραφέας θα είχε πρόβλημα να υπογράψει τα παραπάνω αλλά γιατί πιστεύει ακράδαντα ότι έτσι δεν απασχολείται το κοινό από τα ανούσια ερωτήματα ποιος και γιατί το γράφει και ίσως επικεντρώνεται καλύτερα στο τι γράφει. Δεν είναι άσκηση προσωπικής προβολής αλλά συμβολή – έστω φτωχή- στο δημόσιο διάλογο.
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr