Το “άστρο” του Τσίπρα

Στην προχθεσινή γελοιογραφία τού Ανδρέα Πετρουλάκη στην Καθημερινή, φαίνεται ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Προκόπης Παυλόπουλος να τρέχει ενθουσιασμένος πίσω από τον επανεκλεγέντα πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα, ζητώντας του να του υποδείξει 6 αριθμούς του Λόττο. Ο υπαινιγμός, ξεκάθαρος: ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ είναι, για να το πούμε ευγενικά, ένας πραγματικά τυχερός άνθρωπος. Μοιάζει να είναι όντως έτσι, εν πρώτοις. Ο άνθρωπος που έφθασε την χώρα στο χείλος της χρεοκοπίας, που «άλλαξε» το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος κάνοντας το τελείως αντίθετο από αυτό που υποστήριζε ο ίδιος πριν από αυτό, που της φόρτωσε ένα τρίτο μνημόνιο χωρίς κανένα αντάλλαγμα, αυτός λοιπόν όχι μόνο τις κέρδισε, αλλά τις κέρδισε χάνοντας πολύ μικρό μέρος της δύναμής του. Ποιος αμφισβητεί ότι έχει άστρο; Παρότι αμετανόητος ορθολογιστής, θα έτεινα να συμφωνήσω με αυτή τη «μαγική» θέαση του κόσμου. Μόνο που θα το έλεγα κάπως διαφορετικά. Το κύμα που έχει καβαλήσει ο Αλ. Τσίπρας και τον έχει φθάσει τόσο αναπάντεχα μακριά, κόντρα σε όλα τα προγνωστικά και τις αναλύσεις, δεν είναι η τύχη αλλά η ιστορία. Δηλαδή, η συγκυρία.

για την επιτυχία του αυτή ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έπραξε τίποτε άλλο παρά ό,τι είχαν κάνει, συν-πλην, όλα τα υπόλοιπα κόμματα ως τότε: ήταν απλώς φανατικά και ισοπεδωτικά αντιμνημονιακός

Ας θυμηθούμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μέχρι 3-4 μήνες πριν τις (διπλές τελικά) εκλογές του 2012 παρέμενε το μικρό κόμμα που πάντοτε ήταν. Έτσι τουλάχιστον έδειχναν ως τότε οι δημοσκοπήσεις. Κι όμως, λόγω της συγκυρίας της απόσυρσης της εμπιστοσύνης των ψηφοφόρων από τον κυρίαρχο ως τότε δικομματισμό, αφότου είχε αυτός αποφασίσει να στηρίξει συντεταγμένα το μνημόνιο (και παρά το αρχικό του αντάρτικο), το μικρό κόμμα της Αριστεράς, πέτυχε, χωρίς να κουνήσει καν το δάκτυλό του, να καρπωθεί μεγάλο μέρος της διάχυτης αντισυστημικότητας της ελληνικής κοινωνίας.

Αντισυστημικότητα που ήταν εντέλει η αποθέωση του συστημισμού καθότι αφορούσε όλους εκείνους που παρέμεναν και παραμένουν μέσα στο προστατευτικό άρμα του κρατισμού, πρακτικά ή/και ιδεολογικά. Να το ξαναπώ: για την επιτυχία του αυτή ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έπραξε τίποτε άλλο παρά ό,τι είχαν κάνει, συν-πλην, όλα τα υπόλοιπα κόμματα ως τότε: ήταν απλώς φανατικά και ισοπεδωτικά αντιμνημονιακός (δλδ υπέρ των ομάδων συμφερόντων και των προνομίων τους) καθώς και απροκάλυπτος υποστηρικτής των Αγανακτισμένων της πλατείας. Όπως δηλαδή όλοι, πλην ελαχίστων τολμηρών εξαιρέσεων. Μια συγκυρία λοιπόν, ένα κύμα της ιστορίας από αυτά που σαρώνουν κάποτε τα υποκείμενα χωρίς να τα ρωτούν για το πώς και το γιατί, έφερε ένα κόμμα από το 3%-4% σε ποσοστά άνω του 25%, σε σημείο που αρχικά να εύχονται και οι ίδιοι στο ΣΥΡΙΖΑ να μην κερδίσουν τις εκλογές του 2012, καθότι δεν ήταν διόλου έτοιμοι ακόμη να σηκώσουν ένα τέτοιο δυσβάστακτο για τους μικρούς τους ώμους βάρος. Άπαξ βέβαια και καβαλήσεις το κύμα της ιστορίας, αρκεί να περιμένεις λίγο και θα έρθει η σειρά σου. Και πράγματι, ήρθε και η σειρά του ΣΥΡΙΖΑ να κυβερνήσει.

Όπως είχε έρθει και του Κ. Καραμανλή του νεότερου του 2004, εφαρμόζοντας κι αυτός παρόμοια μέθοδο, με το αλήστου μνήμης κωδικό όνομα, «ώριμο φρούτο». Για τον δε ΣΥΡΙΖΑ φαινόταν ως προδιαγεγραμμένο ήδη από τις ευρωβουλευτικές-αυτοδιοικητικές εκλογές του 2014 ότι δεν θα έχανε με τίποτα. Και δεν θα έχανε ακριβώς διότι εξακολουθούσε να υπόσχεται πράγματα (πχ πρόγραμμα Θεσσαλονίκης) που καταλάβαιναν ότι ήταν ανεδαφικά ακόμη και μεγαλοστελέχη του κόμματος (Δραγασάκης, Τσακαλώτος κ.ά.). Θα έλεγε κανείς ότι η παραπάνω ερμηνεία έχει κάτι εσχατολογικό: είναι η ώρα του Τσίπρα και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα γι’ αυτό. Δεν συμφωνώ.

Ο κυβερνητικός ΣΥΡΙΖΑ παραμένει ένα κόμμα της κρίσης, είναι γέννημα και δημιούργημά της.

Αν η αντιπολίτευση θέλει να επιδιώξει το δικό της ραντεβού με την ιστορία, οφείλει να εργαστεί προς μία και μόνη κατεύθυνση: να συμβάλει όσο μπορεί στην επιστροφή στην κανονικότητα. Ο κυβερνητικός ΣΥΡΙΖΑ παραμένει ένα κόμμα της κρίσης, είναι γέννημα και δημιούργημά της. Ο άκρατος λαϊκισμός του, ο ευρωσκεπτικισμός του, η υπερπολιτικοποίησή του, με τη συνεχή προσφυγή στις κάλπες, θα θολώσουν και ίσως σβήσουν τελείως όταν η χώρα θα επανέλθει στην ανακουφιστική «βαρεμάρα» του παρελθόντος. Όταν οι άνθρωποι δεν θα θέλουν να ξαναχάσουν τα όσα κατάφεραν να ξαναχτίσουν μέσα στη λαίλαπα της προηγούμενης 5ετίας. Μόλις γίνει αυτό, η ιστορία θα φωνάξει τους κανονικούς συστημικούς για να διαχειριστούν την εξουσία, δεν θα έχει πλέον ανάγκη τις ρέπλικές τους. Υπό αυτή την έννοια, πολύ σοφά έχουν πράξει τα κόμματα της αντιπολίτευσης κι έχουν στηρίξει τον Αλ. Τσίπρα στις πιρουέτες του. Είναι και προς το δικό τους συμφέρον, εκτός από το συμφέρον της χώρας. Είναι δηλαδή επιτακτικό ο ΣΥΡΙΖΑ να κανονικοποιηθεί μέσα από την τριβή του με την αμείλικτη πραγματικότητα, εκεί που οι ιδεολογίες πάνε περίπατο, εκεί που σημασία έχει η επίτευξη των στόχων, όχι τα σχήματα του Αλτουσέρ.

...πολύ σοφά έχουν πράξει τα κόμματα της αντιπολίτευσης κι έχουν στηρίξει τον Αλ. Τσίπρα στις πιρουέτες του. Είναι και προς το δικό τους συμφέρον, εκτός από το συμφέρον της χώρας.

Υπάρχει βέβαια και η άλλη εκδοχή: ο ΣΥΡΙΖΑ να αρνηθεί να γίνει κάτι που δεν είναι και δεν θέλει να είναι, δηλαδή εκδυτικισμένη Αριστερά αναπτυγμένου κράτους, και να συνεχίσει να επιμένει ότι το «Κούγκι» είναι προτιμότερο. Που σημαίνει, νέα αδιέξοδα σε κάνα χρόνο, και πάλι εκλογές κλπ. Σε αυτή την περίπτωση, υπάρχει μόνο μια λύση, απολύτως ρεαλιστική, παρότι οι κομματικές γραφειοκρατίες αποφεύγουν συστηματικά να τη συζητούν: η συστράτευση του φιλοευρωπαϊκού μετώπου υπό μια ενιαία πολιτική σκέπη, πέρα από αρχηγισμούς και μικροκομματικά συμφέροντα. Αν θέλουν, βέβαια, η ιστορία να τους δει με συμπάθεια και να μη τους στείλει στο μεγάλο κάλαθό της…

*O Δημήτρης Π. Σωτηρόπουλος είναι Αναπληρωτής Καθηγητής Σύγχρονης Πολιτικής Ιστορίας, Διευθυντής του ΠΜΣ, «Διακυβέρνηση & Επιχειρηματικότητα», Αρχισυντάκτης της ΝΕΑΣ ΕΣΤΙΑΣ

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr