Παράδειγμα 1ο
«Οργισμένος» οπαδός της Βιγιαρεάλ πετάει μια μπανάνα στον Ντάνι Άλβες της Μπαρτσελόνα για να διατρανώσει το ανώτερο στάτους της δικής του φυλής. Ψύχραιμα και αδιάφορα ο Άλβες σκύβει και τρώει την μπανάνα και συνεχίζει το ματς. Η μπανάνα γίνεται αντιρατσιστικό σύμβολο και τα βίντεο με τον Άλβες, τον Νεϊμάρ και άλλους γίνονται viral.
Η μπανάνα γίνεται αντιρατσιστικό σύμβολο και τα βίντεο με τον Άλβες, τον Νεϊμάρ και άλλους γίνονται viral.
Παράδειγμα 2ο
Ο παλιότερος, σε θητεία, και ζάπλουτος ιδιοκτήτης ομάδας μπάσκετ στις ΗΠΑ-ο 82χρονος Στέρλινγκ των ΛΑ Κλίππερς) κάνει έντονα ρατσιστικά σχόλια. Ούτε η ηλικία, ούτε η προϋπηρεσία, ούτε και τα χρήματα μπόρεσαν να τον προστατέψουν. Του απαγορεύτηκε από την ίδια την λίγκα ισοβίως η ενεργής συμμετοχή στα κοινά των ομάδων και του πρωταθλήματος και πρόστιμο 2,5 εκατομμυρίων δολαρίων. Ουσιαστικά δηλαδή τον πέταξαν έξω. Και όλα αυτά εντός τριών ημερών και εφαρμόσιμα άμεσα και μέχρι να λυθεί η όποια δικαστική προσπάθεια κάνει ο ιδιοκτήτης των Κλίπερς.
Φαινόμενα βίας, αντικοινωνικής συμπεριφοράς, ρατσισμού συναντάει κανείς και σε άλλες χώρες του κόσμου. Το κρίσιμο μέγεθος έχει να κάνει με το πώς τα προσεγγίζουν και πώς τα επιλύουν. Στο πρώτο παράδειγμα, η ίδια η πλειοψηφία με μπροστάρηδες τους αθλητές-πρωταγωνιστές απομονώνει τους δράστες, αναγνωρίζει το πρόβλημα στη σωστή του διάσταση χωρίς υπεκφυγές και προμοτάρει την ανοχή, την αποδοχή και τον σεβασμό στους κανόνες ώστε να εκπαιδεύσει τους αυριανούς φιλάθλους. Η οργανωτική αρχή ευθυγραμμίζεται με τις κοινωνικές αρχές στοχεύοντας στην προστασία και στην επέκταση του προϊόντος της.
Φαινόμενα βίας, αντικοινωνικής συμπεριφοράς, ρατσισμού συναντάει κανείς και σε άλλες χώρες του κόσμου. Το κρίσιμο μέγεθος έχει να κάνει με το πώς τα προσεγγίζουν και πώς τα επιλύουν.
Στο δεύτερο παράδειγμα, η εφαρμογή των κανονισμών είναι ξεκάθαρη, αδιαπραγμάτευτη και ισότιμη. Ο επικεφαλής της λίγκας, με σιδερένια πυγμή, απέδειξε ότι τέτοια φαινόμενα δεν γίνονται ανεκτά στην οργάνωσή του. Και το Δ.Σ. (οι ιδιοκτήτες των ομάδων δηλαδή) τον στήριξε! Έστω και αν τα κίνητρα των μελών του κινούνταν μεταξύ γνήσιας απέχθειας για τον ρατσισμό και προστασίας των οικονομικών συμφερόντων τους και του συστήματος, που λειτουργεί γύρω από τον θαυμαστό κόσμο του αθλητισμού. Το κρίσιμο όμως, που πρέπει να υπογραμμιστεί και σε αυτή την περίπτωση, είναι η ευθυγράμμιση αυτών των οικονομικών συμφερόντων στον αθλητισμό με τις ανάγκες και τις αρχές της κοινωνίας και όχι το ανάποδο —η δημιουργία μιας άτυπης άλλης κοινωνίας που αναγνωρίζει άλλες αρχές, άλλους αρχηγούς, άλλους νόμους και άλλους θεούς είτε αυτοί είναι κόκκινοι, πράσινοι, κίτρινοι ή ασπρόμαυροι.
Ένας αθλητικογράφος έγραψε πρόσφατα ότι στις ΗΠΑ «η κοινή λογική είναι σύμμαχος της νομοθεσίας και ουδέποτε καταστρατηγείται για το χατίρι κάποιου μεγαλόσχημου». Εδώ να θυμίσω ότι ως φορολογούμενοι έχουμε καλύψει τεράστια ποσά από τα χρέη που κάποιοι μεγαλόσχημοι δημιούργησαν σε ανώνυμες εταιρείες με την σπάταλη διαχείρισή τους εντός ενός πλαισίου ανοργανωσιάς, τσαμπουκά και τραμπουκισμού.
Ως φορολογούμενοι έχουμε καλύψει τεράστια ποσά από τα χρέη που κάποιοι μεγαλόσχημοι δημιούργησαν σε ανώνυμες εταιρείες με την σπάταλη διαχείρισή τους
Και παρά τα αλλεπάλληλα χτυπήματα που έχει δεχθεί ο εμπορικός αθλητισμός στην Ελλάδα, συνεχίζουμε στην ίδια αδιέξοδη τροχιά. Αντί της υπεύθυνης στάσης του Άλβες, οι δικοί μας παίχτες (ακόμη και διεθνείς) δέχονται να γίνουν μέρος ενός σαθρού συστήματος. Αντί της πυγμής του κομισάριου του ΝΒΑ, η δική μας οργανωτική αρχή δεν ξέρει από ποια βαθμολογία θα πρέπει να αφαιρέσει βαθμούς ποινής, δεν εξηγεί γιατί ο νόμος εφαρμόζεται επιλεκτικά και δεν δείχνει να μελαγχολεί με το μετέωρο αύριο του εμπορικού αθλητισμού.
Στην χρεοκοπημένη Ελλάδα των τελευταίων χρόνων, θα περίμενε κανείς ότι θα είχαμε τουλάχιστον ξεφύγει από τους αθλητικούς διχασμούς, που μας χαρακτηρίζουν για πολλά χρόνια. Και αν αυτές οι κόντρες είχαν κάτι από δραματική παρουσίαση ενός αθλητικού προϊόντος, ίσως και να ήταν χρήσιμες. Όταν όμως υπηρετούν την απαξίωση της κοινωνίας και πρεσβεύουν την βία (φυσική, λεκτική, ρατσιστική) ως μέσο επίλυσης διαφορών, τότε καταντούν ανούσιες, ανώφελες και ενίοτε επικίνδυνες. Διότι διδάσκουν τον διχασμό και την βία σε όλες τις κοινωνικές δράσεις. Διότι τροφοδοτούν τις ομάδες που θα σπάσουν το κέντρο της πόλης σε μια επόμενη πορεία. Διότι εκπαιδεύουν τους νέους στο να θεωρούν τους εαυτούς τους, την ομάδα τους, την πόλη τους, την κοινωνία τους θύμα κάποιων άλλων κακών και όχι ανεξάρτητη και υπεύθυνη μονάδα ή συλλογικότητα που πρέπει να αγωνιστεί. Διότι, εν τέλει, δεν επιτρέπουν την αναστήλωση ενός εμπορεύσιμου προϊόντος που πάνω σε υγιείς βάσεις θα μπορεί να διεκδικήσει και μεγαλύτερα πράγματα εντός και εκτός συνόρων. Και εδώ ακριβώς είναι το παράδοξο. Αν οι οργανωτικές αρχές, και όχι μόνο η πολιτεία, το επιθυμούν τότε θα έπρεπε να βλέπαμε ένα σταθερό πλαίσιο αντιμετώπισης τέτοιων φαινομένων που σε ικανό διάστημα θα έφερνε αποτελέσματα. Αν πάλι δεν το επιθυμούν, καθώς τέτοιο πλαίσιο είτε δεν βλέπουμε είτε δεν εφαρμόζεται ισότιμα, θα έπρεπε να τους αφήσουμε στην μοίρα τους και να μην υποστηρίζουμε οικονομικά τις δραστηριότητες τους.
*Ο Παναγιώτης Μινογιάννης είναι λέκτορας Πολιτικής και Διοίκησης Υγείας
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr