We will rock you: Γιατί τρέχω;

Σκέφτομαι πολύ τελευταία την ανάγκη του να είναι κανείς αυθεντικός. Και τι μπορεί να σημαίνει αυτό, όταν κάνεις μια δουλειά με τεράστια δημόσια έκθεση σαν αυτή που κάνω εγώ. Μέχρι ποιού σημείου μπορείς να αφήνεις στους άλλους, τους πολλούς, αυτούς που δεν γνωρίζεις, τη δυνατότητα να ανιχνεύουν τα πιο εσωτερικά κίνητρα της κάθε πράξης σου, σκέψης και διάθεσης.

Τον εαυτό μου θέλω κάθε φορά να ξεπεράσω στο τρέξιμο, αυτός με δυσκολεύει και μου αντιστέκεται…

Οι σκέψεις αυτές ξεκίνησαν από τις ενδιαφέρουσες συζητήσεις που έχω κάθε μέρα με τα νεότερα παιδιά του Τhe Τoc, που «χτίζουν» την επικοινωνία μας ως site και προσπαθούν να με πείσουν να μοιραστώ με τον άγνωστο κόσμο του διαδικτύου πιο προσωπικά ζητήματα και όχι μόνο τα αυτονόητα δημοσιογραφικά.

Κάθε φορά που μπαίνω στο γραφείο, ερχόμενη από πρωινό running - προπόνηση (προπόνηση για τα 10χλμ του Μαραθωνίου που συμμετέχω αρκετά χρόνια τώρα, με αυξανόμενο φανατισμό), έρχονται με τα κινητά τους, έτοιμοι για μια φωτό για να την μοιραστούμε με τους άλλους στο Facebook!

«Όσο πεζή κι αν μοιάζει μια ενέργεια, αν επιμείνεις και της δώσεις διάρκεια χρόνου θα γίνει μια καθαρά πνευματική πράξη, στα όρια του διαλογισμού»

Και ποιό θα είναι το θέμα τους ρωτάω, ώστε να μην είναι μια επιφανειακή αποτύπωση της δικιάς μου μέρας; Και γιατί πρέπει δηλαδή να τους νοιάζει τους άλλους; Με έπεισαν όμως…

Γιατί τρέχω, λοιπόν. Γιατί το κάνω, πως αισθάνομαι, τι μου προσφέρει; Ποια μπορεί να είναι η αποτύπωση σε μια συνήθεια, όπως το τρέξιμο, ενός συνολικού τρόπου σκέψης και πράξης που προφανώς διατρέχει ολόκληρη την επαγγελματική και προσωπική μου ζωή; Και πως μπορεί ο καθένας να αναλύσει τις δικές του «εμμονικές» συνήθειες, ψάχνοντας αυθεντικά τον εαυτό του;

Θα ξεπεράσω γρήγορα τα εύκολα, του σωματικού wellbeing, το να διατηρώ δηλαδή σε καλή φόρμα το σώμα μου, να βελτιώνω την υγεία μου κ.λ.π. Και πάω στα εσώτερα και πιο δυσδιάκριτα. Όπως γράφει και ο συγγραφέας-μαραθωνοδρόμος Χ. Μουρακάμι (στο βιβλίο, «Για τι πράγμα μιλάω, όταν μιλάω για το τρέξιμο»): «Όσο πεζή κι αν μοιάζει μια ενέργεια, αν επιμείνεις και της δώσεις διάρκεια χρόνου θα γίνει μια καθαρά πνευματική πράξη, στα όρια του διαλογισμού».

Στην αρχή, εγώ νόμιζα ότι τρέχω για να πετάω κάθε πιεστική σκέψη από το μυαλό μου. Σιγά σιγά ανακάλυψα, ότι αυτό το ανακουφιστικό κενό που νομίζεις ότι δημιουργείται και σε απαλλάσσει για λίγο από τα δύσκολα, δεν υπάρχει. Ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι πάντα εκεί στη θέση του. Ο άμεσος στόχος όμως της σκέψης, που είναι η προσπάθεια να γεμίσεις τα χιλιόμετρα, να βελτιώσεις την απόδοση, να απολαύσεις την επίτευξή του, δημιουργεί μια τελείως διαφορετική πλατφόρμα επεξεργασίας στον τρόπο που σκέφτεσαι. Τρέχω και σκέφτομαι λοιπόν όσα με απασχολούν. Μόνο που μπαίνουν χαλαρά στο μυαλό μου, ακατάστατα και καθοδηγούνται από τον κυρίαρχο στόχο. Να τρέξω, να δαμάσω τις αντιστάσεις από την κούραση του σώματος, συγκλίνω όλες τις δυνάμεις για να φτάσω στο τέλος της διαδρομής.

Τρέχω γιατί είμαι άνθρωπος του πάθους και του ολοκληρωτικού δοσίματος σε ό,τι κάνω. Μόνο έτσι πετυχαίνεις τον στόχο που αγαπάς

Τρέχω, γιατί με ενδιαφέρει η αναμέτρηση με τον εαυτό μου. Όχι με τους άλλους. Η αναμέτρηση με τους άλλους είναι ανταγωνισμός που εύκολα γίνεται στείρος. Η αναμέτρηση με τον εαυτό μας είναι πάντα δημιουργική.

Τον εαυτό μου θέλω κάθε φορά να ξεπεράσω στο τρέξιμο, αυτός με δυσκολεύει και μου αντιστέκεται…

Τρέχω, γιατί το να αναμετρώμαι με τον εαυτό μου σημαίνει ότι αναγνωρίζω πως είμαι τύπος μοναχικός κι ανεξάρτητος. Ο εαυτός μου κι εγώ. Και τι μπορεί να σημαίνει αυτή η τάση μοναχικότητας κι ανεξαρτησίας; Κατά τι γνώμη μου ο ανεξάρτητος άνθρωπος δεν απορρέει κυρίως από τη δύναμη όπως πιστεύουν οι πολλοί, αλλά κυρίως από την αδυναμία. Τη συναισθηματική αδυναμία, την προσπάθεια δηλαδή να αποφύγεις την αναμέτρηση με τους άλλους, τα συναισθηματικά τραύματα.

Τρέχω, γιατί το να αναμετρώμαι με τον εαυτό μου σημαίνει ότι αναγνωρίζω πως είμαι τύπος μοναχικός κι ανεξάρτητος. Ο εαυτός μου κι εγώ

Τρέχω γιατί είμαι άνθρωπος του πάθους και του ολοκληρωτικού δοσίματος σε ό,τι κάνω. Μόνο έτσι πετυχαίνεις τον στόχο που αγαπάς. Το τρέξιμο έχει το πλεονέκτημα ενός συνεχώς ανανεούμενου στόχου που μπορείς να του αφοσιωθείς ολοκληρωτικά και να στο ανταποδώσει. Εφαρμόστε το αυτό σε πολλά πράγματα στη ζωή και θα το δείτε.

Τρέχω, γιατί όλοι έχουμε ανάγκη τις εμμονές μας. Κάτι, δηλαδή, που μας παθιάζει πέρα από το συνηθισμένο και μας δημιουργεί ένα είδος εξάρτησης. Κάτι που μπορεί, αν δεν το έχουμε, να μας δημιουργεί τον ευχάριστο βασανισμό της έλλειψης. Κι αυτή, (το τρέξιμο), είναι μια καλή εξάρτηση που σε αποτρέπει από άλλες πιο βλαβερές.

Τρέχω, τρέχω… θα μπορούσα ίσως να το μετατρέψω και σε φιλοσοφικό δοκίμιο. Ο χώρος κι ο χρόνος εδώ δεν μας φτάνει. Προς το παρόν, μοιράζομαι ένα κομμάτι από το κενό και τις σκέψεις που έχω όταν τρέχω…

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr