Χρυσαυγιτισμός στα Media

Ότι θα αισθανόμουν την ανάγκη το 2014 να σκεφτώ πως θα έπρεπε να αναζητήσουμε έναν «νέο φεμινισμό», ομολογώ ότι δεν μου πέρναγε καθόλου από το μυαλό.

Από πολύ νέα πίστευα ότι ζούμε σε μια από τις δυτικές κοινωνίες που, έστω και με πολλές ελλείψεις και στρεβλώσεις, είχαμε κατοχυρώσει θεσμικά τα βασικά δικαιώματα της ίσης μεταχείρισης των γυναικών

Από πολύ νέα πίστευα ότι ζούμε σε μια από τις δυτικές κοινωνίες που, έστω και με πολλές ελλείψεις και στρεβλώσεις, είχαμε κατοχυρώσει θεσμικά τα βασικά δικαιώματα της ίσης μεταχείρισης των γυναικών. Πίστευα ότι η κοινωνία αντιμετώπιζε θετικά το "άλμα ζωής" των γυναικών δίπλα στους άνδρες. Ακόμη πίστευα ότι εξαρτιόταν κι από εμάς και τις δικές μας προσπάθειες, να σπάσουμε τα κοινωνικά ταμπού που δεκάδες γενιές έβγαζαν τις γυναίκες στα περιθώρια. Ήξερα βέβαια ότι ο " δράκος" δεν έχει πεθάνει. Ήθελα όμως να πιστεύω ότι η δικιά μου η γενιά, άντρες και γυναίκες, είχαμε ξεπεράσει πολλά. Φαίνεται ότι έκανα λάθος. Μεγάλο μάλιστα.

Το πρώτο μεγάλο χτύπημα ήρθε από την άνοδο του φασιστικού εκτρώματος της Χρυσής Αυγής. Όπου στην μεταμφιεσμένη πολιτική τους ατζέντα, ο ρατσισμός έχει ύψιστη προτεραιότητα. Και όχι μόνον εναντίον των μεταναστών και όσων το χρώμα δεν ταιριάζει με το δικό τους. Αλλά ο ύπουλος ρατσισμός εναντίον των "άλλων", όλων των κοινωνικών ομάδων που έχουν διαφορετικότητα ή πιο ευάλωτα χαρακτηριστικά στην ιστορική κοινωνική εξέλιξη. Με πρώτο στόχο τις γυναίκες. (Αλλά και τους γκέι βεβαίως). Οι πιο πολλοί θυμόμαστε τη βίαιη σεξιστική επίθεση Κασσιδιάρη κατά της Λιάνας Κανέλλη και της Ρένας Δουρου, κάποιοι θα θυμούνται την εξ ίσου βίαιη και σεξιστική επίθεση εναντίον μου, επειδή στη ΝΕΤ είχα αναφερθεί στο ναζιστικό μόρφωμα.

Eμαθα ότι διευθυντικό στέλεχος της ενημέρωσης Μεγάλου καναλιού με περιέγραψε... γραπτώς ως ηλικιωμένη και άρα ανίκανη για τις ειδήσεις του... και όχι μόνον εμένα. Η ρατσιστική ηλικιακή αναφορά περιείχε κι άλλες κυρίες.

Και στις δυο αυτές (και σε παρά πολλές άλλες) περιπτώσεις το λεξιλόγιο ήταν σεξιστικά υβριστικό με αναφορές στις προσωπικές ζωές, στην ηλικία, στη μορφή, τελικά στο δικαίωμα να υπάρχουμε ως δυναμικοί και κυριαρχικοί πολίτες, σε όλο το φάσμα της ζωής.

Νόμιζα ότι για κάποιες γυναίκες από εμάς, που περάσαμε από όλα τα στάδια της αμφισβήτησης, αλλά... δεν μασήσαμε, ο απροκάλυπτος ρατσισμός θα είχε σημεία τέλους. Και ότι θα είχαμε μόνο τα τέρατα του φασισμού απέναντι. Έκανα και πάλι λάθος. Γιατί τον ρατσισμό δεν τον βρίσκουμε μόνο στους «επίσημους χρυσαυγίτες» αλλά υπάρχει παντού.

Εμβρόντητη, έμαθα ότι διευθυντικό στέλεχος της ενημέρωσης Μεγάλου καναλιού με περιέγραψε... γραπτώς ως ηλικιωμένη και άρα ανίκανη για τις ειδήσεις του (εν άγνοια μου και χωρίς να ενδιαφέρομαι για το θέμα)... και όχι μόνον εμένα. Η ρατσιστική ηλικιακή αναφορά περιείχε κι άλλες κυρίες. Το θέμα δεν είναι προσωπικό, είναι γενικό... και ό,τι αυτό σημαίνει ως αμιγώς ρατσιστική αντίληψη σε μια κοινωνία που πρέπει να ξεφύγει από τη δαγκάνα του «χρυσαυγιτισμού».

Εκτός από εμβρόντητη, έμεινα και έντρομη, διαπιστώνοντας ότι το αυγό του ρατσισμού κατά των γυναικών δεν επωάζεται μόνο στα γραφεία της Χρυσής Αυγής, αλλά και σε γραφεία των media.

Χρησιμοποιώ αυτό το περιστατικό για να ανοίξουμε τη συζήτηση για ένα «νέο φεμινισμό». Γιατί εκτός από εμβρόντητη, έμεινα και έντρομη, διαπιστώνοντας ότι το αυγό του ρατσισμού κατά των γυναικών δεν επωάζεται μόνο στα γραφεία της Χρυσής Αυγής, αλλά και σε γραφεία των media. Κι αν τέτοιες αντιλήψεις υπάρχουν στον εμφανή κόσμο των media, είναι προφανές ότι διαπερνούν όλους τους τομείς της ελληνικής κοινωνίας (δεν έχει περάσει και πολύς καιρός που στην ίδια τη Βουλή ακούσαμε για... καλτσοδέτες και υπονοούμενα για ανικανοποίητες γυναίκες...)

Και το τι σημαίνει ρατσιστική συμπεριφορά εναντίον των γυναικών το γνωρίζουμε όλοι μας μέσα από την καθημερινότητά μας. Το sexual harassment είναι βαθιά ριζωμένο ακόμα σε πολλά ανδρικά μυαλά. Τα κλισέ είναι πολλά: Της «πουτάνας» όταν είναι νέα, πιθανόν και ωραία και πετυχαίνει ή προσπαθεί να πετύχει στη ζωή και τη δουλειά της , της υποτιμητικά «εύκολης», όταν ζει ελεύθερα και χωρίς πλέγματα στην προσωπική της ζωή, της «γλάστρας», της «ανίκανης» όταν ανταγωνίζεται για σημαντικές θέσεις τους άντρες και αλλά σχετικά... Η αναγνώριση της αξίας μιας γυναίκας σε μια κοινωνία που έτσι κι αλλιώς δεν τα πάει πολύ καλά με την αξιοκρατία, είναι ένας αγώνας δύσκολος.

Πρέπει να σπάσουμε τη ραχοκοκαλιά του ρατσισμού, γιατί στις δύσκολες εποχές που περνάει η χώρα μας, οι γυναίκες έχουμε τεράστιο ρόλο αλλά και ευθύνη

Γι’ αυτό πιστεύω ότι πρέπει να ανοίξουμε ξανά τη συζήτηση. Για να σπάσουμε τη ραχοκοκαλιά του ρατσισμού, γιατί στις δύσκολες εποχές που περνάει η χώρα μας, οι γυναίκες έχουμε τεράστιο ρόλο αλλά και ευθύνη: Για να ανταποκριθούμε εκτός των άλλων και στο ρόλο της μητέρας. Γιατί πίσω από κάθε ρατσιστικό αντρικό κεφάλι που τολμάει να μας υποτιμήσει με τον ένα η τον άλλο τρόπο, υπάρχει πάντα μια γυναίκα που το μεγαλώνει.

Ως «ηλικιωμένη γυναίκα», μπαίνω μπροστά, για να σπάσουμε το αυγό του φιδιού, όπου κι αν βρίσκεται. Εξάλλου και η πολύ νεαρή Eμμα Γουάτσον έκανε ανάλογο κάλεσμα, σε άντρες και γυναίκες, στην πολύ συγκινητική της ομιλία ως πρέσβειρα στον αγώνα για την ίση αντιμετώπιση των γυναικών στον ΟΗΕ: με τον πολύ χαρακτηριστικό τίτλο «Αυτός για Αυτήν» (HeforShe), καλώντας έτσι όπως πρέπει να κάνουμε κι εμείς όλους τους άντρες που δεν είναι ρατσιστές να συμπαραταχθούν μαζί μας για μια καλύτερη ζωή για όλους μας.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr