Η Kate Robin - η γνωστή στο τηλεοπτικό κοινό συγγραφέας και παραγωγός του «Six Feet Under» - έγραψε πριν από λίγα χρόνια ένα θεατρικό έργο με τίτλο: «intrigue with Faye». Αυτό το έργο σχέσεων που ξεκινάει αντίστροφα - όπερ σημαίνει με πολύ ενδιαφέρον - το μετέφρασε και το σκηνοθέτησε ο Γιώργος Βάλαρης και έδωσε στους δύο ήρωες την Λίζα και τον Κεν δύο σπουδαίους ηθοποιούς για να τους ερμηνεύσουν: την Ζέτα Δούκα και τον Παναγιώτη Μπουγιούρη.
Ο Κεν και η Λίζα μπαίνουν στη μάχη και προσπαθούν να επουλώσουν πληγές και τραύματα του παρελθόντος, όταν αποκαλύπτονται ψέματα και απιστίες αποφασίζουν να ακολουθήσουν το μονοπάτι της αγάπης, ξεπερνώντας τα εμπόδια του έρωτα και της απιστίας με έναν ανορθόδοξο τρόπο. Τοποθετούν μια κάμερα στην 24ωρη καθημερινότητα τους παρακολουθώντας την προσωπική ζωή ο ένας του άλλου και αναλύοντας τα συναισθήματα που τους προκαλούν οι εικόνες που βλέπουν. Θα κερδίσουν τη χαμένη ελευθερία ή θα μπουν σε μια νέα φυλακή; Ένα παιχνίδι όπου ο έρωτας δείχνει αγεφύρωτος, αλλά η αληθινή αγάπη είναι γέφυρα, που στο τέλος θα ενώσει τις ψυχές τους;
Διάβασα το έργο πριν το δω μέσα σε ένα βράδυ. Και για πολλές μέρες μετά το σκεφτόμουν. Όταν πήγα στο θέατρο “Γκλόρια Μικρό” για να το δω είχα μέσα μου μια αγωνία σκεπτόμενη τις σχέσεις των ανθρώπων, των ζευγαριών και τις σπουδαίες έννοιες που πραγματεύεται μια κοινή ζωή. Όταν βγήκα από το θέατρο ήμουν ουσιαστικά και βαθιά συγκινημένη. Όχι μόνο εγώ. Όλοι όσοι ήμασταν εκεί. Την θεατρική παράσταση με τίτλο “Faith” την παίρνεις μαζί σου φεύγοντας. Για να την επεξεργαστείς, για να αναλύσεις μέσα της τον εαυτό σου, τις σχέσεις σου και την πορεία σου. Αυτό σημαίνει ότι η απόδοση της ομάδας πέτυχε απόλυτα τον στόχο της. Έτσι είναι, κάθε καλό κείμενο στο θέατρο όταν σκηνοθετείται και αποδίδεται καλά το κουβαλάς μαζί σου.
Με την Ζέτα Δούκα και τον Παναγιώτη Μπουγιούρη αναλύσαμε τις σκέψεις μας σε μια ελεύθερη κουβέντα για την εμπιστοσύνη, την πίστη, την αγάπη, το ψέμα, την αλήθεια που διαπραγματευόμαστε καθημερινά μέσα στο διαρκές παιχνίδι των σχέσεων της ζωής.
-Πως επιλέχθηκε το έργο της Kate Robin; Τι διαφορές έχει το ξένο κείμενο από την απόδοση;
Ζέτα Δούκα: Ο Γιώργος Βάλαρης, ο σκηνοθέτης μας, ήταν βοηθός σκηνοθέτη όταν το έργο είχε ανέβει για πρώτη φορά στην Ελλάδα πριν από 10 χρόνια. Ήταν ένα έργο που είχε στο μυαλό του να σκηνοθετήσει μια μέρα και ο ίδιος. Πολλά πράγματα που είδαμε στη πορεία από το κείμενο το οποίο μας έδωσε ο Γιώργος τα αλλάξαμε και τα προσαρμόσαμε. Νομίζω ότι ήταν πολύ πιστή η διασκευή από το αμερικάνικο κείμενο και μόνο λίγα σημεία χρειάστηκε να αλλάξουν για να προσαρμοστούν για το ελληνικό κοινό. Συμφωνείς;
Παναγιώτης Μπουγιούρης: Ο Γιώργος Βάλαρης έχει αναλάβει τον χώρο του “Γκλόρια Μικρό”. Εκ των πραγμάτων ο χώρος είναι για να φιλοξενήσει παραστάσεις με ολιγομελή θίασο, οπότε έχοντας στα χέρια του, στη φαρέτρα του αυτό το έργο που έχει κάνει ο ίδιος την μετάφραση και την απόδοση και επειδή ουσιαστικά μιλάει για τις σχέσεις των δύο φύλων -κάτι που δεν έχει να κάνει με ξένο ή ελληνικό έργο, μας αφορά όλους - θεώρησε ότι ήταν ιδανική επιλογή για τον συγκεκριμένο χώρο. Το έργο είναι “αμερικάνικο” γιατί αυτά τα θέματα της ειλικρίνειας, της δέσμευσης, της εμπιστοσύνης…
Ζ.Δ.: της υπερανάλυσης.
Π.Μ.: ναι της υπερανάλυσης, πολύ σωστά.
Ζ.Δ.: οι Αμερικανοί είναι πολύ πιο εξοικειωμένοι με όλο αυτό που λέγεται “συζητάω το πρόβλημα μου”.
Π.Μ.: ναι είναι αυτό που λέμε “issues” ή “έχεις θέματα” αυτά είναι αμερικάνικη νοοτροπία όχι ότι δεν υπάρχουν στην ευρωπαϊκή την ελληνική αλλά σίγουρα πιο πολύ αφορούν τον αγγλοσαξωνικό τρόπο νοοτροπίας.
Ζ.Δ.: για να δώσουμε κι ένα παράδειγμα: η πρώτη φράση που λέει η Λίζα μπαίνοντας στο σπίτι στην αρχή του έργου, στο αγγλικό κείμενο είναι η φράση: “I hate you”, δηλαδή σε μισώ, αλλά στην ελληνική πραγματικότητα το προσαρμόσαμε και έτσι η Λίζα μπαίνοντας λέει: “μου σπας τα νεύρα”, δηλαδή με εκνευρίζεις.
Π.Μ.: ναι, και αυτή ήταν η ουσία, αυτό εννοεί η Λίζα.
Ποιες ήταν οι πρώτες σας σκέψεις όταν διαβάζατε το κείμενο; Όταν σας προτάθηκε;
Ζ.Δ.: Εμένα μου αρέσουν αυτά τα έργα, με δύο άτομα σε μικρή θεατρική σκηνή. Μου αρέσει να έχω άμεση επαφή με τον θεατή, μου αρέσει πολύ και γενικώς όπου τα βρίσκω αυτά τα έργα τα προτιμώ. Το έργο το ήξερα, το είχα δει, δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσε τότε πολύ, δεν μου άρεσε τόσο πολύ παράσταση, βρήκα όμως πολύ ενδιαφέρον το έργο. Βρήκα πολύ ενδιαφέρον και το εύρημα με τις κάμερες και τον τρόπο που αυτοί οι άνθρωποι “πήγαν” τη σχέση τους.
Π.Μ.: εγώ διαβάζοντάς το, το βρήκα πάρα πολύ ενδιαφέρον και η πρώτη απορία που είχα ήταν να δω εάν το βλέπουμε με τον ίδιο τρόπο εγώ, ο Γιώργος και η Ζέτα. Δηλαδή εάν αυτό που μου δημιούργησε εμένα στο μυαλό μου, στον φανταστικό μου κόσμο διαβάζοντάς το είναι κοινό. Με πολύ μεγάλη έκπληξη κατάλαβα ότι υπάρχει σύμπνοια από την αρχή. Και οι πρόβες κύλησαν πολύ εύκολα. Από την πρώτη μέρα είχαμε μια πολύ ωραία επικοινωνία.
Ζ.Δ.: το θέατρο είναι μια ιστορία πολύ ευαίσθητη, πολύ δύσκολη κι έτσι πρέπει να είναι. Καμιά φορά έχεις ένα τέλειο υλικό στα χέρια σου, ένα τέλειο εργαλείο και οι συνεργάτες σου δεν είναι αυτοί που θα ήθελες ή αυτοί που θα μπορούσες να πεις ότι μαζί τους θα πάω αυτό το ταξίδι που θα με βγάλει σε μια όχθη, κάπου. Επομένως, πέρα από αυτό σε όλη αυτή την ιστορία είναι πολύ σημαντικό - προσωπικά για μένα - το γεγονός ότι είχα να κάνω με τον Γιώργο Βάλαρη που γνωρίζω ότι είναι ένας άνθρωπος που αγαπάει τη δουλειά του, είναι ένας πολύ ευέλικτος, πολύ συζητήσιμος πολύ γλυκός σκηνοθέτης που ξέρει τι θέλει και με τον Παναγιώτη που δεν είχα συνεργαστεί ποτέ αλλά μου άρεσε πάντα σαν ηθοποιός και όπου ρώτησα μου είπαν ότι είναι ένας πολύ καλός συνεργάτης αλλά και άνθρωπος.
Αν μπορούσατε να δώσετε έναν άλλο τίτλο ποιος θα ήταν αυτός; Για παράδειγμα εγώ θα έδινα τον τίτλο: «Εμπιστοσύνη».
Ζ.Δ.: είναι ωραία αυτή ερώτηση, το σκέφτομαι…
Π.Μ: εγώ θα συμφωνήσω μαζί σου για τον τίτλο που εσύ δίνεις :“εμπιστοσύνη”, Θεωρώ ότι αυτό ανταποκρίνεται στην αναζήτηση και των δύο ηρώων, δηλαδή πως μπορούν δύο άνθρωποι να έχουν εμπιστοσύνη ο ένας στον άλλον. Ακόμα και στις πιο ακραίες συνθήκες -γιατί αυτό οφείλει να κάνει το θέατρο να φέρνει τα πράγματα σε ακραίες συνθήκες- σε οριακές για να βλέπουμε τι γίνεται. Οπότε σε μια φυσιολογική σχέση που τα πράγματα κινούνται σε σ' ένα μέσο όρο ναι δεν είναι και το πιο δύσκολο πράγμα το να έχεις εμπιστοσύνη στον άλλον και να μπορείς να αναπτύξεις ισχυρούς δεσμούς. Όταν τα πράγματα τραβιούνται από τα μαλλιά φτάνοντας σε ένα σημείο, όπως είναι το έργο, ο ένας από τους δύο ήρωες να ομολογήσει την απιστία του στον άλλον τότε… τι γίνεται; εκεί ανακαλύπτουν πόσο θέλει ο ένας τον άλλον, εάν πρέπει να μείνουν μαζί. Το σημαντικότερο όμως είναι πως θα είναι η επόμενη μέρα γιατί τελικά τι κάνεις; Συγχωρείς; Ξεχνάς; Συνεχίζεις σαν να μην τρέχει τίποτα;
Ζ.Δ.: Ωστόσο Παναγιώτη υπάρχει κάτι στο μυαλό σου σαν καλύτερος τίτλος; Σε αυτό που κάνουμε; τελικά αυτή είναι η κεντρική ιδέα του έργου: η εμπιστοσύνη και έχω την αίσθηση ότι δεν είναι και τόσο απίθανο και τόσο σπάνιο σαν θέμα. Εγώ θα δανειζόμουν έναν άλλον τίτλο ενός άλλου συγγραφέα που έχει να κάνει με μια δράση και με μια αντίδραση: “έγκλημα και τιμωρία”.
Π.Μ: Θεωρώ ότι ο τίτλος είναι πολύ καλός μεν αλλά για να κάνω και την αυτοκριτική μου νομίζω ότι δεν τον έχουμε εκμεταλλευτεί εις το έπακρον. Ο τίτλος ενός έργου είναι η ιδεολογική του σφραγίδα. Έχουμε χρησιμοποιήσει το 50% ή το 60% του τίτλου. Τι θέλω να πω; αν το έργο μας πραγματεύεται την έννοια της πίστης, εάν θέλαμε μέσα από το έργο μας να υπογραμμίσουμε και να αναδείξουμε την έννοια της της πίστης θα μπορούσαμε να κάνουμε και άλλους χρωματισμούς, και άλλες μίξεις. Ήρθαν κάποιοι θεατές στο καμαρίνι ένα βράδυ, Το θυμάσαι Ζέτα; με ρώτησε μια κοπέλα κι έμεινα άναυδος -γιατί δεν είχε περάσει από το μυαλό μου μια τέτοια οπτική - “αν κατάλαβα καλά δεν ξέρω αν κάνω λάθος, εσύ πιστεύεις στο θεό αλλά η Λίζα όχι” κι έμεινα με το στόμα ανοιχτό. Μου έδωσε να καταλάβω ότι η έννοια της πίστης είναι κάτι πολύ βαθύτερο. Με έκανε να αναρωτηθώ τελικά σε τι θέλει να πιστεύει ο άνθρωπος. Στον άνθρωπο; στον έρωτα; στην αγάπη; στον γάμο; Θέλει να πιστεύει στο καλό ακόμα και όταν ο άλλος τον έχει απατήσει;
Ζ.Δ.: όλο αυτό πρέπει να περνάει από το μονοπάτι της αυτογνωσίας από αυτό που κάποιος μπορεί να σκεφτεί για τον εαυτό του και πόσο πολύ το ψάχνει. Είναι από γραφής έτσι το έργο δεν έχουν αφαιρέσει από το έργο αυτό το κεφάλαιο της πίστης.
Γιατί στο δελτίο τύπου χαρακτηρίζετε το έργο «πρωτοποριακό»; Έχουν ειπωθεί πολλά σε επίπεδο σχέσεων τα τελευταία χρόνια που έχουν γίνει θεατρικά έργα. Και κρατιέμαι από τον σπουαδαίο Άουγκουστ Στρίντμπεργκ και τον “χορό του θανάτου” μέχρι το «και τώρα οι δυο μας» που Αλεξάντερ Γκέλμαν που είδα πρόσφατα για παράδειγμα.
Ζ.Δ.: εν μέρει συμφωνώ. Οι άνθρωποι που έγραψαν το δελτίο τύπου είχαν στο μυαλό τους την εικοσιτετράωρη παρακολούθηση με κάμερες του ενός από τον άλλον. Αυτό το εύρημα που πριν από κάποια χρόνια που γράφτηκε το έργο φάνταζε πολύ περίεργο ή ουτοπικό τώρα είναι πιο κοντά στη ζωή μας. Με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μπορούμε να αφήνουμε τους άλλους να παρακολουθούν την ζωή μας όσο εμείς θέλουμε.
Π.Μ.: υπάρχει και κάτι άλλο που μπορείς να το πεις πρωτοποριακό. Συνήθως στα περισσότερα έργα όταν αναφέρονται στις σχέσεις ενός ζευγαριού ήρωες συνήθως προσπαθούν να ανακαλύψουν κάτι ένας από τον άλλον Ή ψάχνουν τον τρόπο να επικοινωνήσουν ο ένας με τον άλλον Ή να πουν την αλήθεια τους ο ένας τον άλλον. Στο δικό μας το έργο η πρωτοτυπία ή η πρωτοπορία είναι μια άλλες έννοιες. Ξεκινάμε από την πρώτη μέρα, από την πρώτη στιγμή την απόλυτη ειλικρίνεια. Και τελικά η πορεία του ζευγαριού είναι το πως διαχειρίζεται αυτή την αποκάλυψη, αυτή την πραγματικότητα. Αυτό είναι το πρωτοποριακό. Μόνο στα όρια μιας θεατρικής παράστασης θα μπορούσε να συμβεί.
Ζ.Δ.: και στα όρια ενός θεατρικού έργου που έχει γραφτεί από μια γυναίκα η οποία έχει κάνει πολλή ψυχανάλυση στη ζωή της. Η συγγραφέας γνωρίζει πολύ καλά τι σημαίνει να ψυχαναλύεσαι. Και να προσπαθείς να ψυχαναλύσεις και των άλλον.
Π.Μ.: βέβαια έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον -μπαίνω λίγο μέσα στα παπούτσια του θεατή και σκέφτομαι ότι νιώθουν έκπληξη όταν μας βλέπουν και μας ακούνε να μιλάμε ο ένας στον άλλον με απόλυτη φυσικότητα για σκληρές αλήθειες.
Ζ. Δ.: τι μου έλεγε τώρα η πεθερά μου; “Εμένα θα μου άρεσε πάρα πολύ αυτό να συμβαίνει σ' ένα ζευγάρι”.
Π.Μ.: αυτό ίσως να σε απενοχοποιεί και λίγο. Είναι πολύ σημαντικό να μπορείς να πεις αυτό που πραγματικά νιώθεις να μπορώ να της πω για παράδειγμα στο έργο της Λίζας ότι “πραγματικά δεν ήμουν στα αλήθεια μαζί σου στο Παρίσι” ή ότι “ήθελα να μείνω μόνος μου”.
Ζ.Δ.: είναι ένα είδος λύτρωσης το να μπορείς να πεις αυτή την αλήθεια. Δηλαδή εγώ σου είπα ότι σε απάτησα και είμαι ανοιχτός πια. Δες τι θέλεις να κάνεις εσύ. Γι' αυτό νομίζω ότι αντιστρέφεται και τόσο πολύ αυτό το παιχνίδι. Αυτός πια δεν έχει τι άλλο να πει. Τα έχει πει όλα. Και είναι πια το θέμα της Λίζας να αντιμετωπίσει όλο αυτό. Δηλαδή έχει το μπαλάκι στα χέρια της.
Λέει κάποια στιγμή η Λίζα που είναι ψυχολόγος: «Η δουλειά μου δεν έχει καμία σχέση με τη δική μου ειλικρίνεια. Βοηθάω τους άλλους να είναι ειλικρινείς», αλήθεια ακόμη και εμείς που δεν είμαστε ψυχολόγοι είναι πολλές φορές που βοηθάμε τους άλλους αλλά δεν έχουμε καμία σχέση με την ειλικρίνεια. Σε όλους μας έχει συμβεί. Γιατί πιστεύετε ότι γίνεται αυτό; Είναι ο εύκολος δρόμος;
Ζ. Δ.: είναι πιο εύκολο να κρίνεις τον άλλον παρά να κρίνεις τον εαυτό σου. Είναι το πρώτο μου μέλημα από τότε που κατάλαβα τι σημαίνει άνθρωπος και πως πρέπει να πορεύεται στη ζωή: Η αυτογνωσία, είναι το πιο σημαντικό πράγμα, είναι το πιο σπουδαίο δώρο που μπορείς να προσφέρεις στον εαυτό σου. Μόνο μέσω αυτού μπορείς πραγματικά να περάσεις σε άλλο επίπεδο. Να σπάσεις τις αλυσίδες, να σπάσει στα δεσμά, να πας ένα βήμα παραπάνω από αυτό που πήγαν οι γονείς σου για παράδειγμα.
Π. Μ.: τώρα που απαντούσες Ζέτα σκεφτόμουν αυτό ακριβώς, ότι ένα θέμα του έργου αυτό που είναι πιο κοντά στην καρδιά του έργου τελικά είναι μάλλον το θέμα της ειλικρίνειας παρά τις πίστης. Το έργο αυτό πραγματεύεται ουσιαστικά την ειλικρίνεια μέχρι εκεί που μπορεί να φτάσει κάποιος. Που αρχίζει και πού τελειώνει η ειλικρίνεια. Δεν υπάρχει όμως φραγμός στην ειλικρίνεια.
Ζ. Δ.: Η λέξη “faith” εμπεριέχει τελικά την έννοια της ειλικρίνειας πάρα πολύ.
Από τον Όργουελ και τον Μεγάλο Αδελφό σήμερα φτάσαμε σε μια εποχή μιας ωμής πραγματικότητας. Οι ιδιωτικές στιγμές μπορούν να μεταδοθούν από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και να γίνουν δημόσιες. Ενώ ένα ζευγάρι μπορεί να ελέγχεται από αυτά. Εννοώ να ελέγχει ο ένας τον άλλον. Βοηθάει; Ή συντρίβει; Και ποιο νέο στοιχείο φέρνει μέσα σε έναν έρωτα;
Π.Μ.: επίσης έχει γίνει και επαγγελματική ιδιότητα αυτό αν σκεφτούμε το παράδειγμα της Kim Kardashian η οποία δεν είναι μια καλλιτέχνης είναι μια περσόνα ενός reality. Τελικά αυτό που μας ρωτάς που φυσικά συμβαίνει δεν είναι μόνο έτσι… αλλά πάει πολύ περισσότερο, παραπέρα δηλαδή.
Ζ.Δ.: για μένα οτιδήποτε έχει να κάνει με τη συντριβή της ιδιωτικότητας και του προσωπικού χώρου και των προσωπικών δεδομένων ακόμα και όταν εμείς είμαστε πρόθυμοι να τα εκθέσουμε οδηγεί σε συντριβή. Και τελικά σε δυσκολία πάρα σε ευκολία, πόσο μάλλον όταν μέσα σε αυτό το παιχνίδι υπάρχει ένα ζευγάρι.
«Υποσυνείδητα διαλέγουμε για σύντροφο μας, το άτομο που θα μας προκαλέσει στη ζωή, το οποίο το έχουμε ανάγκη, για να ωριμάσουμε. Οι πιο βαθιές μας σχέσεις είναι οι πιο ανατρεπτικές, οι πιο έντονες και μοιραία είναι αυτές που μας γιατρεύουν»…. Έτσι γράφεται στο έργο. Ας μιλήσουμε γι΄ αυτό.
Π.Μ.: εγώ νομίζω το αντίθετο, μακάρι να διαλέγαμε αυτόν που θα μας προκαλέσει, που θα μας αναγκάσει με λίγα λόγια, που θα μας προτρέψει. Μακάρι να διαλέγαμε αυτούς που θα μας ανάγκαζαν να ωριμάσουμε και να γίνουμε καλύτεροι. Αυτό είναι το λάθος που κάνουν τις περισσότερες φορές οι άνθρωποι: επιλέγουν αυτόν που ίσα-ίσα θα τους συντηρήσει την αδυναμία και την κατάσταση στην οποία έχουν βρεθεί και τους βολεύει που βρίσκονται.
Ζ.Δ.: Η ζωή μας δίνει τη δυνατότητα να δούμε και να ξαναδούμε κάποια πράγματα τα οποία κάνουμε λάθος. Εάν μέσω της αυτογνωσίας δεν μπορέσεις να σπάσεις αυτό το καλούπι τότε δεν μπορείς να πας παρακάτω. Εγώ νομίζω ότι με αυτόν τον τρόπο μας προκαλεί η ζωή, το πιστεύω απόλυτα. Είναι σαν να πηγαίνεις ένα ταξίδι σε μια χώρα και να ξαναπηγαίνεις συνεχώς στην ίδια χώρα γιατί δεν την έχεις ανακαλύψει. Εάν την έχεις ανακαλύψει θα σταματήσεις να πηγαίνεις εκεί και θα πας σε μία άλλη χώρα. Είναι δηλαδή σαν να σου δίνει την δυνατότητα η ζωή προκαλώντας σε να βρεις καλύτερα τον εαυτό σου και να ωριμάσεις για να γίνεις κάτι άλλο, να σε οδηγήσει κάπου αλλού.
Π.Μ.: εγώ το είπα με την έννοια της επιλογής του συντρόφου. Κυρίως οι γυναίκες το λένε με μια συγκεκριμένη λέξη που δεν μπορώ να εκφράσω ότι έλκουν με λίγα λόγια “ακατάλληλες περιπτώσεις”, ενώ οι άντρες δεν το εκφράζουν έτσι, ίσως να μην το σκέφτονται και έτσι. Κάποιες φορές υπάρχει το παράπονο ότι διαρκώς μας “πέφτουν” λάθος σύντροφοι. Και τότε λοιπόν αναρωτιόμαστε “μα, γιατί μου τυχαίνει εμένα αυτό”. Υπάρχει κάποια λογική εξήγηση: δεν σου τυχαίνει, ίσως εσύ να πηγαίνεις καταπάνω του. Υπάρχουν καταστάσεις που φαίνονται από την αρχή ότι θα καταλήξουν σε ένα ναυάγιο και τελικά πηγαίνουμε ενώ ξέρουμε την κατάληξη. Γιατί; ίσως για να επιβεβαιώσουμε την πεποίθησή μας.
Ζ.Δ.: Ο Παναγιώτης περιγράφει πολύ ωραία το στάδιο του “μένω πίσω”. Ακόμη κι αυτό όμως είναι ένα τερτίπι της ζωής για να σε πάει μπροστά. Για να συνειδητοποιήσεις που είναι το λάθος γιατί κάποια στιγμή δεν μπορείς να το κάνεις άλλο και τότε θα αλλάξεις προορισμό.
Ποια ή διαφορά στο να πεις ψέματα ή να αποκρύψεις κάτι; Τι είναι χειρότερο; Τι κάνει μεγαλύτερο κακό;
Ζ.Δ.: Εξαρτάται πάντα από το αντικείμενο. Τι κρύβεις ή τι αποκαλύπτεις. Εγώ είμαι της γνώμης ότι η αλήθεια μπορεί να πονέσει αλλά μόνο μια φορά εννοώ το ψέμα πονάει περισσότερες φορές. Και πάντα αποκαλύπτεται. Πάντα στο τέλος βγαίνει η αλήθεια και το ψέμα ξεμπροστιάζεται.
Π.Μ.: στην Θεσσαλονίκη λένε ότι “η αλήθεια και το λάδι βγαίνουν πάντα από πάνω”
Ζ.Δ.: σωστοί οι Θεσσαλονικείς!
Το ζευγάρι αυτό περνάει από πολλά τούνελ που δεν μπορούμε όμως να αποκαλύψουμε. Όμως κρατάω μια φράση που λέει η Λίζα στον Κέν: “Γι αυτό είμαστε μαζί για να μπορείς να με ξυπνάς όταν αισθάνεσαι έτσι”…μου άρεσε πολύ αυτή η φράση.
Ζ.Δ.: αυτοί άνθρωποι αγαπιούνται πάρα πολύ. αυτή η εξομολόγηση είναι πάρα πολύ σπουδαία. Είναι μια πάρα πολύ ωραία αυτή η στιγμή στο έργο. Και η εξομολόγηση του ΚΕΝ και η αντίδραση της Λίζας. είναι μια στιγμή που πάντα την συζητάμε με τον Παναγιώτη. Την σκέφτομαι αυτή την στιγμή.
Π.Μ. Ναι είναι μια υπέροχη στιγμή αυτή στο έργο, ξέρεις έχουν έρθει ανθρωποι να δουν το έργο παραπάνω από 2 φορές και συνήθως στο τέλος οι περισσότεροι συγκινούνται.
Ζ.Δ.: ναι, είναι πολύ ωραίες οι αντιδράσεις του κόσμου, είναι εκεί που λες “αξίζει να κάνω θέατρο”.
Έχετε κάνει ψυχανάλυση;
Ζ.Δ.: ναι έχω κάνει πολλά χρόνια.
Π.Μ.: εγώ θα έπρεπε να κάνω
Είναι το μεγαλύτερο δώρο που μπορεί κάποιος να κάνει στον εαυτό του
Ζ.Δ.: ναι είναι, συμφωνώ τόσο πολύ
Τι σας άφησε αυτό το έργο; επηρέασε ένα μικρό κομμάτι στη σχέση σας με τους άλλους τους άλλους ανθρώπους; Το σκέφτεστε όταν βγαίνετε από εδώ;
Π.Μ.: Είναι μια μορφή ψυχανάλυσης ίσως αυτό το έργο, να το σκέφτομαι όταν φεύγω. Σου γίνεται ένα δώρο και ο καθένας το αξιοποιεί ανάλογα…
Ζ.Δ.: Εγώ δεν ξέρω εάν παίρνω κάτι επί της ουσίας με αυτό το έργο κάτι το οποίο δεν ήξερα από πριν. Με την έννοια αυτό το κομμάτι της εμπιστοσύνης, της παρακολούθησης, της αυτοψυχανάλυση και τελικά της ομολογίας το έχω κάνει καλώς ή κακώς αρκετές φορές στη ζωή μου. Ωστόσο είναι πολύ ωραίο που το μοιράζομαι με κάποιους ανθρώπους και το μοιράζομαι μετά και είναι ωραίο να ακούσω τη δική τους οπτική.
Σας ευχαριστώ και τους δυο για την κουβέντα αυτή.
Ζ.Δ.: κι εμείς ευχαριστούμε
Π.Μ.: Κι εμείς ευχαριστούμε, σε λίγο αρχίζει η παράσταση.
Ταυτότητα της παράστασης
Θέατρο: Μικρό Γκλόρια
Συντελεστές:
Κείμενο: Kate Robin
Απόδοση-Σκηνοθεσία-Μουσική επιμέλεια: Γιώργος Βάλαρης
Σκηνικά: Διονύσης Χριστοφιλογιάννης
Κοστούμια: Αλέξης Φούκος
Φωτισμοί: Χρήστος Τζιόγκας
Video art: Βασίλης Αντωνιάδης (filmskin)
Φωτογραφίες: Γιώργος Καλφαμανώλης
Ειδικός συνεργάτης: Ντίνος Λέλος
Βοηθός σκηνοθέτη: Καλλιόπη Κοτζαηλία
Γραφιστικά: Ρούλα Δανιήλ
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr