Αριστερή παρένθεση: Η παγίδα που στήνουν στον Τσίπρα

Τι ήταν αυτό που έκανε τον Αντώνη Σαμαρά και τον Βαγγέλη Βενιζέλο να επισπεύσουν τη διαδικασία εκλογής Πρόεδρου της Δημοκρατίας, αμέσως μόλις πέρασε ο Προϋπολογισμός- ανακαλώντας την προηγούμενη απόφαση για «εκλογή προέδρου τον Φεβρουάριο» όπως προέβαλαν με βεβαιότητα;

Με αυτά τα δεδομένα η πραγματική επιδίωξη Σαμαρά – Βενιζέλου δεν είναι να κερδίσουν την παρτίδα , αλλά να απαλλαγούν από αυτή

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι αποφάσισαν επιτέλους να ακούσουν τη μόνη συμβουλή που έδωσε ο πρώην Πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής στον διάδοχό του, όταν συνέφαγαν στο Χίλτον: η εκκρεμότητα σε αυτές τις περιπτώσεις βλάπτει.

Παίζει και αυτό σε συνδυασμό όμως με τη βεβαιότητα των κυβερνητικών εταίρων ότι αυτή η Βουλή … δεν μπορεί να εκλέξει Πρόεδρο. Προκύπτει από την περιρρέουσα πολιτική ατμόσφαιρα, από το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας για τον Προϋπολογισμό και από τις ….επαφές που έχουν γίνει στο παρασκήνιο με βουλευτές που θα μπορούσαν να κλείσουν το χάσμα ανάμεσα στο 155 και το 180.

Σενάριο «αριστερή παρένθεση»

Με αυτά τα δεδομένα η πραγματική επιδίωξη Σαμαρά – Βενιζέλου δεν είναι να κερδίσουν την παρτίδα, αλλά να απαλλαγούν από αυτή. Δεν θέλουν να παραμείνουν στην εξουσία εκλέγοντας πρόεδρο, θέλουν να φύγουν, μια ώρα νωρίτερα. Ή έτσι να φανεί τουλάχιστον. Παράδοξο; Καθόλου. Ιδίως αν το δούμε από τη δική τους σκοπιά: με αυτόν τον τρόπο θεωρούν ότι στήνουν μια παγίδα και οδηγούν τον Αλέξη Τσίπρα να πέσει μέσα..

Με άλλα λόγια, αν συνδυαστούν οι πληροφορίες που υπάρχουν με την ανάλυση των νέων δεδομένων που διαμορφώνονται στο πολιτικό πεδίο, και τοποθετηθούν μαζί στο κάδρο της απόφασης του Eurogroup - η οποία υποχρεώνει την Ελλάδα να ζητήσει παράταση του Μνημονίου ως τα τέλη Φεβρουαρίου - θα βρεθεί μπροστά στο συμπέρασμα ότι οι Σαμαράς - Βενιζέλος βάζουν μπροστά το σενάριο «αριστερή παρένθεση». Είναι το τελευταίο όπλο που έχουν στη διάθεσή τους, έστω και αν είναι επιλογή υψηλού ρίσκου.

Αναλύοντας αυτό το σενάριο προκύπτει ότι περιλαμβάνει τρεις διαφορετικές φάσεις. Η πρώτη μόλις άρχισε και στηρίζεται σε δυο προβλέψεις: η πρώτη ότι δεν θα εκλεγεί πρόεδρος της Δημοκρατίας και η δεύτερη ότι θα κερδίσει τις εκλογές που θα επακολουθήσουν ο ΣΥΡΙΖΑ, με ή χωρίς αυτοδυναμία. Πάντως θα σχηματίσει κυβέρνηση ο Αλέξης Τσίπρας.

Όσες φόρες απερχόμενες κυβερνήσεις έφυγαν με την εντύπωση ότι πολύ σύντομα θα επιστρέψουν, απλώς δεν συνέβη

Η βάση του σεναρίου βρίσκεται στην επομένη φάση. Όταν ο Αντώνης Σαμαράς μαζέψει τα πράγματά του από Μέγαρο Μαξίμου και μεταφέρει τα δικά του ο Τσίπρας, το μόνο που θα αλλάξει θα είναι … αυτό! Η κυβέρνηση και οι συσχετισμοί στη Βουλή. Όλα τα υπόλοιπα θα είναι ίδια.

Στην Ευρώπη θα υπάρχουν οι ίδιες κυβερνήσεις, τα κοινοτικά όργανα θα έχουν την ίδια σύνθεση, οι Συνθήκες που ορίζουν τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα είναι αμετάβλητες και το διεθνές περιβάλλον θα παραμείνει ως έχει. Η χώρα θα έχει τα ίδια χαρακτηριστικά, τα ίδια προβλήματα, το ίδιο δημοσιονομικό προφίλ, το ίδιο χρέος και τους ίδιους ψηφοφόρους. Θα βρίσκεται πάντα υπό διεθνή οικονομικό έλεγχο θα έχει τις ίδιες υποχρεώσεις και τις ίδιες νομικές δεσμεύσεις, θα μπορεί να δανειστεί μόνο από όσους χρωστάει και επιπλέον μόλις θα έχει ζητήσει η ίδια να παραταθεί το Μνημόνιο.

Ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ο Αλέξης Τσίπρας προβάλει ένα πλαίσιο διεκδικήσεων, στις οποίες όμως εκ των πραγμάτων κανένα κοινοτικό όργανο δεν υποχρεούται να δώσει απάντηση, να ψηφίσει ή να λάβει απόφαση. Τα πράγματα θα αλλάξουν όμως όταν θα καθίσει ο ίδιος πίσω από το ταμπελάκι «GREECE» και μετά την παρουσίαση των θέσεών του θα πρέπει να περιμένει και την απόφαση- γιατί έτσι λειτουργεί η κοινοτική Ευρώπη.

Από εκείνη τη στιγμή οι εξελίξεις θα περάσουν στην τρίτη και πιο ενδιαφέρουσα φάση του σεναρίου. Ως Πρωθυπουργός ο Αλέξης Τσίπρας θα έχει δυο επιλογές. Η πρώτη να συγκρουσθεί ευθέως με την Ευρώπη επιμένοντας στις θέσεις του για το χρέος και την ακύρωση του συνόλου της νομοθεσίας που προέκυψε κατ' εφαρμογή του Μνημονίου. Η δεύτερη να αναδιπλωθεί πλήρως και να δεχτεί μια νέα συμφωνία που θα είναι κατ' ουσίαν το τρίτο Μνημόνιο, μένοντας εκτεθειμένος στο εσωτερικό.

Έστω και αν κάνεις δεν μπορεί να προεξοφλήσει τους τελικούς χειρισμούς του και το ενδεχόμενο που υπάρχει πάντα στην πολιτική να προκύψει οδός διαφυγής από το δίλημμα, οι εμπνευστές του σεναρίου προβλέπουν ότι και στη μια και στην άλλη περίπτωση η κυβέρνηση του δεν θα αντέξει. Θα βρεθεί μπροστά σε επιλογές για τις οποίες θα αναγκαστεί να προσφύγει σε πολύ πρόωρες κάλπες, στις οποίες θα πρέπει να απολογηθεί.

Ποντάροντας σε αυτή τη φορά των πραγμάτων ουσιαστικά αποφάσισαν να του δώσουν τα κλειδιά, μετακυλίοντας σε προγενέστερο χρόνο εξελίξεις που έδειχναν αναπόδεικτες. Μαζί με την κυβέρνηση του δίνουν και την παράταση που έδωσε το Eurogroup -στη χώρα, όχι στην κυβέρνηση- για να … εφαρμόσει ότι απομένει από το Μνημόνιο, όχι για να το αποφύγει.

Θεωρητικά δεν είναι απίθανο τα πράγματα να πάρουν όντως αυτή την τροπή και η διακυβέρνηση Τσίπρα να αποδειχθεί βραχύβια. Υπάρχουν όμως στοιχεία που δεν συνηγορούν σε αυτό το ενδεχόμενο.

Ένα από αυτά είναι η παράδοση. Όσες φόρες απερχόμενες κυβερνήσεις έφυγαν με την εντύπωση ότι πολύ σύντομα θα επιστρέψουν, απλώς δεν συνέβη. Ούτε ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν «σοσιαλιστική παρένθεση» το 1981 όπως περίμενε η τότε Δεξιά, ούτε ο Κώστας Καραμανλής το 2004 απεδείχθη «δεξιά παρένθεση», όπως πίστευαν στο ΠΑΣΟΚ.

Το δεύτερο στοιχείο είναι ότι το σενάριο φαίνεται να περιέχει και κάτι ακόμη: ότι ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος θα συγκυβερνήσουν εκ νέου- αν τους βγει. Ένα τέτοιο ενδεχόμενο πέραν του ότι περιορίζει προεκλογικά τις κινήσεις τους, δεν θα ακουστεί καθόλου καλά στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ, όπου καιροφυλακτεί ο Γ. Παπανδρέου και άλλοι, αλλά ούτε και στη ΝΔ που αγωνιά να κλείσει τις πόρτες από δεξιά της.

Επιπλέον υπάρχει και ένα τρίτο στοιχείο: τα περιθώρια που έχει όποιος βρίσκεται στην εξουσία να αλλάξει εντελώς γραμμή πλεύσης και να αντέξει. Συνέβη και με τους δυο Παπανδρέου το 1981 και το 2009, όταν μετεκλογικά κινήθηκαν έξω από το προεκλογικό τους πλαίσιο. Ένας πρωθυπουργός κοινοτικής χώρας έχει περιθώρια να κάνει τις δικές του συμφωνίες με τους εταίρους και να διαμορφώσει τις δικές του ισορροπίες στην Ευρώπη. Πολύ περισσότερο ένας Έλληνας Πρωθυπουργός μπορεί να αλλάξει τους συσχετισμούς στο εσωτερικό σε ότι άφορα την υποστήριξή του. Σε αυτή την περίπτωση στην παγίδα «αριστερή παρένθεση» θα πέσουν οι εμπνευστές της.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr