Εννέα συγκλονιστικές μαρτυρίες γυναικών για τον καρκίνο

Εννέα γυναίκες, που έζησαν την ασθένεια, ανεβαίνουν στη σκηνή, για να μοιραστούν με το κοινό την εμπειρία τους αλλά και τη διαδρομή της ζωής τους, όπως αυτή μεταλλάχτηκε μέσα από την περιπέτεια της υγείας τους. Η παράσταση της Ελληνικής Αντικαρκινικής Εταιρείας (Ε.Α.Ε.) σε συνεργασία με τη σκηνοθέτιδα Γεωργία Μαυραγάνη έχει σαν στόχο να μιλήσει ανοιχτά για την ασθένεια και τον πόνο της, αλλά και να δώσει την ευκαιρία στις συμμετέχουσες και το κοινό να μετατρέψουν μέσω της τέχνης τη δύσκολη αυτή εμπειρία σε δημιουργία και ομορφιά. Η παράσταση - μαρτυρία παρουσιάζεται από τις 23 Φεβρουαρίου στο Από Μηχανής Θέατρο για τέσσερις μόνο παραστάσεις. Οι εννέα πρωταγωνίστριες μίλησαν αποκλειστικά στο The TOC.

Πόπη Γανιάρη

Πρώτη φορά αντιμετώπισα από κοντά τον καρκίνο στα τριάντα μου, όταν διαγνώστηκε ο πατέρας μου. Έχασα τη γη κάτω απ’ τα πόδια μου. Έκλαιγα επί ώρες. Στα χρόνια που ακολούθησαν εξοικειώθηκα. Σκλήρυνα. Ο πατέρας μου, καλοί μου φίλοι νόσησαν και θεραπεύτηκαν ή πέθαναν. Σε κάθε περίπτωση υπέφεραν, για χρόνια. Κι εγώ επίσης. Τώρα δε μπορώ πια να κλάψω. Διαγνώστηκα με καρκίνο του μαστού το 2009. Πολύ πρώιμο στάδιο και ήπια μορφή. Περίπου πταίσμα. Όμως τα θεραπευτικά πρωτόκολλα, με όλες τους τις παρενέργειες, είναι αμείλικτα.

Οκτώ χρόνια αργότερα, όταν πια θα μπορούσα να αφήσω όλα αυτά πίσω μου, ανέπτυξα μια άλλη μορφή καρκίνου. Του αίματος. Μου τρώει τα κόκαλα. Αυτή τη φορά δεν υπάρχει ριζική θεραπεία. Μόνο έλεγχος της νόσου. Υποφέρω από πόνους. Από τη νόσο. Τις παρενέργειες. Τις επιπλοκές. Έχω περιορίσει τη ζωή μου. Δυσκολεύομαι να σκεφτώ το μέλλον, να κάνω όνειρα.

Δε με φοβίζει τόσο ο θάνατος, αν και αγαπώ τη ζωή. Με φοβίζει περισσότερο ο πόνος και η αγωνία της πορείας προς τα κει. Γιατί θυμάμαι και όλους τους άλλους. Κι όμως να, αυτή η παράσταση. Να γνωρίσεις νέους ανθρώπους, να επικοινωνήσεις σε βάθος, να μοιραστείς, να δημιουργήσεις συλλογικά. Ακόμα και όπως είμαι υπάρχουν όμορφα πράγματα να κάνω.

Ελένη Γιαννακούρου

Μετά τη διάγνωσή μου, άρχισε να ξετυλίγεται ένα κουβάρι μνήμης. Είχα ανάγκη να θυμηθώ όλη μου τη ζωή. Είχα ατέλειωτες ώρες να περιμένω στον Άγιο Σάββα την υποτιθέμενη σειρά μου στα εξωτερικά ιατρεία. Στην αρχή εκνευριζόμουν, μετά όμως εκμεταλλεύτηκα το χρόνο της αναμονής. Πριν αρρωστήσω, εργαζόμουν σε δύο δουλειές. Ελάχιστο χρόνο είχα. Περίμενα στα εξωτερικά ιατρεία διαβάζοντας ή γράφοντας. Η εικόνα ήταν θλιβερή, με πρόσωπα μες την αγωνία και την θλίψη. Όταν σκεφτόμουν πως έτσι θα μοιάζω κι εγώ, πως ο καθρέφτης μου ήταν η κυρία απέναντί μου, περίμενα να συναντηθούν τα βλέμματά μας και της χαμογελούσα. Πόσο ανάγκη έχουμε για ένα χαμόγελο; Και μετά βυθιζόμουν στο βιβλίο μου ή στη γραφή. Κάποιες φορές, όταν άκουγα τη νοσοκόμα να εκφωνεί το όνομά μου, ξυπνούσα από το μαγικό ταξίδι μου. Αυτό όμως που με θύμωνε πραγματικά ήταν ο Γολγοθάς της γραφειοκρατίας και οι συνθήκες στα δημόσια νοσοκομεία. Μετά από μια τέτοια μέρα ταλαιπωρίας πάντα περπατούσα προς τον προορισμό μου ακούγοντας μουσική. Ο θυμός λιγόστευε στο κάθε μου βήμα.

Τζένη Δούπη

Όταν διαγνώστηκα, στην ατζέντα μου υπήρχαν τα τηλέφωνα τεσσάρων άλλων γυναικών, φίλων μου, οι οποίες το είχαν ήδη περάσει. Με την πιο παλιά να πλησιάζει την δεκαπενταετία και για την πιο πρόσφατη να έχουν περάσει κιόλας έξι χρόνια. Δεν το άκουγα πρώτη φορά, μιλάμε για τον καρκίνο του μαστού από τον οποίο νοσούν πάρα πολλές γυναίκες, αλλά ταυτόχρονα μιλάμε και για έναν καρκίνο που γνωρίζουμε ότι στις μέρες μας πάει συνήθως καλά. Παρ’ όλα αυτά, τώρα συμβαίνει σε μένα. Αιφνιδιασμός και σύγχυση συναισθημάτων. Μια άλλη αλήθεια ταλαντώνει τις ισορροπίες μου. Η συνάντηση «μαζί του» έγινε σε μια από τις καλύτερες στιγμές της ζωής μου. Βρισκόμουν στο τρίτο έτος στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών, δεύτερο πτυχίο, απόφαση απόλυτα συνειδητή και με την οποία είχα αρχίσει να εγκαθιστώ μια άλλη πλεύση ζωής.

«Αφήστε με, σας παρακαλώ, έχω πολλές δουλειές να κάνω, δεν μπορώ να ασχολούμαι με τέτοια…», ήταν η φράση που είπα γελώντας στην φίλη από τα σχολικά χρόνια που ήταν δίπλα μου εκείνη τη στιγμή. Το γέλιο ακολούθησε η αγωνία και η μεγάλη απόφαση να μην το βάλω κάτω. Η αγωνία με επισκέπτεται αρκετά συχνά, με διαλύει εις τα εξ ων συνετέθη αλλά προς το παρόν νικάω.

Θάλεια Νταλούκα

Απρίλιος του 2016. Πίστευα ότι βρισκόμουν σε μια πολύ καλή και δημιουργική φάση της ζωής μου, όταν ήρθε η διάγνωση: καρκίνος μαστού. Η οικογένειά μου, οι φίλοι και η δουλειά μου με γέμιζαν ασφάλεια και ευχαρίστηση και ένα νέο επαγγελματικό βήμα μόλις ξεκινούσε. Η σκέψη ότι μπορεί όλα αυτά να ανατραπούν δεν είχε περάσει ποτέ από το μυαλό μου. Όμως η ανατροπή έγινε πραγματικότητα. Και “τώρα-λέω-το παλεύουμε με ψυχραιμία και υπομονή”... Για ενάμιση χρόνο πορεύτηκα δύσκολα, αλλά αντλούσα δύναμη και αισιοδοξία από την αγάπη και τη φροντίδα της οικογένειάς μου και των φίλων μου. Μου δόθηκε η ευκαιρία να φροντίσω περισσότερο τον εαυτό μου. Η υγιεινή διατροφή και το περπάτημα έγιναν σύμμαχοι σ αυτόν το αγώνα. Η επικοινωνία με τους ανθρώπους που βίωναν μια παρόμοια κατάσταση με μένα ή είχαν τη διάθεση να ακούσουν τις ανησυχίες και τους φόβους μου έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην αποφόρτιση κάθε αρνητικού συναισθήματος. Έδειξα απόλυτη εμπιστοσύνη στις επιλογές και αποφάσεις των γιατρών μου, ακολούθησα πιστά το πρωτόκολλο των θεραπειών και συνεχίζω να είμαι τυπική στις επαναληπτικές εξετάσεις. Μα πάνω απ’ όλα, υπήρχε βαθιά ριζωμένη μέσα μου η πίστη και η ελπίδα ότι όλα θα πάνε καλά.

Γιώτα Παπαδάκη

Ο καρκίνος δεν είναι κάτι άγνωστο στην οικογένειά μου. Ο πατέρας μου έφυγε σε ηλικία 39 ετών από καρκίνο ενώ εγώ ήμουν μόλις 13. Όταν ο γιατρός μου ανακοίνωσε ότι έχω επιθετικό καρκίνο του μαστού, το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν ότι δεν θα προλάβω να δω την κόρη μου να μεγαλώνει! «Πως γίνεται να έχω καρκίνο; Έχω ένα μωρό» του είπα, κι εκείνος μου απάντησε «Και ποιος σου είπε ότι δεν θα το δεις να μεγαλώνει;». Από εκεί και πέρα ξεκίνησε η ανηφόρα μου, χημειοθεραπείες, αμφοτερόπλευρη μαστεκτομή, ακτινοβολίες, ορμονοθεραπεία. Πάλεψα με την εικόνα μου, τη θηλυκότητά μου, τις αντοχές μου και ταυτόχρονα την απόρριψη της κόρης μου, που δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί δεν μπορούσα να την φροντίσω, να την πάρω αγκαλιά, να την πάω βόλτα. Δίπλα μου είχα δυο μεγάλους βράχους, τον άντρα μου και τον αδερφό μου και πολλούς φίλους και συγγενείς. Την μεγαλύτερη όμως δύναμη, την έπαιρνα από το παιδί μου. Σήμερα, δυόμιση χρόνια μετά, είμαι υγιής και προσπαθώ να νιώσω και πάλι «φυσιολογική». Ο καρκίνος μου στέρησε πολλά, μου άφησε όμως μια αχόρταγη επιθυμία για ζωή!

Μάρα Παυλοπούλου

Η θεώρησή μου είναι πως έζησα όλα τα χρόνια μου μαθαίνοντας να αγαπώ και να ενδιαφέρομαι για τους άλλους. Μέλος πολύτεκνης οικογένειας, με δύσκολο γονεϊκό πρότυπο και μια μητέρα που έφυγε νωρίς απ' τη ζωή λόγω γυναικολογικού καρκίνου. Έχω δουλέψει για δυο ζωές κι εξακολουθώ να δουλεύω στους ίδιους ρυθμούς ακόμα και σήμερα, αν και δεν το θέλω. Τώρα πια είναι εξ' ανάγκης. Συσσώρευσα πολλή θλίψη και θυμό για όσα βίωσα μαζί με τ' αδέρφια μου ως παιδιά και πολύ περισσότερο αισθάνθηκα ξεκρέμαστη, όταν αποχώρησε η μητέρα μου. Πήρα τον έλεγχο στα χέρια μου (έτσι νόμιζα) και άρχισα να προσπαθώ να διορθώσω τα κακώς κείμενα. Μόνο που δεν ήταν δικά μου αυτά και δεν τα κατάφερα όπως θα ήθελα. Αγάπησα κάποιους άντρες έχοντας όμως μπερδεμένη εικόνα γι' αυτούς. Περισσότερο προσπαθούσα να αποκαταστήσω την εικόνα του πατέρα και την έννοια του ζευγαριού. Ούτε εκεί τα κατάφερα όπως θα ήθελα. Συμπαραστάθηκα στους ανθρώπους μου-της οικογένειας μου- και τους προσωπικούς φίλους που απέκτησα στα χρόνια μου, έχοντας πάντοτε ένα "δριμύ κατηγορώ" για ό,τι δεν καταλάβαινα. Αργά αλλά σταθερά έμαθα πως δεν μπορείς ν' αλλάξεις κανέναν, αν δεν το θέλει. Τη στιγμή που αποφάσισα ν' αλλάξω τον εαυτό μου, αν και δεν ήξερα πώς θα μπορούσα να το κάνω, αρχίζοντας να προσέχω περισσότερο τη διατροφή μου, να γυμνάζομαι και ν' αφεθώ να ερωτευθώ ξανά, ήρθε και με βρήκε ο καρκίνος. Αν το δω "συμπαντικά" μάλλον αυτός μόνο θα μπορούσε να αφυπνίσει σκέψεις και συναισθήματα. Νόσησα το 2011 από καρκίνο παχέος εντέρου, χειρουργήθηκα και μπήκα σε σχήμα χημειοθεραπειών. Στο διάστημα αυτό εμφανίστηκε γιγαντοκυταρρικός όγκος αριστερού γόνατος. Χειρουργήθηκα το 2012 και τοποθετήθηκε ενδοπρόθεση μηρού-γόνατος. Συνέχισα χημειοθεραπείες και στο τελείωμά τους, αναπτύχθηκε όγκος μήτρας ευτυχώς καλοήθης. Αφαιρέθηκε το 2013. Η απόδοσή μου στην επιστήμη τελείωσε προς το παρόν τουλάχιστον, με αφαίρεση θυρεοειδούς το 2015 λόγω πολλαπλών όζων. Το θέμα είναι πως όταν μπεις στη διαδικασία της ανακάλυψης ενός καρκίνου, μετά όταν κάτι φαίνεται περίεργο αφαιρείται. Αν πρέπει ή όχι δεν το ξέρω. Προσπαθώ να ανασυντάξω τη ζωή μου, τώρα που έχω απομακρυνθεί απ' όλα αυτά και πραγματικά πιστεύω πως είναι αρκετά δύσκολο. Η αλλαγή είναι σε μένα όχι στους άλλους κι αυτό δεν μπορώ πάντοτε να το διαχειριστώ. Πρέπει να κάνω πως είμαι σαν τους άλλους, ενώ δεν είμαι. Κάνω πάντως ό,τι μπορώ για να αντέξω. Τι να αντέξω; Να αντέξω να ζήσω καλύτερα.

Μαίρη Τσουκαλά

Το 2014 η Πέγκυ, η αγαπημένη μου φίλη, έφυγε. Επτά χρόνια έζησε μετά τη μεταμόσχευση. Απρίλη του 2015 διαγνώστηκα εγώ. Ο ενδοκρινολόγος μου ψηλάφισε το λεμφαδένα όπου είχε γίνει μετάσταση, σε μια εξέταση ρουτίνας, αν και η μαστογραφία και ο υπέρηχος που είχα κάνει μόλις προ 20ημέρου ήταν καθαρά. Μέσα στην ατυχία μου στάθηκα πολύ τυχερή. Έπεσα σε μια ομάδα γιατρών που εμπιστεύτηκα και εκτίμησα πολύ. Επισκέπτονται απομακρυσμένες περιοχές και εξετάζουν γυναίκες για καρκίνο μαστού. Όσες βρεθούν να νοσούν και αδυνατούν να αντεπεξέλθουν οικονομικά αναλαμβάνουν και την νοσηλεία τους. Από αυτό πιάστηκα... Με παρηγορούσε αυτή η δράση, με φανταζόμουν να συμμετέχω και εγώ αργότερα με τον τρόπο μου Ήμουν σίγουρη πως το ίδιο ακριβώς θα έκανε και η Πέγκυ. Στη διάρκεια της θεραπείας έγραφα-όπως μπορούσα- σημείωνα σκηνές, φράσεις που πέρναγαν από το μυαλό μου, εικόνες που έπαιζαν μπροστά μου. Φανταζόμουν ότι, αν κατάφερνα να το συνθέσω αυτό σε ένα ενιαίο σύνολο, θα μπορούσε ίσως να αποτελέσει κομμάτι μιας μικρής παρουσίασης για την Πέγκυ. Βλέποντας τα καπνά, την παράσταση της Γεωργίας Μαυραγάνη θεώρησα ότι θα μπορούσα να ζητήσω τη συνδρομή της για να κάνω μια αρχή. Η Γεωργία μόλις ξεκίναγε την ιστορία με την αντικαρκινική... Κι έτσι μέσα και εγώ.

Στέλλα Χατζημιχαήλ

Η γνωριμία μου με τον καρκίνο ξεκίνησε το καλοκαίρι του 2012. Ήμουν στο νησί, όταν τυχαία έπιασα ένα γρομπαλάκι στο αριστερό στήθος. Δεν μίλησα. Είπα μπορεί και να μην είναι τίποτα. Ας μην αναστατώνω και τον άντρα μου. Έτσι λειτουργούσα πάντα, να μην στενοχωρώ τους άλλους. Όταν επιστρέψαμε άρχισα να το ψάχνω. Μαστογραφίες, υπέρηχοι κ.λπ. Δυστυχώς ήταν. Μου το επιβεβαίωσαν στον Άγιο Σάββα. Κι από κει ξεκίνησαν όλα: χειρουργεία, θεραπείες... Δούλευα ακόμα κι όταν έκανα τις θεραπείες. Σα να ήθελα να δείξω τη δύναμή μου. Ότι δε θα το βάλω κάτω. Η δουλειά μου με τα παιδιά με έκανε να ξεχνώ την κατάστασή μου. Έσερνα τα πόδια μου, αλλά ήμουν όρθια. Τέλειωσα τη σχολική χρονιά και μετά σταμάτησα. Είμαι ακόμα στην ορμονοθεραπεία, αλλά εντάξει, το παλεύω.

Φωτεινή Χάψα

Στον ευρύτερο κύκλο μου είχαν νοσήσει από καρκίνο τέσσερις φίλοι. Το έβρισκα τρομερό, αλλά μακρινό. Έπειτα ήρθε και η δική μου η σειρά, όταν ένιωσα ένα εξόγκωμα στο στήθος μου. Από την αρχή ήμουν αισιόδοξη πως όσο επικίνδυνο κι αν ήταν θα το ξεπερνούσα. Δεν ήμουν μόνη μου σε αυτό, ποτέ δεν σκέφτηκα πως είναι το τέλος και αυτό με κράτησε. Με την βοήθεια των γιατρών μου και την συμπαράσταση των κοντινών μου ανθρώπων, σήμερα δύο χρόνια μετά, είμαι καλά και γεμάτη όρεξη για ζωή. Η πορεία αυτή ήταν πολύ επώδυνη και ταυτόχρονα καθοριστική για εμένα. Άλλαξε τη σκέψη μου και με έφερε πιο κοντά στον εαυτό μου και τον υπόλοιπο κόσμο. Θέλω να συνδεθώ, να μιλήσω και να μοιραστώ όσα έζησα. Με τον τρόπο αυτό ξορκίζω τον δικό μου φόβο αλλά και προσπαθώ να συμπαρασταθώ όσο μπορώ σε όλους όσοι γνωρίζουν αυτή τη δύσκολη ασθένεια που λέγεται καρκίνος, είτε ως ασθενείς είτε ως συγγενείς και φίλοι. Είναι τόσο συχνό και τόσο ανθρώπινο να αρρωσταίνεις, που αποτελεί τμήμα αυτού που λέμε ζωή, κι αν δεν μιλάμε για τη ζωή τι άλλο να λέμε;

Πληροφορίες:

Η παράσταση εντάσσεται στο πλαίσιο δράσεων του Κέντρου για την Υποστήριξη, την Εκπαίδευση και την Έρευνα στην Ψυχοκοινωνική Ογκολογία (ΚΕ.Υ.Ε.Ε.Ψ.Ο.) της Ε.Α.Ε. για την υποστήριξη των ασθενών που επιβίωσαν της ασθένειας του καρκίνου, υπό την επιστημονική ευθύνη του Ιωάννη Ντίνου, Κλινικού Ψυχολόγου.

Συμμετέχουν: Καλλιόπη Γανιάρη, Ελένη Γιαννακούρου, Τζένη Δούπη, Θάλεια Νταλούκα, Γιώτα Παπαδάκη, Μάρα Παυλοπούλου, Μαίρη Τσουκαλά, Στέλλα Χατζημιχαήλ, Φωτεινή Χάψα

Σκηνοθετική επιμέλεια: Γεωργία Μαυραγάνη Βοηθοί σκηνοθέτη: Ναζίκ Αϊδινιάν, Δανάη Σπηλιώτη

Σκηνογραφική επιμέλεια: Άρτεμις Φλέσσα, Φωτισμοί: Τάσος Παλαιορούτας

Φωτογραφίες-Βίντεο: Χριστίνα Ζαχοπούλου, Χάρης Ακριβιάδης

Η δράση είναι καθ’ολοκλήρου παραγωγή της Ελληνικής Αντικαρκινικής Εταιρείας.

Με την ευγενική υποστήριξη του Θεάτρου Από Μηχανής

Παραστάσεις:

Παρασκευή 23/2, 2/3, 9/3, 16/3 και 23/3 στις 17.30

Διάρκεια: 60 λεπτά

Η είσοδος είναι ελεύθερη

Περιορισμένος αριθμός θέσεων

Κρατήσεις: 210 3826600 (καθημερινά 09.00- 17.00)

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr