Τάδε έφη Θόδωρος Αγγελόπουλος

• «Η Ευρώπη ήταν ένα όνειρο το οποίο διαλύθηκε πολύ γρήγορα» (La Stampa Μάιος 2011)
• «Τι πόνος να βλέπω την πατρίδα μου να έχει πέσει σε τεράστια οικονομική κρίση. Ο κόσμος είναι απελπισμένος, απεγνωσμένος, δεν περιμένει πια τίποτα» (La Repubblica Μάιος 2011)
• «Εξακολουθώ να είμαι ο μοναδικός Ελληνας σκηνοθέτης που μπορεί να έχει συμπαραγωγές με τα εξωτερικό» (Το Βήμα Μάιος 2011)
• «Ολα αυτά είναι η έκφραση μιας σύγχυσης που υπάρχει στον κόσμο και κάνει ανθρώπους με ανησυχίες, με ευαισθησία απέναντι στα πράγματα να μιλάνε για έναν μετεωρισμό. Η λέξη "μετέωρος", που εγώ διάλεξα για τίτλο της ταινίας μου, επαναλαμβάνεται καθημερινά σε όλες τις εκδηλώσεις. Αυτό σημαίνει ότι ήταν λέξη ακριβής για να μεταφράσει κάτι που αισθάνονταν όλοι και η οποία έπεσε έγκαιρα». (Περιοδικό SL Φθινόπωρο 1991)

«Στον κινηματογράφο η δική μου θεματική προχωράει έναν χώρο που κανένας δεν έχει αγγίξει και θέλει κιόλας» (Περιοδικό SL Φθινόπωρο 1991)

• «Ο μοναδικός τρόπος σωτηρίας αυτού του κόσμου είναι να ονειρεύεται. Γιατί από τη στιγμή που δεν ονειρεύεται είναι άρρωστος» (Περιοδικό Επτάμιση 1992)
• «Το εργατικό κίνημα στις μέρες μας δεν συμπλέει με την Αριστερά – και αυτό είναι ένα καινούριο φαινόμενο. Οχι τελείως καινούριο, αλλά σίγουρα κάτι για το οποίο θα πρέπει να διερωτηθεί η Αριστερά. Κάτι συμβαίνει. Δεν είναι η ίδια κατάσταση που υπήρχε κάποτε. Κάποτε η Αριστερά ξεκίναγε από την εργατική τάξη, από τα εργατικά κινήματα… Αυτά είναι πάντως προς μελέτη, όλων των αριστερών κινήσεων και κομμάτων» (Πριν Φεβρουάριος 2009)
• «Δεν συμμερίζομαι την άποψη του Φουκουγιάμα για το τέλος της Ιστορίας. Αυτό που θέλω να πω στην ταινία (σ.σ. Τοπίο στην ομίχλη) είναι ότι υπάρχει προδιάθεση για ένα μέρος της Ιστορίας». (Onassis Magazine 2000)
• «Χώρες φτιάχνονται και καταστρέφονται. Ομως εκτός αυτού η έννοια των συνόρων δεν είναι απλά γεωγραφική, αλλά και μεταξύ των ανθρώπων». (Publico 2008)
• «Ο χρόνος της πολιτικής τελείωσε. Είναι η εποχή των μάνατζερ. Δεν βλέπετε πως οι πρωθυπουργοί διοικούν τις χώρες σαν ποδοσφαιρικές ομάδες;» (La Repubblica 2004)

«Δεν βλέπετε πως οι πρωθυπουργοί διοικούν τις χώρες σαν ποδοσφαιρικές ομάδες;»

• «Στην ουσία πρόκειται για ένα μυστήριο. Πώς γεννιέται μια ιδέα; Προηγείται πάντα μια περίοδος λίγο παράξενη και μυστηριώδης, όπου αισθάνομαι ότι κάτι έρχεται. Είναι μια περίοδος ύπνωσης, μία κατάσταση όπως ανάμεσα στον ύπνο και τον ξύπνο, όπου τα πάντα αποκτούν διαφορετικές διαστάσεις. Μια φράση, ένα τραγούδι ή έναν θόρυβο τα ακούω με τρόπο διαφορετικό. Είναι σαν μία εγκυμοσύνη. Συχνά αναδύεται ένα πρώτο στοιχείο, που μπορεί να είναι μια εικόνα από το τέλος της ταινίας ή ένα υπαρκτό πρόσωπο που έχει ήδη μεταλλαχτεί σε χαρακτήρα της. Κάθε μέρα προστίθενται έτσι διάφορα στοιχεία, τα οποία μου έρχονται μεταξύ πέντε κι επτά το πρωί. Σηκώνομαι τότε και κρατάω σημειώσεις...» (Κρατική Γαλλική Ραδιοφωνία 2009)
• «Δυστυχώς η ταινία «Εκείνος και εκείνη» του Ερρίκου Ανδρέου δεν επαληθεύει την διαφημιστική εξαγγελία «φέρνει τον ελληνικό κινηματογράφο είκοσι χρόνια μπροστά», κάτι που μοιάζει, εν πάση περιπτώσει, να πιστεύουν οι κατασκευαστές της ταινίας και η εταιρία παραγωγής. Κάποια παρεξήγηση συμβαίνει. Ο ελληνικός κινηματογράφος είναι ακόμη στο έτος μηδέν (ως κριτικός κινηματογράφου στην εφημερίδα Δημοκρατική Αλλαγή τη δεκαετία του ’60)
• «Ξέρω ότι μέσα σε όλους τους καλλιτέχνες υπάρχει ένα παιδί. Είναι μια «παιδική ασθένεια» το να ασχολείσαι με την τέχνη. Είναι ένα παιδικό όνειρο. Πρέπει να έχεις αρκετή αφέλεια για να ασχοληθείς. Είναι μια πάρα πολύ δύσκολη ιστορία και πάρα πολύ οδυνηρή κάποιες στιγμές» (Παιδεύω 2010)