Έπεσε από τα πυρά αυτών που μια ολόκληρη ζωή αντιμαχόταν: Των φανατικών.
Ο διάσημος κομίστας Ζορζ Βολίνσκι που εκτελέστηκε εν ψυχρώ στα γραφεία του σατιρικού περιοδικού Charlie Hebdo από ακραίους ισλαμιστές, ήταν 80 χρονών. Και παρά την ηλικία του, παρά το γεγονός ότι ήταν παππούς (με μεγάλη αδυναμία στα εγγόνια του) παρέμενε ασεβής και αιχμηρός, όπως τότε, πριν από σχεδόν μισό αιώνα, τον Μάη του ’68.
«Έχασε τη ζωή του με τους συναδέλφους του, με τους αδελφούς του, όπως τους αποκαλούσε και ειδικά τον Cabu, υπηρετώντας την ελευθερία που τόσο αγαπούσε και την οποία πάντα υπερασπιζόταν…» έλεγε η επί 40 χρόνια, σύζυγος του, Μαρίζ Βολίνσκι στο RTL.
Τα σκίτσα του Βολίνσκι δημοσιεύονταν καθημερινά στην εφημερίδα «Liberation» και στα περιοδικά «Paris-Match» (κάθε εβδομάδα επί 25 χρόνια), «L'Echo des savanes» και βεβαίως, «Charlie Hebdo».
Τη δεκαετία του '70 σχεδίαζε την βασική γελοιογραφία της αριστερής εφημερίδας «L'Humanite», μέχρι το 1981, ενώ η συνεργασία του με τον Nouvel Observateur κράτησε έξι χρόνια (1984 -1990).
Ο μέντορας
Ήταν διάσημος και για τους σκιτσογράφους μέντορας. Αγαπημένα του θέματα ήταν το σεξ - τα βέλη της σάτιρας του «χτυπούσαν» τις γυναίκες ανελέητα («Πρέπει να βελτιώσουμε τη μοίρα των γυναικών. Οι κουζίνες παραείναι μικρές, οι νιπτήρες παραείναι χαμηλοί και τα χερούλια των κατσαρολικών δεν έχουν καλή μόνωση» έγραφε, ωστόσο, η αγαπημένη του Μαρίζ υποστήριζε ότι «δεν ήταν μισογύνης, το αντίθετο») και η πολιτική.
Δεν υπήρχε θέμα - ταμπού, ούτε «θεσμός» που να αφήνει σε ησυχία. Η πολυτάραχη ερωτική ζωή του Γάλλου προέδρου Φρανσουά Ολάντ, ήταν «βούτυρο στο ψωμί» του.
Ένα μελαγχολικό αγόρι
Ο Βολίνσκι γεννήθηκε στην Τύνιδα στις 28 Ιουνίου 1934. Οι γονείς του ήταν Εβραίοι, ο πατέρας πολωνικής καταγωγής και η μητέρα, ιταλικής.
Ο πατέρας και ο παππούς του σκοτώθηκαν όταν ο Βολίνσκι ήταν μόλις δύο χρονών. Λίγο πριν κλείσει τα 12, με το τέλος του Β Παγκοσμίου Πολέμου, μητέρα και γιος μετακομίζουν στο Παρίσι.
Ο Βολίνσκι ήταν ένα στοχαστικό, μελαγχολικό παιδί -χαρακτηριστικό που τον ακολουθεί μέχρι τέλους- που αντί να κυνηγάει κορίτσια προτιμούσε να περνάει τον χρόνο του στην οικογενειακή βιβλιοθήκη.
Το αιχμηρό του χιούμορ, αν και καλά κρυμμένο, σε συνδυασμό με το πάθος για το σχέδιο, αρχίζουν να βρίσκουν διέξοδο στην εφημερίδα του σχολείου του, Le Potache Libéré.
Με το τέλος της στρατιωτικής του θητείας -στην Αλγερία, βεβαίως- ο Βολίνσκι πηγαίνει τα σκίτσα του, στο σατιρικό περιοδικό Hara-Kiri . Είχε ξεκινήσει σπουδές αρχιτεκτονικής, αλλά στην πορεία τις εγκατέλειψε.
Παρωδώντας τον Ουγκό
Είναι 1961 και ο Βολίνσκι παρουσιάζει το πρώτο του σκίτσο, την παρωδία ενός ποιήματος του Ουγκό με τίτλο «Μετά τη μάχη».
Υπό την προστασία του Φρανσουά Καβανά, του «μέγα ιερέα του χιούμορ», ιδρυτή των Hara-Kiri και Charlie Hebdo (ο Καβανά έφυγε από τη ζωή, ακριβώς πριν από έναν χρόνο, στις 30 Ιανουαρίου 2014, σε ηλικία 90 ετών), ο Βολίνσκι τελειοποιεί τα σχέδια του, καθορίζει το στυλ του και λίγα χρόνια αργότερα, ξεκινά συνεργασίες και με άλλα έντυπα.
Υπήρξε από τους συνιδρυτές (μαζί με τον Siné) του σατιρικού περιοδικού L’ Enragé (Ο εξοργισμένος), ενώ το 1969 γίνεται μέλος της συντακτικής ομάδας του Charlie Hebdo.
Παρέα με τον Καβανά και στη συνέχεια με τον Καμπού «έπαιξαν» με όλα: Από τον θάνατο του Ντε Γκολ (εξώφυλλο που πλήρωσαν με απαγόρευση κυκλοφορίας) μέχρι τον Θεό τον ίδιο -καθολικοί, Εβραίοι, μουσουλμάνοι, ο Πάπας, γάλλοι ακροδεξιοί, άπαντες παρόντες.
Ο Βολίνσκι έχει όμως και άλλη μία απώλεια: Τον αιφνίδιο θάνατο της πρώτης της του γυναίκας, που τον καταρρακώνει.
Politically correct? Jamais!
Η πολιτική ορθότητα δεν αφορούσε τον Βολίνσκι. «Ο χιουμορίστας δεν μπορεί να ανήκει σε κανένα κόμμα, να πιστεύει σε καμία θρησκεία. Άλλωστε όλες του οι πράξεις είναι ύποπτες. Ειδικά εκείνες που δεν καθοδηγούνται από κανένα προσωπικό ενδιαφέρον».
Οι σειρές κόμικς «Je Ne Veux Pas Mourir Idiot» (Δεν θέλω να πεθάνω ηλίθιος) και «Pas Que la Politique Dans la Vie» («Υπάρχει ζωή και μακριά από την πολιτική»), ήταν διάσημες, αλλά δεν είναι αρκετές. Ο Βολίνσκι ασχολείται επίσης, με το θέατρο και τον κινηματογράφο («Le Roi des cons» - Ο βασιλιάς των ηλιθίων, «Elles ne pensent qu’ à ça...» - Δεν σκέφτονται παρά μόνο το....)
Παντρεύεται τη Μαρίζ, αποκτούν τρεις κόρες, εγγόνια.
Υπέρμαχος της ανοιχτής κοινωνίας και της δικαιοσύνης ο Βολίνσκι ήταν αιχμηρός, συχνά αυτοσαρκαστικός, ανθρωπιστής.
Το 2005 είχε τιμηθεί με το Μεγάλο Βραβείο Κόμικς στο Φεστιβάλ της Αγκουλέμ. Την ίδια χρονιά του απονεμήθηκε το παράσημο της Λεγεώνας της Τιμής.
Φοβάσαι τον θάνατο;
«Στη γυναίκα μου λέω πως όταν πεθάνω θέλω να με αποτεφρώσει, και να ρίξει τις στάχτες μου στην τουαλέτα, για να βλέπω κάθε μέρα τα οπίσθιά της». Η απάντηση του Βολίνσκι στην ερώτηση αν φοβόταν τον θάνατο.
Δεν νομίζω πως μπορείς να σκοτώσεις ιδέες
Όπως έγραψε στο Instagram και η μεγάλη κόρη του Βολίνσκι, Έλσα «Ο μπαμπάς έφυγε, ο Βολίνσκι όχι»... «Νόμιζα πως θα μπορούσε κάποιος να τον σταματήσει στον δρόμο, να του εκφράσει τη διαφωνία του, αλλά ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα μπορούσαν να δολοφονήσουν καλλιτέχνες. Δεν νομίζω πως μπορείς να σκοτώσεις ιδέες…»
Στα ελληνικά κυκλοφορoύν τα βιβλία του «Ανοιχτή επιστολή στη γυναίκα μου» και «Σκέψεις» (εκδόσεις Ροές).
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr