Μια οικονομική διαχειρίστρια με πρόβλημα όρασης, αναζητά βοήθεια σε έναν οργανισμό υπεράσπισης των δικαιωμάτων ατόμων με προβλήματα όρασης και φτάνει να γίνει διευθύνουσα σύμβουλός του. Μια πρώην κυβερνητική αξιωματούχος με αγάπη για τη μαγειρική, ανοίγει ένα εστιατόριο για να εκπαιδεύσει τους πρόσφυγες ώστε να αποκτήσουν δεξιότητες μαγειρικής. Μία υφάντρια από το Λάος που ελπίζει να διατηρήσει στη ζωή μια παραδοσιακή τέχνη, δημιουργεί έναν τρόπο να την υποστηρίξει.
Επτά γυναίκες από όλο τον κόσμο, εξηγούν πώς μετέτρεψαν τα πάθη και τις ανησυχίες τους σε πράξη.
Η Κέρι Μπρόντι, 33 ετών, ήταν σπουδάστρια στο International Culinary Institute το 2016 όταν ίδρυσε το Emma’s Torch, ένα πρόγραμμα επαγγελματικής εκπαίδευσης για εργασία στην εστίαση για πρόσφυγες, αιτούντες άσυλο και θύματα εμπορίας ανθρώπων, που έχουν άδεια εργασίας στις Ηνωμένες Πολιτείες. Πριν ιδρύσει το Emma’s Torch, είχε εργαστεί ως διευθύντρια επικοινωνίας για την Ισραηλινή Πρεσβεία στην Ουάσιγκτον, DC, και ως παγκόσμια γραμματέας Τύπου για τη Human Rights Campaign, μια μη κυβερνητική οργάνωση.
Ε: Ξεκινήσατε το Emma’s Torch, ένα δίκτυο εστιατορίων και σύντομα θα βρεθείτε στην Ουάσιγκτον, DC, για να παρέχετε γαστρονομική εκπαίδευση σε πρόσφυγες και να τους βοηθήσετε να χτίσουν τη ζωή τους στις νέες τους πατρίδες. Γιατί;
Α: Ως κόρη Νοτιοαφρικανών Εβραίων μεταναστών και δισέγγονη επιζώντων του Ολοκαυτώματος από τη Λιθουανία, έχουμε δει τα χειρότερα στην ανθρωπότητα και τι μπορεί να συμβεί όταν οι άνθρωποι κάνουν τα στραβά μάτια απέναντι στους πρόσφυγες. Πάντα ένιωθα ότι έχουμε ένα τεράστιο προνόμιο και ευθύνη να κάνουμε τον κόσμο καλύτερο.
Ε: Γιατί ο ακτιβισμός σας περιστράφηκε γύρω από τη βιομηχανία της εστίασης;
Α: Είδα το φαγητό ως ένα ισχυρό όχημα για την παροχή επαγγελματικής εκπαίδευσης σε ένα πραγματικό περιβάλλον όπου παράγεται εισόδημα, ώστε να λειτουργεί αντισταθμιστικά για το πρόγραμμα. Και με τον κλάδο των εστιατορίων να αντιπροσωπεύει περίπου το 8% έως 10% όλων των θέσεων εργασίας στη Νέα Υόρκη, είδαμε την εκπαίδευση σε αυτόν τον τομέα ως εισαγωγικό μέσο για μακροπρόθεσμες ευκαιρίες απασχόλησης, σε εστιατόρια που ανήκουν σε συνεργάτες μας, οι οποίοι θέλουν όλοι τους να επενδύσουν στους μαθητές μας.
Ε: Πώς λειτουργεί το πρόγραμμά σας;
Α: Κάθε μέλος του προσωπικού πλήρους απασχόλησης στο Emma’s Torch διδάσκει στους μαθητές μας ζωτικές γαστρονομικές δεξιότητες, διασφαλίζοντας παράλληλα την ποιότητα και τη συνέπεια των στοιχείων του μενού μας, τα οποία περιγράφουμε ως "οικεία πιάτα σε παγκοσμιοποιημένη εκδοχή". Οι μαθητές είναι μαζί μας για 440 ώρες – σε διάστημα 11 εβδομάδων - και λαμβάνουν μισθούς πλήρους απασχόλησης. Με την αποφοίτησή τους,
έχουν την ευκαιρία να δημιουργήσουν ένα δικό τους πιάτο για να το γιορτάσουν. Μάλιστα μερικά από αυτά τα πιάτα εντάσσονται στο μενού μας. Η διδασκαλία των μαθητών σχετικά με τα διαφορετικά υλικά και τον εξοπλισμό κουζίνας, τους βοηθά επίσης να μάθουν αγγλικά, άρα έχουμε ένα αποτέλεσμα που είναι και νόστιμο και εκπληρώνει τους ευρύτερους στόχους μας.
ΕΡ.: Πόσοι πρόσφυγες έχουν περάσει από το πρόγραμμά σας;
Α: Μέχρι σήμερα, έχουμε συνεργαστεί με 305 πρόσφυγες από 42 διαφορετικές χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Ουκρανίας, του Αφγανιστάν, της Βενεζουέλας, της Μιανμάρ, της Γκάνας και της Αϊτής, παράγοντας εισόδημα άνω των 7 εκατομμυρίων δολαρίων. Αναζητούμε σπουδαστές που θέλουν να εισέλθουν στο εργατικό δυναμικό, έχουν ξεκάθαρους στόχους και έχουν άδεια εργασίας και, ενώ δεν είναι όλοι πτυχιούχοι, είχαμε τόσες πολλές ιστορίες επιτυχίας. Ανάμεσά τους:
Ένας Σύρος σπουδαστής που αποφοίτησε το 2018 και πρόσφατα εκπλήρωσε το όνειρό του να ανοίξει το δικό του εστιατόριο. Πήραμε όλη την τάξη που φοιτά τώρα και το επισκεφτήκαμε για να γιορτάσουμε μαζί του. Οι μαθητές μας αντικατοπτρίζουν τον μικρόκοσμο των παγκόσμιων γεγονότων. Για παράδειγμα, είδαμε πρόσφατα μια εισροή προσφύγων από το Αφγανιστάν καθώς και από τη Βενεζουέλα μετά την ανθρωπιστική και οικονομική βοήθεια που δόθηκε στους Βενεζουελάνους πρόσφυγες στις Ηνωμένες Πολιτείες φέτος.
Ε: Ποια είναι τα σχέδιά σας για το Emma’s Torch;
Α: Από τότε που ιδρύσαμε το πρώτο μας εστιατόριο στο Μπρούκλιν το 2016, έχουμε ανοίξει σε πολλές άλλες τοποθεσίες σε όλη τη Νέα Υόρκη (συμπεριλαμβανομένων ορισμένων pop up καταστημάτων), ξεκινήσαμε μία επιχείρηση κέτερινγκ και θα ανοίξει το πρώτο μας καφέ στην Ουάσιγκτον, DC, αυτό τον Δεκέμβριο. Ελπίζουμε να ανοίξουμε και σε μια μεγαλύτερη τοποθεσία στο Μέριλαντ το 2024. Βρισκόμαστε σε καλό δρόμο για να δούμε να αποφοιτούν περισσότεροι φοιτητές και αναμένουμε να αυξήσουμε τον αριθμό των αποφοίτων μας.
Ε: Πώς βοηθά το Emma’s Torch να αλλάξει η εμπειρία των προσφύγων;
Α: Υπάρχουν 100 εκατομμύρια εκτοπισμένοι σε όλο τον κόσμο σήμερα και μια αυξημένη ζήτηση για προγράμματα όπως το δικό μας, τα οποία βοηθούν τους πρόσφυγες να σταθούν στα πόδια τους χάρη στη δύναμη που τους δίνει μια καριέρα. Θα θέλαμε να τεθούμε εκτός λειτουργίας μια μέρα, αλλά αυτή τη στιγμή κλιμακώνουμε τις προσπάθειές για να ανταποκριθούμε στις ανάγκες.
Από τότε που απέκτησε το διδακτορικό της στο Πανεπιστήμιο της Μινεσότα, η Wanjiru Kamau-Rutenberg, 45 ετών, επικεντρώθηκε στο να βοηθήσει άλλες γυναίκες να επιτύχουν τους στόχους τους για μια σταδιοδρομία, σε τομείς όπως η γεωργία, το κλίμα και η τεχνολογία, μέσω οργανισμών όπως το πρόγραμμα υποτροφιών AWARD, το οποίο έχει χρηματοδοτηθεί εν μέρει από το Bill and Melinda Gates Foundation και τον οργανισμό U.S.A.I.D.
Πιο πρόσφατα, συνεργάστηκε με την Schmidt Futures για την προώθηση του προγράμματος "Μαύρες Γυναίκες στην Εκτελεστική Ηγεσία", που καθοδηγεί και συνδέει τις μαύρες γυναίκες παγκοσμίως και βοηθά οργανισμούς όπως το Χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης να κάνουν τις αίθουσες διαπραγματεύσεων πιο πολυσυλλεκτικές. Γεννημένη στην Κένυα, έζησε, σπούδασε και εργάστηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες και τώρα ζει ξανά στην Κένυα.
Ε: Έχετε κάνει καριέρα δημιουργώντας προγράμματα που βοηθούν τις γυναίκες και τις βάζουν σε μια επαγγελματική πορεία. Γιατί ιδρύσατε το "Akili Dada", τον οργανισμό εκπαίδευσης και καθοδήγησης κοριτσιών;
Α: Ήμουν στο μεταπτυχιακό μου στη Μινεσότα και ένιωθα ότι τα πράγματα για τα οποία μιλούσαμε στην αίθουσα διδασκαλίας, δεν είχαν καμία σχέση με την πραγματικότητα όπως τη βίωνα. Και στην πραγματικότητα, το πρόγραμμα "Akili Dada" ήταν σχεδόν ο τρόπος μου να συνδεθώ με την πραγματικότητα. Ξεκίνησε ως ένα μικρό πρότζεκτ. Τις πρώτες υποτροφίες, τις χρηματοδοτήσαμε με τον άντρα μου από τα χρήματα που είχαμε συγκεντρώσει για τον γάμο μας. Ήταν για πραγματικά έξυπνα κορίτσια από φτωχές οικογένειες σε όλη την Κένυα, που είχαν γίνει δεκτά σε πανεπιστήμια, αλλά οι γονείς τους δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα να πληρώσουν τα δίδακτρα για να εξασφαλίσουν τη θέση για τις κόρες τους.
Ε: Κάποιες συγκεκριμένες γυναίκες που βοηθήσατε τα 10 χρόνια που εργαστήκατε με το πρόγραμμα "Akili Dada" και δεν έχετε ξεχάσει;
Α: Ήμουν στο Λονδίνο πριν από λίγους μήνες και συναντήθηκα με μία από αυτές που τώρα εργάζεται για τη Google στην Ιρλανδία. Μόλις αγόρασε το πρώτο της σπίτι. Είναι μηχανικός. Μια άλλη είναι στο Σιάτλ όπου εργάζεται ως μηχανικός κυβερνοασφάλειας.
Ε: Αφού δουλέψατε ως επίκουρη καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο του Σαν Φρανσίσκο, υπηρετήσατε ως διευθύντρια δύο προγραμμάτων – African Women in Agricultural Research and Development (AWARD) και Rise for the World – που διαχειρίζονται υποτροφίες. Εξηγήστε μας το νέο σας έργο, B-WEL, το οποίο εστιάζει σε μαύρες γυναίκες στελέχη.
Α: Πέρασα τον τελευταίο ενάμιση χρόνο σχεδιάζοντας το πρόγραμμα στο πλαίσιο του Schmidt Futures [του φιλανθρωπικού προγράμματος με έδρα τις ΗΠΑ που χρηματοδοτείται από τον Eric Schmidt, τον πρώην διευθύνοντα σύμβουλο της Google, και τη σύζυγό του, Wendy]. Ξεκινήσαμε επίσημα τον Σεπτέμβριο και έχουμε στελεχώσει την πρώτη μας ομάδα. Οι μισές είναι μαύρες γυναίκες από τους κλάδους της επιστήμης και της τεχνολογίας, με έμφαση στην τεχνητή νοημοσύνη. Οι άλλες μαύρες γυναίκες είναι ηγέτιδες και στελέχη που εργάζονται στον χώρο ηγεσίας των γυναικών.
Το B-WEL ενεργοποιεί τον συστημικό αντίκτυπο εντοπίζοντας και φέρνοντας σε επαφή μαύρες γυναίκες σε αυτούς τους τομείς, συνδέοντάς τες μεταξύ τους και επίσης, προκαλώντας γονιμοποίηση ιδεών και διεύρυνση των θετικών επιπτώσεων για κάθε γυναίκα.
Ε: Ποιο είναι ένα παράδειγμα έργου στο οποίο εργάζεστε για να φέρετε την αλλαγή στην αίθουσα συνεδριάσεων του Χρηματιστηρίου;
Α: Το Χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης διαθέτει μια προσεγμένη, ελεγμένη λίστα 700 γυναικών που είναι διαθέσιμες για πρόσληψη στα διοικητικά συμβούλια εταιρειών που είναι εισηγμένες στο χρηματιστήριο. Συνεργαζόμαστε με αυτό το πρόγραμμα για να διασφαλίσουμε ότι περιλαμβάνουν μια σειρά μαύρων γυναικών τις οποίες μπορούν να προτείνουν στις εισηγμένες εταιρείες τους.
Ε: Πιστεύετε ότι αυτό θα βοηθήσει τις εταιρείες να σκεφτούν διαφορετικά για τις μαύρες γυναίκες στελέχη;
Α: Ανατρέπει την αφήγηση σχετικά με το ποιες είναι οι μαύρες γυναίκες και πού είναι οι μαύρες γυναίκες. Συχνά η συζήτηση και η αφήγηση για τις μαύρες γυναίκες είναι ότι είναι αποδυναμωμένες και χρειάζονται διάσωση. Αυτές οι γυναίκες δεν χρειάζονται διάσωση.
—
Η Βιρτζίνια Τζάκο, 81 ετών, ήταν οικονομικός στέλεχος στο Πανεπιστήμιο Περντιού όταν διαγνώστηκε με μελαγχρωστική αμφιβληστροειδοπάθεια, μια γενετική πάθηση που τελικά την οδήγησε σε πλήρη τύφλωση. Σήμερα, είναι πρόεδρος και διευθύνουσα σύμβουλος του
"Miami Lighthouse for the Blind and Visually Impaired”, ενός οργανισμού υπηρεσιών και υπεράσπισης δικαιωμάτων που παρέχει εκπαίδευση και κατάρτιση σε άτομα με προβλήματα όρασης. Εκτός από την επέκταση των υπηρεσιών για άτομα με προβλήματα όρασης στη Φλόριντα, πίεσε με επιτυχία ορισμένους υποψηφίους στις εκλογές να αναμορφώσουν τους ιστότοπούς τους βάσει της νομοθεσίας για τους Αμερικανούς με Αναπηρίες κατά τις εκλογές του 2020 - μια κίνηση που ενέπνευσε αλλαγές στην αμερικανική κυβέρνηση.
Ε: Το 2001, μετακομίσατε από το West Lafayette της Ιντιάνα στο Μαϊάμι για να επωφεληθείτε από τις υπηρεσίες του Miami Lighthouse. Πώς από ωφελούμενη γίνατε επικεφαλής του οργανισμού;
Α: Ερωτεύτηκα την αποστολή. Την πρώτη μου μέρα, δεν είχα ιδέα τι θα μπορούσαν να κάνουν για μένα. Όταν ένας υπεύθυνος με ρώτησε ποιος ήταν ο στόχος μου, το μόνο που
είχα να πω ήταν "να μαγειρεύω μόνη μου το φαγητό μου χωρίς να καίγομαι". Δεν είχα ιδέα ότι οι τυφλοί μπορούσαν να κάνουν οτιδήποτε μπορούν να κάνουν οι βλέποντες. Ο
"Φάρος του Μαϊάμι" μου ζήτησε να γίνω ταμίας του διοικητικού συμβουλίου λόγω του ισχυρού οικονομικού μου υπόβαθρου. Όταν έφυγε ο Διευθύνων Σύμβουλος, ανέλαβα
προσωρινή Διευθύνουσα Σύμβουλος και στη συνέχεια το διοικητικό συμβούλιο με διόρισε να γίνω η πρώτη τυφλή πρόεδρος και Διευθύνουσα Σύμβουλος του ομίλου.
Ε: Ποια κενά εντοπίσατε στους πόρους που διατίθενται σε τυφλά άτομα και πώς ξεκινήσατε να καλύψετε αυτές τις τρύπες;
Α: Βρήκα κενά στον προγραμματισμό, την προσβασιμότητα και την τεχνολογία και ξεκίνησα προγράμματα για την αντιμετώπισή τους. Είχαμε χρηματοδότηση μόνο για 23 τυφλά μωρά στο πρόγραμμά μας για παράδειγμα, και εργάστηκα για να το αναπτύξω. Πλέον, εξυπηρετούμε περισσότερα από 130 μωρά ετησίως. Παράλληλα, επέκτεινα το Florida Heiken Children’s Vision Program. Τα φτωχά παιδιά συχνά δεν έχουν πρόσβαση σε οφθαλμολογική φροντίδα και εργάστηκα για να το αντιμετωπίσω. Πέντε κινητές κλινικές ταξιδεύουν σε όλη την πολιτεία, πηγαίνοντας σε διαφορετικά σχολεία, συνεργάζονται με τοπικούς οπτομέτρες για να κάνουν στα παιδιά οφθαλμολογικές εξετάσεις, να τους δώσουν συνταγογραφούμενα γυαλιά και ιατρικά παραπεμπτικά για να βοηθήσουν στην πρόληψη της τύφλωσης που σχετίζεται με ορισμένες οφθαλμολογικές ασθένειες, τραυματισμούς και ανωμαλίες.
Αυτό το πρόγραμμα εξυπηρέτησε, μόνο πέρσι, 18.000 παιδιά. Επίσης, η μουσική Μπράιγ ήταν πολύ δύσκολο να υπάρξει για τυφλούς μουσικούς, αλλά το Miami Lighthouse έχει τώρα ένα πρόγραμμα σπουδών εξ αποστάσεως εκμάθησης μουσικής με τη μέθοδο Μπράιγ που είναι προσβάσιμο σε μουσικούς σε όλο τον κόσμο.
Ε: Μία από τις μεγαλύτερες κινήσεις σας κατά τη διάρκεια της θητείας σας ήταν να αναγκάσετε αρκετούς από τους προεδρικούς υποψηφίους κατά τις εκλογές του 2020 να αλλάξουν τους ιστότοπούς τους για να συμμορφωθούν με τον νόμο για τους Αμερικανούς με Αναπηρίες. Τι έλειπε από αυτούς τους ιστότοπους;
Α: Το πιο εύκολο πράγμα για κάθε οντότητα ώστε να δείξει ότι ενδιαφέρεται για την ψηφιακή προσβασιμότητα είναι να τοποθετήσει μια δήλωση προσβασιμότητας στον ιστότοπό της που περιλαμβάνει έναν αριθμό τηλεφώνου και ένα μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου για να μπορεί να επικοινωνεί κανείς.
Πολλοί από τους υποψηφίους δεν είχαν περιλάβει αυτή τη δήλωση ή ένα γραφικό στοιχείο για να προσαρμόσουν την αντίθεση των χρωμάτων και το μέγεθος της γραμματοσειράς στον ιστότοπό τους. Με το γραφικό στοιχείο εγκατεστημένο, αρκεί ένα πάτημα πλήκτρων για να γίνει αυτή η προσαρμογή. Οι εκστρατείες του Τζο Μπάιντεν, του Μάικλ Μπλούμπεργκ, του Κόρι Μπούκερ, της Ελίζαμπεθ Γουόρεν και του Άντριου Γιανγκ επικοινώνησαν με το Miami Lighthouse και ζήτησαν τη συμβουλή μου για να διασφαλίσουν ότι οι ιστότοποί τους κατέστησαν συμβατοί. Τα σχόλια που κάναμε, εγώ και η ομάδα πληροφορικής μου (όλοι τυφλοί), και δόθηκαν στην κυβέρνηση Μπάιντεν αντικατοπτρίζονται τώρα στο whitehouse.gov, τον επίσημο ιστότοπο του Λευκού Οίκου.
Ε: Βλέπετε πρόοδο για τα άτομα με αναπηρία όρασης από τότε που ξεκινήσατε να υποστηρίζετε τα άτομα με προβλήματα όρασης;
Α: Ένα πράγμα που εξελίσσεται με πολύ αργούς ρυθμούς είναι η απόκτηση ουσιαστικών θέσεων εργασίας για τυφλούς και άτομα με προβλήματα όρασης. Οι εργοδότες πρέπει να τους παρέχουν τους πόρους για να πετύχουν, οι οποίοι είναι τόσο απλοί, όσο να έχουν τον κατάλληλο εξοπλισμό ή προσαρμοσμένους υπολογιστές.
Ε: Ποια είναι τα μεγαλύτερα εμπόδια στην αντιμετώπιση των ανισοτήτων;
Α: Νο. 1 είναι η ψηφιακή προσβασιμότητα. Η προσβασιμότητα στους ιστότοπους είναι η ράμπα αναπηρικών αμαξιδίων αυτής της γενιάς.
Εμαθε να υφαίνει καθισμένη δίπλα στη μητέρα της
Μεγαλωμένη στη Λουάνγκ Πραμπάνγκ του Λάος, η Veomanee Douangdala, 48 ετών, έμαθε να υφαίνει καθισμένη δίπλα στη μητέρα της, μια διάσημη υφάντρια. Καθώς οι ξένοι τουρίστες άρχισαν να καταφθάνουν στην άλλοτε ήσυχη πόλη της, συνέλαβε την ιδέα να φτιάχνει αναμνηστικά εμπνευσμένα από παραδοσιακές χειροτεχνίες και ίδρυσε την Ock Pop Tok, μια κοινωνική επιχείρηση που δίνει τη δυνατότητα στους υφαντές, οι περισσότεροι από τους οποίους είναι γυναίκες, να συντηρούνται οικονομικά παράγοντας χειροτεχνήματα. Οι προσπάθειές της έχουν βοηθήσει εκατοντάδες γυναίκες σε απομακρυσμένα χωριά να διατηρήσουν και να προωθήσουν δεξιότητες αιώνων, αντί να αναλαμβάνουν άθλιες δουλειές σε μεγάλες πόλεις.
Ε: Τι σημαίνει το Ock Pop Tok;
Α: Σημαίνει στη γλώσσα μας "η Ανατολή συναντά τη Δύση". Έμαθα να υφαίνω από τη μητέρα μου. Το 1999 δούλευα μαζί της όταν γνώρισα τη Τζοάνα Σμιθ, μια Βρετανίδα φωτογράφο που καταγράφει την αγροτική ανάπτυξη. Μαζί επισκεφτήκαμε βουδιστικούς ναούς και συλλέξαμε μια συλλογή υφασμάτων εμπνευσμένη από την αρχιτεκτονική του Λάος. Οι υφαντές της μητέρας μου μετέτρεψαν τα σχέδιά μας σε ρούχα, χρησιμοποιώντας δυτικές χρωματικές παλέτες. Αρχίσαμε να πουλάμε αυτά τα κομμάτια μέσα από ένα μικροσκοπικό κατάστημα που το ονομάσαμε Ock PopTok.
Ε: Είχε κάποια από τις δύο επιχειρηματικό υπόβαθρο;
Α: Μεγάλωσα βλέποντας τη μητέρα μου να κάνει εμπόριο με την Ταϊλάνδη. Μετά το γυμνάσιο, δούλεψα στο ξενοδοχείο του θείου μου, όπου έμαθα πολλά πράγματα για τον τουρισμό αλλά και να μιλάω αγγλικά.
Ε: Πώς δημιουργείτε οικονομικές ευκαιρίες για τις γυναίκες στις αγροτικές περιοχές;
Α: Εδώ και 21 χρόνια, το Village Weavers Project έχει βοηθήσει περισσότερες από 15 εθνοτικές ομάδες να δημιουργήσουν αντικείμενα για τα οποία αξιοποιούν τις συγκεκριμένεςδεξιότητές τους. Οι 250 σημερινοί καλλιτέχνες μας περιλαμβάνουν τους Oma, οι οποίοι κεντούν σουβέρ με μοναδικά σχέδια όπως αυτά στα παραδοσιακά τους ρούχα. Οι κάτοικοι του χωριού Tai Lue υφαίνουν ύφασματα που μετατρέπονται σε τσάντες και παιχνίδια. Οι κοινότητες Khmu προσαρμόζουν τις τσάντες των αμπελουργών της ζούγκλας, που τις χρησιμοποιούν μαζί με το ειδικό ξύλο, φτιάχνοντας μοντέρνες τσάντες.
Πληρώνουμε ανά τεμάχιο και πουλάμε τα προϊόντα online, στο κατάστημα δώρων μας και στη χονδρική. Με τη βοήθεια της κυβέρνησης και διαφόρων ΜΚΟ, τους παρέχουμε τις πρώτες ύλες. Μέσα σε πέντε χρόνια οι περισσότεροι δικαιοδόχοι μπορούν να ανεφοδιαστούν.
Ε: Επειδή το ελεύθερο εμπόριο είναι μέρος της αποστολής σας, οι τιμές σας είναι υψηλότερες από αυτές ορισμένων άλλων προμηθευτών. Τι κάνει τους αγοραστές πρόθυμους να τα πληρώσουν;
Α: Στο Living Crafts Center, ένα καταφύγιο 2 στρεμμάτων στο Μεκόνγκ, υπάρχει ένας αργαλειός όπου οι επισκέπτες μπορούν να παρακολουθήσουν τους υφαντές μας. Όταν οι άνθρωποι βλέπουν πόσο δύσκολο είναι να τελειώσει ένα κομμάτι, είναι πρόθυμοι να πληρώσουν ένα δίκαιο τίμημα.
Ε: Πώς διαδώσατε το τι κάνετε;
Α: Έχουμε παρακολουθήσει τη Διεθνή Αγορά Λαϊκής Τέχνης στη Σάντα Φε πολλές φορές. Στην αρχή λίγοι άνθρωποι γνώριζαν για το Λάος. Εξηγήσαμε ότι αυτά τα μαγικά υφάσματα προέρχονταν από αυτή τη μικρή χώρα. Τα τελευταία δύο χρόνια, έχουμε εκθέσει επίσης, τα προϊόντα μας για τη διακόσμηση του σπιτιού στο Maison & Objet, στο Παρίσι.
Ε: Τι ακολουθεί;
Α: Προσέλκυση περισσότερων τουριστών στο κατάστημά μας, στο bed-and-breakfast και στην καφετέρια στο Living Crafts Center. Φέτος φτιάξαμε μια αποβάθρα για να μπορούν οιεπισκέπτες να έρχονται με βάρκα. Οι άνθρωποι που φτάνουν με τουκ-τουκ δεν μπορούν να πιστέψουν τι υπάρχει στο τέλος του χωματόδρομου που αντικρίζουν.
Η Δρ. Tiffani Jenae Johnson, 41 ετών, είναι παιδίατρος επειγόντων περιστατικών στο Νοσοκομείο Παίδων UC Davis. Υπήρξε ηγέτιδα στην ευαισθητοποίηση της ιατρικής κοινότητας για τις ανισότητες στη φροντίδα των παιδιών με βάση τη φυλή, την εθνικότητα και το εισόδημα.
Ε: Ως μέρος της αποστολής σας, είστε υπέρμαχος πληθυσμών που υποεκπροσωπούνται, υποεξυπηρετούνται και ιστορικά είναι περιθωριοποιημένοι. Πώς έγινε αυτό το επίκεντρο των ενδιαφερόντων σας;
Α: Δεν προσέρχομαι ποτέ ως γυναίκα στην ιατρική. Προσέρχομαι πάντα ως μαύρη γυναίκα. Όταν πηγαίνω στην κλινική μου για να εργαστώ, βλέπω παιδιά που μου μοιάζουν, που έχουν υποστεί ανισότητες και των οποίων οι ιστορίες, διαχρονικά, δεν έχουν ειπωθεί.
Η ταύτιση είναι σημαντική. Ο ρατσισμός έχει διαπεράσει τον τομέα της υγείας. Θέλω να δώσω στα παιδιά, των οποίων ο πόνος και τα όνειρα είναι αληθινά, μια φωνή ώστε να μπορούν να ζήσουν και να ευδοκιμήσουν. Η αποστολή μου είναι να αναδείξω τις ανισότητες που υπάρχουν, να κατανοήσω τις βαθύτερες αιτίες και να εργαστώ ως εκπαιδεύτρια και υπέρμαχος της κατάργησης των δομών που εμποδίζουν τα παιδιά να επιτύχουν το υψηλότερο επίπεδο υγείας και ευεξίας.
Ε: Από πού πηγάζει το πάθος σας;
Α: Η παιδική μου ηλικία και το οικογενειακό μου τραύμα διαμόρφωσαν την αποστολή μου. Η μητέρα μου, δικηγόρος σχολικής επιτροπής και εισαγγελέας, ήταν η πρώτος συνήγορος του παιδιού και υπέρμαχος της δικαιοσύνης που γνώριζα. Απέκτησα ανθεκτικότητα στον ρατσισμό, τον σεξισμό, το "Τζιμ Κρόου” (τη νομοθεσία που κατοχύρωσε τον φυλετικό διαχωρισμό στις ΗΠΑ), τη σωματική και σεξουαλική κακοποίηση και τους φόνους που έτρεχαν μέσα στις φλέβες μου. Αυτό με βοηθά να ξεπερνώ τα εμπόδια.
Ε: Είστε η πρώτη μαύρη γυναίκα, αναπληρώτρια καθηγήτρια επείγουσας ιατρικής στο UC Davis Health και εκλεγμένη πρόεδρος της Academic Pediatric Association. Ποιες ήταν οι μεγαλύτερες προκλήσεις που αντιμετωπίσατε για την κατάκτηση αυτών των θέσεων;
Α: Στην παιδιατρική, το φυλετικό ζήτημα ήταν το μεγαλύτερο εμπόδιο. Στην επείγουσα ιατρική, είναι το φύλο και η φυλή. Είμαστε εξαιρετικά υποεκπροσωπούμενες και υποτιμημένες. Ε: Ποια ήταν η μεγαλύτερη απογοήτευση που έχετε δει στο σύστημα υγείας;
Α: Η έλλειψη αφοσίωσης στην έννοια του κατεπείγοντος, ειδικά με χρήματα και πόρους για την αντιμετώπιση ζητημάτων που επηρεάζουν τα παιδιά των μειονοτήτων. Αυτές οι τεράστιες ανισότητες έχουν επιπτώσεις στη ζωή των παιδιών.
Ε: Πώς συνεργάζεστε με την Academic Pediatric Association και την American Academy of Pediatrics για να το αλλάξετε αυτό;
Α: Συνεργάζομαι και με τους δύο αυτούς φορείς για να προχωρήσω πέρα από την αναγνώριση ότι υπάρχει ρατσισμός και για να γίνουν τα βήματα που πρέπει από τους παιδίατρους για την αντιμετώπιση του ρατσισμού. Στην Αμερικανική Ακαδημία Παιδιατρικής, εστιάζω στην εξάλειψη της ιατρικής που βασίζεται στη φυλή στους αλγόριθμους που χρησιμοποιούνται στον κλάδο της υγείας και εργάζομαι για τον εντοπισμό πολιτικών όπου η φυλή χρησιμοποιείται ακατάλληλα.
Ε: Όταν πρόκειται για τον ρατσισμό και την υγεία των παιδιών, πού αισθάνεστε περισσότερη ελπίδα;
Α: Είμαι πολύ αισιόδοξη ότι η επόμενη γενιά θα αλλάξει το τοπίο της παιδιατρικής. Η καθοδήγηση της επόμενης γενιάς Μαύρων γυναικών στην παιδιατρική έχει κεντρικό ρόλο στην αποστολή μου. Εμπνέομαι από τους σημερινούς φοιτητές και φοιτήτριες που μιλούν ανοιχτά και δείχνουν μια διαφορετική κοινωνική συνείδηση.
Ο παππούς της Sigrid Rausing δημιούργησε μια περιουσία αρκετή για τον εαυτό του και τους απογόνους του όταν ίδρυσε την εταιρεία συσκευασίας Tetra Pak στη Σουηδία. Η Rausing, 61 ετών, που ζει στο Λονδίνο, προεδρεύει ενός ιδρύματος που χορηγεί επιχορηγήσεις. Είναι ένας από τους μεγαλύτερους στη Βρετανία, που χρηματοδοτεί ανθρώπινα δικαιώματα και κοινωνικούς σκοπούς. Είναι επίσης συγγραφέας και εκδότρια του περιοδικού Granta και του εκδοτικού οίκου Granta Books.
ΕΡ.: Γιατί ασχοληθήκατε με τη φιλανθρωπία;
Α: Κάνοντας εργασία πεδίου για το διδακτορικό μου σε ένα συλλογικό αγρόκτημα και ένα χωριό στην Εσθονία το ’92-93, μου έκαναν μεγάλη εντύπωση οι πολιτικές καταστολής και η φτώχεια. Έτσι δημιούργησα ένα ίδρυμα που εστιάζει στα ανθρώπινα δικαιώματα και στην οικοδόμηση της κοινωνίας των πολιτών. Έκτοτε, έχουμε διευρύνει αυτό που κάνουμε.
Ε: Μερικοί άνθρωποι συμμετέχουν στη φιλανθρωπία για να αποκτήσουν κοινωνικό στάτους: για να λάβουν θέσεις σε κάποιο διοικητικό συμβούλιο και προσκλήσεις σε γκαλά. Υποθέτω ότι αυτό δεν είναι στη φύση σας.
Α: Θα πλήρωνα για να μην πάω σε φανταχτερά δείπνα! Πηγαίνω σε εκδηλώσεις. Δεν είμαι ερημίτισσα. Μετέχω σε κάποια διοικητικά συμβούλια και δίνω χρήματα σε οργανισμούς που δεν κάνουν έργο για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Μου αρέσουν οι ομάδες που είναι πολύ συγκεκριμένες και προσηλωμένες στους στόχους τους. Αλλά πραγματικά το κύριο ενδιαφέρον μου στη ζωή είναι το γράψιμο. Είναι οι λέξεις.
Ε: Νιώθετε ότι το ίδρυμά σας έχει κάνει τη διαφορά;
Α: Πιστεύω ότι η κοινωνία των πολιτών ως τομέας που κάνει το κράτος να λογοδοτεί είναι πολύτιμη.
Ε: Ένας από τους χορηγούς σας, το Human Dignity Trust, βοήθησε στον Μαυρίκιο να αποποινικοποιηθούν οι σχέσεις μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου. Θέλετε να μας μιλήσετε για τη δουλειά σας στα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ;
Αυτός είναι ένας τομέας στον οποίο πιστεύω ότι κάναμε τη διαφορά και με τον οποίο ασχοληθήκαμε από την αρχή. Η Human Dignity Trust εστιάζει συγκεκριμένα στην αποποινικοποίηση, η οποία είναι μια ωραία, συγκεκριμένη θέση, και τους χρηματοδοτήσαμε από τότε που ήταν στο ξεκίνημά τους.
Ερ.: Πρόσφατα εγκαταλείψατε τη θέση εκδότριας του Granta, του λογοτεχνικού περιοδικού με ιστορία 134 χρόνων με έδρα το Λονδίνο, μετά από 10 χρόνια στο τιμόνι του. Γιατί;
Α: Νομίζω ότι 10 χρόνια είναι αρκετά. Συνέβη επίσης ένα πολύ λυπηρό γεγονός: η πιο στενή μου φίλη, η Τζοάνα Έκστορμ, μία πολυγραφότατη συγγραφέας, διαγνώστηκε με καρκίνο και πέθανε το 2022. Μου ζήτησε να τελειώσω το τελευταίο της βιβλίο, το οποίο υπήρχε σε 13 χειρόγραφα τετράδια. Ήμουν τόσο απορροφημένη από αυτή τη δουλειά και από τη θλίψη μου που αποφάσισα ότι ήταν καλή ώρα να κάνω στην άκρη.
Ερ.: Το βιβλίο σας "Mayhem" ήταν ένα συγκινητικό κείμενο αναμνήσεων τραγικών επεισοδίων εθισμού στην οικογένειά σας. Φαίνεται ότι θέλετε ασχοληθείτε περισσότερο με το γράψιμο.
Α: Ναι. Έχω σχεδόν τελειώσει ένα άλλο βιβλίο: την ιστορία του συζύγου μου, Έρικ Άμπρααμ, ενός ανεξάρτητου δημοσιογράφου από τη Νότια Αφρική [και νυν παραγωγού] που τέθηκε σε κατ΄οίκον περιορισμό με απαγόρευση εξόδου το 1976, πριν καταφύγει στη Βρετανία. Κάτι ενδιαφέρον που αποκαλύφθηκε πολύ αργότερα, ήταν ότι ο άνδρας που τον έβγαλε λαθραία από τη χώρα, υποδυόμενος τον φοιτητή ακτιβιστή, ήταν στην πραγματικότητα πράκτορας της αστυνομίας.
Ερ.: Θα συνεχίσετε ως εκδότρια του οίκου Granta Books;
Α: Σίγουρα. Μου αρέσει να μπορώ να εκδίδω έργα που άλλοι εκδότες δεν θα το έκαναν.
Η Εμιλιένε ντε Λεόν Αουλίνα [Emilienne de León Aulina], 68 ετών, έχει επικεντρώσει την καριέρα της στη βοήθεια φιλανθρωπικών οργανώσεων και μη κυβερνητικών οργανώσεων στο Μεξικό. Ως εκτελεστική διευθύντρια του Διεθνούς Δικτύου Women’s Funds, εργάστηκε για να βοηθήσει τους οργανισμούς να ενισχύσουν τη βάση τους -για παράδειγμα, να βελτιώσουν τις ικανότητές τους για συγγραφή επιχορηγήσεων και το δίκτυό τους με άλλους χορηγούς και ιδρύματα.
Το 2020, ήταν συνιδρύτρια του Emmana Social για να επικεντρωθεί στην προώθηση της βιωσιμότητας και στη διεύρυνση των οικονομικών ευκαιριών των γυναικών- συμπεριλαμβανομένων αυτών των αυτοχθόνων πληθυσμών και των γυναικών ψαράδων. Ευρύτερα, έχει εργαστεί για τη φιλανθρωπία στο Μεξικό και για να καλλιεργήσει μια κουλτούρα προσφοράς σε κοινωνικούς σκοπούς.
ΕΡ.: Τι σας οδήγησε σε αυτή τη δουλειά;
Α: Οι γονείς μου ήταν πολύ αριστεροί, αναρχικοί στην πραγματικότητα, και αυτό ήταν το κλειδί για τη δουλειά μου. Η μητέρα και ο πατέρας σου δίνουν την κουλτούρα τους και διαμορφώνουν τον τρόπο που βλέπεις τη ζωή.
Ε: Ποια θεωρείτε ότι είναι τα μεγαλύτερα επιτεύγματά σας στο Διεθνές Δίκτυο Ταμείων για Γυναίκες, γνωστό πλέον ως Prospera International Network of Women 39΄s Funds;
Α: Κάναμε πολλά για να αυξήσουμε τα ταμεία των γυναικών παγκοσμίως. Όταν ξεκίνησα, είχαμε 30 ταμεία που διένειμαν 30 εκατομμύρια δολάρια ετησίως σε όλο τον κόσμο, αλλά όταν έφυγα το 2020 υπήρχαν 44 ταμεία που διένειμαν 200 εκατομμύρια δολάρια σε φεμινιστικές οργανώσεις βάσης σε όλο τον κόσμο. Επιπλέον, διαπραγματεύτηκα με τον υπουργό Εξωτερικών της Ολλανδίας μια ειδική επιχορήγηση 40 εκατομμυρίων ευρώ σε τέσσερα ταμεία γυναικών του "παγκόσμιου νότου" για τέσσερα χρόνια για να βοηθήσω μικρές, μεσαίες και μεγάλες γυναικείες οργανώσεις. Ήταν ένα μεγάλο επίτευγμα.
Η κοινοπραξία έκανε σπουδαία δουλειά και γι΄ αυτό έλαβε μια δεύτερη επιχορήγηση από την ολλανδική κυβέρνηση ύψους 80 εκατομμυρίων ευρώ.
Ε: Με τι ασχολείστε τώρα;
Α: Εργάζομαι στην "Παγκόσμια Συμμαχία για τη Φροντίδα", μια πρωτοβουλία που ξεκίνησε από το Εθνικό Ινστιτούτο Γυναικών στο Μεξικό και το U.N. Women μετά το Φόρουμ για την Ισότητα των Γενεών 2021. Αποτελείται από εκπροσώπους εθνικών και τοπικών κυβερνήσεων, του ιδιωτικού τομέα και ακαδημαϊκών και φιλανθρωπικών ιδρυμάτων, μεταξύ άλλων. Κύριος στόχος του είναι να επεκτείνει υπηρεσίες όπως αυτές που παρέχουν φροντίδα για παιδιά, ηλικιωμένους και άτομα με ειδικές ανάγκες. Ελπίζουμε να αυξήσουμε το επίπεδο αναγνώρισης ότι η φροντίδα πέφτει συντριπτικά στους ώμους των γυναικών. Τέτοια εργασία ήταν συχνά αόρατη και απλήρωτη, αλλά πρέπει να ανταμείβεται.
Επίσης, μέσω της Emmana Social, βοηθάω γυναίκες ψαράδες. Ξέρω ότι αρκετοί θα εκφράσουν αμφιβολίες, αλλά... ηγέτες υπάρχουν. Συμμετείχα μέσω του Ιδρύματος David and Lucile Packard, το οποίο ζήτησε από τον οργανισμό μου να μεσολαβήσει, το 2022, για μια σειρά συναντήσεων με ψαράδες από το Μεξικό και τη Χιλή. Οι Χιλιανές γυναίκες ήταν πολύ μπροστά γιατί είχαν ήδη δημιουργήσει μια ομοσπονδία χιλιάδων ψαράδων και είχαν πιέσει με επιτυχία για νόμους για την ισότητα των φύλων στον κλάδο τους.
Οι γυναίκες του Μεξικού είπαν: "Θέλουμε να γίνουμε σαν αυτές". Για να γίνει κάτι τέτοιο, τις βοηθάω να δημιουργήσουν τη Marea Sostenible, μια ΜΚΟ, που σημαίνει "βιώσιμη παλίρροια". Ελπίζουν να φέρουν κοντά γυναίκες από τον αλιευτικό τομέα για να δημιουργήσουν ένα δίκτυο και να προωθήσουν τα δικαιώματα και τις καλύτερες συνθήκες εργασίας και να δώσουν μεγαλύτερη προσοχή στο περιβάλλον.
Ε: Τι σας παρακινεί να προχωρήσετε σε έναν νέο οργανισμό;
Α: Ανακάλυψα ότι μπορώ να πάρω οργανισμούς που είναι πραγματικά σε κακή κατάσταση και να τους ξαναχτίσω. Χρειαζόμαστε όμως νέο αίμα - νεότερους ανθρώπους - που να μπορούν να έρθουν και να κάνουν δουλειά. Επομένως, είναι σημαντικό να φεύγει κανείς από τους οργανισμούς όταν είναι σε καλή κατάσταση, γιατί τότε ανοίγει χώρο για να συνεχίσουν οι επόμενοι.
Δημοσιευθηκε στους New York Times στις 28 Νοεμβρίου του 2023
c.2023 The New York Times Company