Το Μουντιάλ των ανατροπών: Μεγάλα φαβορί εκτός από νωρίς (φωτό)

Ένα ερώτημα πλανάται σε όλους τους ποδοσφαιρόφιλους του πλανήτη. Τι συμβαίνει με μεγάλα φαβορί και αποκλείονται; Μετά τη Γερμανία, σειρά είχαν η Αργεντινή, η Ισπανία αλλά και Πορτογαλία.

Η αλήθεια είναι λίγο διαφορετική. Από την αρχή το συγκεκριμένο Μουντιάλ ξεκινούσε κάπως διαφορετικά, καθώς δύο μεγάλες δυνάμεις του ποδοσφαίρου, η Ιταλία και η Ολλανδία δεν κατάφεραν καν να προκριθούν. Μία ακόμα υπερδύναμη, η Αργεντινή πέρασε κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή. Ωστόσο, τόσο η Ιταλία όσο και οι "Οράνιε", είχαν έλλειμμα στους παίκτες, άρα δικαίως δεν προκρίθηκαν.

Στην περίπτωση της Γερμανίας, της Αργεντινής, της Ισπανίας και της Πορτογαλίας τα πράγματα είναι διαφορετικά.

Καταρχάς η "Νάσιοναλμανσαφτ", αν και φιγουράριζε ως φαβορί αποδείχθηκε "κουτσό άλογο". Γιατί; Η εθνική Γερμανίας είχε και παίκτες και σύνολο το οποίο βασίζονταν στη σιδηρά πειθαρχία και την επιμονή, γνωρίσματα του γερμανικού ποδοσφαίρου. Έλειπαν όμως δύο πράγματα. Πρώτον, ένας καθαρόαιμος, καλός για τα δεδομένα ενός Παγκόσμιου Κυπέλλου, και ξεκούραστος φορ. Αυτόν τον παίκτη που θα έβαζε το τόπι στα δίχτυα η γερμανία δνε τον είχε.

Το δεύτερο πρόβλημα ήταν η έλλειψη δημιουργικότητας. Οι παίκτες του Λεβ έκαναν ξανά και ξανά τα ίδια πράγματα και μάλιστα σε... αργό τέμπο. Υπήρξε ένα "ντοπάρισμα" χάρη στο γκολ του Κρος επί της Σουηδίας, γκολ που θύμισε λίγι παλιά Γερμανία αλλά όπως αποδείχθηκε δεν ήταν αρκετό. Όπως αποδεχίθηκε, η συγκεκριμένη "Νάσιοναλμανσαφτ" δεν είχε την προσωπικότητα που πίστευαν κάποιοι για να δείξουν ότι στο ποδόσφαιρο νικάνε πάντα οι Γερμανοί.

Κακή Αργεντινή: Παίκτες με θέληση, όχι όμως σύνολο και ομάδα

Εάν δεν προσέξει η Αργεντινή και δεν κάνει κάτι να αλλάξει ρότα στο ποδόσφαιρό της θα μετατραπεί στην Αγγλία της Λατινικής Αμερικής! Σε κάθε Μουντιάλ όλοι οι φίλοι του αθλήματος περιμένουν πως και πως την "αλμπισελέστε" να πάρει το τρόπαιο. Να ξεδιπλώσει το τεράστιο ταλέντο των ποδοσφαιριστών της και να μαγέψει, όπως έκανε το 1986. Η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική. Κάθε φορά όλοι μένουμε τελικά με ένα παράπονο. Τι συμβαίνει λοιπόν με την Αργεντινή;

Η συγκεκριμένη ομάδα έχει ένα τεράστιο μείον, το οποίο το παρουσιάζει συχνά - πυκνά. Έχει μεγάλους παίκτες δεν είναι όμως ομάδα. Δεν έχει το σύνολο αυτό που θα της επιτρέψει να κατακτήσει το τρόπαιο. Ο Μέσι, ο Οταμέντι, ο Μασεράνο, ο Ντι Μαρία και ο Αγουέρο σκορπούν... τρόμο όταν όμως είναι σε μία ομάδα δεμένη με σχέδιο και στρατηγική. Η εικόνα της Αργεντινής ήταν μία ομάδα που ήθελε δεν ήξερε όμως πως να αποκτήσει αυτό που ζητούσε. Και το έχουμε ξαναδεί αυτό.

Ένα δεύτερο μειονέκτημα είναι ο...προσωποκεντρισμός της ομάδας. Αργεντινή = Μπατιστούτα παλιότερα. Ίσον Βερόν, ίσον... Αγουέρο και πάει λέγοντας. Όλοι περίμεναν από τον "μεγάλο σταρ" να βγάλει τα κάρβουνα από τη φωτιά. Ναι, αλλά να παίζει και η υπόλοιποη ομάδα, να υπάρχει μία στρατηγική και ένα πλάνο.

Αντί όλων αυτών στο χορτάρι εμφανίστηκε μία "αλμπισελέστε" που αλλού πατούσε κι αλλού βρισκόταν. Μπέρδεμα, έλλειψη δημιουργίας και φαντασίας και σίγουρα όχι καλό κλίμα στην ομάδα. Ακόμα ένα σημείο που χρειάζεται να σταθούμε. Η γκρίνια είναι μέρος της ομάδας και όχι πρώτη φορά.

Η κουρασμένη και... γερασμένη Ισπανία

Αυτό κι αν ήταν κάτι που ελάχιστοι ανέμεναν. Η μέτρια Ρωσία να σταματήσει και να πετάξει εκτός τους Ίβηρες. Νωρίς - νωρίς πήγαν στην πατρίδα τους οι παίκτες του Ιέρο. Ποιός Ινιέστα, ποιός Πικέ, ποιός Ντε Χέα και ποιός Σέρχιο Ράμος; Το "αντιποδόσφαιρο" της Ρωσίας τους σταμάτησε, έστω και στα πέναλτι.

Πολλοί λένε ότι η νίκη απέχει ελάχιστα από την ήττα και δη την καταστροφική. Θα τα γράφαμε αυτά σήμερα αν οι Ισπανοί είχαν προκριθεί στα πέναλτι; Το ποδόσφαιρο δεν παίζεται με "αν". Μετράει το αποτέλεσμα. Ωστόσο, και να περνούσε η "ισπανική αρμάδα", ήταν παραπάνω από σαφές ότι έπασχε από κόπωση και έλλειψη ιδεών. Το αποδεικνύουν και οι αριθμοί. Πάνω από 1.100 πάσες έκαναν οι ποδοσφαιριστές του Ιέρο εκ των οποίων οι συντριπτικά περισσότερες ξεκινούσαν από... πίσω. Ένα ατελείωτο και ατελέσφορο passing game χωρίς καν, τις περισσότερες φορές, μια ευκαιρία. Γίναμε μάρτυρες ενός κακού θεάματος, για να μην πούμε κακοποίηση του αθλήματος. Γύρω - γύρω η μπάλα δίχως ξαφνική κάθετη μπαλιά ή κίνηση για να σπάσει η άμυνα. Το ίδιο μοτίβο συνεχώς δίχως του παίκτες- βέλη που απαιτούνταν. Εύλογα λοιπόν η ουσία ήταν μηδέν.

Ναι, σαφώς η Ρωσία έπαιξε "μίζερο" αντιποδόσφαιρο, ήταν όμως ρεαλιστικό. Από τον "μεγάλο" παίκτη έχουμε απαιτήσεις να διαλύσει τον αντίπαλο και να τον ζαλίσει, όχ ινα ζαλιστεί ο ίδιος, η μπάλα και οι θεατές.

Κοντολογίς, αυτό το... τίκι - τάκα ποδόσφαιρο πιθανότατα ολοκλήρωσε τον κύκλο του. Η Ισπανία χρειάζεται να αλλάξει τρόπο παιχνιδιού, αλλά δεν μπορούσε να το κάνει στο Μουντιάλ του 2018.

Ο Ινιέστα ήταν σαφές πως δεν είχε τις ίδιες αντοχές. Ο Πικέ υπέπεσε σε παιδαριώδες λάθος. Ο Σίλβα δεν απέδωσε. Ο Ασένσιο ήταν "ωσεί παρών". Γενικότερα η Ισπανία το "φώναζε" πως της λείπει η φρεσκάδα. Ήταν σαν να είχαν σβήσει οι μηχανές της. Το έβγαζε στον τρόπο ανάπτυξης της, στον σχεδιασμό των επιθέσεών της στην κίνηση στο γήπεδο. Μοιραία ήρθε ο αποκλεισμός.

Η Πορτογαλία πήγε περιμένοντας τα πάντα από τον Ρονάλντο - Δεν υπήρχε plan B

Όφειλε να γνωρίζει ο Σάντος τι εστί Παραγουάη. Τι ακριβώς σημαίνει να είναι σε μια ομάδα ο Καβάνι με τον Σουάρες. Όφειλε επίσης να δει ο πολύπειρος τεχνικός πως μετά τις αρχές του ματς, όταν έγινε και ένα σουτ από τον Ρονάλντο, η επόμενη καλή στιγμή για την Πορτογαλία ήταν μόλις στο 70'! Πέρασε ενάμισης αγώνας με την Πορτογαλία να μην κάνει φάση.

Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό το πρόβλημα. Γενικά η Πορτογαλία δεν δημιουργούσε ευκαιρίες. Σχεδόν ότι και εάν έκανε η ομάδα είχε την υπογραφή του Ρονάλντο. Αλλιώς η "μηχανή" δεν λειτουργούσε σωστά. Από τη στιγμή λοιπόν που η Ουρουγουάη "κατάπιε" τον Ρονάλντο, τα πάντα ήταν βέβαιο πως είχαν τελειώσει.

Η έτερη ιβηρική ομάδα είχε τεράστιο πρόβλημα στην ανάπτυξη. Αδυνατούσε να επιτεθεί σωστά και γρήγορα και όποτε το έκανε έψαχνε τον Ρονάλντο ο οποίος έπεφτε πάνω σε τείχος. Η άμυνα έσπρωχνε ουσιαστικά τον μεγάλο σταρ του ποδοσφαίρου εκτός περιοχής και τον άφηνε να εκτελεί μακρυνά σουτ χωρίς καλές προϋποθέσεις.

Η Πορτογαλία δεν είχε τίποτα να αντιτάξει απέναντι σε αυτό το σχέδιο. Εναλλακτική λύση δεν υπήρχε, ούτε τόλμη ώστε να ανακατευτεί η τράπουλα και να δοκιμαστεί κάτι άλλο. Παρέμεινε "κολλημένη" στα ίδια και τα ίδια. Δεν υπήρχαν ιδέες.

Προκρίθηκαν όσοι το άξιζαν

Ως επίλογος, το συμπέρασμα που βγαίνει είναι πως προκρίθηκαν οι ομάδες που το άξιζαν. Έχασαν όλες εκείνες οι παραδοσιακές μεγάλες, ποδοσφαιρικές ομάδες που στηρίχθηκαν αποκλειστικά σε έναν παίκτη ή παρουσίασαν ένα απείθαρχο και "μπερδεμένο" σύνολο. Όλοι εκείνοι που θεώρησαν ότι χάρη σε μία "βεντέτα" θα κυριαρχήσουν. Ξεχνώντας εμφανέστατα πως το ποδόσφαιρο έχει αλλάξει. Οι "μεσαίες" ομάδες έχουν πλησιάσει στον τρόπο παιχνιδιού τους τις "μεγάλες". Η τεχνολογία έχει φέρει πιο κοντά την ποδοσφαιρική γνώση. Και βέβαια κάποιοι ξέχασαν πως οι μεγάλοι σταρ είναι αντίστοιχα βασικοί και στους συλλόγους τους. Έχουν παίξει πολλά και δύσκολα ματς, έχουν δεχτεί κλωτσιές και χτυπήματα, ενώ όλοι περιμένουν από αυτούς... τα πάντα.

Φωτό: Reuters

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr