Έχει περάσει ένας μήνας από τότε που ο Πάπας σε μια συμβολική κίνηση ανθρωπισμού πήρε μαζί του στη Ρώμη από το κέντρο κράτησης στη Λέσβο 12 Σύρους πρόσφυγες. O Ramy Alshakarji ακόμα δε μπορεί να συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι είναι πλέον ασφαλής, παρόλο που βρέθηκε στη μέση μιας απίθανης κρίσης. Μετά από πέντε ολόκληρα χρόνια στη Συρία όπου ο ίδιος και η οικογένειά του ήταν «έτοιμοι να πεθάνουν ανά πάσα στιγμή», ένιωσαν αληθινό τρόμο όταν τα σκάνερς στο αεροδρόμιο άρχισαν να χτυπούν την ώρα που περνούσαν τον έλεγχο. Ο Ραμί χαμογελώντας ομολογεί ότι αυτό που χτύπησε συναγερμό ήταν το καλούπι, η μεταλλική φόρμα για φαλάφελ που κουβαλούσαν από το σπίτι τους στο Ντέιρ αλ-Ζορ. Οι ελληνικές αρχές αρνήθηκαν να το πάρουν μαζί, οι ιταλικές επέτρεψαν και τελικά επικράτησε ειρήνη και η παπική ευλογία στο μικρό οικιακό σκεύος δόθηκε.
Πίσω από τις βαριές πόρτες του Σαν Εγκίντιο στο Τραστέβερε της Ρώμης, εκεί που βρίσκεται το σχολείο της ιταλικής γλώσσας για ξένους και του οποίου την πόρτα έχουν περάσει από το 1982 περισσότεροι από 60.000 πρόσφυγες, ο Ραμί, η γυναίκα του και οι υπόλοιποι πρόσφυγες που πήρε ο Πάπας φτάνουν καθημερινά για να μάθουν ιταλικά, να πάρουν το διαβατήριο της γλώσσας στη νέα τους χώρα.
Αντίθετα με τις φήμες οι τρεις οικογένειες δεν πέρασαν καμία νύχτα μέσα στο Βατικανό. Κατοικούν στο Τραστέβερε, πηγαίνουν τα παιδιά τους καθημερινά στο σχολείο, έχουν βρει το τζαμί και πηγαίνουν για να προσευχηθούν, τρώνε ανατολίτικα φαγητά και είναι ευχαριστημένοι με τον καιρό που μοιάζει με αυτόν της χώρας τους. Ο κόσμος τους χαμογελά και η επτάχρονη κόρη των Alshakarji έχει αρχίσει να κάνει Ιταλούς φίλους. Η προσαρμογή έχει ξεκινήσει.
«Είναι η πρώτη φορά εδώ και πέντε χρόνια που αισθανόμαστε φυσιολογικά. Θέλουμε σταθερότητα και δε θέλουμε καθόλου να μετεγκατασταθούμε» λέει ο Ραμί. «Στη Συρία δε μπορούσαμε να σταθούμε ούτε δίπλα στο παράθυρο, από φόβο μη μας βρει καμιά σφαίρα».
Η Nour Essa, και ο σύζυγός της Χασάν Zaheda, άλλο ένα ζευγάρι που κληρώθηκε ανάμεσα στους πρόσφυγες να ακολουθήσει τον Πάπα, ζουν στο ίδιο κτίριο με τον ραμί και την οικογένειά του. Πηγαίνουν κάθε μέρα στην Santa Maria di Trastevere, εκεί που πηγαίνουν και χιλιάδες τουρίστες. Βλέπουν το συντριβάνι και ακούνε τους μουσικούς, κάτι που τους θυμίζει την ειρηνική ζωή στη Συρία. Είναι μια πόλη που σφύζει από ζωή όπως η Δαμασκός. Με το μικρό παιδί τους ζούσαν σε ένα σπίτι 120τ.μ., στη Ρώμη ζουν σε ένα δωμάτιο. Μοιράζονται κουζίνα και μπάνιο με άλλους πρόσφυγες. Δεν μετέφεραν κανένα πολύτιμο αντικείμενο μαζί τους στο μακρινό τους ταξίδι. Οι τσάντες τους ήταν γεμάτες με πάνες και παιδικά γάλατα και έφυγαν με τα ρούχα που φορούσαν.
Πολλοί υποθέτουν ότι ζωή τους λόγω Πάπα θα ήταν εύκολη. Προσπαθούν να συναρμολογήσουν τη ζωή τους κομμάτι-κομμάτι. Ξεκινώντας από τα κουτάλια και τα καθημερινά είδη που χρειάζονται για να στήσουν το νοικοκυριό τους. Το σημαντικότερο είναι να μπορέσουν να βρουν δουλειά, να προσαρμοστούν και να ενσωματωθούν στην πόλη. Το Βατικανό παρέχει στους πρόσφυγες το ποσό των 30 ευρώ την ημέρα.
Η ζωή στην Ιταλία του φαίνεται γεμάτη προκλήσεις αλά και αστάθεια. Είναι όμως σίγουρα καλύτερη από το να ζουν στον πόλεμο. Οι φίλοι τους, τα νέα των οποίων μαθαίνουν από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, πεθαίνουν καθημερινά. Οι 12 Σύροι είναι ασφαλείς στη Δύση.