
Χιλιάδες γιατροί στη Βρετανία παλεύουν καθημερινά να επιβιώσουν φυσικά και ψυχικά, έχοντας να αντιμετωπίσουν τις πιο σοβαρές ψυχολογικές διαταραχές της σύγχρονης κοινωνίας. Σύμφωνα με στοιχεία του Πανεπιστημίου του Καρντιφ, το οποίο πήρε συνεντεύξεις από 2.000 γιατρούς από ολόκληρη τη χώρα, το 60% έχει βρεθεί αντιμέτωπο με μια ψυχική διαταραχή. Το ποσοστό αυτό φτάνει στο 82% για τους γιατρούς της Αγγλίας. Ομως το πιο συγκλονιστικό στοιχείο της έρευνας είναι ότι αν και οι ίδιοι διαπίστωσαν ότι η κατάστασή τους δεν είναι καλή, δεν ζήτησαν στήριξη από κάποιον ειδικό.
Δεν μπορείς να το κάνεις όταν το μόνο που σου έρχεται στο μυαλό είναι να κουλουριαστείς σε μια γωνιά και να βάλεις τα κλάματα
Η βρετανική εφημερίδα Guardian Μιλησε με γιατρούς με ψυχικές διαταραχές. Οι περισσότεροι μιλούν για το λεγόμενο «σύνδρομο εργασιακής εξάντλησης» (butnout) λόγω των πολλών ωρών εργασίας.
Ξαφνικά σκέφτηκα να αυτοκτονήσω
Μια μέρα, ο Κρέγκ, ένας ασκούμενος γιατρός σε δημόσιο νοσοκομείο, αισθάνθηκε τόσο απελπισμένος που θέλησε να πηδήξει μπροστά στις ρόδες ενός λεωφορείου για να τερματίσει τη ζωή του. Ολα έγιναν τελείως ξαφνικά. Ποτέ πριν δεν είχε τάσεις αυτοκτονίας. Ομως οι 12ωρες εφημερίες οι οποίες λόγω των αλλεπάλληλων έκτακτων περιστατικών κατέληγαν να γίνονται 14ωρα ή 15ωρα τον είχαν φέρει σε απελπιστική κατάσταση.
«Το ΕΣΥ σε διαλύει. Εξαρτάται από τον καθένα αν θα μείνει περισσότερο στη δουλειά. Ομως δεν μπορείς να το κάνεις όταν το μόνο που σου έρχεται στο μυαλό είναι να κουλουριαστείς σε μια γωνιά και να βάλεις τα κλάματα».
Οι πρώτες αυτοκτονικές τάσεις εμφανίστηκαν στον Κρεγκ πριν από 5 χρόνια. Σήμερα είναι αντιμέτωπος με την ίδια κατάσταση: «Πέρυσι η κατάσταση στη δουλειά είχε γίνει πολύ τοξική. Εγώ και η γυναίκα μου - επίσης ασκούμενη – αρχίσαμε να παίρνουμε αντικαταθλιπτικά».
Ο Κρεγκ ζήτησε βοήθεια από τον προϊστάμενό του στο νοσοκομείο. Εκείνος του είπε: «δεν μπορείς να λες στους ασθενείς ότι αισθάνεσαι έτσι. Θα σε κατακρίνουν.»
Εξι μήνες ζούσα στην κόλαση
Μετά από αγώνα ενός χρόνου το είπα στην προϊσταμένη μου και με βοήθησε να μιλήσω σψυχολόγους
Η 28χρονη Χάριετ βρέθηκε αντιμέτωπη με μια άλλη ψυχική διαταραχή. Ανέπτυξε έναν εμμονικό φόβο ότι θα κολλήσει κάποια ασθένεια ή λοίμωξη μέσα στο νοσοκομείο. Φοβόταν αν μιλήσει στους συναδέλφους της. «Ένοιωθα πως αν παραδεχόμουν το πρόβλημά μου, αυτό θα σήμαινε ότι δεν μπορώ να ανταποκριθώ στα καθήκοντά μου ως γιατρός. Θα γινόμουν κακή επαγγελματίας και θα εξαναγκαζόμουν σε παραίτηση», λέει η ίδια.
«Εξι μήνες ζούσα στην κόλαση, όταν τελικά εξομολογήθηκα το πρόβλημά μου στον σύντροφό μου. Πολύ περισσότερο χρόνο χρειάστηκα για να το πω στους γονείς μου. Μετά από αγώνα ενός χρόνου το είπα στην προϊσταμένη μου και με βοήθησε να μιλήσω σε ψυχολόγους, οι οποίοι μου έδωσαν συμβουλές. Αυτά τα προβλήματα δεν εξαφανίζονται, αλλά μπορούν να γίνουν διαχειρίσιμα».
Η 46χρονη Μαίρη, μιλάει για προκατάληψη και ψυχολογική κακοποίηση από ορισμένους προϊσταμένους: «Αντιμετώπισα το bullying από έναν σύμβουλο, στον οποίο είπα ότι έχω κατάθλιψη».
Αλλοι συνάδελφοί της στάθηκαν τυχεροί. Οπως η 29χρονη Ε, από το Λονδίνο που βρήκε το θάρρος να μιλήσει στην διοίκηση του νοσοκομείου της. Ο 60χρονος Κάιλ όμως δηλώνει ότι ενώ στην αρχή των δικών του προβλημάτων οι συνάδελφοί του ήταν στο πλάι του, στηρίζοντάς τον, σύντομα κουράστηκαν να αναλαμβάνουν την διεκπεραίωση μέρους της δικής του δουλειάς.
Δεν μπορούσα να ελέγξω το άγχος μου
Επιασα τον εαυτό μου να περιπλανάται στους διαδρόμους του νοσοκομείου σε κατάσταση σύγχυσης
Η 26χορνη Εϊντε από τη Βόρεια Ιρλανδία αναφέρεται στις άμεσες επιπτώσεις στην απόδοση της εργασίας της: «Υπήρχαν φορές που δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ, λόγω της κατάθλιψης που αντιμετώπιζα. Επιασα τον εαυτό μου να περιπλανάται στους διαδρόμους του νοσοκομείου σε κατάσταση σύγχυσης, καθώς δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ. Λίγο έλειψε να παρατήσω τις σπουδές μου στην ιατρική και να βρω μια άλλη δουλειά άσχετη με την ιατρική.»
Ανάλογη είναι η περιγραφή της Χάριετ: «Ενοιωθα αδύναμη να συγκεντρωθώ. Μερικές φορές έφευγα από το νοσοκομείο για να μπορέσω να ελέγξω το άγχος μου. Κρατούσα σημειώσεις κάθε φορά που έκανα μια επικίνδυνη διαδικασία, όπως η αιμοληψία, και σημείωνα αν ειχα τραυματιστεί, καθώς δεν εμπιστευόμουν την μνήμη μου για τα γεγονότα. Τις νύχτες ήμουν ξαπλωμένη στο κρεβάτι, αλλά ξύπνια και προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου να τα καταφέρει για ακόμη μια μέρα. Κάθε μέρα σκεφτόμουν ότι θα δήλωνα ασθένεια ή και παραίτηση. Αυτό που έκανε να πηγαίνω στην δουλειά ήταν η αφοσίωσή μου στους συναδέλφους μου, κυρίως στους νέους, οι οποίοι αγωνίζονταν το ίδιο με μένα για να αντεπεξέλθουν στον όγκο δουλειάς.»
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr