"Η Ισπανία ζει ξανά εποχές πανδημίας" ήταν ένας εύστοχος τίτλος, στην προσπάθεια να περιγράψει το αμόκ, την αγωνία και τον φόβο που βίωσαν οι Ίβηρες με το ξαφνικό μπλακ άουτ που παρέλυσε τη χώρα. Έσπευσαν- όπως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις- και… άδειασαν τα ράφια από τα σούπερ μάρκετ. Όπως ακριβώς είχε γίνει και στις πρώτες ημέρες του covid-19. Και μετά… ηρεμήσαμε όλοι. Βρήκαμε την άκρη και σε αρκετές περιπτώσεις… μια χαρά περάσαμε. Βόλτα στη φύση, σύσφιξη σχέσεων, γνωριμίες, αθλοπαιδιές, νέες δραστηριότητες!
Οι Ισπανοί, μετά το σοκ, του σκότους καθώς ηλεκτροδότηση δεν υπήρχε, του πανμέγιστου κακού που τους βρήκε καθώς ίντερνετ και τηλεπικοινωνίες ούτε κατά διάνοια, αποφάσισαν να βάλουν και πάλι σε λειτουργία τον μηχανισμό επιβίωσης. Και όπως θα δείτε στα βίντεο που κατακλύζουν τα media (και ανέβασαν τώρα που έχουν ίντερνετ) μια χαρά πέρασαν στο μπλακ άουτ.
Παράτησαν κατά μέρος τα κινητά τηλέφωνα- τι να τα κάνεις αν δεν μπορείς να μιλήσεις, να τσατάρεις και να σερφάρεις;- και έπιασαν τα βιβλία.
Όπως ακριβώς είχε συμβεί και στις καραντίνες για τον κορονοϊό. Η αύξηση στις πωλήσεις, τόσο εδώ στην Ελλάδα όσο και παγκοσμίως βεβαίως, ήταν κατακόρυφη. Μόνο που αντί να κλειστούν στο σπίτι τους, πήραν το βιβλίο τους και κάθισαν σε ένα παγκάκι στην πλατεία απολαμβάνοντας και τον ισπανικό ήλιο. Κάποιοι ξετρύπωσαν τα (αρχαία) ραδιοφωνάκια τους, αλλοι είχαν για συντροφιά το αγαπημένο τους κατοικίδιο που είχε την ευκαιρία κι αυτό να είναι μαζί με τον κηδεμόνα του για περισσότερες ώρες.
Το γρασίδι πιο δίπλα γεμάτο νέα παιδιά και παρέες. Να μιλάνε, να γελάνε, να παίζουν σκάκι και επιτραπέζια παιχνίδια. Δυο μεγαλύτεροι άντρες πάρα πέρα παίζουν εδαθοσφαίριση (κέρλινγκ αλλά στην άμμο) και αξιοποιούν στο έπακρον κάθε αθλητική δραστηριότητα στην οποία μπορούν να συμμετέχουν οι ίδιοι και όχι να παρακολουθούν από μια οθόνη.
Ερασιτέχνες μουσικοί και συγκροτήματα πήραν τις κιθάρες τους κάθισαν στις πλατείες παίζοντας για την παρέα τους αλλά και τον κόσμο που κάθισε να τους απολαύσει. Έγιναν νέες γνωριμίες, σχηματίστηκαν νέες παρέες, άλλοι ξεκίνησαν να χορεύουν όσο τα παιδάκια δεν σταμάτησαν να παίζουν μπάλα μέχρι να σκοτεινιάσει εντελώς, προσποιούμενοι τον Γιαμάλ και τον Βινίσιους.
Ακόμα και οι τουρίστες την βρήκαν την άκρη τους. Και τι έγινε που δεν είχε συγκοινωνίες; Νοίκιασαν ποδήλατα! Και τι έγινε που δεν υπήρχε ίντερνετ για να βάλουν το GPS στα κινητά τους τηλέφωνα; Πήραν χάρτες. Δηλαδή όταν δεν υπήρχαν smartphones δεν έβρισκαν τη Σαγράδα Φαμίλια ή το Ρετίρο; Όπως λέμε και στην Ελλάδα "ρωτώντας πας στην πόλη"!
Το σίγουρο είναι πως μετά το σοκ, τη βρήκαν την άκρη τους και μπορεί να δυσφόρησαν και λίγο που επέστρεψε η κανονικότητα! Ή μήπως ήταν αυτή που έζησαν για λίγες ώρες;