Liberation: Γιατί δεν παρεμβαίνει η ΕΕ στο θέμα της Αυστρίας;

Άρθρο παρέμβαση από την Liberation και τον γνωστό δημοσιογράφο Ζαν Κατρεμέρ, ο οποίος σχολιάζει τις πρόσφατες εξελίξεις στην Αυστρία με τη συμμετοχή στη νέα κυβέρνηση του κόμματος της ακροδεξιάς.

Ο Κατρεμέρ διερωτάται γιατί δεν αντιδρά η Ευρωπαϊκή Ένωση στις εξελίξεις και επιχειρεί μια σύντομη ιστορική αναδρομή, στις δυνατότητες παρέμβασης της ΕΕ με βάση τις νομικές προβλέψεις που υπάρχουν στις ιδρυτικές συνθήκες.

«Η Ευρώπη είναι θύμα μιας κάποιας αφέλειας οι ρίζες της οποίας βρίσκονται στην περίοδο μετά τον πόλεμο» σημειώνει χαρακτηριστικά ο αναλυτής και δημοσιογράφος, τονίζοντας ότι κανείς από τους πατέρες της ΕΕ δεν φαντάστηκε μετά τον πόλεμο ότι υπήρχε πιθανότητα ο λαός να στραφεί ξανά σε αυταρχικές επιλογές.

Ακολουθεί το πλήρες κείμενο του γνωστού δημοσιογράφου της Liberation Ζαν Κατρεμέρ

«Προφανώς, δεν θα κάνουμε τίποτα». Με αυτόν τον τρόπο ο Claude Cheysson, τότε υπουργός Εξωτερικών του Mitterand είχε απαντήσει στο πιεστικό ερώτημα ενός δημοσιογράφου αναφορικά με το πραξικόπημα που είχε κάνει ο στρατηγός Γιαρουζέλσκι στην Πολωνία στις 13 Δεκεμβρίου 1981. Αυτή θα είναι η απάντηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε εκείνους που αγανακτούν, σχεδόν 24 χρόνια μετά, για όσα συμβαίνουν τις τελευταίες ημέρες στην Αυστρία, με τη συμμετοχή της ακροδεξιάς στην κυβέρνηση. Το 1981, αυτού του είδους η μοιρολατρία δικαιολογείτο από τον κίνδυνο ενός πυρηνικού πολέμου με τους Σοβιετικούς. Ένας τέτοιος κίνδυνος στο ζήτημα της Αυστρίας είναι βεβαίως ανύπαρκτος, κάτι που θα έπρεπε να νομιμοποιεί ένα καθήκον παρέμβασης στα εσωτερικά ζητήματα των κρατών-μελών. «Προφανώς», όμως, δεν θα γίνει τίποτα διότι η ΕΕ δεν είναι μια ομοσπονδία αλλά μια ένωση κυρίαρχων κρατών. Υπάρχουν, βεβαίως, όρια. Ένα κράτος-μέλος θα πρέπει να σέβεται τις ευρωπαϊκές συνθήκες, ωστόσο αυτές δεν επιβάλουν ένα συγκεκριμένο τύπο διακυβέρνησης.

Η συμμετοχή στην εξουσία από φασιστικά, κομμουνιστικά και δημαγωγικά κόμματα δεν παραβιάζει κανέναν νόμο της ΕΕ. Μια κυβέρνηση μπορεί να διανύσει πολύ δρόμο προς μια αυταρχική κατεύθυνση χωρίς να διατρέχει κανέναν κίνδυνο να αποβληθεί από την ΕΕ ή να υποστεί κυρώσεις. Αυτό ακριβώς βλέπουμε να συμβαίνει στην Ουγγαρία και την Πολωνία, τα καθεστώτα των οποίων μοιάζουν όλο και περισσότερο με μια καμουφλαρισμένη δικτατορία όπως στην Τουρκία. Η Ευρώπη είναι θύμα μιας κάποιας αφέλειας οι ρίζες της οποίας βρίσκονται στην περίοδο μετά τον πόλεμο. Μετά την καταστροφή του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, κανένας από τους ιδρυτικούς πατέρες της Ένωσης δεν φανταζόταν ότι κάποια μέρα οι λαοί θα ζήλευαν την επάνοδο καθεστώτων τα οποία απέδειξαν, με τίμημα πολλούς νεκρούς, τη σκληρότητά τους. Με άλλα λόγια, η δημοκρατία δεν θα μπορούσε παρά να είναι ο αξεπέραστος ορίζοντας των λαών και αυτό δεν ήταν αναγκαίο να προσδιοριστεί. Η πτώση του κομμουνισμού έκανε πολλούς να πιστέψουν στην νίκη της δημοκρατίας και του συνακόλουθού του, της οικονομίας της αγοράς.

Εντούτοις, ορισμένοι ευρωπαίοι αξιωματούχοι λιγότερο αφελείς από τους προκατόχους τους, όπως ο Mitterand ή ο Delors, κατάφεραν, στη Σύνοδο της Κοπεγχάγης το 1993, να προσδιοριστεί ότι τα υποψήφια κράτη-μέλη θα πρέπει να διατηρούν «σταθερούς θεσμούς που διασφαλίζουν το κράτος-δικαίου, τη δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα, τον σεβασμό των μειονοτήτων και την προστασία τους». Το 1997, στη Συνθήκη του Άμστερνταμ προβλέφθηκε μια διαδικασία κυρώσεων, όχι όμως αποβολής, εναντίον ενός κράτους που παραβιάζει την ελευθερία, τη δημοκρατία, το κράτος δικαίου ή τα δικαιώματα του ανθρώπου. Η απαίτηση ωστόσο ομοφωνίας καθιστά αυτήν την πρόβλεψη αρκετά θεωρητική. Μετά την αυστριακή κρίση του 2000, όταν οι συντηρητικοί συνεργάστηκαν με το FPO του Γεργκ Χάιντερ, συνθήκη της Λισαβόνας προσέθεσε μια διαδικασία θέσης υπό επιτήρηση. Για να ενεργοποιηθεί, απαιτεί μια πλειοψηφία των 4/5 του ευρωπαϊκού συμβουλίου, εάν υπάρχει ένας «ξεκάθαρος κίνδυνος σοβαρής παραβίασης των ευρωπαϊκών αξιών από ένα κράτος μέλος». Και εδώ, ωστόσο, ούτε η Ουγγαρία, ούτε η Πολωνία δεν μπορούσαν να τεθούν υπό επιτήρηση, καθώς ήταν αδύνατο να επιτευχθεί η συγκεκριμένη πλειοψηφία. Η Ένωση είναι το δημιούργημα κρατών που πάντοτε επαγρυπνούσαν ώστε να μην φτιαχτεί μια ομοσπονδία της οποίας δεν θα είχαν τον έλεγχο. Οι δημαγωγοί μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr