Σήμερα έφυγε από τη ζωή ίσως η πιο ένθερμη ακτιβίστρια για τα δικαιώματα των ζώων, η οποία ίδρυσε και προΐστατο του Ιδρύματος Μπριζίτ Μπαρντό.
Στο βιβλίο της "Larmes de combat", το ίνδαλμα του γαλλικού κινηματογράφου, αφηγείται τον αγώνα της υπέρ της προστασίας των ζώων, που την "έσωσαν" από το πέρασμα από τα φώτα της δημοσιότητας και συνηγορεί υπέρ ενός κοινού μέλλοντος για όλους τους ζώντες οργανισμούς.
"Αυτή η διαθήκη θα κομίζει για πάντα τις πεποιθήσεις μου, τη μελαγχολία μου, τις προσδοκίες μου", δήλωνει η Μπεμπέ στο βιβλίο της από τις εκδόσεις Plon. "Δεν θα ξαναγράψω πλέον άλλα βιβλία", είχε δηλώσει στο AFP.
Στο βιβλίο των 250 σελίδων, η Μπαρντό μιλά για την παιδική της ηλικία, τα χρόνια στα κινηματογραφικά πλατό, τη διασημότητα, τους έρωτές της, την ξαφνική ρήξη της με τον κινηματογράφο το 1973, τον καρκίνο του μαστού.
Αλλά κυρίως, ο "ζωντανός μύθος", όπως αυτοαποκαλείται, επανέρχεται στη "σημασία" της μάχης που δίνει για τους φίλους της τα ζώα και το "ζώο που είμαι εγώ. Δεν ανήκω στο ανθρώπινο γένος. Δεν θέλω να ανήκω εκεί, νιώθω διαφορετική, σχεδόν αφύσικη", δηλώνει.
Η σταρ που καταγοήτευε στη μεγάλη οθόνη το 1956 σε ηλικία 22 ετών με την ταινία "Και ο Θεός έπλασε τη γυναίκα", δηλώνει ότι ήταν πάντα ευαισθητοποιημένη στο θέμα των ζώων. "Ως παιδί ήξερα, αισθανόμουν ότι είμαι ζώο".
Ο πρώτος της σύζυγος, ο Ροζέ Βαντίμ, τής άνοιξε τα μάτια για τις συνθήκες θανάτου των ζώων μέσα στα σφαγεία.
Η ριζική αλλαγή ζωής το 1973 τής επέτρεψε να αφοσιωθεί αποκλειστικά στην "πρωτοπόρα μάχη" της και συχνά παρανοημένη.
"Το πρώτο μέρος της ζωής μου υπήρξε σαν την πρόχειρη εκδοχή της ύπαρξης μου", όταν το δεύτερο μέρος "έφερε τις απαντήσεις στις ερωτήσεις που έθετα στον εαυτό μου μέχρι τότε".
Γράφοντας τις αναμνήσεις της, η Μπαρντό αφηγείται τη μάχη της για τα μωρά φώκιες, τη δημιουργία του ιδρύματός της και στη συνέχεια αναφέρεται στο κυνήγι, στα ζωολογικά πάρκα, στη βιομηχανική εκτροφή, στη γούνα, στην κατανάλωση κρέατος αλόγου την ανάκληση του οποίου ελπίζει να δει "πριν από τον θάνατό της".
Κατηγορεί επίσης τον πρώην πρόεδρο της Γαλλίας Νικολά Σαρκοζί και τον υπουργό Οικολογικής Μετάβασης Νικολά Ιλό, δύο "μεγάλες (πολιτικές) απογοητεύσεις" για την προστασία των αλόγων και τη σφαγή των λύκων.
Η ακτιβίστρια και χορτοφάγος επαναλαμβάνει ότι "το ζώο την έσωσε από μια ασφυκτική διασημότητα και ότι τα ζώα που ζουν μέσα στο σπίτι της στο Σεν Τροπέ, στη νοτιοανατολική Γαλλία, όπου ζει απομονωμένη εδώ και πολλά χρόνια κι όπου θέλει να ταφεί, είναι η "στενή της οικογένεια".
Εντούτοις, η Μπεμπέ δεν ξεχνά τους παλιούς της έρωτες της, κυρίως τον Σερζ Γκενσμπούρ, ή φιλίες της όπως με την Μαργκερίτ Γιουρσενάρ, που πήγε στο σπίτι της μια ημέρα "μούσκεμα, σαν σούπα, με ομπρέλα και γαλότσες".
Η Μπαρντό επανέρχεται ακόμη στην αντιπαράθεση που δημιούργησε όταν αρνήθηκε τη σχέση με τον γιο της Νικολά και με τις δηλώσεις της για τη μετανάστευση. Όσον αφορά τον γιο της, η Μπαρντό είπε ότι "η σχέση έχει εξομαλυνθεί".
Η απόφαση της Μπαρντό να αφήσει τον γιο της στους γονείς του συζύγου της εξόργισε την κοινωνία της εποχής. Ήταν έτοιμοι να δεχτούν μία σεξουαλικά απελευθερωμένη γυναίκα, αλλά όχι μία γυναίκα που εγκατέλειπε το παιδί της για να ζήσει την ανέμελη ζωή της. Η Μπαρντό δήλωσε ότι δεν ένιωθε έτοιμη να γίνει μητέρα και ποτέ δεν μετάνιωσε για την απόφασή της.
Αναφορικά με τις πέντε καταδίκες της για υποκίνηση στο φυλετικό μίσος, η Μπαρντό δηλώνει ότι "ουδέποτε ζήτησε από κανέναν να είναι ρατσιστής και δεν νομίζω ότι τρέφω το φυλετικό μίσος". Δηλώνει ότι είναι κατά της σφαγής του ζώου χωρίς αναισθησία, μια πρακτική που ακολουθείται σε τελετουργικά από τους εβραίους και τους μουσουλμάνους. Τίποτα παραπάνω.
Οι καταδίκες αυτές είχαν στόχο δηλώσεις της σε βάρος του μουσουλμανικού πληθυσμού, ο οποίος σύμφωνα με την αυτήν, "μάς καταστρέφει, καταστρέφει τη χώρα μας επιβάλλοντας τις ενέργειές του", ή ακόμη σε βάρος των "παράτυπων μεταναστών που βεβηλώνουν και επιτίθενται στις εκκλησίες μας για να τις μετατρέψουν σε ανθρώπινα χοιροστάσια".
Η Μπαρντό ομολογεί τον φόβο της για τον θάνατο και ότι βρίσκει καταφύγιο στην "προσωπική της σχέση με την Παρθένο Μαρία". Ελπίζει οι άνθρωποι να τη θυμούνται ως μια γυναίκα που ανέτρεψε το ταμπού της "ζωώδους ανθρωπότητας". "Το πέρασμά μου από τη γη δεν θα είναι συνεπώς μάταιο. Και η ψυχή μου επιτέλους θα αναπαυθεί εν ειρήνη".
Αφοσίωση στα ζώα
Το 1962, η Μπαρντό ξεκινά την πρώτη της μάχη υπέρ των δικαιωμάτων των ζώων, καταδικάζοντας τη βίαιη θανάτωση στα σφαγεία. Από εκείνη την περίοδο γίνεται χορτοφάγος και αφοσιώνεται στον ακτιβισμό για τα ζώα.
Το 1977 ξεκινά την πρώτη μεγάλη καμπάνια για τα ζώα, ταξιδεύοντας στον Καναδά για να καταδικάσει τη θανάτωση μωρών φώκιας. Η εκστρατεία της οδήγησε στην απαγόρευση του εμπορίου δέρματος φώκιας νεότερης των τεσσάρων εβδομάδων. Το 1978 εκδίδει το παιδικό βιβλίο Noonoah, η μικρή λευκή φώκια, αφιερωμένο στα ζώα. Το 1982 επιστρέφει για να ηχογραφήσει το τραγούδι Toutes les bêtes sont à aimer, ενώ το 1985 αρνείται τον τίτλο του Ιππότη της Λεγεώνας της Τιμής που της προτάθηκε.
Το 1986 ιδρύει το Ίδρυμα Μπριζίτ Μπαρντό, με κύριο στόχο την προστασία των ζώων και την ευαισθητοποίηση του κοινού για την κακοποίηση τους. Στη συνέχεια παρουσιάζει τις εκπομπές SOS Animaux (1989-1992), που γνώρισαν μεγάλη επιτυχία. Το 1992 παντρεύεται τον Μπερνάρ ντ’ Ορμάλ και συνεχίζει να ζει στον Σαιν-Τροπέ.
Το 1993 θεσπίζεται το Διεθνές Βραβείο Μπριζίτ Μπαρντό, προς τιμήν της συμβολής της στην προστασία των ζώων, ενώ το 1996 και 1999 εκδίδονται τα απομνημονεύματά της (Initiales BB και Le Carré de Pluton), καλύπτοντας τη ζωή της πριν και μετά την απόσυρσή της από τον κινηματογράφο.
Στις αρχές των 2000 συνεχίζει τον ακτιβισμό της για τα ζώα, με σημαντικές ενέργειες όπως η προώθηση της προστασίας της φώκιας (2006), η αντίθεση στην κατανάλωση κρέατος σκυλιών και γατιών στη Νότια Κορέα (2002) και η έκδοση του βιβλίου Pourquoi? για τα 20 χρόνια λειτουργίας του Ιδρύματός της (2006).
Η Μπριζίτ Μπαρντό αφήνει ανεξίτηλο αποτύπωμα στον αγώνα για τα δικαιώματα των ζώων, συνδέοντας τη φήμη και την επιρροή της με μία ισχυρή κοινωνική αποστολή.