Ενα ιδιαίτερα ενδιαφέρον πορτρέτο του θείου του, πρώην προέδρου της Γαλλίας Φρανσουά Μιτεράν (1916-1996), σκιαγραφεί στο ντοκιμαντέρ που γύρισε ο ανιψιός του Φρεντερίκ Μιτεράν, γιος του αδελφού του μεγάλου γάλλου πολιτικού και το οποίο προβλήθηκε πρόσφατα από τη γαλλική τηλεόραση.
Στο ντοκιμαντέρ με τον τίτλο: « Η χώρα της αθωότητας, παιδική ηλικία και ενηλικίωση του Φρανσουά Μιτεράν», ο 69χρονος Φρεντερίκ μάς παρουσιάζει μια άλλη εικόνα του δημοφιλούς, διορατικού σοσιαλιστή πολιτικού, ο οποίος σφράγισε την πολιτική ζωή της Γαλλίας τη δεκαετία του 1980. Μέσα Μαΐου θα κυκλοφορήσει και το ομότιτλο βιβλίο από τις εκδόσεις Laffont.
Σε συνέντευξη που παραχώρησε στην ηλεκτρονική ιστοσελίδα του Nouvel Observateur, ο Φρεντερίκ Μιτεράν εξηγεί τί τον ώθησε να γυρίσει αυτό το ντοκιμαντέρ, εκφράζει τη μεγάλη του αγάπη για τον θείο του και παράλληλα δηλώνει ότι με αυτό «κλείνει επιτέλους τους λογαριασμούς μαζί του», καθώς όπως εξηγεί, υπήρχε πάντα κάτι ασαφές μεταξύ τους.
«Ο θείος μου αντιπροσώπευε για μένα πάντα κάτι το μυστηριώδες, παρότι ήταν πανταχού παρών», λέει χαμηλόφωνα ο Φρεντερίκ και προσθέτει ότι το ντοκιμαντέρ αυτό είναι μεν ένας φόρος τιμής προς τον Μιτεράν καθώς υπήρχε, όπως ομολογεί, μία απόσταση ανάμεσα σε εκείνον και στην εικόνα που είχαν οι Γάλλοι γι αυτόν, αλλά και μια προσπάθεια να βρει και ο ίδιος ο Φρεντερίκ τη θέση του στην πατρική του οικογένεια. «Μέσα από την προσωπικότητα του θείου μου, είχα την ανάγκη να βρω τον εαυτό μου. 'Οσο κι εάν ακούγεται ματαιόδοξο, νομίζω ότι όσο μεγαλώνω, τόσο αντιλαμβάνομαι πόσο πολύ του μοιάζω. Πιστεύω ότι με αγαπούσε πολύ, παρότι ήταν σκληρός και καθόλου στοργικός μαζί μου, εκτός από την περίοδο λίγο πριν από τον θάνατό του», ομολογεί.
Ο Φρεντερίκ Μιτεράν εκφράζει την άποψη ότι ο θείος του προς το τέλος της ζωής του έδειξε να έχει μετανοιώσει για το πόσο σκληρός ήταν μαζί του. «Κρατώ ένα υπέροχο γράμμα που μου έγραψε λίγο πριν πεθάνει, εκεί συνειδητοποίησα πόσο με αγαπούσε», λέει φανερά συγκινημένος.
Στη συνέντευξη περιγράφει την παιδική ηλικία του θείου του, τα ευτυχισμένα παιδικά χρόνια στην Τουβέν, όπως τα είχε ακούσει από τον πατέρα του, Ρομπέρ. Ο Φρανσουά Μιτεράν έζησε μια ευτυχισμένη παιδική ηλικία, διαβάζοντας πολύ, περπατώντας, κολυμπώντας στο ποτάμι, κάνοντας ποδήλατο μέσα στη φύση, σκηνικό το οποίο σημάδεψε τον χαρακτήρα του, όπως λέει ο Φρεντερίκ. « Οι καθολικές οικογενειακές του πεποιθήσεις τον βοήθησαν να διαμορφώσει ένα μεγάλο παραδοσιακό ηθικό βάθος, διευρυμένο όμως. Τον θεωρούσαν πάντα έναν άνθρωπο χωρίς ενδοιασμούς, οι αντίπαλοί του όμως αγνοούσαν ότι είχε μια ικανότητα, μια δύναμη η οποία πήγαζε από αυτήν την παιδική ηλικία: έναν κόσμο αρμονικό, στον οποίο αναμειγνύετο η ομορφιά της Γαλλίας και ο πολιτισμός».
Ο Φρεντερίκ εξηγεί ότι ο πόλεμος επέδρασε καταλυτικά στις θρησκευτικές πεποιθήσεις του θείου του και όχι μόνο: «Σήμανε το τέλος της αθωώτητας. Πίστευε χωρίς όμως να κρίνει τους άλλους. Για παράδειγμα, δεν έκρινε ποτέ τον τρόπο της ζωής μου», λέει με έμφαση ο Φρεντερίκ, γνωστός για τις ομοφυλοφιλικές του προτιμήσεις.
Στη συνέχεια προσθέτει ότι ο θείος του έμαθε από μικρός να αγαπά την πολιτική αφού στο οικογενειακό τραπέζι οι γονείς μιλούσαν για πολιτική μπροστά στα παιδιά. Περιγράφει πόσο μεγάλη εντύπωση τού έκανε ένας λόγος του Χίτλερ που άκουσε μικρός τότε στο ραδιόφωνο. Δεν γνώριζε γερμανικά ένοιωσε όμως την ένταση και τον κίνδυνο που πήγαζε από αυτή τη φωνή, λέει ο Φρεντερίκ.
Μας αποκαλύπτει ότι ο Φρανσουά Μιτεράν έτρεφε σεβασμό προς την εργατική τάξη, αλλά κανέναν σεβασμό προς τα χρήματα. «Είτε είχε χρήματα, είτε όχι, γι αυτόν ήταν το ίδιο. Αυτό που μετρούσε για εκείνον ήταν η περιέργεια του πνεύματος», λέει με περηφάνεια ο ανιψιός του.
Επειτα από χρόνια αναγνωρίζει ότι ο θείος του ήταν το αγαπημένο παιδί των παπούδων του, ενώ δεν διστάζει να ομολογήσει ότι ακόμα και ο πατέρας του, ο Ρομπέρ ναι μεν αγαπούσε τα παιδιά του και τη γυναίκα του αλλά... «η μεγάλη αγάπη της ζωής του ήταν αναμφισβήτητα ο αδελφός του, ο Φρανσουά».
Στην ερώτηση εάν υπάρχουν σκοτεινά σημεία για τον Φρανσουά Μιτεράν, απαντά χωρίς ενδοιασμούς: « Η Αλγερία. Μια γκρίζα περίοδος στη ζωή του την οποία πάντα καταδίκαζε. Ηταν υπουργός Εσωτερικών σε μια χώρα που βρισκόταν σε πόλεμο. Επί υπουργίας του εκτελέσθηκαν 57 άνθρωποι... Είμαι σίγουρος ότι η λυσσαλέα αποφασιστικότητά του για το θέμα αυτό, στην προεκλογική περίοδο του 1981, καθώς και το γεγονός ότι το πρώτο του διάταγμα που εξέδωσε ως πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας ήταν η κατάργηση της θανατικής ποινής, είχαν να κάνουν με τις μεγάλες του τύψεις από την Αλγερία», καταλήγει ο Φρεντερίκ Μιτεράν.