Περισσότεροι από 100.000 άνθρωποι συγκεντρώθηκαν το Σάββατο μπροστά από τον σιδηροδρομικό σταθμό στο Νόβι Σαντ για να τιμήσουν τους νεκρούς από την πτώση του γείσου την 1η Νοεμβρίου του 2024.
Την συγκέντρωση διοργάνωσαν οι φοιτητές οι οποίοι εδώ και ένα χρόνο διαδηλώνουν με αίτημα να αποδοθούν ποινικές ευθύνες για το θάνατο 16 ανθρώπων.
Η χθεσινή συγκέντρωση ήταν εντελώς διαφορετική από εκείνες που διοργάνωσαν οι φοιτητές από τότε που ξεκίνησαν τις κινητοποιήσεις τους.
Η ατμόσφαιρα ήταν πένθιμη και τα συναισθήματα έντονα για χιλιάδες πολίτες που προσέρχονταν για να ανάψουν ένα κερί ή να αποθέσουν λίγα λουλούδια μπροστά από τον σιδηροδρομικό σταθμό.
Ξεκινά απεργία πείνας μητέρα θύματος
Συγκινητική ήταν η στιγμή όταν προσήλθε για να καταθέσει στεφάνι η Ντίανα Χρκα η οποία έχασε τον μοναχογιό της Στέφαν. Λίγο πριν την ολοκλήρωση της εκδήλωσης μνήμης η Ντίανα Χρκα ανακοίνωσε ότι από σήμερα, Κυριακή, ξεκινάει απεργία πείνας μέχρι να βρεθούν οι ένοχοι.
Η κυρία Χρκα έχει δεχθεί απειλές και έντονες πιέσεις τον τελευταίο χρόνο λόγω της αδιάκοπης προσπάθειάς της να αποδοθεί δικαιοσύνη για τον θάνατο του παιδιού της.
Η απεργία πείνας σηματοδοτεί την έναρξη μιας νέας φάσης διαμαρτυρίας, μετά από έναν χρόνο ατιμωρησίας για την κατάρρευση της στέγης που στοίχισε τη ζωή σε 16 ανθρώπους. Η Χρκα ανακοίνωσε ότι θα συνεχίσει την απεργία έως ότου ικανοποιηθούν τρεις "αδιαπραγμάτευτοι όροι" από τις αρχές:
"Η απεργία πείνας μου θα διαρκέσει έως ότου οι αρχές ικανοποιήσουν τις τρεις προϋποθέσεις που θέτω. Πρώτον, να ανακριθούν όλοι οι ύποπτοι για την κατάρρευση της στέγης και να τεθούν υπό κράτηση, ώστε να ξεκινήσουν επιτέλους οι δίκες, όχι μόνο για τους 13 που έχουν αναφερθεί, αλλά και για όσους άλλους εμπλέκονται. Δεύτερον, να απελευθερωθούν όλοι οι παράνομα κρατούμενοι φοιτητές και να απαλλαγούν από όλες τις κατηγορίες. Και τρίτον, ο πρόεδρος να προκηρύξει εκλογές".
Η απεργία πραγματοποιείται μπροστά από το κτίριο της Εθνικής Συνέλευσης της Σερβίας (Skupština) στο Βελιγράδι και κλιμακώνει τον αγώνα για δικαιοσύνη, έπειτα από δώδεκα μήνες συνεχών κινητοποιήσεων. Η απόφαση της μητέρας να προχωρήσει σε απεργία πείνας θεωρείται ύστατη πράξη διαμαρτυρίας, μετά από έναν χρόνο εκφοβισμών και πιέσεων από τις αρχές, χωρίς να έχει αποδοθεί καμία ευθύνη για την τραγωδία.