''Ήταν απεχθές. Μέσα από τα μάτια της πολιτισμένης κοινωνίας μας, ήταν μια αηδιαστική απόφαση. Με αξιοπρέπεια μηδέν, αναγκαστήκαμε να φάμε τους φίλους μας για να επιβιώσουμε''
H ομολογία αυτή είναι του Ρομπέρτο Κανέσα, ενός από τους 16 επιζήσαντες μιας από τις πιο μεγάλες αεροπορικές τραγωδίες. Παρόλο που έχουν συμβεί περισσότερο δραματικές και πολύνεκρες αυτή είναι μοναδική εξαιτίας των συνθηκών επιβίωσης αυτών που επέζησαν. Τις 72 ημέρες που έμειναν καθηλωμένοι στις Άνδεις μέσα στα χιόνια έφαγαν τις σάρκες των νεκρών συνεπιβατών τους για να μείνουν ζωντανοί.
Η ιστορία μιας δραματικής πτήσης
Η πτήση 571 της Uruguayan Air Force απογειώθηκε από το Μοντεβιδέο στις 12 Οκτωβρίου του 1972 με προορισμό το Σαντιάγο. Ο καιρός επιδεινώθηκε και έτσι ο κυβερνήτης του αεροπλάνου επέλεξε να προσγειωθεί στην πόλη της Αργεντινής, Μεντόζα, στους πρόποδες των Άνδεων. Χωρίς να έχουν βελτιωθεί οι καιρικές συνθήκες αποφάσισαν απογειωθούν εκ νέου. Πάνω από τη Χιλή το αεροπλάνο αντιμετώπισε πρόβλημα, έχασε ύψος 200 μέτρα, προσέκρουσε σε βουνό, έχασε τμήμα της ουράς του, συνετρίβη στο χιόνι και τότε άρχισε ο πραγματικός εφιάλτης. Δώδεκα από τους επιβαίνοντες σκοτώθηκαν ακαριαία, ενώ τρεις ακόμα υπέκυψαν στα τραύματά τους την πρώτη νύχτα.Οι συνθήκες ήταν αντίξοες, το κρύο τσουχτερό, το φαγητό λιγοστό και η μοναδική σύνδεσή τους με τον κόσμο, ένα ραδιόφωνο, τους απογοήτευε συνεχώς, καθώς από τα δελτία ειδήσεων μάθαιναν πως η αναζήτησή τους έχει σταματήσει.
Το αεροσκάφος μετέφερε την εθνική ομάδα ράγκμπι της Ουρουγουάης στη Χιλή στις Άνδεις, το 1972. Αρχηγός της ομάδας, τότε, μόνον 20 ετών ήταν ο Νάντο Παράντο. Στην πτώση έχασε τη μητέρα του και την αδελφή του. Ήταν αυτός που μαζί με τον Κανέσα μετά από 62 ημέρες ξεκίνησαν να βρουν βοήθεια. Τη βρήκαν ύστερα από περπάτημα 10 ημερών. «Να συνεχίσω μπρος, στα 6.000 μέτρα, για να δω τι υπήρχε πέρα από μένα. Αυτή η στιγμή σημάδεψε όλη μου τη ζωή», είπε ο Παράντο όταν ήρθε στην Αθήνα το 2012. Ο Παράντο δίνει διαλέξεις σε όλο τον κόσμο σήμερα ως κορυφαίος ομιλητής σε θέματα ηγεσίας, καταθέτει την εμπειρία των 70 ολόκληρων ημερών στην απόγνωση του χιονιού, και εξηγεί πώς φθάνοντας - και ξεπερνώντας - τα συνήθη ανθρώπινα όρια, κατόρθωσε να νικήσει. Ο ίδιος επιμένει ότι ήθελε απλώς να ζήσει.
Μια ιστορία επιβίωσης και κανιβαλισμού
Οι επιζώντες από την πρόσκρουση νόμιζαν ότι σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα θα τους έβρισκαν αλλά οι σφοδρές χιονοπτώσεις είχαν «θάψει» τα συντρίμμια με αποτέλεσμα να μην είναι ορατοί από τα αεροσκάφη που τους αναζητούσαν. Είχαν συντριβεί σε υψόμετρο 4.300 μέτρων στο έδαφος της Αργεντινής και δεν είχαν τον ανάλογο εξοπλισμό και ειδικά ρούχα για να επιβιώσουν στο τρομερό κρύο (-40ο C) που επικρατούσε και ειδικά γυαλιά για να μην τυφλωθούν από το χιόνι (Λίγα μίλια από το σημείο, υπήρχε ένα εγκαταλελειμμένο ξενοδοχείο). Επίσης είχαν κάποιες σοκολάτες, σνακ και πολλά μπουκάλια κρασί για τροφή τους. Το βράδυ «κοιμόντουσαν» στο κουφάρι του αεροπλάνου. Στις 24 Οκτωβρίου βρήκαν τα σώματα των πέντε αγνοουμένων σε πολύ μικρή απόσταση από εκεί που έπεσε το αεροσκάφος. Τη νύχτα της 29ης Οκτωβρίου, τους χτύπησε μια χιονοστιβάδα με αποτέλεσμα να σκοτωθούν άλλα 8 άτομα. Στις 15 Νοεμβρίου, στις 18 Νοεμβρίου και στις 11 Δεκεμβρίου, απεβίωσαν άλλοι τρεις επιβάτες από τα τραύματά τους ή από το κρύο. Όταν γρήγορα τελείωσαν τα «τρόφιμά» τους και κάτω από την τρομερή πείνα που αντιμετώπιζαν, πήραν την απόφαση να κόψουν κομμάτια από τους νεκρούς και να τα φάνε.
Στις 11 Δεκεμβρίου και μετά από πολλές «πρόβες» και ετοιμασίες, οι Νάντο Παράντο και Ρομπέρτο Κανέσα ξεκίνησαν ένα επώδυνο ταξίδι περπατώντας στις Άνδεις, για να βρουν βοήθεια. Μετά από 10 εφιαλτικές μέρες και νύχτες βρήκαν κάποιον βοσκό και ειδοποίησαν για τους υπολοίπους. Δύο ελικόπτερα ανέλαβαν τη διάσωση και το νέο για την διάσωση μεταδόθηκε αστραπιαία κι έγινε το πρώτο θέμα παγκοσμίως. Οι συνολικά 16 επιζώντες και μετά από 72 ημέρες στην «Κόλαση», υπέφεραν από αφυδάτωση, κρυοπαγήματα, σοβαρά κατάγματα, σκορβούτο και υποσιτισμό. Στις 28 Δεκεμβρίου 1972 έδωσαν συνέντευξη τύπου όπου ανέφεραν ότι επέζησαν τρώγοντας ένα είδους τυρί. Με τον καιρό διέρρευσαν τα πραγματικά γεγονότα. Άλλοι τους δικαιολόγησαν και άλλοι όχι. Η ουσία ήταν ότι επέζησαν.
Στις 27 Ιανουαρίου 1973, επέστρεψαν στο σημείο της συντριβής ενώ τοποθέτησαν σε ένα μεγάλο σωρό από πέτρες που συγκέντρωσαν, ένα μεγάλο σιδερένιο σταυρό στη μνήμη των σκοτωμένων. Οι 16 επιζήσαντες συνεργάστηκαν στη συγγραφή δύο βιβλίων για τα γεγονότα, στο γύρισμα δύο ταινιών για το θέμα, ενώ δημιουργήθηκε και επίσημη ιστοσελίδα.
Σήμερα, μετά από 44 χρόνια, 11 από τους επιζώντες εξακολουθούν να δίνουν διαλέξεις με θέμα τη δοκιμασία τους.
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr
