Η ανάλυση της εφημερίδας New York Times για την επόμενη μέρα των εξελίξεων στη Μέση Ανατολή, μετά την καρατόμηση της ηγεσίας της Χεζμπολάχ, αναδεικνύει την περιορισμένη δυνατότητα των χωρών της Δύσης να επηρεάσουν την κατάσταση.
Για τις Ηνωμένες Πολιτείες, η εφημερίδα εκτιμά ότι η δυνατότητα επηρεασμού που διέθετε έχει εξασθενίσει ενώ και άλλα μεγάλα κράτη παραμένουν ουσιαστικά θεατές.
"Κατά τη διάρκεια σχεδόν ενός έτους πολέμου στη Μέση Ανατολή, οι μεγάλες δυνάμεις έχουν αποδειχθεί ανίκανες να σταματήσουν ή ακόμη και να επηρεάσουν σημαντικά τον πόλεμο, μια αποτυχία που αντανακλά έναν ταραχώδη κόσμο αποκεντρωμένης εξουσίας που φαίνεται πιθανό να παραμείνει έτσι για καιρό".
Η εφημερίδα επικαλείται τον Ρίτσαρντ Χάας, επίτιμο πρόεδρο του Συμβουλίου Εξωτειρκών Σχέσεων των ΗΠΑ, που σχολίασε ότι στην παρούσα φάση "υπάρχουν περισσότερες δυνατότητες σε περισσότερα χέρια, σε έναν κόσμο όπου οι φυγόκεντρες δυνάμεις είναι πολύ ισχυρότερες από εκείνες που οδηγούν σε συνθέσεις. Η Μέση Ανατολή είναι το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αυτού του επικίνδυνου κατακερματισμού".
Όσο για το κατά πόσο ο θάνατος του Χασάν Νασράλα αρκεί για να πυροδοτηθεί ευρείας κλίμακας πόλεμος, ο Γάλλος ισλαμολόγος Ζιλ Κεπέλ εξηγεί ότι "ο Νασράλα αντιπροσώπευε τα πάντα για τη Χεζμπολάχ και η Χεζμπολάχ ήταν ο βραχίονας του Ιράν.
Τώρα η Ισλαμική Δημοκρατία είναι εξασθενημένη, ίσως να έχει δεχθεί τη χαριστική βολή, και αναρωτιέται κανείς ποιος μπορεί να δώσει έστω και μια απλή διαταγή για λογαριασμό της Χεζμπολάχ σήμερα".
Για πολλά χρόνια, οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν η μόνη χώρα που μπορούσε να ασκήσει εποικοδομητική πίεση τόσο στο Ισραήλ όσο και στα αραβικά κράτη.
Οι NYT κάνουν μια σύντομη αναδρομή και θυμίζουν ότι οι ΗΠΑ είναι ο αρχιτέκτονας των Συμφωνιών του Καμπ Ντέιβιντ του 1978, που έφεραν την ειρήνη μεταξύ Ισραήλ και Αιγύπτου, και την ειρήνη Ισραήλ-Ιορδανίας του 1994.
Μόλις πριν από τρεις δεκαετίες, ο Πρωθυπουργός του Ισραήλ Γιτζάκ Ράμπιν και ο Γιάσερ Αραφάτ, ο πρόεδρος της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, έδωσαν τα χέρια στο γκαζόν του Λευκού Οίκου στο όνομα της ειρήνης, αν και στη συνέχει αποδείχθηκε πολύ εύθραυστη η ελπίδα για την ειρήνη που εγγυώταν εκείνη η χειραψία.
Ο κόσμος, και οι κύριοι εχθροί του Ισραήλ έχουν αλλάξει από τότε, λένε οι ΝΥΤ. "Η ικανότητα της Αμερικής να επηρεάσει το Ιράν, τον αδυσώπητο εχθρό της εδώ και δεκαετίες και τους πληρεξούσιους του Ιράν όπως η Χεζμπολάχ είναι οριακή. Χαρακτηρισμένες ως τρομοκρατικές οργανώσεις στην Ουάσιγκτον, η Χαμάς και η Χεζμπολάχ υπάρχουν ουσιαστικά πέρα από τις δυνατότητες της αμερικανικής διπλωματίας", υπογραμμίζεται.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν διαρκή μόχλευση επί του Ισραήλ, ιδίως με τη μορφή στρατιωτικής βοήθειας, που περιλαμβάνει ένα πακέτο 15 δισεκατομμυρίων δολαρίων που υπογράφηκε φέτος από τον Πρόεδρο Μπάιντεν. Αλλά μια "σιδερένια συμμαχία με το Ισραήλ" που χτίστηκε γύρω από στρατηγικούς και εγχώριους πολιτικούς λόγους, καθώς και τις κοινές αξίες δύο δημοκρατιών, σημαίνει ότι η Ουάσιγκτον σχεδόν σίγουρα δεν θα απειλήσει ποτέ να κόψει - πόσο μάλλον να διακόψει - τη ροή των όπλων.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες, υπό οποιαδήποτε πιθανή προεδρία, δεν πρόκειται να εγκαταλείψουν ένα εβραϊκό κράτος του οποίου η ύπαρξη αμφισβητήθηκε όλο και περισσότερο τον περασμένο χρόνο, από τις αμερικανικές πανεπιστημιουπόλεις μέχρι τους δρόμους ευρωπαϊκών πόλεων.
"Αν άλλαζε ποτέ η πολιτική των ΗΠΑ απέναντι στο Ισραήλ, θα ήταν μόνο στο παρασκήνιο", τονίζει ο Ρίτσαρτν Χάας, παρά την αυξανόμενη συμπάθεια, ειδικά μεταξύ των νεαρών Αμερικανών, για την παλαιστινιακή υπόθεση.
Τι λένε οι NYT για τις άλλες δυνάμεις
Άλλες δυνάμεις παραμένουν ουσιαστικά θεατές καθώς εξαπλώνεται η αιματοχυσία. Η Κίνα, σημαντικός εισαγωγέας ιρανικού πετρελαίου και μεγάλος υποστηρικτής οποιουδήποτε στοιχείου που θα μπορούσε να αποδυναμώσει την- υπό την ηγεσία των ΗΠΑ -παγκόσμια τάξη πραγμάτων ,που αναδύθηκε από τα ερείπια το 1945, δεν ενδιαφέρεται πολύ να φορέσει τον μανδύα του ειρηνοποιού.
Η Ρωσία έχει επίσης ελάχιστη διάθεση να είναι εποικοδομητική, ειδικά την παραμονή των εκλογών της 5ης Νοεμβρίου στις Ηνωμένες Πολιτείες. Βασισμένη στο Ιράν για αμυντική τεχνολογία και drone, στον δυσεπίλυτο πόλεμό της στην Ουκρανία, δεν δείχνει περισσότερο ενδιαφέρον από ό,τι η Κίνα, για τυχόν σημάδια αμερικανικής παρακμής στην επιρροή της στη Μέση Ανατολή, ώστε να αναλάβει ρόλο.
Με βάση την προηγούμενη συμπεριφορά του, η πιθανή επιστροφή στον Λευκό Οίκο του πρώην Προέδρου Ντόναλντ Τραμπ πιθανώς θεωρείται στη Μόσχα ως η επιστροφή ενός ηγέτη που θα αποδεικνυόταν πιο φιλικό προς τον Πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν.
Μεταξύ των περιφερειακών δυνάμεων, καμία δεν είναι αρκετά ισχυρή ή αρκετά αφοσιωμένη στον παλαιστινιακό σκοπό για να αντιμετωπίσει στρατιωτικά το Ισραήλ.
Το Ιράν είναι επιφυλακτικό γιατί γνωρίζει ότι το κόστος ενός ολοκληρωτικού πολέμου θα μπορούσε να είναι το τέλος της Ισλαμικής Δημοκρατίας.
Η Αίγυπτος φοβάται μια τεράστια εισροή Παλαιστινίων προσφύγων, ενώ η Σαουδική Αραβία επιδιώκει ένα παλαιστινιακό κράτος, αλλά δεν θα έβαζε τις ζωές των Σαουδάραβων σε κίνδυνο για αυτόν τον σκοπό.
Όσον αφορά το Κατάρ, χρηματοδότησε τη Χαμάς με εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια ετησίως, τα οποία εν μέρει πήγαν στην κατασκευή ενός δαιδαλώδους ιστού σηράγγων, βάθους μερικά έως και 250 πόδια, όπου κρατούνταν ισραηλινοί όμηροι. Απολάμβανε τη συνενοχή του πρωθυπουργού Μπέντζαμιν Νετανιάχου, ο οποίος είδε τη Χαμάς ως έναν αποτελεσματικό τρόπο για να υπονομεύσει την Παλαιστινιακή Αρχή στη Δυτική Όχθη και έτσι να υπονομεύσει κάθε πιθανότητα ειρήνης.
Απουσία όμως οποιασδήποτε συνεκτικής και συντονισμένης διεθνούς απάντησης, ο πρωθυπουργός του Ισραήλ, Μπέντζαμιν Νετανιάχου και ο Γιαχία Σινουάρ, ηγέτης της Χαμάς μετά τον θάνατο του Ισμαήλ Χανίγια, και εγκέφαλος της επίθεσης της 7ης Οκτωβρίου, "δεν θα βρεθούν αντιμέτωποι με τις συνέπειες για τις καταστροφές που προκαλούν στην πορεία που έχουν επιλέξει και της οποίας το τελικό σημείο είναι ασαφές ενώ σίγουρα συνεπάγεται απώλεια περισσότερων ζωών", τονίζουν οι NYT στην ανάλυσή τους.
Και υπενθυμίζουν ότι από την πλευρά του Ισραηλινού πρωθυπουργού, έχει αποφευχθεί μια "σοβαρή αμερικανική προσπάθεια για εξομάλυνση των σχέσεων με τη Σαουδική Αραβία, επειδή το τίμημα της θα ήταν η ανάληψη σοβαρής δέσμευσης για την ίδρυση ενός παλαιστινιακού κράτους, πράγμα που ο Νετανιάχουν έχει αφιερώσει τη ζωή του για να μη συμβεί".
Η αμερικανική εφημερίδα εξηγεί ότι "το ενδιαφέρον του κ. Νετανιάχου να παρατείνει τον πόλεμο για να αποφύγει τις επιπτώσεις για τις αποτυχίες του στρατού και των μυστικών υπηρεσιών που οδήγησαν στην επίθεση της 7ης Οκτωβρίου, περιπλέκει κάθε διπλωματική προσπάθεια.
Το ίδιο και η προσπάθειά του να αποφύγει να βρεθεί αντιμέτωπος με κατηγορίες στο πρόσωπό του για απάτη και διαφθορά που του είχαν ασκηθεί πριν την 7η Οκτωβρίου". Η ανάλυση των NYT καταλήγει ότι ο Νετανιάχου "παίζει ένα παιχνίδι αναμονής, στο πλαίσιο του οποίου θα αναλάβει ελάχιστες ή και καμία δέσμευση μέχρι τις 5 Νοεμβρίου, οπότε ενδέχεται να εκλεγεί ο Ντόναλντ Τραμπ που τον θεωρεί ισχυρό σύμμαχό του".