Παραλύει η χώρα στις 28 Φεβρουαρίου, που συμπληρώνονται δύο χρόνια από το δυστύχημα των Τεμπών καθώς η συμμετοχή στην απεργία αναμένεται μαζική.
Με σύνθημα "δεν έχω οξυγόνο" θα πραγματοποιηθούν συγκεντρώσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό με αίτημα να αποδοθεί δικαιοσύνη στη μνήμη των 57 ανθρώπων που έχασαν τις ζωές τους στη σύγκρουση των τρένων.
"Ακόμη και τώρα μετά από δύο χρόνια δεν μπορώ να ξεχάσω αυτά τις φωνές"
Η Αλεξάνδρα Τσακίρη είναι μια επιζήσασα από την τραγωδία των Τεμπών και το τραγικό δυστύχημα θα μείνει για πάντα χαραγμένο στο μυαλό της. Η Αλεξάνδρα Τσακίρη περιέγραψε στο OPEN τα όσα έζησε και σκέφτηκε τη στιγμή της φονικής σύγκρουσης. Σύμφωνα με όσα αποκάλυψε: "Δεν είχαμε οξυγόνο εκείνη την ώρα, δηλαδή προσπαθούσαμε με τα χίλια ζόρια να αναπνεύσουμε, βάζαμε φουλάρια μπροστά γιατί μας δυσκόλευε αυτό που κάναμε σαν αναπνοή. Μέσα στο βαγόνι αλλά και όταν βγήκαμε, είδαμε πολύ έντονα τη φωτιά, τα δικά μας τα τζάμια είχανε σπάσει από τις λαμαρίνες της εμπορικής αμαξοστοιχίας και την φωτιά τη βλέπαμε δίπλα μας. Όλοι φώναζαν ‘’βοήθεια’’ θα πεθάνουμε. Ένας από τα πίσω βαγόνια φώναξε ‘’ψυχραιμία όλοι’’ και ήταν αυτό που χρειαζόμουν εκείνη την ώρα για να είμαι ψύχραιμη ώστε να βγούμε έξω".
Στη συνέχεια η ίδια είπε πως δύο χρόνια μετά δεν μπορεί να ξεχάσει τις φωνές από το μοιραίο τρένο αναφέροντας λέγοντας χαρακτηριστικά πως: "Ακόμη και τώρα μετά από δύο χρόνια δεν μπορώ να ξεχάσω αυτά τις φωνές , αυτά τα πράγματα που είδα εκείνο το βράδυ. Ειδικά για τα παιδιά που τα γνώριζα, την Αφροδίτη, τον Άγγελο και την Εριέττα, με πονάει ακόμη περισσότερο γιατί τους είδα, σηκώθηκαν και μετά από λίγο χάθηκαν και ακόμη και τώρα που μιλάμε η Εριέττα δεν έχει βρεθεί. Αυτό με πονάει παραπάνω γιατί εγώ μπόρεσα εκείνο το βράδυ να πάρω τους γονείς μου τηλέφωνο να τους πω ότι όλα καλά, είμαι εντάξει, χτύπησα λίγο αλλά είμαι εντάξει ζω. Κάποιοι γονείς δεν δέχτηκαν αυτό το τηλεφώνημα" .