Αποχωρεί από το Βήμα μετά από σχεδόν 10 χρόνια, ο Αντώνης Καρακούσης, ο οποίος ήταν επιλογή του Σταύρου Ψυχάρη και ανέλαβε την εφημερίδα την εποχή της οικονομικής κρίσης, προερχόμενος από την Καθημερινή.
Ο Αντώνης Καρακούσης κράτησε ζωντανή την εφημερίδα και την οδήγησε από την εποχή του ΔΟΛ σε εκείνη του Alter Ego (σσ ιδιοκτησία Βαγγέλη Μαρινάκη) και οι συνάδελφοί του το αναγνωρίζουν, αλλά οι επικριτές του δεν ξεχνούν την στροφή προς τον ΣΥΡΙΖΑ (σσ το περίφημο κόκκινο εξώφυλλο με τη συνέντευξη Τσίπρα), την εποχή που ο τότε ιδιοκτήτης αναζητούσε μια φόρμουλα συνεννόησης με τον επικεφαλής του κόμματος της αριστεράς και έκανε τα ραντεβού "με τη γάτα Ιμαλαίων". Ραντεβού ώστε να ρυθμιστούν τα χρέη του Οργανισμού, που όμως δεν απέδωσαν.
Οσον αφορά τη συνέχεια όλα δείχνουν ότι το "ΒΗΜΑ” αναλαμβάνει να "τρέξει” σε αυτήν τη φάση ο διευθυντής των "ΝΕΩΝ” Γιώργος Μαντέλας, αν και η λύση είναι προσωρινή.
Αναβαθμισμένο ρόλο στην εφημερίδα θα έχει ο Γιάννης Πρετεντέρης χωρίς ακόμα να είναι σαφές ποιος θα είναι ο ρόλος του και αν τελικώς θα αναλάβει επιτελικό ρόλο ή θα περιοριστεί στο πολιτικό ρεπορτάζ.
Επισήμως ο Αντώνης Καρακούσης βγαίνει στη σύνταξη, αλλά δεν αποκλείεται να συνεχίσει να αρθρογραφεί στο "ΒΗΜΑ”.
Το αντίο του πολιτικού συντάκτη του Βήματος Αρη Ραβανού:
Σήμερα είναι μια στενάχωρη μέρα. Προφανώς θα γίνουν επίσημες ανακοινώσεις από την Αλτερ Εγκο ΑΕ αλλά επειδή έχει βουίξει η πιάτσα και δεν μπορώ να υποκρίνομαι, απλά θα πω ότι είναι μια δύσκολη μέρα, καθώς ο Αντώνης Καρακούσης, ο διευθυντής μας επί 11 χρόνια στο ΒΗΜΑ αποχωρεί από το πόστο του λόγω συνταξιοδότησης, όπως μας πληροφόρησε. Τον γνώρισα το 2005 που ήρθε στο ΒΗΜΑ και από τότε με τον μακαρίτη Βασίλη Μουλόπουλο συζητούσαμε πάρα πολύ.
Με εμπιστεύτηκε, με στήριξε, δεν με αμφισβήτησε ποτέ για το ρεπορτάζ που έφερνα στην εφημερίδα και βέβαια είχα πλήρη ελευθερία κινήσεων. Προφανώς αρκετές φορές διαφωνήσαμε και είχαμε άλλη οπτική, αλλά πάντα υπήρχε αλληλοσεβασμός. Βέβαια μερικές φορές ήμουν αψύς Ηπειρώτης και το έλεγε όταν διαφωνούσαμε αλλά πάντα καλοπροαίρετα, καθώς εκτιμούσε την κρίση μου. Του χρωστάω πολλά. Δεν ήταν διευθυντής, αλλά συνάδελφος και φίλος με ανοιχτή πάντα την πόρτα του. Εκεί σαν μελίσσι.
Μαζευόμασταν πολλοί και συζητούσαμε την πολιτική επικαιρότητα. Ανταλλαγή απόψεων και πληροφοριών. Θα μας λείψει! Τον ευχαριστώ!