Αρθρο της Ελένης Σουράνη: Τάγματα αριστείας και παράσημα κλινοσκέπαστα

Της Ελένης Σουράνη, Co Founder, Managing Partner @ SocialDoo

Σύμφωνα με τον ν. 106/1975 (Α΄171), η τιμητική διάκριση της ένταξης προσώπου σε Τάγμα Αριστείας και της απονομής σε αυτό των σχετικών διασήμων (παρασήμων) αποτελεί αναγνώριση και επιβράβευσή του, από την πλευρά της Ελληνικής Δημοκρατίας, για εξαίρετες υπηρεσίες προς την πατρίδα ή για έξοχες επιδόσεις σε οποιονδήποτε τομέα της δημόσιας ζωής.

Η πρόθεση της δημιουργίας του πρώτου ελληνικού Τάγματος Αριστείας αποτυπώθηκε, για πρώτη φορά, στο Η΄ Ψήφισμα της Δ΄ Εθνοσυνέλευσης του Άργους το 1829, με το οποίο η Κυβέρνηση Καποδίστρια εξουσιοδοτήθηκε να θεσπίσει το "Τάγμα Ιππέων υπό την σκέπην και το θείον όνομα του Σωτήρος", ως έκφραση ευγνωμοσύνης του επαναστατημένου Έθνους προς τους αλλοδαπούς που συνέδραμαν στην απελευθέρωση.

Αυτά προβλέπει το πρωτόκολλο της Ελληνικής Δημοκρατίας για την παρασημοφόρηση εξαίρετων προσώπων για Άριστα επιτεύγματα που έχουν κατεργαστεί.

Με αφορμή αυτόν τον τυπικό ορισμό και αφετηρία τις σκέψεις μου περί Μη Τυπικής Αριστείας, ένα πρόσφατο περιστατικό του πεζοδρομίου στάθηκε ικανό να μου βάλει ιδέες και για τη δημιουργία Ταγμάτων Μη Τυπικής Αριστείας, ή αλλέως ειπείν: Ταγμάτων Αριστείας βγαλμένης απ’ τη ζωή και μοσχοαναθρεμμένης στις αστικές ρούγες, τις πιάτσες και τα πεζοδρόμια.

Υπάρχουν στα δικά μου μάτια, στα προσωπικά μου μέτρα και σταθμά και κάτι άλλα παράσημα, που μου προκαλούν σεβασμό και θαυμασμό μέχρι δακρύων και μαλακώνουν το μέσα μου. Παράσημα που κατατάσσονται στην κατηγορία εκείνων των εύφημων μνειών που αλαφραίνουν τον ύπνο και τον κλινοσκεπάζουν με βαθιά και πηγαία πυρηνική αγαλλίαση.

Γιατί να μην μεθοδεύσουμε, λοιπόν, και τη δημιουργία Ταγμάτων ενός άλλου Σωτήρος, εκείνου που απασχολείται με τη σωτηρία της καθεμιανής ψυχής, εκείνου του Σωτήρος που σώζει από τη γκρίνια και τη μιζέρια, παράγει φως και χρυσόσκονη για να πασπαλίζει τη ζωή μας και να την ανατείνει, δημιουργώντας φωτεινά παράθυρα ανυψωτικής ευκαιρίας για την καθημερινότητα της μαρμότας μας;

Και πώς, λοιπόν, μου μπήκαν αυτές οι ιδέες;

Τι με βρήκε και φαντασιώνομαι δημιουργίες φυλών σημαιοστολισμένων με παράσημα "γιαλαντζί";

Να, τις προάλλες, εκεί που έπινα τον καφέ του θριάμβου για τον τερματισμό μιας ακόμα πυκνοκατοικημένης από προκλήσεις εβδομάδας, στην πλατεία της γειτονιάς, μπροστά από ενός είδους αλάνα, που παίζουν τα παιδιά, ενόσω οι γονείς απολαμβάνουν παρακείθε τον κερδισμένο με κόπο και ιδρώτα -τύποις- ελεύθερο χρόνο τους, έτρεξε προς το μέρος μου η κόρη μου η Τερέζα, όχι για κάποιον από τους συνηθισμένους λόγους (χτυπήματα, αιτήματα για διαιτησία σε καυγάδες κ.λπ.), αλλά για μια παρηγορητική αγκαλιά μετά από μια λάιτ κοριτσίστικη παρεξήγηση, που επέβαλε μίνι ανεφοδιασμό στην μάνα, όχι αυτή του παιχνιδιού, αλλά την original, την μητρογονική, που τύγχανε να είναι αυτοπροσώπως παρούσα.

Λίγα λεπτά αργότερα κινήθηκε προς το μέρος μας η Έφη.

Η Έφη είναι μια από τις πιο παιδικές φίλες της Τερέζας.

Φιλενάδες από τότε που τα δάκρυα της πρώτης φοράς Μακριά (από το σπίτι), μούσκευαν τα βουνά από τα χαρτομάντιλα, στον παιδικό σταθμό, κατακτώντας έτσι -από κούνια- την σχεδόν οικογενειακή άνεση να μπορούν να τσουρομαδιούνται, αλλά να τα ξαναβρίσκουν λίγα λεπτά αργότερα.

- "Είναι τόσο κρίμα που η Τερέζα δεν έρχεται να παίξει κι άλλο μαζί μας”, είπε η Έφη φοβούμενη πως το διάλειμμα του ανεφοδιαστικού φιλιού θα κρατούσε παραπάνω από όσο επέτρεπε η φόρα του παιχνιδιού.

- "Την χρειαζόμαστε, γιατί όταν η Τερέζα παίζει μαζί μας μοιάζει σαν να κάνει κάτι μαγικό και να φωτίζει το παιχνίδι κι έτσι όλοι το ευχαριστιόμαστε παραπάνω και περνάμε καλύτερα ", συνέχισε με σαφή στόχο να την πείσει να επανέλθει.

Στο άκουσμα αυτής της αφοπλιστικής επιχειρηματολογίας, το πρόσωπο της Τερέζας άστραψε από την ευχαρίστηση για την ευθεία παρασημοφόρηση από την προϊστορική παιδική της φίλη, η οποία μόλις την είχε δαφνοστεφανώσει με το ύψιστο κοπλιμέντο.

Την είχε παρομοιάσει με ολόλαμπρο πολυέλαιο, που φωτίζει το παιχνίδι και το αναγάγει σε τέχνη ευχαρίστησης. Της είχε καρφιτσώσει στο πέτο το διάσημο της αποδοχής και του θαυμασμού, κατατατάσσοντάς την στη συνομοταξία των καταλυτών, των φωτεινών game changers, που αλλάζουν τη σύνθεση της απόλαυσης του παιχνιδιού και το υψώνουν στο τετράγωνο.

Η Τερέζα φυσικά ξεχύθηκε πίσω στο παιχνίδι που είχε αφήσει στη μέση κι εγώ έμεινα ξοπίσω αποστομωμένη να περισυλλογιέμαι το ειδικό βάρος των παρασήμων που αναγνωρίζουν και επιβραβεύουν -σε διαπροσωπικό αλισβερίσι και νταραβέρι του πληθυντικού αριθμού-τις εξαίρετες υπηρεσίες, ή τις έξοχες επιδόσεις σε οποιονδήποτε τομέα, όχι της δημόσιας, αλλά της ιδιωτικής, της καταδικής μας ζωής.

Μη Τυπικών Παρασήμων, που στολίζουν το πέτο των συντρόφων των Ταγμάτων της Σωτηρίας της ψυχής, που είναι τόσο Μεγάλο Πράγμα.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr