Λιγότερο ποτό, περισσότερη σωστή κρίση

Pixabay.com

Από την Ραφαέλλα Ράλλη

Αν κάτι δεν έχει αλλάξει σε μένα με τα χρόνια, αυτή είναι σίγουρα η σχέση μου με το ποτό. Ανήκω στους social drinkers, εκείνους που συνοδεύουν, αραιά και που μάλιστα, τις στιγμές τους με το ποτό και όχι το ανάποδο. Επίσης, εστιάζω στην ποιότητά του και σίγουρα όχι στην ποσότητα, αφού σχεδόν πάντα δεν πίνω περισσότερο από δύο ποτήρια. Με ενδιαφέρει δηλαδή να γευθώ ένα καλό κρασί -ροζέ για την ακρίβεια- μία δροσερή μπύρα, ένα ευφάνταστο κοκτέιλ στα λεγόμενα after work drinks και έχω καταλήξει πως αυτή είναι η ιδανική δοσολογία για να καταλαβαίνω τη γεύση του και να ευχαριστηθώ τη βραδιά μου χωρίς να νυστάξω ή να αισθανθώ αδιαθεσία. Βγαίνω για να διασκεδάσω άλλωστε, όχι για να φέρω εμένα και τους άλλους σε δύσκολη θέση. Δεν πρόκειται για κάποιου είδους ψυχαναγκασμό πάντως, η συνήθεια, αλλά κυρίως η γνώση των αναγκών μας είναι μεγάλη υπόθεση.

"Πάντα έτσι ήσουν δηλαδή;", σίγουρα αναρωτιέσαι διαβάζοντας τα παραπάνω. Η απάντηση είναι καταφατική, μάλιστα φροντίζω να μην έχω παραλείψει τα γεύματα της ημέρας, όπως και να μην ξεχνάω να ενυδατώνομαι στο ενδιάμεσο. Μία φορά δεν τα εφάρμοσα αυτά, και το αποτέλεσμα ήταν κάπως ντροπιαστικό. Βασικά, πρόκειται για ένα πολύ συγκεκριμένο περιστατικό που έχει μείνει στην ιστορία.

Το Σεπτέμβριο του 2014, όταν πήρα την απόφαση να μετακομίσω από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα, και συγκεκριμένα το τελευταίο μου βράδυ ως μόνιμη κάτοικος της συμπρωτεύουσας, βγήκαμε έξω με τις φίλες μου για ένα τελευταίο ποτό πριν από την κάθοδο. Ύστερα από πυρετώδεις προετοιμασίες, τελευταίες εκκρεμότητες και άπειρο τρέξιμο, καταλήξαμε όλες μαζί στο αγαπημένο μας μπαρ να αναπολούμε τα παλιά, δίνοντας υποσχέσεις αιώνιας φιλίας και αφοσίωσης. Εντάξει, δεν ξενιτευόμουν κιόλας, αλλά και μόνο στην ιδέα ότι στο εξής 500 χιλιόμετρα θα διαμόρφωναν διαφορετικά την καθημερινότητά μας, η συγκίνηση ήταν εύλογη.

Χωρίς να το πολυκαταλάβω, τα δύο ποτήρια έγιναν τρία και σε συνδυασμό με την αφαγία, την κούραση και τη συναισθηματική φόρτιση, κατέληξα να κοιμάμαι παραδίπλα από τον dj που ευτυχώς, ήταν φίλος μας και γνώστης της κατάστασης. Υποθέτω πως ήμουν η ατραξιόν της βραδιάς για τους θαμώνες του μαγαζιού, όμως τουλάχιστον όπως με ενημέρωσαν τα κορίτσια ήμουν πάρα πολύ συνεργάσιμη. Αν και είχα παραδώσει πνεύμα προ πολλού, κατάφεραν να με ξυπνήσουν και με πήγαν σπίτι όπου συνέχισα αμέριμνη τον ύπνο μου στον καναπέ.

Το επόμενο πρωί αισθάνθηκα άπειρη ντροπή για την εξέλιξη των πραγμάτων, αλλά παρηγορήθηκα διότι από ό,τι αποδείχτηκε δεν είχα δημιουργήσει κάποιο πρόβλημα. Έκτοτε, τηρώ ευλαβικά τον κανόνα των δύο ποτηριών και όλα βαίνουν καλώς.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr