Γιατί οι Έλληνες πηγαίνουμε στους γιατρούς στο ..."και πέντε"

Πριν από λίγες ημέρες σε μια νοσοκομειακή εφημερία, άκουσα ένα γιατρό να λέει «κανένας δεν έρχεται πια μόλις έχει ενόχληση, πρέπει να σφαδάζει από τον πόνο». Θύμα της οικονομικής κρίσης η πρόληψη βρίσκεται σε πολύ χαμηλά επίπεδα, σε ότι αφορά ένα λαό που δεν είχε ποτέ τα πρωτεία. Ο φόβος του νοσοκομείου, οι προκαταλήψεις και τα οικονομικά βάρη που αφορούν ακόμα και τα φάρμακα στέλνουν κυριολεκτικά τον Έλληνα ασθενή να εξεταστεί στο και πέντε. Συναντήσαμε την Μάρω Πετούνη, γιατρό στο γενικό νοσοκομείο Ελπίς και μιλήσαμε για την πρόληψη και την σημερινή κατάσταση της υγείας.

-Ποιά ήταν η κατάσταση στο χώρο της πρόληψης πριν από την κρίση;

Γενικά, το νοσοκομείο δεν είναι ένα μέρος που φτάνεις για πρόληψη. Συνήθως έρχεται αυτός που έχει πρόβλημα. Στον τομέα της πρόληψης, είτε είσαι στο ελεύθερο επάγγελμα, είτε σε χώρο νοσοκομείου, είτε σε φορείς όπως το ΙΚΑ το σημερινό ΠΕΔΥ αυτό που μπορώ να παρατηρήσω σαν γιατρός είναι ότι οι Έλληνες δεν ήταν ποτέ ψηλά στη λίστα των τσεκ-απ. Έπρεπε να είχαν πρόβλημα για να επισκεφθούν ένα γιατρό. Κάποια χρόνια πριν την κρίση, στη δεκαετία του 2000 αυτό είχε βελτιωθεί, είχαν έρθει να κάνουν τσεκ-απ ακόμα και στα οδοντιατρικά, ακόμα και των παιδιών τους που λίγα χρόνια πριν ήταν μάλλον παρατημένη. Η κρίση επέδρασε ως εξής: οι άνθρωποι έχουν στο κεφάλι τους μόνο το οικονομικό πρόβλημα. Έχει μπει τόσο μπροστά το θέμα του χρήματος που όλα τα άλλα έχουν εκμηδενιστεί. Ακόμα και τις στιγμές που το θέμα της υγείας του ακουμπά, ακουμπά τους δικούς τους ανθρώπους ή και τους ίδιους, αυτό τους αρκεί μέχρι να το λύσουν και μετά ξεχνιέται. Γι αυτό και βλέπουμε ότι στο νοσοκομείο θα έρθουν έρχονται όχι μόνο στο παρά πέντε, αλλά βλέπεις και τα χρόνια προβλήματα. Εκτός από τους ανθρώπους με χρόνια προβλήματα που αναγκαστικά παρακολουθούνται γιατί έχουν μπει στο πρόβλημα, κάποιος άλλος που δεν έχει πρόβλημα θα έρθει την ώρα που θα σφαδάζει από τον πόνο, που δε θα μπορεί να κάνει κάτι για να λύσει το θέμα του. Προληπτικά πια λίγο δύσκολο, να έρθει. Στο δημόσιο νοσοκομείο ευτυχώς ή δυστυχώς δεν ξέρω πως να το χαρακτηρίσω εξακολουθούμε να βλέπουμε τις τάξεις των χαμηλών εισοδημάτων, και ίσως τώρα λίγο, ένα μέρος της μεσαίας τάξης, όπως πχ επαγγελματίες που έκλεισαν οι επιχειρήσεις τους και δεν μπορούν να κάνουν αλλού τις εξετάσεις τους.

-Γιατί δεν ερχόντουσαν; Η φήμη των γιατρών των δημόσιων νοσοκομείων είναι πολύ καλή, άλλα είναι τα προβλήματα.

Όχι μόνο δεν έχουμε κακούς γιατρούς, αλλά θέλω να επισημάνω ότι πολλές φορές και από τα ιδιωτικά νοσοκομεία όταν τα πράγματα δυσκολέψουν έρχονται στα δημόσια. Αυτό είναι γνωστό. Ίσως το θεωρούσαν χρονοβόρο, υπάρχουν αναμονές και αφορά το σέρβις του νοσοκομείου. Δε θα το αποδώσω στους γιατρούς, οι περισσότεροι είναι ευχαριστημένοι και αυτό είναι κάτι που το γνωρίζουμε, το βλέπουμε συχνά. Πλέον τώρα που έρχονται περισσότερο, όταν φεύγουν μας ρωτούν αν μπορούν να ξανάρθουν σε εμάς. Νομίζω ότι τώρα ακούγονται καλά πράγματα για εμάς, ήταν καιρός γιατί δε μπορεί για τους γιατρούς να ακούγονται μόνο τα φακελάκια, μια άσχημη πλευρά.

-Εσείς ζείτε καθημερινά μέσα στο νοσοκομείο, μιλήστε μου γιαυτό.

Ακούστε τα φακελάκια αφορούν λίγους γιατρούς. Η πλειονότητα όπως τη ζω καθημερινά είναι γιατροί οι οποίοι υπερβάλλουν τον εαυτό τους. Σκεφθείτε ότι ένας γιατρός μόνος του μπορεί να κρατά μια ολόκληρη εφημερία νοσοκομείου, επί 18 ώρες. Και εκεί θα έρθει ότι μπορεί να φανταστεί κανείς από περιστατικά, που μπορεί να είναι και από ιδιώτες γιατρούς, από γιατρούς που δε σηκώνουν το τηλέφωνο. Εμείς εδώ μη γελιόμαστε είμαστε γιατροί 24 ώρες. Είναι καλό να αναγνωρίζεται αυτό.

-Φτάνουν στο νοσοκομείο οι νέοι άνθρωποι που έφτασαν στη χώρα μας; Πρόσφυγες και μετανάστες;

Σε αυτή τη φάση εμείς έχουμε πρόσφυγες και μετανάστες, ανήλικους ασυνόδευτους, όπως έχουμε και ανθρώπους από τις φυλακές. Σε αυτούς τους ανθρώπους ξέρεις ότι αν δε δώσεις το καλύτερό σου, δεν υπάρχει περίπτωση να κάνουν τίποτα και πουθενά. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η επικοινωνία γιατί δε μπορούμε για παράδειγμα να πάρουμε ένα σωστό ιατρικό ιστορικό. Και σε αυτή την περίπτωση υπάρχουν άνθρωποι που βοηθούν πολύ στη μετάφραση αλλιώς το παλεύεις ως γιατρός πιά.

-Υπάρχει προκατάληψη προς τους ξένους ασθενείς από γιατρούς ή άλλους ασθενείς;

Σε μεγάλο βαθμό δεν υπάρχει. Μόνο κάποιες εξαιρέσεις.

-Θέλετε να μου πείτε κάποιο περιστατικό και πως το έχετε αντιμετωπίσει;

Ήρθε μια οικογένεια Σύριων και εξέτασα τη γυναίκα της οικογένειας, μια ευγενής γυναίκα, δεν ήταν κάτι σπουδαίο. Τελειώσαμε και έφυγαν. Επόμενη ασθενής ήταν μια κυρία που φαινόταν μορφωμένος άνθρωπος. Μου είπε δεν πρόκειται να καθίσει στην καρέκλα που είχε κάτσει μετανάστης και να καθαρίσω την καρέκλα, η οποία φυσικά ήταν καθαρή. Της απάντησα ότι θα την εξετάσω όρθια, έτσι και έγινε. Όμως αυτό το περιστατικό είναι εξαίρεση. Οι άνθρωποι του μόχθου, το κοινωνικό πεδίο στο οποίο κυρίως απευθυνόμαστε, που φτάνουν πολλές φορές ταλαιπωρημένοι από θέματα υγείας, δεν έχουν τέτοιες προκαταλήψεις, θα τους έλεγα και πιο συμπονετικούς, πιο ευγνώμονες πολλές φορές.

-Γιατί πιστεύετε ότι τα δημόσια νοσοκομεία πολλές φορές απαξιώνονται;

Πιστεύω γιατί αυτό που προβάλλεται κυρίως είναι το κακό. Τα δημόσια νοσοκομεία έχουν ζητήματα ελλείψεων προσωπικού, όμως αυτά που ακούει ο κόσμος για κακοδιαχείριση, για προμήθειες, για παράδειγμα, πλήττουν ένα νοσοκομείο, αλλά δεν αφορούν καθόλου τους γιατρούς. Φυσικά δεν λέμε ότι δεν υπάρχουν ζητήματα όπως τα φακελάκια αλλά και από τους συναδέλφους τους αυτοί οι γιατροί κατακρίνονται.

-Πόσα χρόνια είστε γιατρός;

Είμαι γιατρός 37 χρόνια. Έχοντας περάσει από το ελεύθερο επάγγελμα, από μονάδα υγείας και από το νοσοκομείο. Δηλαδή τα έχω δει όλα τα στάδια.

-Και πόσα χρήματα παίρνετε;

Στο νοσοκομείο έχω το βαθμό του διευθυντή, και παίρνω 1.800 ευρώ. Σε αυτά προστίθενται οι εφημερίες.

-Ποιο είναι το πιο δύσκολο στο να είναι κάποιος νοσοκομειακός γιατρός;

Σήμερα τουλάχιστον είναι ο φόρτος δουλειάς. Γιατί υπάρχουν πάρα πολλοί ασθενείς, πολλά έκτακτα περιστατικά και το προσωπικό είναι λίγο. Σκεφθείτε ότι σε μια εφημερία γενικού νοσοκομείου όπως το Ελπίς –που είναι βέβαια πιο μικρό νοσοκομείο από άλλα- έχουμε τα βράδια μια αδελφή η οποία πρέπει να βοηθάει σε τρεις κλινικές. Είναι και αυτό που δεν καταλαβαίνω. Πώς είναι δυνατόν ένα κράτος να μην αναλώνει στην υγεία και την παιδεία το κάτι που του περισσεύει και να τα δίνει αλλού. Γιατί η υγεία είναι κάτι που χρειάζεται και ο βασιλιάς και ο ζητιάνος και ο κόσμος πληρώνει εισφορές όχι ευκαταφρόνητες. Ενώ υπάρχει δυναμικό σήμερα που ένας γιατρός δύσκολα θα πάει να κάνει ελεύθερο επάγγελμα.

-Από την εμπειρία σας, ποιο είναι το πιο ενδιαφέρον πεδίο για να ασκήσει κάποιος την ιατρική;

Κακά τα ψέμματα, αν έχεις λόξα με την ιατρική, το νοσοκομείο είναι η ιατρική. Κάνεις άλλη ιατρική στο νοσοκομείο. Χώρια την προσφορά. Αλλά και σαν γιατρός, σαν εμπειρία, το νοσοκομείο είναι κάτι διαφορετικό.

-Τι θα συμβουλεύατε έναν αναγνώστη;

Να μην παραμελεί την πρόληψη. Η πρόληψη συμβαδίζει με την μακροβιότητα. Είναι πολύ σημαντική, το παν και έχουν σωθεί άνθρωποι γιατί πρόλαβαν και δε μιλάμε για καρκίνους μιλάμε για όλες τις ασθένειες. Συνήθως όταν αρχίζεις να καταλαβαίνεις το πρόβλημα, μια κατάσταση έχει προχωρήσει. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να μαθαίνει η οικογένεια στα παιδιά από μικρή ηλικία. Και ειλικρινά ένα ετήσιο τσεκ-απ μπορεί να μας σώσει από πολλά δύσκολα. Είναι λυπηρό μια γυναίκα σήμερα να μην έχει κάνει μαστογραφία ή τεστ Παπ, τα οποία δεν είναι πια ακριβές εξετάσεις.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr