Στη Σπιανάδα της Κέρκυρας, εκεί όπου το παλιό συναντά το απροσδόκητο, ένα παιχνίδι κρίκετ ξεδιπλώνεται κάτω από τον ήλιο του Ιονίου.
Ανάμεσα σε τουρίστες, καφέδες και περαστικούς, ένα δεκάχρονο αγόρι από τη Νέα Υόρκη ανακαλύπτει για πρώτη φορά το άθλημα που αγαπούσε ο πατέρας του - κι η ιστορία του μπλέκεται με την απρόσμενη παράδοση ενός νησιού που, εδώ και δύο αιώνες, χτυπά ρυθμικά με ήχο από μπάλα και μπαστούνι.
"Κρίκετ στην Κέρκυρα. Ποιος θα το περίμενε;”, γράφει ο Guardian στο συγκινητικό του αφιέρωμα.
Το αγόρι περιπλανιόταν γύρω από τον χώρο για περίπου δεκαπέντε λεπτά, πλησιάζοντας δειλά-δειλά τους παίκτες που περίμεναν κοντά στη νοητή γραμμή του γηπέδου, ώσπου τελικά βρήκε το θάρρος να ρωτήσει ποιος κέρδιζε.
Ήταν η κλασική "αφελής" ερώτηση που συνήθως προκαλεί ανασηκωμένα φρύδια στους μυημένους του κρίκετ. Όμως η κατάσταση του αγώνα - 60 έναντι 1, κυνηγώντας έναν στόχο μόλις 86 πόντων - έκανε την απάντηση αρκετά απλή αυτή τη φορά. Εξάλλου, ήταν παιδί· κι Αμερικανός μάλιστα. Πώς να ξέρει ότι οι εναλλαγές του κρίκετ σπάνια επιτρέπουν τέτοια απλοϊκή αποτίμηση;
Ενθουσιασμένος από τη συνομιλία, το παιδί άρχισε να κάνει κι άλλες ερωτήσεις, μαγεμένο από κάθε μικρή λεπτομέρεια - τη μπάλα, το μπαστούνι, τον τρόπο που κρατούνται οι πόντοι. Μας είπε πως τον λένε Τζέικ, ότι ζει στη Νέα Υόρκη και είναι δέκα ετών. Το κρίκετ ήταν το αγαπημένο άθλημα του Άγγλου πατέρα του, που είχε σκοτωθεί σε τροχαίο πριν από τρία χρόνια. Από τότε, ο Τζέικ βλέπει πού και πού βιντεάκια κρίκετ στο YouTube, προσπαθώντας να καταλάβει τι είναι αυτό που τόσο αγαπούσε ο πατέρας του.
Κι έτσι, με τον πιο απροσδόκητο τρόπο, εν μέσω διακοπών με τη μητέρα του στην Κέρκυρα, έπεσε πάνω σε έναν αγώνα κρίκετ - για πρώτη φορά από κοντά. Μπροστά του έπαιρνε σάρκα και οστά το πάθος του πατέρα του. Ο Τζέικ παρακολουθούσε μαγεμένος.
Οι δικές του ερωτήσεις ήταν μονάχα μερικές από τις πολλές που ακούστηκαν εκείνο το κυριακάτικο απόγευμα – από Άγγλους τουρίστες που απορούσαν πώς βρέθηκαν ξαφνικά μπροστά σε μια τόσο γνώριμη σκηνή, μέχρι ανατολικοασιάτες επισκέπτες που φωτογράφιζαν απορημένοι ένα παράξενο θέαμα που δεν είχαν ξαναδεί.
Η παράδοση του κρίκετ στην Κέρκυρα
Ο αγώνας ανάμεσα στους φιλοξενούμενους του Octopus Cricket Club και τους γηπεδούχους του Αναγέννηση Cricket Club διεξαγόταν στο πιο κεντρικό σημείο της Σπιανάδας – του πράσινου χώρου που χωρίζει τα γραφικά καλντερίμια της Παλιάς Πόλης από το Παλαιό Φρούριο που αγναντεύει τα γυαλιστερά νερά των στενών της Κέρκυρας.
Όποιος αναζητούσε ένα τραπέζι στον ήλιο του φθινοπώρου για φαγητό ή καφέ, γινόταν άθελά του θεατής κρίκετ. Οι "θεατές" - αν μπορεί να χρησιμοποιηθεί αυτή η λέξη για όσους απλώς ρίχνουν μια ματιά ή μένουν καθηλωμένοι - έφταναν τους εκατοντάδες.
Τα τελευταία χρόνια, το Octopus Cricket Club συνηθίζει να ολοκληρώνει τη σεζόν με ταξίδια σε απίθανους ευρωπαϊκούς προορισμούς για κρίκετ. Από τη Γαλλία ως την Κροατία, και από τη Μάλτα ως το Μαυροβούνιο, ο κοινός παρονομαστής είναι συνήθως οι αντίπαλες ομάδες που αποτελούνται κυρίως από απόδημους. Η Κέρκυρα, όμως, έχει μια ξεχωριστή παράδοση στο κρίκετ – και οι ομάδες της είναι σχεδόν αποκλειστικά ντόπιες.
Ο πρώτος αγώνας κρίκετ στη Σπιανάδα διεξήχθη το 1823, ανάμεσα σε αξιωματικούς ενός βρετανικού πολεμικού πλοίου και Άγγλους στρατιώτες της φρουράς. Μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα – όταν η Κέρκυρα δεν ήταν πια βρετανικό προτεκτοράτο – το άθλημα είχε ήδη περάσει στα χέρια των ντόπιων, και το νησί εξελίχθηκε σε επίκεντρο του ελληνικού κρίκετ.
Σήμερα, η Ελληνική Ομοσπονδία Κρίκετ εδρεύει στην Κέρκυρα, μαζί με οκτώ από τα έντεκα σωματεία της χώρας. Οι διαχρονικοί δεσμοί ανάμεσα στους Βρετανούς και τους Κερκυραίους εξασφαλίζουν ότι κάθε χρόνο αρκετές αγγλικές ομάδες ταξιδεύουν στο νησί για να δοκιμάσουν την τοπική εκδοχή του αθλήματος.
Το 1978, μια μικτή ομάδα Κερκυραίων αντιμετώπισε τους Lord’s Taverners, μια επίλεκτη ομάδα διασήμων και πρώην διεθνών παικτών της Αγγλίας, ανάμεσά τους ο Τζον Κλιζ και ο Κεν Μπάρινγκτον. Ο αγώνας εκείνος απαθανατίστηκε στην ταινία μικρού μήκους Mad Dogs and Cricketers, με αφήγηση του Έρικ Μόρκαμπ - μια σκηνή βγαλμένη από άλλη εποχή, με τις ομάδες να μπαίνουν στο γήπεδο υπό τους ήχους φιλαρμονικής.
Η δική μας είσοδος, βέβαια, ήταν πολύ πιο ταπεινή. Αλλά, όπως και τότε, οι κανόνες ήταν οι ίδιοι: το όριο του γηπέδου ξεκινούσε "εκεί που τελειώνει το γρασίδι".
Επειδή το κοινό βρισκόταν σε μικρή απόσταση, στήθηκε προστατευτικό δίχτυ κατά μήκος των δέντρων και ο αγώνας παίχτηκε με μια κίτρινη μπάλα εσωτερικού χώρου - ελαφρύτερη και πιο "ζωντανή" στον αέρα. Οι φιλοξενούμενοι το εκμεταλλεύτηκαν, φτάνοντας εύκολα σε νίκη με εννέα wickets, παίρνοντας τη ρεβάνς για την ήττα της πρεμιέρας στη μαρίνα των Γουβιών.
Καθώς οι παίκτες αποχωρούσαν και τα φλας άστραφταν, ο Τζέικ στεκόταν ακόμη εκεί, προσπαθώντας να απορροφήσει κάθε στιγμή. Ο τερματοφύλακας της ομάδας, ο Μπεν, του πρόσφερε το φθαρμένο ζευγάρι γαντιών του, υπογεγραμμένο για… συλλεκτικούς λόγους, κι ο μικρός έλαμπε από χαρά.
Λίγη ώρα αργότερα, τον είδαμε ξανά στον δρόμο προς το ξενοδοχείο. Τα γάντια ήταν ακόμη δεμένα στα χέρια του, κι εκείνος τα έδειχνε με καμάρι σε μια βιντεοκλήση με συγγενή στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Το χαμόγελό του δεν έλεγε να σβήσει.
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr
