Ενα δυστύχημα τη δεκαετία του '50 στην παραλία του Μον Ρεπό στην Κέρκυρα όταν καρχαρίας είχε καταβροχθίσει μια κοπέλα εξακολουθεί να προκαλεί δέος και να παραμένει έντονα στη μνήμη των ντόπιων, όσων το μαθαίνουν από διηγήσεις και από τα δημοσιεύματα της εποχής.
Επρόκειτο για μια θανατηφόρα επίθεση που θα μπορούσε με τα δεδομένα της εποχής να αποβεί μοιραία για την τουριστική ανάπτυξη της περιοχής μιας και τότε η Κέρκυρα ήταν νούμερο ένα προορισμός για ταξιδιώτες, εστεμμένους και γαλαζοαίματους.
Η κοπέλα κολυμπούσε με τον σύντροφό της και ήταν τόσο ξαφνική η επίθεση που δέχθηκε που δεν πρόλαβε να αντιδράσει. Ο νεαρός σύντροφός της κατάφερε να γλιτώσει.
Ο χαμός της νεαρής Βάντας Πιέρρη, κόρης του διευθυντή του υποκαταστήματος της Εθνικής Τράπεζας Κέρκυρας, προκάλεσε τόσο μεγάλη αίσθηση που "κληροδοτήθηκε" σε μυθικές διαστάσεις στις επόμενες γενιές.
Όπως ανέφερε το Corfuhistory, "είναι Παρασκευή 17 Αυγούστου 1951 και ο 18χρονος τότε Γιώργος Αθανάσαινας από το Γαστούρι, μαθητής της στρατιωτικής Ιατρικής σχολής, πηγαίνει με τη δεκαεξάχρονη φίλη του Βάντα Πιέρρη για μπάνιο στο Μον Ρεπό.
Η Βάντα ήταν μια γαλανομάτα μαθήτρια του Γαλλικού Ινστιτούτου. Καθώς κολυμπούν, σε βάθος που δεν ξεπερνά τα 6-7 μέτρα, δέχονται επίθεση από λευκό καρχαρία που κομματιάζει τη Βάντα, ενώ τραυματίζει το Γιώργο".
Ο Άγγλος ποιητής Jim Potts που βρισκόταν εκείνο τον χρόνο στην Κέρκυρα και έγραψε δύο μικρά ποιήματα για το περιστατικό (Βάντα και Γιώργος, Η μάνα της Βάντας), ενώ την ίδια περίοδο υπήρξαν μαρτυρίες και για "επισκέψεις" του ίδιου κήτους και στη Λευκάδα, όπου οι αναφορές έκαναν λόγο για καρχαρία… 15 μέτρων.
Η περιγραφή της θανατηφόρας επίθεσης από τον φίλο της Βάντας, οι μαρτυρίες και η μετάδοση της είδησης
Η ΑΦΗΓΗΣΗ του Αθανάσαινα, σπαρακτική: "Ενώ ηρχίσαμεν να επιστρέφωμεν προς την ακτήν, σαν να προησθάνθημεν το δράμα, ελιποφυγήσαμεν. Είδα το κήτος να "ζυγίζεται” δια να μας επιτεθή. Πριν προφθάσω να παρακολουθήσω τας κινήσεις του, επετέθη κατά της Βάντας, την άρπαξε με το ρύγχος του και είδα τα πόδια της μόνον εις την επιφάνειας. Την στιγμήν εκείνην την εκομμάτιασε προφανώς. Επέρασεν έπειτα κοντά μου. Με έσπρωξε με το ρύγχος του εις απόστασιν 3-4 μέτρων. Επέστρεψε κατόπιν εις το σημείον όπου ήσαν τα υπόλοιπα της Βάντας και τα κατεβρόχθισε…"
ΟΙ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ που διεσώθησαν, σπαρακτικές. Έξω, στην πλαζ, στο καφενείο, το πρώτο σάστισμα δίνει σκυτάλη σ’ έναν πανικό, περίπου ανεξέλεγκτο. Κλάμα. Εκκωφαντικό. Φωνές. Μ’ όλη τη δύναμη του μέσα. Κι όλοι τρέχουν. Να μάσουν "τα παιδιά". Απ’ το νερό κι από τον πόντε.
ΤΟ ΜΑΝΤΑΤΟ μεταδίδεται. Στόμα με στόμα. Σε Γαρίτσα. Ανεμόμυλο. Στη χώρα. Κι έτρεχαν, ουρλιάζοντας, μανάδες να δουν ποια ήταν "η κοπέλα"˙ κι αν ήταν η δική τους; "Άγιε, βοήθα μας…".
Ο ΣΠΥΡΟΣ Β. – πέντε, τότε, ετών, διηγείται: "Βρισκόμασταν στα Μπάνια του Αλέκου, όταν ήρθαν, θυμάμαι, έντρομοι απ’ το Λιμεναρχείο νομίζω, να μας πουν να βγούμε έξω… Οι μεγάλοι φώναζαν "καρχαρίας, καρχαρίας”, δίχως ακόμη να ξέρουν λεπτομερώς τι είχε συμβεί – ήταν και η επικοινωνία δύσκολη τότε. Η θάλασσα άδειασε αμέσως. Τι πραγματικά συνέβη, μαθεύτηκε το απόγευμα στην πλατεία. Όλη η Κέρκυρα γι’ αυτό μιλούσε – για τι άλλο; Και θρηνούσε…"
Ο ΑΘΑΝΑΣΑΙΝΑΣ "διεσώθηκε μετά κόπου", τραυματισμένος ελαφρά. Στον ώμο, το χέρι και το στήθος (τα σημάδια από το στέρνο του δεν έφυγαν ποτέ). Τον περιμάζεψαν –κι έσωσαν- "προστρέξαντες με τις βάρκες τους ψαράδες" (μεταξύ τους, λέει, και κάποιος Γιούργας), π’ ακούσαν’ τα ουρλιαχτά. Mετέπειτα, αφού σπούδασε Αθήνα, διέπρεψε ως γιατρός (ψυχίατρος). Και ιστορικός. Συγγραφέας των εμβληματικών "Το Ασέδιο των Κορυφών", "Η Πολιορκία της Κέρκυρας από τον Σουλεϊμάν τον Μεγαλοπρεπή" και "Κέρκυρα, Σεπτέμβρης 1943". Υπέροχος άνθρωπος. Αλλά ο εφιάλτης του "σημάδεψε" τη ζήση. Και φρόντιζε, πάντα, ίσαμε το "αντίο" του (λίγα χρόνια πριν, πλήρης Μαϊων) ν’ αποφεύγει συζητήσεις…
Η ΒΑΝΤΑ, απ’ την άλλη τάισε την κερκυραϊκή κοινωνία, μια ανατριχιαστική τραγωδία. Λέει, μια άλλη διήγηση, πως στο φέρετρο, έβαλαν τα ρούχα που ’χε αφήσει στην καμπίνα και την προσκοπική σχολή της. Αμφισβητήθηκε: "Στο κενοτάφιο, στο Καθολικό, ρίξανε μόνο την κοτσίδα της. Σώθηκε, γιατί είχε κόψει τα μαλλιά, κοντά, μια χούφτα, μόλις, μέρες πριν…"
ΑΛΛΟΙ θυμούνται πως για χρόνια έπειτα, η φωτογραφία της κι ένα σημείωμα, έστεκαν, εις μνήμην, στον τοίχο του τότε Γυμνασίου Θηλέων. Στο διάδρομο, μετά την είσοδο. Δωρεά, είπαν, των δικών της, "σε κορνίζα ασημένια". Και "στις Προσκοπίνες". Και πως για χρόνια,τέτοια μέρα, "μας έπαιρνε ο πατέρας μας στη σκάλα του Δημάρχου, όπου μαζεύονταν πολλοί Κερκυραίοι και πετάγαμε, μαζί με τους γονείς της, στο νερό, στεφάνια και λουλούδια…".
ΚΑΤΑ ‘ΚΕΙ ΕΜΕΝΕ η οικογένεια της Βάντας. Απέναντι και βάθος, προς το (απερίφρακτο, ακόμη) τένις – Καλοσγούρου 2, μας λέει η Άννυ Νούνεση ("δίπλα, στο 1, μέναμε εμείς"). Και δεν το έμαθε το τραγικό μαντάτο. Το είδε – τουλάχιστον, ο αδελφός της, ο Ευγένιος και η μάνα της, το γένος Κόντη, που είχαν αφιχθεί μαζί στο Mon Repos, με καϊκι από τη Σκάλα…
ΟΠΩΣ ΣΗΜΕΙΩΝΕΙ ο Γιάννης Καλαϊτζόγλου, "για μέρες έπειτα, όλα τα καϊκια, τα ψαράδικα της Κέρκυρας, έψαχναν να βρουν τον καρχαρία". Κάποιοι ισχυρίζονται πως δεν τον εντόπισαν ποτέ. "Πατώντας" σε δημοσιεύματα των επομένων ημερών για εμφάνιση "θαλασσίου κήτους 15 περίπου μέτρων, το οποίον υποτίθεται ότι κατεβρόχθισεν εις Κέρκυραν την νεάνιδα Βάντα Πιέρρη", κοντά στη λιμάνι της Λευκάδας. Κάποιοι επιμένουν πως τον ψάρεψε "το γρι-γρι του Μπονέτη", στο Μούρτο, δένοντας σ’ ένα βαρέλι αγκίστρι με κρέατα πολλά.
ΗΤΑΝ το λιγότερο που είχε σημασία, μπροσ’ τον πόνο. Αυτόν, που ύμνησε αργότερα, το πενάκι του Άγγλου ποιητή, Jim Potts, παρών εκείνη την περίοδο στην Κέρκυρα, με δύο στιχουργήματα˙ σαν ταπεινή μικρανταπόδοση στον Σολωμό, για τον, προ αιώνα, "Πόρφυρά" του…
Πηγές πληροφοριών corfustories-mixanitouxronou