Ο 42χρονος Χρήστος μένει ξανά άστεγος - Η ηρωίνη "μου κατέστρεψε την καρδιά"

Χρήση ηρωίνης και χαπιών, ξέφρενο πάρτι σε γνωστά στέκια της πόλης, με την άγνοια του κόσμου για τις επιπτώσεις "του ναρκωτικού που σε κάνει βασιλιά" στο ζενίθ. Ο 42χρονος πλέον Χρήστος από τη Θεσσαλονίκη, 20 χρόνια πριν, έπεσε στην ηρωίνη. "Παρέες και για μια γυναίκα", εξομολογείται στο GRTimes.

Η ηρωίνη "μου κατέστρεψε την καρδιά", προσθέτει, τόσο μεταφορικά, όσο και κυριολεκτικά, καθώς ανεπανόρθωτες βλάβες, τον οδήγησαν το 2012 στην πρώτη εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς.

"Ξεκίνησα τη χρήση περίπου 20 ετών. Τότε δεν γνωρίζαμε. Δεν γνώριζε ούτε η μητέρα μου με την οποία και έμενα, διότι τον πατέρα μου, που την κακοποιούσε, τον έχασα νωρίς. Δεν μπορούσε να με ελέγξει και τα μοναδικά κέντρα αποκατάστασης ήταν μακριά, στη Μηχανιώνα, και οι συνθήκες ήταν άθλιες, διότι σε ανάγκαζαν να κόψεις κάθε επαφή με τους δικούς σου ανθρώπους, σε ακινητοποιούσαν, σε έδεναν και σου έδιναν ένα κοκτέιλ φαρμάκων που σε έκαναν φυτό. Έτσι συνέχισα, μέχρι που το 2012 ο γιατρός μου είπε για το πρόβλημα στην καρδιά μου. Αποφάσισα να κόψω. Έκανα το πρώτο χειρουργείο ανοιχτής καρδιάς και όλα πήγαν καλά", περιγράφει.

"Κοιμόμουν σε σπιτάκι σκύλου για να προφυλαχθώ από τη βροχή"

Το 2018, ο Χρήστος, ήρθε αντιμέτωπος με την αστεγία. Η απογοήτευσή του, οι άσχημες συνθήκες διαβίωσης και η ανάγκη για ψυχολογική λύτρωση τον οδήγησαν στην υποτροπίαση. Αυτή τη φορά, δεν έπεσε στην ηρωίνη, αλλά στο εξίσου εθιστικό υποκατάστατό της: τη μεθαδόνη, την οποία ένας "γνωστός" του χορηγούσε δωρεάν. Ο γιατρός έκρουσε ξανά τον κώδωνα του κινδύνου. Άλλη μία βαλβίδα της καρδιάς αχρηστεύθηκε. Έπρεπε να σταματήσει και αυτή τη φορά οριστικά.

"Πέρασα πάρα πολύ δύσκολα στον δρόμο. Βίωσα την περιφρόνηση του κόσμου. Ξέρετε, συνήθως λένε για τους τοξικομανείς ότι ήθελαν και τα έπαθαν. Δεν είναι πάντα έτσι. Έζησα σε άθλιες συνθήκες. Έμενα σε πυλωτές σπιτιών τις νύχτες. Θυμάμαι, είχα βρει μία καβατζούλα σε μία πυλωτή. Άφηναν συνεχώς κονσέρβες στις γάτες και αναρωτήθηκα, εμένα δε με βλέπουν; Δεν έχω κάτι με τα ζωντανά, αλλά με έπιανε το παράπονο. Ένας κύριος μου έφερνε ένα πιατάκι φαγητό και θυμάμαι μία μέρα ξέσπασε. Είπε, κονσέρβες αγοράζετε με τα τσουβάλια για τις γάτες, ένα κομμάτι ψωμί για τον άνθρωπο δε σκέφτηκε κανείς να δώσει; Εκεί, είχε ένα σπιτάκι ενός σκύλου. Μάλλον πέθανε το σκυλάκι και το σπιτάκι ξέμεινε. Όταν έβρεχε έμπαινα εκεί μέσα και κουλουριαζόμουν. Έβαζα την κουβερτούλα μου στην οροφή διότι είχε τρύπες και γινόταν μούσκεμα. Ο καλός κύριος αυτός μου έφερνε καμιά φορά στεγνές", περιγράφει χωρίς να μπορεί να συγκρατήσει τα δάκρυά του.

"Ήμουν αποφασισμένος. Καθάρισα μόνος μου και πέρασα τα στερητικά στον δρόμο"

Αυτή τη φορά ήταν όμως αποφασισμένος. Θα κόψει μόνος του, χωρίς βοήθεια, ο κόσμος να χαλάσει, κι έτσι κι έγινε. Μείωνε μόνος του τις δόσεις της μεθαδόνης, μέχρι που κατάφερε να καθαρίσει.

"Ήταν άθλιο. Για όποιον δε γνωρίζει, το στερητικό σύνδρομο είναι φρίκη. Είχα φοβερούς πόνους, έκανα εμετούς και διάρροια. Όλα αυτά στο δρόμο και ντρεπόμουν απίστευτα που με έβλεπε ο κόσμος. Όμως τα κατάφερα και έκοψα. Έχω μόνο έναν άνθρωπο στη ζωή μου. Τον "φύλακα άγγελό μου", που ρίσκαρε πολλά. Με βοηθούσε πάντα. Στερήθηκε για να μου προσφέρει. Ήταν δίπλα μου, μου έδινε ζεστά ρούχα, μου έδινε χρήματα. Ήταν από αυτούς που βοηθούσαν σιωπηλά. Μου έλεγε ότι ξέρει τι άνθρωπος είμαι.

Αυτός με έβαλε κρυφά σε ένα διαμέρισμα μετά από κάποιο καιρό. Μετά ήρθε η ώρα για την δεύτερη εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς, τον Ιούνιο του 2020. Πήγαν όλα καλά, αλλά ο γιατρός λόγω covid θεώρησε ότι πρέπει να πάρω εξιτήριο πολύ νωρίτερα, διότι είμαι ιδιαίτερα ευπαθής. Είπε όμως, ότι δεν πρέπει να μείνω έξω. Έπρεπε να επουλωθεί το τραύμα μου και έτσι και μολυνόταν θα πέθαινα. Ο "φύλακας άγγελός μου" ήταν πάλι εκεί. Με έκρυψε ξανά σε αυτό το διαμέρισμα για άλλους τρεις μήνες για να αναρρώσω, μέχρι που μας πήραν χαμπάρι", περιγράφει.

Ο Χρήστος, σήμερα, έχει 67% αναπηρία, ωστόσο όπως εξηγεί, το επίδομα του το μεταφέρουν από μήνα σε μήνα, καθώς λόγω covid οι γραφειοκρατικές διαδικασίες καθυστερούν.

"Σκέφτομαι ότι επιστρέφω στο δρόμο και τρέμω" – "Έχω απλώσει το χέρι μου και περιμένω να με τραβήξει κάποιος από τη λάσπη"

Ο Χρήστος, αναγκάστηκε να αντιμετωπίσει ξανά την αστεγία, αυτή τη φορά όχι για πολύ. Πήγε στο υπνωτήριο του Δήμου Θεσσαλονίκης, όπου έμεινε για έξι μήνες. Ωστόσο, το συμβόλαιο έληξε και πλέον καλείται να επιστρέψει πίσω στους δρόμους.

"Δεν μπορείς να μένεις επ’ αόριστον. Υπάρχει συγκεκριμένος αριθμός κρεβατιών. Το δικό μου εξάμηνο πέρασε, πρέπει να μπουν άλλοι. Πολλοί θα αναρωτηθούν. Εννοείται ότι έκανα προσπάθειες να βρω μια δουλειά, όσο το επέτρεπε η κατάσταση της υγείας μου διότι ήμουν υπό ανάρρωση ακόμη. Μοίρασα φυλλάδια στους δρόμους, αλλά δεν με πλήρωσαν ποτέ, διότι δούλεψα μαύρα και με εξαπάτησαν. Έψαξα σε κλωστοϋφαντουργίες. Μου είπαν θα με πάρουν τηλέφωνο και ακόμα περιμένω.

Θέλω να εργαστώ, να βρω έστω ένα δωματιάκι, να μπορώ να μένω. Δεν θέλω να γυρίσω πίσω στον δρόμο. Το σκέφτομαι και τρέμω. Τρέμω και για την υγεία μου. Ζητάω μία ευκαιρία από τη ζωή. Έχω απλώσει το χέρι μου και περιμένω να με τραβήξει κάποιος από τη λάσπη. Με δύο εγχειρήσεις ανοιχτής καρδιάς πώς θα επιστρέψω στα πεζοδρόμια; Θα πεθάνω…", διερωτάται και η φωνή του σπάει.

Τα όνειρα για το μέλλον

Ο Χρήστος, έχει όνειρα για το μέλλον. Όνειρα που για τους περισσότερους από εμάς, αποτελούν καθημερινή ρουτίνα.

"Σε 10 χρόνια από τώρα, θέλω να έχω καταφέρει να μένω σε ένα σπιτάκι. Να φοράω ένα ζευγάρι ζεστές παντόφλες. Να κάνω ένα μπάνιο μετά τη δουλίτσα μου και ίσως να έχω μία κοπελίτσα με ένα κουτσούβελο. Μπορεί να είμαι λίγο μεγάλος, αλλά θα είμαι καλός μπαμπάς. Έχω την ανάγκη να προσφέρω σε ένα παιδάκι όλα όσα στερήθηκα εγώ", λέει.

Για τα παιδιά που "έχουν πέσει…"

Ο Χρήστος, στέλνει ηχηρό μήνυμα στα παιδιά που σήμερα, παλεύουν με τον εθισμό τους, αλλά και στην κοινωνία, η οποία τα αντιμετωπίζει συχνά με αποδοκιμασία.

"Εγώ ένα πράγμα έχω καταλάβει. Ότι εδώ και 20 χρόνια δεν έχω να θυμάμαι τίποτα καλό. Ήταν ένας ψεύτικος κόσμος. Μία ψεύτικη ζωή. Η αληθινή είναι μία και είναι αυτή! Η βιοπάλη! Κάτι ξέρει ο λαός και λέει την ηρωίνη παραμύθα. Κυριολεκτικά, δεν αξίζει για τίποτα και για κανέναν να καταστρέψεις τη ζωή σου χωρίς κανέναν απολύτως λόγο. Την πρώτη και την δεύτερη χαίρεσαι. Την τρίτη όμως βογκάς, και είναι αργά. Δείτε εμένα.

Τα σκάτωσα και τώρα ζητάω τη βοήθεια του κόσμου για να καταφέρω κάποια στιγμή στη ζωή μου να έχω τα αυτονόητα. Μία δουλειά και μία στέγη. Και για όλους εσάς, που μπορεί να με διαβάζετε, μην τους αποπαίρνετε. Είναι άρρωστοι άνθρωποι. Έχουν έναν ιό κι αυτοί. Δώστε μία ευκαιρία. Δώστε μας μία ευκαιρία. Δεν πέφτουν πάντα τα κακά παιδιά".

"Είμαι ο Χρήστος, και από σήμερα μένω ξανά άστεγος".

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr