Μια βαριοπούλα και ένα σφυρί με λαστιχένια λαβή είναι τα σημαντικά "απομεινάρια" της επίθεσης των μελών της αναρχικής συλλογικότητας Ρουβίκωνας στα γραφεία της Περιφέρειας Αττικής. Τα ευρήματα έχουν μεταφερθεί στα εγκληματολογικά εργαστήρια προς αναζήτηση γενετικού υλικού και αποτυπωμάτων. Η "ακτιβιστική" δράση καταγράφηκε τα ξημερώματα της Δευτέρας, με τα μέλη του Ρουβίκωνα να φθάνουν στη συμβολή της Λεωφόρου Συγγρού και Λεμπέση, με αιτία τους νεκρούς από τη φονική καταιγίδα που «έπνιξε» τη Δυτική Αττική. Οι "ακτιβιστές" έφθασαν εκεί με μοτοσυκλέτες και είχαν καλυμμένα τα χαρακτηριστικά τους με κράνη. Στη συνέχεια έσπασαν τις τζαμαρίες στην είσοδο της Περιφέρειας ενώ πέταξαν μπουκάλια με κόκκινη μπογιά.
Με ανάρτηση που έκαναν σε ιστοσελίδα του αντιεξουσιαστικού χώρου, αναφέρθηκαν στους λόγους της επίθεσής τους. «Η "μαγεία" του κράτους ανάμεσα στα άλλα συνίσταται και σε αυτό: Μέσα στους διαδρόμους της γραφειοκρατίας, της επικάλυψης ευθηνών, της αντικρουόμενης νομολογίας, των επάλληλων πολιτικών, ελεγκτικών και δικαστικών εξουσιών, εκεί, σε αυτόν τον λαβύρινθο είναι προορισμένη να χαθεί κάθε εύθηνη για λάθη, παραλείψεις, ακόμα και για απάτες. Πρέπει να είναι πολύ βλάκας ή (ως συνήθως) πολύ επαρμένος ένας κρατικός μανδαρίνος για να φτάσει τελικά να χρεωθεί σε ένα δικαστήριο», σημείωσαν αρχικά στο κείμενό τους.
«Ποιός φταίει αλήθεια για το Έγκλημα στην Μάνδρα; Ποιός φταίει για 20+ νεκρούς και για τον αφανισμένο πλούτο ανθρώπων της τάξης μας;
Φταίνε οι προηγούμενες δημοτικές αρχές; Η μήπως φταίνε οι παρούσες;
Φταίει η πολεοδομία; Το δασαρχείο; Φταίει η περιφέρεια; Οι προηγούμενες περιφερειακές αρχές ή οι παρούσες; Η μήπως φταίει η κυβέρνηση, η καταστροφή του κοινωνικού κράτους, η ΕΕ και το ΔΝΤ με τα μνημόνια; Ο καπιταλισμός δεν φταίει; Και ποιός καπιταλισμός, ο μεγάλος ο καθωσπρέπει που χαράζει πολιτικές ή η λούμπεν αστική τάξη των τοπικών έργων, του real estate και των αυθαίρετων. Η αντίληψη για το περιβάλλον και η κλιματική αλλαγή;», διερωτήθηκαν στη συνέχεια.
"Η καταστροφή στη Μάνδρα, όλες οι αντίστοιχες που έγιναν τα τελευταία χρόνια και αυτές που θα γίνουν στο μέλλον θέτουν πάντοτε το ερώτημα της χρησιμότητας του κράτους. Θέτουν και στην κοινωνία το ερώτημα τι θα κάνει η ίδια. Καμία εξωτερική πρωτοβουλία, όπως οι δικές μας, δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο από παράδειγμα και απόδειξη δυνατοτήτων για όλους. Λένε ότι στις καταστροφές η συλλογικοποίηση βρίσκει έδαφος. Μένει να το δούμε. Και όχι μόνο μετά από καταστροφές αλλά και πριν. Και όχι μονό σε σχέση με καταστροφές αλλά για τα πάντα. Κι όσο για το κράτος, τους μηχανισμούς του και τα κόμματα: ΚΑΜΙΑ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ, ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ», υποστήριξαν σχετικά με την καταστροφή.
Φωτό: Ευρωκίνηση