Τσεκλένης για τον καρκίνο: «Ηταν ο θάνατος σε μια φακίδα»

Συγκίνηση προκάλεσε ο θάνατος του κορυφαίου σχεδιαστή Γιάννη Τσεκλένη. Η καλλιτεχνική του πορεία και συνεισφορά έχει αναγνωριστεί και εκτός ελληνικών συνόρων. Αυτό όμως που δεν μπορεί κανείς να ξεχάσει ήταν η μάχη του με τον καρκίνο, που οδήγησε τους γιατρούς να του κάνουν ακόμη και ακρωτηριασμό. Τι έλεγε ο κορυφαίος σχεδιαστής για το πρόβλημα υγείας του και πως το αντιμετώπισε.

Μία συγκλονιστική αφήγηση

«Οταν άκουσα την λέξη μελάνωμα δεν κατάλαβα ότι ήταν ο θάνατος φτιαγμένος μέσα σε μια φακίδα. Ηταν το ΄75. Πήγα στον γιατρό, τον μακαρίτη τον Ζαμπάκο, δερματολόγο-ογκολόγο και μου είπε να το βγάλουμε το ταχύτερο. Μέσα στις επόμενες ημέρες πήγα στο Μemorial, στον κορυφαίο γιατρό για το μελάνωμα και μου το αφαίρεσε αμέσως. Ο καρκίνος ήταν πάνω από το τρίτο στάδιο. Εκανα μια μεγάλη αφαίρεση και στη συνέχεια ανοσοθεραπεία σε πειραματικό στάδιο. Ημουν το 46ο πειραματόζωο. Ισως αυτό να με έσωσε. Οταν μετά από ενάμιση χρόνο βρέθηκε τοπική υποτροπή στο γάγγλιο που είχε πειραχτεί, μάλλον την είχε αντιμετωπίσει η ανοσοθεραπεία…»

Ο ακρωτηριασμός

«Αλλά ο γιατρός δεν μπορούσε να πάρει το ρίσκο και να μην μου αφαιρέσει όλο το σύστημα. Ενάμιση χρόνο μετά πήγα κι έκανα αυτή τηντεράστια επέμβαση, ώμο, ωμοπλάτη, κλείδα, τα πάντα... Ο άνθρωπος αντέχει πάρα πολλά. Δεν ξέρει πόσα αντέχει. Ο Θεός δεν μου έδωσε ό,τι δεν μπόρεσα να αντέξω. Μου έδωσε όσα μπόρεσα. Είχα ένα μεγάλο θείο δώρο. Με το που ξεκίνησε όλη αυτή η διαδικασία,βγήκα από τον εαυτό μου. Αποστασιοποιήθηκα. Αφού πέρασα και τον ακρωτηριασμό έπρεπε να πάρω κάποιες αποφάσεις. Στην Αθήνα είχα διακόσιους ανθρώπους, show-rooms, σχεδιαστές, εργάτριες στο Μαρκόπουλο κι ένα εργοστάσιο που χρώσταγε. Οι τράπεζες έμαθαν και για την αρρώστια μου.

Εφαγα 170 μήνες φυλάκιση

Τα΄κλεισα όλα αυτά κι έφυγα. Θα είχα πάει φυλακή. Στην απουσία μου έφαγα 170 μήνες φυλάκιση από το ΙΚΑ μόνο.Πήγα στη Νέα Υόρκη. Πριν πάω ρώτησα τον γιατρό μου, τι ποσοστά ζωής έχω. Για τον πρώτο χρόνο, μου είπε, είναι σαν μια ζαριά στο τάβλι,ένα ποσοστό γύρω στο 5%… Πήγα στη Νέα Υόρκη, μόνος. Αλλά οι δουλειές δεν με περίμεναν. Επρεπε να κάνω κάτι για να ζήσω. Είχα φύγει με τρεις χιλιάδες δολάρια. Η Έφη ήρθε αργότερα. Αρχισα όμως να κερδίζω. Ηταν δύσκολο γιατί και οι Αμερικανοί ήξεραν για το θέμα της υγείας μου, οπότε πως θα επένδυαν; Ο μόνος άνθρωπος στον κόσμο που επένδυσε πάνω μου και με πίστεψε ήταν ο Γιάννης ο Γεωργακάς του Μινιόν.Ηρθε και με βρήκε στην Αμερική για να συνεργαστούμε. Απαίτησε να κάνουμε συμβόλαιο για εννέα χρόνια -τελικά δέχτηκε να κάνουμε για τρία, ενώ εγώ του υπενθύμιζα τον έναν χρόνο ζωής που μου είχαν δώσει. Μετά από 8-10 μήνες με έφερε πίσω στην Ελλάδα για να ξαναστήσουμε τον Τσεκλένη. Όταν έφτασα στο Μινιόν μου επέστρεψε τον φάκελο με το τριετές συμβόλαιο για να το σκίσω. Ήθελε να βάλουμε νέους στόχους, να πάμε παρακάτω…». «Η μόδα από τότε ως σήμερα έχει αλλάξει ως προς το εξής: Τότε ήταν σημαντικό να κάνεις κάτι καινούργιο. Τώρα πρέπει να μοιάζουν όλοι μεταξύ τους, να είναι trendy. Αυτό το χρωστάμε στο μπλου-τζιν, που έδωσε έναν μιμιτισμό στους ανθρώπους και ισοπέδωσε τα status. Τότε έπρεπε να κάνεις πράγματα εικονοκλαστικά. Εγώ αντέγραψα τα bold χρώματα του Εmilio Pucci, τον οποίο θεωρώ μάστερ, χωρίς όως να τον αντιγράψω. Συνέχισα κάνοντας κάθε έξι μήνες και κάτι διαφορετικό. Ημουν εραστής του χρώματος, εκτός από μια ασπρόμαυρη συλλογή εμπνευσμένη από τον Γαΐτη και μια ολόασπρη, το ΄85 για την Αμερική, χωρίς πριντ. Μπήκα και στα ανδρικά».

Η Ελλάδα είναι η ωραιότερη χώρα με τους χειρότερους ανθρώπους

«Οταν έφυγα από τη μόδα αισθανόμουν κουρασμένος από το να προσπαθώ στην Ελλάδα. Είναι η ωραιότερη χώρα με τους χειρότερους ανθρώπους. Γι΄αυτό και προσπαθώ να παρεμβαίνω στην αισθητική της πόλης -σχεδίασα τα λεωφορεία. Η Ελληνίδα σήμερα ξέρει, ενημερώνεται, έχει και όλες τις δυνατότητες, μέσω ίντερνετ. Παλιά δεν ήξερε τον όρο fashion victim, και ήταν ένα θύμα της μόδας. Την φορούσαν τα ρούχα, δεν τα φορούσε. Τώρα πια έχει μάθει να κρίνει πριν φορέσει ένα ρούχο. Μόδα σημαίνει ανανέωση. Θαύμασα τον Πολ Πουαρέ στη Γαλλία, τον Πιερ Καρντέν, τον Ραλφ Λόρεν, έναν άνθρωπο που δεν μπορεί να τραβήξει ούτε μια γραμμή αλλά έχει τον μεγαλύτερο τζίρο στον κόσμο. Επίσης αγαπούσα πολύ τον Γιάννη Ντεσέ.Από τη νεότερη γενιά Ελλήνωνμ΄αρέσει το Zeus & Dionαν απαλλαγεί από το φολκλόρ. Ο Βασίλης Ζούλιας που είναι ένα μεγάλο ταλέντο και ένα δυνατό όνομα. Κουβαλάει την πείρα του editor και stylist. Είναι πανγνώστης, αλλά τον θέλω περισσότερο εξωστρεφή. Θα ήθελα να τον δω έξω με ένα pret-a-porter de luxe σε ένα μεγάλο department store. Επίσης ο Γιώργος ο Ελευθεριάδης είναι ένα πολύ καλό ταλέντο -δεν τον γνωρίζω αλλά βλέπω την δουλειά του, έχει μια τάση για εξωστρέφεια. Πριν από μερικά χρόνια, το αστέρι ήταν οι Deux Hommes αλλά δεν το ακολούθησαν και έμειναν στο εκ του ασφαλούς». «Για να ανακαλύψεις ηπείρους πρέπει να διασχίσεις ωκεανούς.Λείπει το ρίσκο. Η τεράστια άνοδος της ιδιωτικής τηλεόρασης ικανοποίησε τους Ελληνες δημιουργούς που νόμιζαν ότι έγιναν διάσημοι κι ότι καθιεωρήθηκαν γιατί έβλεπαν τους εαυτούς τους στα πρωινάδικα και τα μεσημεριανά. Και τώρα τρώνε ξύλο από τα Ζara. Αν και έχουν ταλέντο, δεν ξεπέρασαν τα σύνορα. Υπάρχει κάτι το ερασιτεχνικό στην μόδα στην Ελλάδα.

Η γυναίκα της ζωής του

Με την Έφη είμαστε πενήντα τέσσερα χρόνια μαζί αν και παντρευτήκαμε το ΄76. Η Εφη είχε πολύ μεγάλες αντοχές με εμένα. Ηταν δύσκολο. Γιατί πέρασα μια ζωή, πέρα από το κοινωνικό περιβάλλον, και στο επαγγελματικά έχοντας δίπλα μου τις ωραιότερες γυναίκες του κόσμου. Εμαθα να είμαι πιστός στην διαιώνιση της συμβίωσης. Η Εφη φροντίζει εμένα κι εγώ την Εφη». «Μετά την αρρώστια, έζησα μόνος μου για ένα χρονικό διάστημα, για να μπορέσω να κακτήσω την αυτονομία του. Μόνο να κουβαλήσω δύο καρπούζια δεν μπορώ. Σαράντα μέρες μετά τον ακρωτηριασμό μου έκανα σκι στην θάλασσα. Η περιπέτεια στην Αμερική ξεκίνησε μετά. Ακόμα για μένα οι προκλήσεις είναι ένα ωραίο άθλημα. Επιζητώ την αϋπνία που είναι δημιουργική. Δεν φοβήθηκα ποτέ, αν και με πέτυχαν δύο πτώσεις μαζί, η βιολογική και η οικονομική. Χτύπησα πάτο, μηδέν. Αλλά προπονήθηκα στα πάνω-κάτω. Μετά από ένα διάστημα καταλαβαίνεις ότι αυτό δεν είναι το τέλος του κόσμου. Οι άνθρωποι κάπου βάζουν ένα όριο, μια κόκκινη γραμμή, κι έτσι όταν την φτάσουν κάνουν πίσω και απελπίζονται.

Πότε μετάνιωσα

Αν έχω μετανιώσει για κάτι: Ναι, ότι δεν πούλησα το όνομα Tseklenis και τον εαυτό μου μαζί για 250.000 δολάρια το 1970. Θα ήμουν σίγουρα ένα μεγάλο όνομα στην Αμερική. Και δεν το έκανα όχι γιατί μου φάνηκαν λίγα τα λεφτά, που μου φάνηκαν, αλλά γιατί η εταιρεία που θα με αγόραζε μόλις είχε αγοραστεί από μια αλευροβιομηχανία. Στην δική μου περίπτωση δεν ισχύει αυτό που έγραψε ο Νίκος Δήμου “Η δυστυχία να είσαι Ελληνας”, αλλά η “ατυχία”»

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr