Ήταν το βράδυ της 26ης Σεπτεμβρίου 2000 όταν το "Εξπρές Σαμίνα" έμελλε να γραφτεί με μαύρα γράμματα στην ιστορία της ελληνικής ναυτιλίας.
Στα νερά ανοιχτά της Πάρου, το επιβατηγό-οχηματαγωγό βυθίστηκε μέσα σε λίγα λεπτά μετά την πρόσκρουσή του σε ξέρα, παρασύροντας στον θάνατο 81 ανθρώπους. Ήταν ένα από τα πιο πολύνεκρα ναυτικά δυστυχήματα που συγκλόνισαν τη χώρα και σφράγισαν ανεξίτηλα τη μνήμη μιας ολόκληρης γενιάς.
Το πολύνεκρο ναυάγιο του "Εξπρές Σάμινα" ήταν η δεύτερη μεγαλύτερη μεταπολεμική ναυτική τραγωδία, που έπληξε την ελληνική ακτοπλοΐα. Είχε προηγηθεί εκείνη του επιβατηγού-οχηματαγωγού πλοίου "Ηράκλειο" στη Φαλκονέρα, στις 8 Δεκεμβρίου 1966, με τους 224 νεκρούς.
Το ναυάγιο σημειώθηκε στις 22:15 της 26ης Σεπτεμβρίου 2000 ανοιχτά της Πάρου, όταν το "Εξπρές Σάμινα" προσέκρουσε στη βραχονησίδα "Πόρτες", με συνέπεια να υποστεί μεγάλο ρήγμα και να βυθιστεί. 81 άνθρωποι ανασύρθηκαν νεκροί, ενώ ο αριθμός των διασωθέντων ανήλθε στους 457.
Μεταξύ των νεκρών και ο υπολιμενάρχης Πάρου Δημήτρης Μάλαμας, ο οποίος υπέστη καρδιακή προσβολή κατά την επιχείρηση διάσωσης. Το πλοίο ανήκε στην εταιρία "Minoan Flying Dolphins" (νυν Hellenic Seaways) και είχε αποπλεύσει από τον Πειραιά για να εκτελέσει το δρομολόγιο Πάρος – Νάξος – Ικαρία – Σάμος – Πάτμος – Λειψοί.
Την ώρα της τραγωδίας στην περιοχή έπνεαν άνεμοι έντασης 8 μποφόρ, γεγονός που δυσκόλευε το έργο διάσωσης των ναυαγών. Στις προσπάθειες της διάσωσης συμμετείχαν ψαράδες της Πάρου και της Αντιπάρου, ελληνικά πλοία, καθώς και δύο βρετανικά πολεμικά σκάφη, το "Λίβερπουλ" και το "Ελίζαμπεθ".
Σύμφωνα με μαρτυρίες των διασωθέντων, το πλήρωμα δεν ήταν στη θέση του την ώρα του ναυαγίου, ενώ υπήρχαν και καταγγελίες για την παλαιότητα του σκάφους, για ελαττωματικά σωστικά μέσα, αλλά και για τη στάση του πληρώματος στην οργάνωση της διαδικασίας εκκένωσης του πλοίου.
Σήμερα, 25 χρόνια μετά, ο χρόνος δεν έχει σβήσει τις εικόνες και τον πόνο. Οι συγγενείς των θυμάτων, οι διασωθέντες αλλά και οι κάτοικοι της Πάρου που έσπευσαν να βοηθήσουν, θυμούνται εκείνη τη νύχτα που η θάλασσα έγινε παγίδα. Η τραγωδία ανέδειξε τις αδυναμίες της ναυτικής ασφάλειας, προκάλεσε πολιτικές και δικαστικές αντιπαραθέσεις και άλλαξε τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζονται οι έλεγχοι στα πλοία.