
Η Ελλάδα σήμερα ενώθηκε με τον πόνο των οικογενειών που έχασαν τους ανθρώπους τους στην τραγωδία των Τεμπών, με τους τραυματίες, στον αγώνα για απόδοση δικαιοσύνης.
Αυτό το φιλί ζωής που έδωσαν σήμερα χιλιάδες πολίτες που κατέβηκαν στις πλατείες και τους δρόμους, όσο αισθαντικό και ηχηρό και να ήταν δεν κατάφερε να φέρει πίσω τα παιδιά, τους γονείς τους και τους φίλους των 57 θυμάτων που χάθηκαν μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα από τη σύγκρουση των τρένων.
Ο χρόνος δεν γιατρεύει, οι 57 νεκροί δεν γυρίζουν πίσω και στις μητέρες τα δάκρυα γίνονται χείμαρρος που συνθλίβει όλη την χώρα.
Από την Θεσσαλονίκη έως την Κρήτη και από την Κοζάνη έως και την Σάμο, μαθητές με πανό στα χέρια, μπαλόνια, ζωγραφιές, λουλούδια, φωνάζοντας ηχηρά τα ονόματα των θυμάτων ή σιγοψιθυρίζοντας τραγούδια στην μνήμη τους, δηλώσαν με κάθε τρόπο ότι η μνήμη τους δεν θα ξεχαστεί.

Τα χρώματα του Αιγαίου στο λιμάνι της Μυτιλήνης, ενώθηκε με την λαοθάλασσα του κόσμου.
Στα Τρίκαλα, στην Πτολεμαΐδα, στον Βόλο, όλος ο κόσμος στους δρόμους και στις πλατείες, γίνεται ένα με τις οικογένειες των θυμάτων, λέγοντας "και οι 57 ψυχές είναι τα παιδιά μας".
Σε κάθε άκρη της Ελλάδας, οι πολίτες φωνάζουν τα ονόματα των θυμάτων.

Πρωτοφανές ανθρώπινο ποτάμι και στην Θεσσαλονίκη, στην μεγαλύτερη συγκέντρωση που έγινε ποτέ στην συμπρωτεύουσα.
Οι εικόνες από drone είναι ενδεικτικές σε κάθε κεντρική οδική αρτηρία αλλά και τα στενά που συμβάλουν στην Εγνατία, χιλιάδες πολίτες διαδηλώνουν ειρηνικά για την σιδηροδρομική τραγωδία των Τεμπών.
Ίδια εικόνα και στην Καλαμάτα.
Χιλιάδες άνθρωποι κάθε ηλικίας πλημμυρίζουν τους δρόμους των πόλεων τους σε όλη την Ελλάδα. Φωνάζουν δυνατά με συναίσθημα, με πόνο, με αγάπη, με οργή η δικαιοσύνη δεν φιμώνεται. Λυγίζουν τις πέτρες μέχρι να ακουστούν από τα έγκατα της γης στα Τέμπη μέχρι τον ουρανό οι 57 ψυχές είναι εδώ, στις καρδιές μας. Είναι εδώ, στους δρόμους, μαζί με τους χιλιάδες πολίτες, δεν θα φύγουν ποτέ. Είναι τα παιδιά μας, είναι οι γονείς μας, είναι φίλοι μας…
Συγκινητικές στιγμές
Η μητέρα της Κυριακής Γρίβα, μία μάνα, μία μάνα για όλες τις μάνες, η μητέρα της Κυριακής λύγισε:
"Εγώ το παιδί μου το νεκροφίλησα, του είπα το τελευταίο…το τελευταίο αντίο. Αυτές οι μάνες εδώ, αυτές οι μάνες εδώ, ήρθα να τις ρωτήσω πως είναι να ψάχνεις, πως είναι να θάβεις ένα ρολόι, ένα δάχτυλο, ένα κάρβουνο. Πως είναι να σου δίνουν το παιδί σου σε σακούλα. Πώς είναι; Πόσο βάρος έχουν οι 57 ψυχές;".
Τα ονόματα των νεκρών των Τεμπών, σε λευκό χαρτί, στα σκαλοπάτια του Συντάγματος. Λευκά μπαλόνια εκεί κοντά, κι άλλα ονόματα.

Δύο μικρούλες περπατούν στην Πανεπιστημίου, στα χέρια τους η ελληνική σημαία που γράφει "Δεν έχω οξυγόνο".
Στην πλατεία, στο Σύνταγμα, πιο μικρά παιδιά ακόμη, στα καρότσια, το πανό τους γράφει "Δικαιοσύνη".
Και το προσκλητήριο των νεκρών συνεχίζεται. Και ο κόσμος δεν φωνάζει απών, αλλά παρών, παρούσα.
Στα Τέμπη, στο τρισάγιο που τελέστηκε δάκρυα και σιωπές.
Η γιαγιά καθαρίζει σχεδόν με ευλάβεια το μνημείο του εγγονού της. Παιδάκι μου όμορφο λέει ο λυγμός της.
Λευκά γαρύφαλλα, στεφάνια δίπλα στις ράγες, μία καρδιά με κεριά που καίνε, στο παρεκκλήσι των νεκρών οικογένειες, που δεν έχασαν δικούς τους, έχασαν συνανθρώπους.
Πίσω, στις πόλεις που βούλιαξαν από τον κόσμο, τα συνθήματα σε πλακάτ, μπλούζες, παντού, το ένα πιο σκληρό από το άλλο.
Στο Σύνταγμα πέφτουν οι πρώτες μολότοφ. Οι Εύζωνες της Προεδρικής Φρουράς αποσύρονται μέσα στο κοινοβούλιο φρουρούμενοι.
Στα πέρατα του κόσμου φτάνει το μήνυμα "Δεν έχω οξυγόνο". Στους πάγους της Ισλανδίας, τον ελληνισμό της Αυστραλίας και της Ευρώπης.
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr