Ο Ηλίας Μαγκλίνης υπογράφει σήμερα το πιο συγκινητικό, το πιο ανθρώπινο κείμενο που έχει δημοσιευθεί το τελευταίο διάστημα στις ελληνικές εφημερίδες. Όσοι δεν τον ξέρετε, ο Ηλίας Μαγκλίνης είναι συγγραφέας και δημοσιογράφος της Καθημερινής. Και εδώ και πέντε χρόνια, από τότε που το παιδί του διαγνώστηκε με λευχαιμία, γράφει στην εφημερίδα για τις τεράστιες δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένας γονιός με την ασθένεια του παιδιού του.
Όλο αυτό το ψυχικό βασανιστήριο να βλέπεις το παιδί σου να κινδυνεύει ή να υφίσταται επίπονες θεραπείες.
Στο σημερινό σημείωμά του, γράφει ότι πέντε χρόνια μετά που το παιδί του έχει ξεπεράσει το πρόβλημα, είναι ένα ορόσημο, όπως είναι και για κάθε καρκινοπαθή. Και ο Ηλίας Μαγκλίνης νιώθει την ανάγκη να απευθύνει ένα μεγάλο ευχαριστώ στους αναγνώστες του- που παρακολούθησαν μαζί του την εξέλιξη του Γολγοθά που έζησαν- με αίσθημα συμπόνοιας και αλληλεγγύης.
Όπως γράφει, "πέντε χρόνια μετά, όσοι με αναγνωρίζουν στον δρόμο ή καταλαβαίνουν ότι είμαι η υπογραφή πίσω από ορισμένα κείμενα σε αυτή την εφημερίδα, σπεύδουν αμέσως να με ρωτήσουν: Πώς είναι το παιδί; Συνέβη πριν από λίγες ημέρες. Συμβαίνει κάθε τόσο. Πέντε χρόνια μετά δεν έχει μείνει μονάχα η δύσκολη μνήμη. Έχει μείνει και εκείνη η αλληλεγγύη, η καλοσύνη των ξένων".
Γράφει ακόμα για το σοκ των πρώτων ημερών: "Οι πρώτοι εκείνοι οκτώ μήνες ήταν εφιαλτικοί. Το υπόλοιπο της θεραπείας που κράτησε δυο χρόνια ήταν πιο ήπιο. Από την στιγμή που έπαψαν οι ενδοφλέβιες χημειοθεραπείες (χορηγούνταν πλέον από το στόμα) η ζωή της οικογένειας επέτρεψε σε κάποια έστω στρεβλή κανονικότητα."
Γράφει ακόμα για τα πώς κατέρρευσε ψυχολογικά όταν βγήκε το πρώτο καθαρό μυεολογράφημα, γεγονός που σήμαινε ότι πλέον η αρρώστια ήταν πίσω τους: "Πλέον ήμασταν ελεύθεροι να αναλογιστούμε τι περάσαμε. Και τότε ήρθε η κατάρρευση, ο κλονισμός.
Κι αυτό κράτησε πολύ, μέχρι πολύ πρόσφατα θα έλεγα. Ήταν και το κομμάτι το πιο δύσκολο για να βγει προς τα έξω. Ναι, ως γεγονός η αρρώστια είχε περάσει. Και αυτό ήταν ευλογία. Ως ψυχικό γεγονός όμως, μέσα μας συνεχιζόταν με αμείωτη ένταση."
Εμείς τι να προσθέσουμε; Να ευχηθούμε περαστικά.