Άνοιξη του 1993. Στα γραφεία του "Αθηνοράματος", η ομάδα γαστρονομίας του περιοδικού ετοιμάζεται για την καθιερωμένη της δημοσιογραφική σύσκεψη. Εν μέσω οδυρμών και στεναγμών, στο δωμάτιο αποτυπώνεται για άλλη μία φορά ο λόγος που το "α" είναι το μόνο μέσο της εποχής με δημοσιογράφους τέτοιας ειδίκευσης στο δυναμικό του: "Πού θέλεις να με στείλεις πάλι, ρε συ Άννη; Πάλι αρνητική κριτική θα δημοσιεύσουμε;".
Η Άννη Ηλιοπούλου, συνιδιοκτήτρια του περιοδικού "αθηνόραμα", την οποία και στοχεύουν οι θρήνοι, έχει ήδη ακούσει πολλές φορές αυτό το μοιρολόι – το έχει, άλλωστε, ψάλλει και η ίδια άλλες τόσες. Παρότι το "αθηνόραμα" και η γαστρονομική του ομάδα στοιχειοθετούν την αξία της γαστρονομίας ως ζωντανό πολιτισμικό αγαθό ήδη από τη δεκαετία του ’80, μέσα από ρεπορτάζ, ανταποκρίσεις, κριτικές και αναλύσεις που ανατέμνουν την εστιατορική σκηνή της Αθήνας και την τοποθετούν απέναντι στη διεθνή πραγματικότητα, η πόλη παραμένει ένας πέτρινος κήπος. Μετά βίας χρειάζονται τα δάχτυλα του δεύτερου χεριού για να μετρηθούν τα εστιατόρια που μπορούν στοιχειωδώς να δώσουν μητροπολιτική αίσθηση στην πρωτεύουσα της χώρας. Επομένως, ναι, "πάλι αρνητική κριτική θα δημοσιεύσουμε".
Διαβάστε πώς άντεξαν για 30 χρόνια οι Χρυσοί Σκούφοι στο athinorama.gr