Ιστορίες αστέγων της Αθήνας

Ο κύριος Γιάννης είναι ένας από τους αστέγους της Αθήνας με πτυχία και μεταπτυχιακό. Απόφοιτος Ανωτάτης Βιομηχανικής Σχολής, τώρα είναι στο δρόμο. Η κυρία Δώρα και ο Χρήστος είναι μητέρα και γιος. Είναι και οι δύο άστεγοι αλλά ... σε διαφορετικούς δρόμους. Ζήτησαν στήριξη από το ίδιο Κέντρο αλλά ξεχωριστά. Είναι μια άστεγη «προσωρινά». Τη λένε Κατερίνα και πιστεύει ότι υπάρχει ευτυχία. Χαζεύει βιτρίνες με σεντόνια και μαξιλάρια. Ηταν υπάλληλος του δήμου Αθηναίων. Η κυρία Ιωάννα πέθανε σε έσχατη φτώχεια με το σκύλο της να την περιμένει σε κέντρο στήριξης. Η Μαρία το 2000 έμεινε στο δρόμο όταν η τράπεζα της πήρε το σπίτι. Έμεινε εκεί έξω 15 χρόνια. Αυτές ήταν οι πρώτες γιορτές που έκανε στο σπίτι της. Ο Αχιλλέας βγήκε από τη φυλακή και όλα είχαν διαλυθεί. Μένει κάτω από τη γέφυρα. Ονειρεύεται να βρει μια δουλειά. Αυτές είναι οι ιστορίες τους:

Ιστορία 1η: Ο κύριος Γιάννης, απόφοιτος της Ανωτάτης Βιομηχανικής Σχολής Πειραιώς,

Ο κύριος Γιάννης είναι 67 ετών. Απόφοιτος της Ανωτάτης Βιομηχανικής Σχολής Πειραιώς, εργάστηκε ως έμπορος και ζούσε με υψηλό βιοτικό επίπεδο μέχρι που εν μια νυκτί τα έχασε όλα...Τα χρέη και τα δάνεια τον έπνιξαν, έχασε το σπίτι του και διαλύθηκε η οικογένειά του. Τα παιδιά του τον έχουν εγκαταλείψει. Σήμερα βρίσκονται στις ΗΠΑ και στην Αυστραλία. Τα τελευταία 5 χρόνια της ζωής του παραμένει άστεγος και αντιμετωπίζει έντονα προβλήματα αλκοολισμού. Οπως λέει στο TheTOC ο πρόεδρος της Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης (ΜΚΟ) Praksis, (στην οποία ο κ. Γιάννης απευθύνθηκε για βοήθεια), Τζανέτος Αντύπας, ο κ. Γιάννης βρίσκεται σε μια διαδικασία απεξάρτησης αλλά και εργασιακής επανένταξης. «΄Ηδη εργάζεται σε 4ωρη απασχόληση σε μια μικρή βιοτεχνία. Του παρέχονται όλες οι υπηρεσίες από την Praksis, κάνει μπάνιο, πλένει τα ρούχα του για να πηγαίνει καθαρός στη δουλειά του μέχρι να μαζέψει τα πρώτα χρήματα ώστε να μπορέσει να δώσει το "καπάρο" μπροστά για να μπει στο σπίτι του».

Απίστευτα νούμερα: 413 απόφοιτοι Λυκείου, 210 πτυχιούχοι ΑΕΙ - ΤΕΙ, 26 με μεταπτυχιακό

Είναι εντυπωσιακοί οι αριθμοί που μαρτυρούν το υψηλό μορφωτικό επίπεδο των Αστέγων της Αθήνας. Σε ένα σύνολο 6.500 ανθρώπων που έχουν επισκεφθεί τα Κέντρα της Praksis σε αλλεπάλληλες επισκέψεις σε Αθήνα, Πειραιά και Θεσσαλονίκη, 413 άτομα είναι απόφοιτοι Λυκείου, 210 άτομα είναι κάτοχοι πτυχίου ΑΕΙ ή ΤΕΙ. ενώ γύρω στα 26 άτομα έχουν μεταπτυχιακό, σύμφωνα πάντα με τον κ. Αντύπα.

Πως μπορούμε να βοηθήσουμε

Η κάθε μια περίπτωση είναι διαφορετική και μοναδική. Μπορεί να βοηθήσει κανείς είτε εθελοντικά, είτε σε είδος - «Πάντα αναρτάμε τα τρόφιμα που χρειαζόμαστε... », μας λέει ο κ. Αντύπας. «Σε πρώτη προτεραιότητα είναι οι μπάρες δημητριακών... Μπορεί ο καθένας να αγοράσει 5 μπάρες δημητριακών και να τις φέρει στο κέντρο. ιδιαίτερα χρήσιμες είναι επίσης οι σταφίδες τις κρύες μέρες του χειμώνα». Η Praksis,όπως και άλλες οργανώσεις έχουν την ανάγκη εθελοντών. «Χρειαζόμαστε εθελοντές. Τώρα ειδικά που οι θερμοκρασίες πέφτουν και είμαστε "αγκαλιά με τους μετεωρολόγους", σκεφτόμαστε πως θα λειτουργούμε τα Κέντρα σε καθημερινή βάση για να δίνουμε τη δυνατότητα στους ανθρώπους να έρχονται ακόμα και με sleeping bags. Οπότε αν δεν παραχθούν σε κρατικό επίπεδο κάποιες δομές για να μπορούν οι άνθρωποι να κοιμούνται είναι εντελώς απροστάτευτοι...»

Ιστορία 2η: Η κυρία Δώρα και ο Χρήστος, μάνα και γιος, άστεγοι στο ίδιο κέντρο στήριξης αλλά ... δεν μιλιούνται

Η κυρία Δώρα είναι 78 ετών. Δούλευε σε οίκους ανοχής από κοριτσάκι. Είχε, όμως, μια αξιοπρεπή προσωπική ζωή και έχτισε τη δική της οικογένεια. Εκανε ένα γιο, το Χρήστο, που υπεραγαπούσε. Εργαζόταν με σκοπό να σπουδάσει το παιδί της. Η κρίση δεν την άφησε να κάνει πραγματικότητα το όνειρό της. Τα τελευταία 10 χρόνια μένει στο δρόμο, ενώ μπαινοβγαίνει σε ψυχιατρικά νοσοκομεία με εισαγγελικές εντολές. Η σχέση της με το Χρήστο είναι σε πολύ άσχημο σημείο. Απογοητευμένος αρνείται να της μιλήσει κι είναι και εκείνος στο δρόμο. Κατά σύμπτωση, ωστόσο, τόσο η κυρία Δώρα όσο και ο Χρήστος έχουν ζητήσει στήριξη από τη Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης (ΜΚΟ) Praksis. Κι όπως λέει στο TheTOC ο πρόεδρός της, Τζανέτος Αντύπας, υπάρχουν φορές που συναντιούνται στο ίδιο Κέντρο αλλά ... δεν μιλιούνται.

Σύμφωνα με τα λεγόμενα του κ. Αντύπα., οι άστεγοι χωρίζονται σε δυο κατηγορίες: Τους λεγόμενους raf sleepers που κοιμούνται υπό άγριες συνθήκες και τους homeless που ζουν σε συνθήκες αστεγίας είτε σε εγκαταλελειμμένα σπίτια, είτε σε ξενώνες, χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα ή άλλες ανέσεις, κι έρχονται για να πλυθούν, να πλύνουν τα ρούχα τους, ή να λάβουν άλλες υπηρεσίες στα συγκεκριμένα Κέντρα σε Αθήνα, Πειραιά και Θεσσαλονίκη. «Το 40% είναι ΄Ελληνες, το 60% είναι πρόσφυγες». μας λέει ο κ. Αντύπας.

Ο ίδιος μας αφηγείται επίσης και την ιστορία του 32χρονου Ιρανού, Σαεΐμπ, ο οποίος ήταν θύμα βασανιστηρίων στη χώρα του και κατέφυγε στην Praksis για να επωφελείται των διαδικασιών. «Πήρε νομική και ιατρική βοήθεια κι αυτή τη στιγμή ζει στο Λουξεμβούργο ως πρόσφυγας αναγνωρισμένος και προσπαθεί να ξαναφτιάξει τη ζωή του. Επικοινωνεί μαζί μας τακτικά».

http://www.praksis.gr/el/

Ιστορία 3η : Η Κατερίνα περιμένει να βγει η σύνταξή της κι ένα σπίτι

Τη λένε Κατερίνα και πιστεύει ότι υπάρχει ευτυχία. Καμιά φορά αφήνει τη βαλίτσα στα ψιλικά, στο Βαγγέλη και βγαίνει βόλτες. Χαζεύει ρούχα και μαγαζιά και ονειρεύεται να αγοράσει μαλακά μαξιλάρια. Έχει περάσει ένας χρόνος και είναι ακόμα στο δρόμο. Είναι μια άστεγη «προσωρινά». Περιμένει να βγει η σύνταξή της για να βρει ένα σπιτάκι. Δε θέλει να πάει στο Δήμο. Πάει στα συσσίτια καμιά φορά όταν ξεμένει ή τις γιορτές. Είναι στην κατηγορία των ανθρώπων που βρέθηκαν στο δρόμο εξαιτίας της οικονομικής κρίσης. Πιστεύουν ότι κάποια μέρα θα επιστρέψουν σε μια ζωή πιο κανονική. Δεν είναι θυμωμένοι, μόνοι είναι. Πολύ μόνοι και πολύ λυπημένοι.

Ιστορία 4η: Η κυρία Ιωάννα ήταν υπάλληλος του δήμου της Αθήνας και κατέληξε άστεγη

Η κυρία Ιωάννα εργάστηκε για πολλά έτη και συνταξιοδοτήθηκε από το δήμο της Αθήνας και - αδιευκρίνιστα πως - τα τελευταία χρόνια της ζωής της βρέθηκε στο δρόμο. ΄Ηταν τα χρόνια που ζήτησε βοήθεια από Μη Κυβερνητική Οργάνωση (ΜΚΟ) που προσφέρει υπηρεσίες στήριξης σε άστεγους πρόσφυγες.

Παρά τις κακουχίες της ζωής της, η κυρία Ιωάννα ήταν ευγνώμων στους ανθρώπους του Κέντρου της Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης για τη στήριξη που της παρείχαν. Περισσότερο, ωστόσο, ήταν ευγνώμων για το ότι στο Κέντρο έλαβε φροντίδα, και εμβολιασμό και το αδέσποτο σκυλί που ήταν η μοναδική της συντροφιά.

Η κυρία Ιωάννα πέθανε 72 ετών σε Γηροκομείο έχοντας χάσει και τα δυο της πόδια από σηψαιμία όταν ένα απλό της τραύμα μολύνθηκε διότι δεν είχε λάβει τη σωστή περίθαλψη.

Μετά το θάνατό της, ο σκύλος της εκεί εκεί. Τριγυρνά έξω από το Κέντρο - σαν να την περιμένει - και έχει γίνει ο προστάτης των αστέγων και προσφύγων που ζητούν επίσης βοήθεια εκεί.

Ιστορία 5η: Ο Αχιλλέας θέλει να κοιμηθεί σε δικό του σπίτι

Ο Αχιλλέας είχε κάποτε οικογένεια. Ζει κάτω από τη γέφυρα στην Κωνσταντινουπόλεως. Κανονικό σπίτι. Το βράδι ανάβει μια μικρή φωτιά να ζεσταθεί. Κάποτε είχε οικογένεια. Έκανε ένα χρόνο φυλακή για χρέη και όταν βγήκε είχαν γίνει όλα συντρίμμια. « Η γυναίκα μου πήρε τα παιδιά και έφυγαν και δεν τα έχω δει εδώ και τρία χρόνια. Δεν είχα που να πάω, δε μπορούσα να ζητιανεύω, έκανα ψιλομεροκάμματα. Κανένας δε θέλει να πάρει κάποιον σε μια δουλειά ούτε όταν έχει βγει από τη φυλακή, ούτε όταν δεν έχει σπίτι». Ο Αχιλλέας άρχισε να κάνει θελήματα στη γειτονιά, αλλά δεν καταφέρνει να πιάσει ούτε δωμάτιο. «Όσο περνάει ο καιρός, τόσο πιο δύσκολα βρίσκεις κάτι. Μαθαίνεις στο δρόμο, είσαι λιγότερο καθαρός, δεν έχεις ρούχα. Πλένομαι στην Ευριπίδου και όταν έχω λίγα ευρώ κουρεύομαι. Στο Δήμο δε μου αρέσει καθόλου, ούτε είμαι άστεγος επειδή μου αρέσει». Ο Αχιλλέας έχει φτιάξει ένα αληθινό νοικοκυριό από τα σκουπίδια που όπως λέει βρίσκει θησαυρούς και βγάζει μεροκάματο. «Πολλές νύχτες πλησιάζουν εδώ διάφοροι, έχω ακούσει πολλές ιστορίες με κλεψιές και ξύλο αλλά εμένα δε μου έχει τύχει. Όταν μια μέρα βρω μια δουλειά, θέλω να πάω σε ένα καφενείο, να κάτσω και να πιώ καφέ και να μη με κοιτάζουν. Είμαι σαράντα πέντε χρονών και μοιάζω εξήντα, το ξέρω. Θα ήθελα στις επόμενες γιορτές να κοιμηθώ σε ένα σπίτι».

Ιστορία 6η: Η Μαρία δεκαπέντε χρόνια άστεγη, μπήκε φέτος στο δικό της σπίτι

Η Μαρία γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Μοναχοπαίδι. Σε σπίτι νοικοκυραίων με τη δική τους επιχείρηση. Ήθελε να σπουδάσει δασκάλα. Το 1990 μπήκε να δουλέψει στη δουλειά του πατέρα της και έμεινε εκεί για δέκα χρόνια. Οι γονείς έφυγαν από τη ζωή, η επιχείρηση διαλύθηκε, η Μαρία έμεινε μετέωρη. Τα έξοδα βροχή και μια πιστωτική που την φόρτωνε συνεχώς.

Μέχρι που δεν μπόρεσε να την πληρώνει πια. Η τράπεζα της πήρε το σπίτι και το 2000 η Μαρία άρχισε μια περιπλάνηση σε ξενώνες, φιλοξενούμενη, άνθρωπος περιπλανώμενος μέσα στην πόλη. Καρέας, Βουλιαγμένη, κέντρο Αθήνας, μια περιπλάνηση δεκατεσσάρων ετών. Με ανασφάλεια με προσωρινές δουλειές, με φόβο. «Υπήρχαν φορές που φοβήθηκα, ευτυχώς τα διαστήματα αυτά ήταν μικρά», μου λέει.

Το φθινόπωρο του 2015 η Μαρία μπήκε σε σπίτι. Το δικό της σπίτι μετά από μια μακρά και επώδυνη διαδρομή. Είναι οι πρώτες γιορτές που θα κάνει από το 2000 σπίτι της. Πουλάει Σχεδία και ψάχνει να βρει μια πιο μόνιμη δουλειά.

«Να μη τα παρατάς», «Να μη σταματάς να το παλεύεις. Αυτό έμαθα όλα αυτά τα χρόνια. Αυτό είναι το μόνο που έχω να πω σε όποιον δυσκολεύεται».

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr