Κάπου θα το πήρε το μάτι σου: Το Δίπορτο φημολογείται πως υπάρχει κίνδυνος να κλείσει. "Είναι κάποια μέρη που αποτελούν τοπόσημα για την πόλη, αντιπροσωπευτικά της κουλτούρας και της ιστορίας μας", ακούμε να λέει ο ιδιοκτήτης του σκακιστικού καφενείου Πανελλήνιον, στην εισαγωγή του ομώνυμου ντοκιμαντέρ των Σπύρου Μαντζαβίνου και Κώστα Αντάραχα, που προβλήθηκε στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, αποσπώντας τρία βραβεία και αποκαλύπτοντας πόσο σημαντικό είναι αυτό το στέκι για τους ανθρώπους που βρίσκονται εκεί καθημερινά.
(Σημειώνεται ότι λίγο καιρό μετά τη δημοσίευση του άρθρου έγινε γνωστό ότι το Δίπορτο δεν κλείνει και οι φήμες είναι ανυπόστατες.)
Αρωμα ιστορίας
Έχω να πάω χρόνια στο παλιό καφενείο της Μαυρομιχάλη (όπου μεταφέρθηκε στις αρχές της δεκαετίας του ’90, έχοντας αλλάξει ήδη μία τοποθεσία, ένα στέκι που μετρά πάνω από έναν αιώνα ζωής), μπορεί κι από φοιτήτρια τότε που ξημεροβραδιαζόμασταν στα πέριξ των Εξαρχείων και μας γοήτευαν τα μέρη με άρωμα ιστορίας. Κάθε φορά όμως που περνάω απ’ έξω χαμογελάω και κόβω κίνηση, χαρούμενη που υπάρχει ακόμη και δεν έχει γίνει wine bar ή copy paste healthy brunchάδικο νέας γενιάς.
Κάπως έτσι είναι και η σχέση μου με το "Δίπορτο", την εμβληματική υπόγεια ταβέρνα γωνία Σωκράτους και Θεάτρου στην Ομόνοια, που γράφτηκε ότι κινδυνεύει να κλείσει, μια φήμη που διέψευσε σε επικοινωνία του μαζί μας ο συνιδιοκτήτης Χρήστος Μαργαρίτης. Μπορώ να θυμηθώ διάφορα εξαφανισμένα μαγειρευτάδικα στα οποία συχνάζαμε ως φοιτήτριες στα μέσα των ‘90s, για μια σκέτη από γιουβέτσι, από τον "Μπαρμπαγιάννη" στα Εξάρχεια ως τον "Ανθό" στην Κολοκοτρώνη, αλλά το "Δίπορτο" δικαιούται ξεχωριστή θέση στην ιστορία της πόλης. Με νωπό το πλήγμα του "Ιντεάλ" και δεδομένου ότι στην Αθήνα ποτέ δεν προστατεύαμε ιδιαιτέρως τα ιστορικά στέκια, σε αντίθεση με άλλες πρωτεύουσες του κόσμου, ίσως ήρθε πάντως η στιγμή να δούμε πιο σοβαρά την προστασία αντίστοιχων μαγαζιών.
Δικαιούται η πιο παλιά, μάλλον, εν λειτουργία ταβέρνα της πόλης, με τους μαρμάρινους πάγκους, τα παλιά κρασοβάρελα και τα μαγειρευτά της κατσαρόλας που φέρνει ο σερβιτόρος με την άσπρη ποδιά, να προστατευτεί ως αρχιτεκτονικό-κοινωνικό "μνημείο" μιας εποχής και μια κουλτούρας που συνεχίζει να γοητεύει τους ξένους επισκέπτες και να βρίσκει νέους θαμώνες, είτε έγραψε είτε όχι εδώ ο Κώστας Βάρναλης το στίχο "Μες στην υπόγεια την ταβέρνα, μες σε καπνούς και σε βρισιές (απάνω στρίγκλιζε η λατέρνα) όλ’ η παρέα πίναμ’ εψές·", όπως θέλει ο αστικός μύθος;
Είτε τα εν λόγω μαγειρευτά είναι καλομαγειρεμένα και μας θυμίζουν της γιαγιάς μας είτε όχι; Κατά τη γνώμη μας, σήμερα το δικαιούται περισσότερο από ποτέ.
Η συνέχεια στο Αθηνόραμα