Οι πρόσφατες θεομηνίες που έπληξαν την Ελλάδα αποτελούν ένα απτό παράδειγμα των πολυεπίπεδων και σύνθετων προβλημάτων που προκαλεί η κλιματική κρίση.
Αποτελεί μια νέα πρόκληση σε κοινωνικό, ανθρωπιστικό και, βεβαίως, οικονομικό επίπεδο. Σημαντικός ο αριθμός των συνανθρώπων μας βλέπουν την καθημερινότητα και την οικονομική τους ζωή να ανατρέπεται μέσα σε λίγες ώρες από ακραία καιρικά φαινόμενα που οι επιπτώσεις τους δύσκολα είναι προβλέψιμες και αντιμετωπίσιμες.
Τα μέτρα που μπορούν να ληφθούν σε αυτό το μέτωπο είναι σε τρία επίπεδα.
Το πρώτο είναι η πρόληψη, το δεύτερο είναι η αντιμετώπιση και το τρίτο είναι η ανακούφιση των πληγέντων. Για το πρώτο απαιτείται να γίνου σημαντικές επενδύσεις σε υποδομές πρόληψης. Για την αντιμετώπιση πυρκαγιών, πλημμυρών, χιονοπτώσεων απαιτείται η πραγματοποίηση σχετικών προληπτικών έργων σε περιοχές που κινδυνεύουν ιδιαίτερα. Για την αντιμετώπιση των φαινομένων όταν αυτά βρίσκονται σε εξέλιξη απαιτούνται επενδύσεις σε μέσα, έμψυχα και άψυχα. Και για την αντιμετώπιση των επιπτώσεων απαιτούνται συγκεκριμένα και ολοκληρωμένα προγράμματα ανακούφισης. Για όλα τα παραπάνω απαιτούνται πόροι. Και αυτοί μπορούν να βρεθούν κατά κύριο λόγο μέσω των κρατικών και κοινοτικών ταμείων. Μπορούν εν μέρει να καλυφθούν και από τον ιδιωτικό τομέα μέσα από προγράμματα χορηγιών.
Το σίγουρο, λοιπόν, είναι ότι για την αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης απαιτούνται χρήματα. Αυτό αποτελεί ένα πολύ κακό νέο για τους ιθύνοντες της οικονομικής πολιτικής, Κατά τη σύνταξη του κρατικού προϋπολογισμού απαιτείται πλέον ένα μέρος των δημοσίων πόρων να δεσμεύεται για τη χρηματοδότηση όλων των παραπάνω μέτρων. Μάλιστα αυτό το μερίδιο των δημόσιων πόρων θα πρέπει χρόνο με τον χρόνο να αυξάνεται, όπως άλλωστε θα αυξάνονται και οι επιπτώσεις της κλιματικής κρίσης. Αν αυτό δεν αποτελεί μια μεγάλη ανατροπή για τα δημόσια οικονομικά, τότε τι άλλο μπορεί να είναι;
Για να υπάρχουν, πόροι, για την αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης θα πρέπει ο προϋπολογισμός να παράγει πλεονάσματα. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για την Ελλάδα η οποία παραμένει μια υπερχρεωμένη χώρα και έχει δεσμευτεί, στο πλαίσιο της συμφωνίας με τους Ευρωπαίους εταίρους της, να επιτυγχάνει κάθε χρόνο σημαντικά πρωτογενή πλεονάσματα. Για να επιτευχθούν αυτά τα πλεονάσματα και να υπάρχουν παράλληλα και οι πόροι για την αντιμετώπιση των επιπτώσεων της κλιματικής κρίσης, θα πρέπει η δημοσιονομική πειθαρχία να είναι απαράβατος κανόνας. Με τη δημοσιονομική πειθαρχία χτίζεται και διατηρείται και η εμπιστοσύνη στην οικονομία μιας χώρας που με τη σειρά της φέρνει επενδύσεις, φέρνει θέσεις εργασίας, φέρνει πολύπλευρη ανάπτυξη και αύξηση εισοδημάτων.
Οι βελτιωμένες αποδόσεις της ελληνικής οικονομίας είναι ένα μαξιλάρι
Η Ελλάδα βρίσκεται στην παρούσα φάση σε πολύ καλό φεγγάρι αναφορικά με τα οικονομικά και τα δημοσιονομικά της. Ανέκτησε την επενδυτική βαθμίδα που σημαίνει ότι οι πόρτες της άνοιξαν για εισροή σημαντικών επενδυτικών κεφαλαίων από ανεπτυγμένα κράτη και αγορές. Η οικονομία της αναπτύσσεται με πολύ γρήγορους ρυθμούς και μάλιστα πολύ γρηγορότερους από τον μέσο όσο των χωρών της ευρωζώνης. Η ανεργία βρίσκεται σε έντονα καθοδικό μονοπάτι, η κοινωνική ειρήνη είναι πλέον κανόνας και ο λαϊκισμός, που αποτελεί το δηλητήριο για κάθε κοινωνία, έχει υποχωρήσει. Όλα, όμως, τα παραπάνω δεν είναι δεδομένα. Απαιτούν συνεχή προσήλωση, πολιτική βούληση και διαρκή επικοινωνία με την κοινωνία για τα οφέλη τους.
Οι καιροί κυριολεκτικά που έρχονται θα είναι δύσκολοι και για να αντιμετωπισθούν χρειάζεται προσαρμογή στο μέλλον.
-Ο Σπύρος Δημητρέλης είναι δημοσιογράφος, διευθυντής του Capital.gr