Ανάμεικτα τα συναισθήματα για τους υποψήφιους αγοραστές κύριας κατοικίας μέσω του προγράμματος "Σπίτι μου 2". Από τη μια η ικανοποίηση για την προοπτική κάλυψης των στεγαστικών αναγκών με μια χαμηλή (και σε μεγάλο βαθμό σταθερή) μηνιαία δόση η οποία θα απαλλάσσει από τον άγχος του ενοικίου.
Αλλά και από την άλλη, η απογοήτευση για το γεγονός ότι το δάνειο που εγκρίνεται δεν επαρκεί για τη χρηματοδότηση του ακινήτου με βάση και τα δεδομένα τιμών που επικρατούν στην αγορά. Όταν αυτό συμβαίνει, ο υποψήφιος αγοραστής καλείται να καλύψει τη διαφορά με μετρητά. Και αν αυτά δεν υπάρχουν, τότε αναγκαστικά μένει εκτός "παιχνιδιού".
Στελέχη τραπεζών επισημαίνουν το πρόβλημα:
Ενώ χιλιάδες δανειολήπτες πληρούν τις προϋποθέσεις για ένταξη στο πρόγραμμα και έχουν λάβει τη σχετική προέγκριση, το πρόβλημα εντοπίζεται στον εντοπισμό του κατάλληλου ακινήτου. Κατά τη διαδικασία της προέγκρισης, ο υποψήφιος μαθαίνει και το μέγιστο ποσό που μπορεί να δανειστεί κάτι που εξαρτάται από τα εισοδήματά του αλλά και την συνολικότερη εικόνα της πιστοληπτικής του ικανότητας. Είναι προφανές ότι δεν λαμβάνουν όλοι το ποσό που ζητούν. Μπορεί, για παράδειγμα, κάποιος να θέλει να δανειστεί 150.000 ευρώ αλλά η "εικόνα" του να δικαιολογεί τα 110.000 ευρώ. Αυτομάτως δημιουργείται μια "τρύπα" 40.000 ευρώ η οποία θα πρέπει να καλυφθεί. Μάλιστα, αυτό το ποσό προστίθεται στα μετρητά που ήδη πρέπει να έχει κάποιος στην άκρη για να χρηματοδοτήσει:
1. Τα έξοδα μεταβίβασης (σ.σ. μπορεί να φτάσουν και 2-3% της αξίας του ακινήτου)
2. Τα μεσιτικά (φτάνουν και αυτά στο 2% της αξίας του ακινήτου)
3. Την ίδια συμμετοχή για την αγορά του δανείου (σ.σ δεν χορηγείται ποτέ δάνειο που να καλύπτει το σύνολο της αξίας του ακινήτου και το μέγιστο ποσό ανέρχεται στο 90%).
Η ανάγκη για μετρητά γίνεται μεγαλύτερη όχι μόνο εξαιτίας των περιορισμών στο ύψος της χρηματοδότησης αλλά εξαιτίας της κατακόρυφης αύξησης των τιμών.
Το γεγονός ότι έχουν μπει περιορισμοί στα ακίνητα που μπορούν να αποκτηθούν μέσω του προγράμματος, έχει λειτουργήσει αρνητικά για τους υποψήφιους αγοραστές οι οποίοι έρχονται αντιμέτωποι με ανατιμήσεις άνω του 10%. Διαθεσιμότητα υπάρχει σε πολύ συγκεκριμένες περιοχές και κυρίως σε πολύ παλαιά ακίνητα τα οποία χρίζουν και ανακαίνισης. Έτσι, ανεβαίνει ακόμη περισσότερο η ανάγκη για μετρητά προκειμένου να καταστεί το σπίτι κατοικίσιμο. Τα 70-80 τετραγωνικά, φτάνουν πλέον να κοστίζουν 180-200.000 ευρώ ακόμη και σε πιο "φθηνές" περιοχές όπως τα Πατήσια και η Κυψέλη. Φυσικά, το πρόγραμμα δεν απευθύνεται μόνο στους κατοίκους εντός λεκανοπεδίου αλλά η ζήτηση για αγορά ακινήτων προέρχεται κυρίως από αυτούς που ζουν και εργάζονται στην πρωτεύουσα.
Στο πρόγραμμα Σπίτι μου 1, έμειναν αδιάθετοι πόροι της τάξεως των 250 εκατ. ευρώ ή περίπου το 25% του προγράμματος. Τώρα, υπάρχει ο κίνδυνος να έχουμε επανάληψη του φαινομένου. Το στοίχημα είναι να στεγαστούν περίπου 20.000 νοικοκυριά που σήμερα δεν διαθέτουν ιδιόκτητη στέγη όμως προς το παρόν, τα δάνεια που έχουν εκταμιευτεί δεν ξεπερνούν τα 3000.