Ανεκτική κοινωνία;

Επειδή δεν ήταν όπως οι άλλοι αυτό δεν το δεχόμαστε. Τάχα ανεκτική η κοινωνία. Ο 15χρονος που αυτοκτόνησε στην Αργυρούπολη εικάζω πως δυστυχώς δεν θα είναι το τελευταίο θύμα του bullying, εάν επιβεβαιωθούν τελικά οι ενδείξεις που υπάρχουν και δείχνουν προς αυτήν την κατεύθυνση. Αν και δεν γνωρίζουμε όλες τις λεπτομέρειες του περιστατικού, το σενάριο που εξετάζεται από τις Αρχές είναι πως ο ανήλικος υπήρξε θύμα bullying και όχι για πρώτη φορά. Και πέρα από τα παχιά και κούφια λόγια που ακούγονται κάθε φορά που έρχεται στη δημοσιότητα μία τέτοια υπόθεση, η αλήθεια είναι η εξής: Βιώνουμε μία μάστιγα την οποία σχεδόν ουδείς θέλει να κοιτάξει κατάματα. Μερικές γραμμές στο διαδίκτυο, ακόμα κάποιες στις εφημερίδες, λίγες κλισέ φράσεις στην τηλεόραση, άντε και μερικές δηλώσεις από κάποιους ειδικούς και "ειδικούς" και τελείωσε το θέμα. Άλλωστε πώς να αγγίξεις ένα τόσο ιδιαίτερο ζήτημα που άπτεται με το μόνιμο θέμα ταμπού στην Ελλάδα, τις οικογενειακές σχέσεις;

Πλέον έχουμε γεμίσει με κοινωνικούς λειτουργούς, παιδοψυχολόγους, πάσης φύσεως αναλυτές και ψυχιάτρους. Δεν λέω ότι είναι κακό ούτε πως δεν χρειάζονται, δεν μηδενίζω. Η ύπαρξή τους είναι απαραίτητη, αλλά η πλήρης "επιστημονικοποίηση" και η πρόσπαθεια αντιμετώπισης τέτοιων φαινομένων μέσα από κλινικούς όρους και μόνο, συγγνώμη, αλλά δεν πιστεύω πως λειτουργεί. Τι θα πει εκφοβισμός, ας πούμε; Τι θα πει στην τελική bullying; Πίσω από τις λέξεις, τι κρύβεται; Μία επίθεση, ένας πραγματικός βιασμός μίας προσωπικότητας σε ψυχολογικό και συναισθηματικό επίπεδο. Η καταρράκωση ενός ανθρώπου!

Μάθαμε να ξεμπερδεύουμε με έναν τίτλο. Ωραία και μετά τι; Ε, μετά θα το αναλάβουν οι ειδικοί. Όλα λύνονται επειδή βάλαμε μία ταμπέλα στο πρόβλημα και συνεχίσαμε τον δρόμο μας αφού θα το επιλύσουν οι αρμόδιοι. Φεύγουμε μακριά από την πηγή του κακού κρυπτόμενοι μαζικά.

Ποιά είναι η πηγή του κακού; Αρνούμαι να θεωρήσω υπεύθυνη του εκφοβισμού, σχολικού και μη, μία άλλη ομάδα συνομηλίκων ενός παιδιού. Παιδιά όπως και το θύμα. Δεν είναι κάποια παιδιά που αρέσκονται στον βασανισμό συμμαθητών τους. Γιατί αυτές οι συμπεριφορές μαθαίνονται. Είναι αποτέλεσμα της διαπαιδαγώγησης από την οικογένεια. Από την παιδεία (;) που έχουν λάβει. Καθρέφτης των γονιών είναι τα τέκνα και ανακυκλώνουν συμπεριφορές, όπως όμως και πεποιηθήσεις.

Όχι, κάθετο και υπογραμμισμένο! Δεν ξεφύτρωσαν κάποια πιτσιρίκια και έγιναν οι "μάγκες" της γειτονιάς. Δεν αντιλήφθηκαν πόσο χειροδύναμα είναι και είπαν να σακατέψουν ή να σπείρουν τον πανικό. Το κάνουν διότι αφενός κάποιοι στο σπίτι δεν τους έβαλαν όρια και δεν τους δίδαξαν κώδικες στοιχειώδους συμπεριφοράς. Αφετέρου, διότι κάποιοι γονείς καμαρώνουν για το "νταηλίκι" των παιδιών τους. Χαίρονται και ευχαριστιούνται που είναι "άντρας" ο γιόκας τους και όχι κανά "μαμόθρεφτο". Άλλωστε, "έτσι κάνουν οι άντρες σωστά";

Έχουμε σκεφτεί ποτέ πώς συμπεριφερόμαστε όταν ο γιος - η κόρη μας λέει συνομήλικό του "χοντρομπαλά"; Όταν τον αποκαλεί "κότα" ή "ζουμπά" ή "κοριτσάκι"; Ας μιλήσουμε ξεκάθαρα και ωμά, κυνικά, για μία φορά. Πόσοι εξ ημών το περνάμε χαλαρά; Πόσοι χασκογελάμε; Σοβαρότερο όλων, πόσοι από εμάς δεχόμαστε άνετα να απομονώνουν τα παιδιά μας άλλα παιδιά όχι γιατί δεν ταιριάζουν αλλά γιατί "παίζουν με κούκλες" ή ζωγραφίζουν αντί να κάνουν πόλεμο και να κλωτσάνε ένα τόπι; Πόσες φορές μαμάδες έχουν πει σε φίλες τους να μην αφήνει να κάνει παρέα με το τάδε παιδάκι γιατί "δεν είναι και πολύ έξυπνο" ή "δεν είναι σαν και εμάς";

Νομίζουμε πως αυτά δεν τα αντιλαμβάνονται τα παιδιά; Πιστεύουμε πως δεν τα καταλαβαίνουν ή δεν ακούνε; Τα παιδιά είναι σφουγγάρια! Αντιλαμβάνονται τα πάντα και δη χωρίς τις "φιοριτούρες" των μεγάλων. Εισπράττουν την εικόνα όπως είναι, στην πιο απλοϊκή της μορφή. Στη συνέχεια, επεδιή υπάρχει το πρότυπο, σπεύδουν να αναπαράγουν, να μοιάσουν σε αυτό.

Για να προλάβω αντιδράσεις, μην πούμε το γνωστό και τετριμμένο, "και παλιά γινόταν και χειρότερα". Εν πάσει περιπτώσει, επειδή γινόταν και παλιά πρέπει να συνεχίσει να συμβαίνει; Ή μήπως αυτό που εννοούν όσοι το ξεστομίζουν είναι στην πραγματικότητα πως αναγκάζονταν μερικοί να σκληρήνουν, να γίνουν δυνατοί; Οι υπόλοιποι όμως; Αυτοί που δεν τα κατάφερναν; Δεν μας ενδιαφέρει έτσι; Δεν τους ξέρουμε, δεν μας νοιάζει. Ναι, μόνο που η κοινωνία σήμερα δεν μπορεί να είναι όπως το 1950, το 60, ακόμα και το 80. Οφείλουμε να σεβόμαστε τους πιο αδύναμους. Να προστατεύουμε τους πιο ευαίσθητους. Αυτούς που φοβούνται να σηκώσουν το χέρι τους και να χτυπήσουν τον "νταή" του σχολείου ή της γειτονιάς. Εκείνους που τρέμουν κάθε φορά που βλέπουν ένα συγκεκριμένο συμμαθητή τους και κρύβονται στις γωνίες. Εάν είμαστε άνθρωποι, αλλιώς ας το αφήσουμε να σέρνεται. Μία ολάκερη κοινωνία ας μεταφέρει το πρόβλημα στους ειδικούς.

------

Στην ιστοσελίδα μας φιλοξενούνται όλες οι απόψεις που σέβονται τη δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα, τον πολιτισμό και την αισθητική. Οι γνώμες των αρθρογράφων είναι ενυπόγραφες και προσωπικές και δεν ταυτίζονται απαραίτητα με την άποψη του TheToc.gr.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr