Καθώς αποχαιρετούμε τον Κώστα Καραμανλή (τον Ακάματο, όπως γράφει η Πανδώρα), και αναλύουμε εμβριθώς την 3η δήλωση που έχει κάνει στο διάστημα των 14 ετών από την ημέρα που εγκατέλειψε το Μέγαρο Μαξίμου- η πρώτη ήταν για το δημοψήφισμα και η 2η για τις υποκλοπές φέτος το καλοκαίρι- (αν και η μέτρηση είναι απολύτως άδικη και ενώνω κι εγώ τη φωνή μου με τους διαμαρτυρόμενους, γιατί οι περισσότεροι ξέχασαν ότι ο πρώην πρωθυπουργός είχε μιλήσει παρακαλώ και στην Πανελλαδική Οργάνωση Γυναικών "Παναθηναϊκή", τον Ιούλιο του 22 για το εξαιρετικά πρωτότυπο θέμα "Ελλάδα και Ευρώπη στη δίνη μεγάλων αλλαγών")- πολλοί θυμήθηκαν την ιδιότυπη σχέση του πρώην πρωθυπουργού με το σύστημα Τσίπρα.
Θυμήθηκαν τον Παυλόπουλο και τον Παπαγγελόπουλο, τον Καμμένο και τον Αντώναρο και άλλους πολλούς, θυμήθηκαν και εκείνες τις διαρροές για τον "μικρό που τον πάει" και που κάνει λάθη "αλλά μαθαίνει". Και έδωσαν τη δική τους ερμηνεία για τις υπόγειες διαδρομές ανάμεσα στη λαϊκή δεξιά και την λαϊκίστικη αριστερά, διανθισμένη με ολίγη συνωμοσιολογία.
Αν και η προσχώρηση πολλών ακραιφνών καραμανλικών στο στρατόπεδο Τσίπρα βγάζει μάτι, είναι άδικο νομίζω να αποδίδεται προσωπική ευθύνη στον πρώην πρωθυπουργό. Που ναι μεν χρεώνεται με πολλά λάθη και φυσικά με την χρεοκοπία- όχι αποκλειστικά όμως, το έδαφος ήταν ήδη σαθρό- αλλά τουλάχιστον έχει αίσθηση του γελοίου και του κωμικού. Αν υπάρχει μια ερμηνεία για την παράδοση του Προκόπη Παυλόπουλου στον ΣΥΡΙΖΑ, αυτή είναι η ανεξέλεγκτη φιλοδοξία του και η ανάγκη του για τιμές και αξιώματα, για τον Αντώναρο η παιδική του ψυχή και η νηπιώδης σκέψη του και πάει λέγοντας.
Και αν υπάρχει μια δεύτερη ερμηνεία γιατί και πώς ορισμένοι καραμανλικοί προσεχώρησαν στο στρατόπεδο του ΣΥΡΙΖΑ, εκτός από τις φιλοδοξίες τους και την έλλειψη προοπτικής σε ένα νέο κόμμα που δημιούργησε ο Κυριάκος Μητσοτάκης, είναι αυτός ο πρωτόγονος, αντιεκσγχρονιστικός τρόπος σκέψης που διακρίνει τους παλαιούς, λαϊκούς δεξιούς και τους φέρνει κοντά στις αφελείς κοσμοθεωρίες και αντιλήψεις της ριζοσπαστικής αριστεράς.
Για παράδειγμα και οι δυο συμμερίζονται μια αντίληψη για την ελληνική κοινωνία, που θέλει τις ελίτ που επιβουλεύονται τα λαϊκά στρώματα και να απειλούν τον τρόπο ζωής τους και τα συμφέροντά τους. Ετσι οι "νταβατζήδες" του Κώστα Καραμανλή συναντούν το τρίγωνο της διαπλοκής του Αλέξη Τσίπρα, ενώ οι ιερεμιάδες της Εφης Αχτσιόγλου για τον δυτικό καπιταλισμό, συναντούν τον "Μινώταυρο του φιλελευθερισμού", το κορυφαίο- και αδίκως παραγνωρισμένο- έργο του Προκόπη Παυλόπουλου. Και οι δυο έχουν μια φιλορωσική προδιάθεση που είναι η άλλη όψη ενός παραδοσιακού ελληνικού αντιδυτικισμού, που στην αριστερά πασπαλίζεται με ολίγη παλαιοκομμουνιστική νοσταλγία, με τους καραμανλικούς ακόμα να πιστεύουν ότι τα ανοίγματα του πρώην πρωθυπουργού στη Μόσχα, λίγο έλειψε να του κοστίσουν τη ζωή και τους αριστερούς να επιμένουν, ότι αυτό που χρειάζεται ο Ζελένσκι δεν είναι τα όπλα, αλλά ηθική ενίσχυση με τα τραγούδια της Μποφίλιου και γάζες για να επουλώσει τις πληγές του.
Αλλά φυσικά υπήρχε και σκοπιμότητα. Η άρνηση της ριζοσπαστικής αριστεράς να αναλύσει και να κατανοήσει τους λόγους της ελληνικής χρεοκοπίας, η απόδοση της ευθύνης στο δυτικό κεφάλαιο που θέλει να τιμωρήσει το ανυπότακτο πνεύμα των Ελλήνων, ήταν η ιδανική πλατφόρμα για το ξέπλυμα της κυβέρνησης Καραμανλή, του ίδιου του πρώην πρωθυπουργού και των στελεχών του. Γιατί φυσικά αν για τη χρεοκοπία φταίνε τα κλεμμένα του Ακη και η διαπλοκή, αν το μνημόνιο είναι η τιμωρία της συντηρητικής Ευρώπης που θέλει να στερήσει από τους Ελληνες τα κεκτημένα τους και να υφαρπάξει τα αρχαία, τα νησιά και τον φυσικό πλούτο της χώρας, τότε φυσικά δεν φταίνε ούτε οι προσλήψεις στο δημόσιο του Παυλόπουλου, ούτε τα ελλείματα, ούτε η κατάρρευση του Ασφαλιστικού.