Λίγο το άγχος της σύγκρισης με ΝΔ – ΠΑΣΟΚ, λίγο οι προσωπικές επιδιώξεις του Αλέξη Τσίπρα, λίγο η ανάγκη να δοθεί μια "ένεση αυτοπεποίθησης" στο πεσμένο –λόγω γκάλοπ- ηθικό του κομματικού στρατεύματος, ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να ολοκληρώσει την πρώτη μαζική του εσωκομματική διαδικασία, συγκεντρώνοντας 150.000 ψηφοφόρους.
Την ώρα που η Χαριλάου Τρικούπη χωρίς κινητοποίηση και καθόλου διαφήμιση για την 8η Μαίου μάζεψε 180.000 κόσμο, ο ΣΥΡΙΖΑ προχώρησε σε μια μεγάλη καμπάνια το προηγούμενο διάστημα, έστησε κάλπες παντού (1.000 σε αριθμό), σε αντίθεση με τις μόλις 600 του ΠΑΣΟΚ, αλλά οι φωτογραφίες δεν αποτύπωσαν κάποια κοσμοσυρροή για δεδομένα κόμματος αξιωματικής αντιπολίτευσης που πήρε 31,5% στις τελευταίες εκλογές.
Παρόλο που ο Αλέξης Τσίπρας μίλησε για 172.000 μέλη, θέλοντας να "φουσκώσει" λίγο τους αριθμούς (προσθέτει στους 150.000 άλλα 20.000 παλιά εγγεγραμμένα μέλη που δεν πήγαν καν να ψηφίσουν και αγνοούνται), στην πράξη όμως, πέτυχε δύο από τους τρεις στόχους του.
Με 150.000 ψηφοφόρους που τον ψήφισαν σε ποσοστό… 99%, κατοχυρώνει τη θέση του ακόμη και εν όψει μιας –διαφαινόμενης- νέας ήττας στις βουλευτικές εκλογές που θα γίνουν το αργότερο σε ένα χρόνο. Μετατρέπει επισήμως τον ΣΥΡΙΖΑ σε ένα αρχηγικό "κόμμα Τσίπρα" και καθιστά εξαιρετικά δύσκολη την εσωκομματική του αμφισβήτηση ακόμη και αν ξαναχάσει για πολλοστή φορά από τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Δεύτερον, "τελειώνει" με τις γραφικότητες της εσωκομματικής αντιπολίτευσης που συνεχώς του βάζει εμπόδια ή τον σαμποτάρει επικοινωνιακά (π.χ. συνέντευξη Τσακαλώτου στην Καθημερινή). Η φορτωμένη με ιδεοληψίες ομάδα των βαρόνων, των "αριστερών πολυτελείας", των κουφοντινίστας και λοιπών αλληλέγγυων βαριδιών από την αλήστου μνήμης εποχή του 4% μπαίνει στο περιθώριο και μάλιστα με τη λαϊκή ψήφο. Μια κίνηση που καθυστέρησε εδώ και πάρα πολύ καιρό και του έχει στοιχήσει πολιτικά, επικοινωνιακά και ουσιαστικά.
Το πρόβλημα όμως για τον Αλέξη Τσίπρα είναι ότι δεν έπεισε πως είναι εκείνος ο ηγέτης του προοδευτικού χώρου που μπορεί να τον οδηγήσει σε νίκη με ανατροπή της Δεξιάς και αλλαγή πολιτικής. Μετά από δεκαπέντε χρόνια στην ηγεσία του κόμματός του, τα μαλλιά του κάποτε νεαρού προέδρου του ΣΥΝ έχουν αρχίσει να γκριζάρουν. Για πολλούς, το ίδιο και οι απόψεις του.
Ο Αλέξης Τσίπρας πρέπει να καταβάλλει μεγάλες προσπάθειες για να πείσει ότι δεν έχει εξαντλήσει το πολιτικό του κεφάλαιο και ότι αξίζει να έχει δεύτερη ευκαιρία. Αλλά πρέπει να εξηγήσει δύο πράγματα: Με ποιους και για να κάνει τι.
Μέχρι στιγμής το μετριοπαθές κοινό που ουσιαστικά καθορίζει και τον νικητή των εκλογών βλέπει συνεχή παραληρήματα και απειλές τύπου Πολάκη ("την άλλη φορά θα είναι αλλιώς"), κρατικίστικες ιδεοληψίες και σφιχταγκάλιασμα συντεχνιών, ακόμη και ανεμβολίαστων, και κυρίως απουσία θετικών προτάσεων.
Είναι άλλωστε εντυπωσιακό ότι το βασικό σύνθημα για τη συμμετοχή στις εσωκομματικές κάλπες του ΣΥΡΙΖΑ ήταν "να πάει ο λογαριασμός στον Μητσοτάκη".
Στην Κουμουνδούρου αρνούνται να καταλάβουν ότι δεν υπάρχει παλλαϊκό ρεύμα "να φύγει ο –πρώτος στα γκάλοπ- Μητσοτάκης", πολλώ δε μάλλον νοσταλγίας για μια κυβέρνηση Τσίπρα, Καμμένου, Βαρουφάκη, Κωνσταντοπούλου, Λαφαζάνη, Κοτζιά, Πολάκη κλπ.
Το παιχνίδι κρίνεται από το ποιος είναι πιο ικανός στη διακυβέρνηση, διαχειρίζεται κρίσεις, χρησιμοποιεί τους καλύτερους, έχει το βλέμμα του στην ανάπτυξη και τις επενδύσεις και όχι στην αναδιανομή της φτώχειας και της πελατειακής επιδοματικής πολιτικής. Εκεί κρίνεται ο Μητσοτάκης, εκεί (συγ)κρίνεται και ο (σχεδόν 50άρης πια) Αλέξης Τσίπρας.
Και πλέον δεν είναι μόνος του. Στο πολιτικό παιχνίδι το ρόλο του "νέου, ωραίου και ελπιδοφόρου" τον παίζει ο Νίκος Ανδρουλάκης. Μέχρι το "σκορ" της κάλπης να δείξει το μέγεθος του καθενός.
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr