Γεννηθήκαμε δίχως… κατοχή και πείνα, χωρίς ρετσίνα, που θα ‘λεγε κι ο Τζιμάκος. Κι όμως, μεγαλώσαμε με τη δανεική οργή του Πολυτεχνείου, φοράγαμε T-shirt του Τσε Γκεβάρα και φλερτάραμε ανοιχτά κι ασύστολα με τις Brigate Rosse και τις προκηρύξεις της 17 Νοέμβρη.
Ημασταν τα, χαλαρά και ξέγνοιαστα, γνήσια παιδιά της «ιδεολογικής ηγεμονίας της Αριστεράς», που θα ‘λεγε κι ο Χρύσανθος. Ομως κανείς δεν μας έκλεισε στη φυλακή γι αυτό, πολύ περισσότερο ουδείς μας δολοφόνησε. Γιατί, πολύ απλά, ήμασταν 16άρηδες και γ@@@με τα Λύκεια.
Ο Γρηγορόπουλος κι ο Ρωμανός δεν είχαν την ίδια τύχη. Στην πραγματικότητα, ο Γρηγορόπουλος δεν πρόλαβε να γ@@@ τίποτα. Του έλαχε η ιδεολογική ηγεμονία του «νόμου και της τάξης»: Η εποχή που ένα πέρασμα από τα Εξάρχεια μπορεί να ισοδυναμούσε και με το πέρασμα μιας σφαίρας στην καρδιά.
Στην παλιά, δική μας αστική δημοκρατία, ο Ρωμανός θα είχε - αν το ήθελε - το δικαίωμα μιας δεύτερης ευκαιρίας μετά την εκτροπή της 16χρονης οργής
Ο Ρωμανός λήστεψε τράπεζα. Παράνομο, τιμωρητέο και άξιο εγκλεισμού στη φυλακή – προς σωφρονισμό και όχι προς εκδίκηση. Το εάν εκτός από κοινός ληστής τραπεζών είναι και αντιεξουσιαστής ή επαναστάτης όπως ο ίδιος διακηρύσσει, θα το δείξει η ιστορία και η ετυμηγορία μιας επόμενης, ή και μεθεπόμενης γενιάς. Σε εκείνη, όμως, την παλιά, δική μας αστική δημοκρατία ο Ρωμανός θα είχε το δικαίωμα να ζήσει και να μορφωθεί, για να το μάθει, εν τέλει, και ο ίδιος. Θα είχε, ίσως, - αν το ήθελε - και το δικαίωμα μιας δεύτερης ευκαιρίας μετά την εκτροπή της 16χρονης οργής.
Στην εποχή του «νόμου και της τάξης», και ο Θεός ο ίδιος να κατέβει – που θα ‘λεγε κι ο Αθανασίου – δεν δικαιούται τίποτα εκ των δύο. Αντιθέτως, δικαιούνται να ομνύουν στους τύπους και το γράμμα των νόμων όσοι ξήλωσαν σχεδόν ολόκληρο σύνταγμα με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου. Και δικαιούνται επίσης να εκμεταλλεύονται την – ανώριμη ή μη – μάχη του Ρωμανού όσοι όπλισαν και οπλίζουν το χέρι του κάθε Κορκονέα. Για να στήσουν, ενδεχομένως, τα νέα Δεκεμβριανά…