Ένας από τους παλαιότερους κοινοβουλευτικούς που έχει πια αποχωρήσει από την ενεργό δράση, μου έλεγε πριν μερικά χρόνια ότι περίπου ένα 20% του εκλογικού σώματος έχει φασίζουσα πολιτική συμπεριφορά, ανεξαρτήτως του πώς αυτή εκδηλώνεται στις εκλογές. Τότε μου φαινόταν υπερβολικό, αλλά μετά από καιρό άρχισα να διαπιστώνω ότι πιθανόν να είχε δίκιο.
Την περίοδο των μνημονίων βρέθηκε το κατάλληλο όχημα: Η περιθωριακή Χρυσή Αυγή, μια νεοναζιστική ομάδα του Νίκου Μιχαλολιάκου από τη δεκαετία του ‘80 που επρόκειτο για μια εγκληματική οργάνωση, η οποία υποδυόταν το πολιτικό κόμμα, όπως αποφάσισε και το αρμόδιο δικαστήριο.
Σήμερα ο εφιάλτης των νοσταλγών του Χίτλερ και των κάθε λογής χουντοσταγονιδίων επιστρέφει με μια διάσπαση της Χρυσής Αυγής, του "κόμματος” του καταδικασμένου πρωτόδικα πρώην υπαρχηγού της, Ηλία Κασιδιάρη με "μπροστινό” έναν συνταξιούχο πρώην αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου.
Γύρω τους συσπειρώνεται ένα ευρύτερο ακροατήριο από κάθε λογής ακραία στοιχεία: Νεοναζί, φασίστες, χουντικοί, θαυμαστές του Τραμπ, υμνητές του Πούτιν, αντιεμβολιαστές, αρνητές κάθε λογικής και μετριοπάθειας, ξενοφοβικοί, ρατσιστές, οπαδοί της βίας, ακόλουθοι κάθε ψεκασμένης θεωρίας συνωμοσίας που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο και άλλων πολλών. Τα social media είναι γεμάτα από τέτοια σχόλια.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον εδώ παρουσιάζει η τελευταία πολιτική έρευνα του ινστιτούτου Eteron, όπου ένα 13% του εκλογικού σώματος δηλώνει ανοιχτά ότι προτιμά την δικτατορία από τη δημοκρατία, άποψη την οποία ασπάζεται το 58% όσων δηλώνουν ψηφοφόροι Κασιαδιάρη. Σημειωτέον ότι πέρα από το 13%, άλλο ένα 9.8% των ερωτηθέντων δηλώνει ότι "μάλλον διαφωνεί” ότι η δικτατορία είναι προτιμότερη από τη δημοκρατία, δηλαδή δεν τους λες και φανατικούς δημοκράτες.
Το ερώτημα είναι γιατί η κυβέρνηση με αμιγώς δική της πρωτοβουλία έχει αρχίσει εδώ και μήνες πριν τις εκλογές να διαφημίζει ατύπως το κόμμα Κασιδιάρη. Τρεις διαφορετικές τροπολογίες για να μπλοκάρει την κάθοδό του στις εκλογές και μια μόνιμη δημόσια συζήτηση που τελικά ηρωποιεί τον δήθεν αντισυστημικό Κασιδιάρη στα μάτια του έξαλλου κοινού του που παθιάζεται ακόμη περισσότερο, όπως φαίνεται και από τις δημοσκοπήσεις.
Με ευθύνη της κυβέρνησης και μερικά φάλτσα της δικαιοσύνης, όπως του αντιπροέδρου του Αρείου Πάγου, η κοινοβουλευτική δημοκρατία δείχνει να αντιδρά αμήχανα και φοβικά απέναντι στο φίδι του φασισμού, φλερτάροντας ταυτόχρονα με τα όρια των συνταγματικών προβλέψεων για τους μη καταδικασμένους τελεσίδικα.
Ο αποκλεισμός των φασιστών πρέπει να είναι κοινός στόχος όλων των δημοκρατικών κομμάτων, αλλά πρωτίστως του "κυρίαρχου λαού” που ψηφίζει κατά καιρούς διάφορα εκτρώματα.
Αυτό όμως πρέπει να γίνεται με δημοκρατική αυτοπεποίθηση, χωρίς παλινωδίες και διαρκή μπρος πίσω, με απόλυτο σεβασμό του Συντάγματος και χωρίς μικροκομματικές σκοπιμότητες ή ιδεοληψίες. Διαφορετικά υπάρχει ο κίνδυνος να γυρίσει μπούμερανγκ.
Και βέβαια από τις συνεχείς ρυθμίσεις πρέπει να απαντηθεί και το εξής: Και αν τελικά ο Κασιδιάρης βρει τρόπο να κατέβει χωρίς να είναι καν υποψήφιος;
Η μισή ντροπή δική του, αλλά η υπόλοιπη θα είναι δική μας.