Ντρέπομαι που το λέω και, ακόμη περισσότερο, ντρέπομαι που το σκέφτηκα, αλλά εάν ήθελα να είμαι απολύτως ειλικρινής μαζί σας, το σημερινό μου κείμενο θα έπρεπε να φέρει τον άχαρο πλην ακριβή τίτλο: "Γιατί ο Θεός δεν έσωσε τον πυροσβέστη;". Πόσοι από εμάς, όμως, θα διαβάζαμε ένα κείμενο για τον άδικο θάνατο ενός πυροσβέστη; Πόσοι από εμάς, με το χέρι στην καρδιά, μπήκαμε καν στον κόπο να μάθουμε το όνομα του πυροσβέστη; Δεν παριστάνω τον υπεράνω: κι εγώ έψαξα και το έμαθα μόνο και μόνο για τις ανάγκες του σημερινού κειμένου. Επειδή όμως δεν θέλω να φορτωθώ στην καμπούρα μου τις αμαρτίες όλου του κόσμου –έχουμε άλλον διαθέσιμο γι’ αυτόν τον σκοπό- οφείλω να προσθέσω πως ίσως και κανένας άλλος στην υφήλιο να μην μπήκε στον κόπο να μάθει το όνομα του πυροσβέστη προτού ο τελευταίος δεχτεί τη σφαίρα που προοριζόταν για τον Ντόναλντ Τραμπ. Ο Κόρεϊ
Κομπερατόρε ήταν ένας από τους αναρίθμητους εκείνους συνανθρώπους μας που ακολουθούν την προτροπή του Επίκουρου, έστω και αν δεν έχουν ακούσει ή/και δεν έχουν διαβάσει τίποτε γι’ αυτόν στη ζωή τους: "Λάθε βιώσας" - "Ζήσε κρυφά". Εάν είναι αληθινά τυχεροί –και αν κάτι τέτοιο, φυσικά, μπορεί να θεωρηθεί… τύχη- φανερώνονται μονάχα κατά την αναχώρησή τους από τον πλανήτη.
Ας τα πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά. Προ ολίγων ημερών στο Μιλγουόκι ο Ντόναλντ Τραμπ έλαβε κι επισήμως το χρίσμα των Ρεπουμπλικάνων για τις προεδρικές εκλογές της 5 ης Νοεμβρίου. Κατά τη διάρκεια της προκαταρκτικής ομιλίας του δήλωσε μεταξύ άλλων: "Δεν θα έπρεπε να είμαι εδώ σήμερα. Είχα τον Θεό με το μέρος μου". Ζήτησε από τους παρευρισκόμενους να τηρήσουν ενός λεπτού σιγή στη μνήμη του πυροσβέστη Κόρεϊ Κομπερατόρε, τον έναν από τους δύο νεκρούς την αποφράδα ημέρα που σημειώθηκε η απόπειρα δολοφονίας εναντίον του στην Πενσυλβάνια· για τον άλλον νεκρό, τον εικοσάχρονο θύτη της απόπειρας, εξυπακούεται ότι δεν ζήτησε κανένα λεπτό και καμία σιγή. Έπειτα έσκυψε και ασπάστηκε σ’ ένδειξη σεβασμού το κράνος του νεκρού πυροσβέστη που, μαζί με την υπόλοιπη στολή του, είχαν μεταφερθεί κι εναποτεθεί νωρίτερα πάνω στη σκηνή.
Πάμε τώρα πάλι πίσω στο ερώτημα του τίτλου: γιατί ο Θεός έσωσε τον Ντόναλντ Τραμπ; Γιατί ήταν "με το μέρος του", όπως μας διαβεβαίωσε ο ίδιος; Εάν θέλουμε να επιμείνουμε ακόμη πιο ενοχλητικά: γιατί ο Θεός προτίμησε να σώσει τον Ντόναλντ Τραμπ και να καταδικάσει τον Κόρεϊ Κομπερατόρε; Δεν είχε μήπως άλλη εναλλακτική; Ασφαλώς και είχε. Μπορούσε να καρφώσει τη σφαίρα στην εξέδρα χωρίς να πληγώσει κανέναν. Μπορούσε, έστω, να πετύχει τον Κομπερατόρε σε σημείο του σώματος που δεν είναι ζωτικό, ώστε να του επιτρέψει κατόπιν να δρέψει ζωντανός και τους καρπούς του ηρωισμού του, καθώς ο πυροσβέστης εκείνη τη στιγμή δεν σκέφτηκε καθόλου τον εαυτό του, το μόνο που σκέφτηκε ήταν να σκύψει και να καλύψει με το σώμα του τα μέλη της οικογένειάς του. Δεν αξίζει να χαρίσεις τη ζωή σε κάποιον που
επιδεικνύει τέτοια αυταπάρνηση;
Η αποκρουστική ιδέα ότι ο Θεός έσωσε τον Ντόναλντ Τραμπ αλλά αγνόησε τον πυροσβέστη επειδή σαν αφελής γκρούπι προσέχει τους "επώνυμους" και δεν δίνει δεκάρα τσακιστή για τους "ανώνυμους", δεν συνάδει με την ιδέα ενός Θεού παντοδύναμου και πανάγαθου (που και
μόνο του, εάν το καλοσκεφτείτε, είναι ένα λογικό οξύμωρο). Ο Ντόναλντ Τραμπ δεν δήλωσε τίποτε διαφορετικό από τον Αδόλφο Χίτλερ, που κι εκείνος τον Ιούλιο του 1944, αμέσως μετά την αποτυχημένη απόπειρα δολοφονίας εναντίον του, μίλησε για παρέμβαση της Θείας Πρόνοιας υπέρ της σωτηρίας του (παρεμπιπτόντως, με τον Χίτλερ συνέκρινε τον Τραμπ και ο Τζέι Ντι Βανς, ο υποψήφιος αντιπρόεδρός του, τον καιρό που προφανώς τον εκτιμούσε ελάχιστα έως καθόλου). Εάν πάλι θέλουμε να το τραβήξουμε από τα μαλλιά και να πούμε ότι ο Θεός έσωσε τον Τραμπ διότι το "άξιζε", ας θυμηθούμε τα λόγια που φέρεται να εκστόμισε ο Ναζωραίος στο Κατά Ματθαίον: "Οι δυιλίζοντες τον κώνωπα, την δε κάμηλον καταπίνοντες". Ε, εάν ο Χριστός εννοούσε κάποιον συγκεκριμένα (θα σας τα εξηγήσει ο Βελόπουλος καλύτερα), τον Ντόναλντ Τραμπ εννοούσε.
Αύριο Τρίτη, 23 Ιουλίου, ξημερώνει η έκτη μαύρη επέτειος από τη φονική πυρκαγιά στο Μάτι. Τυχαίνει να διαβάζω αυτόν τον καιρό το συνταρακτικό βιβλίο της Μαρίνας Καρύδα "Μάτι – 23 Ιουλίου 2018" (εκδόσεις Παπαδόπουλος), ένα ντοκουμέντο με σπαρακτικές μαρτυρίες γύρω από το πώς, εκείνη τη φρικτή ημέρα, "καλοί καγαθοί" άνθρωποι, "αθώοι του αίματος" με όποια κριτήρια και αν τους εξετάσεις, βρήκαν βασανιστικό και αποτρόπαιο θάνατο επειδή, μερικά χιλιόμετρα πιο πέρα, κάποιος ανεύθυνος αποφάσισε να κάψει λίγα ξερόκλαδα στην αυλή του (και πολλοί ανεύθυνοι, δυστυχώς, πήραν στα χέρια τους τα ηνία κατόπιν). Πάνω απ’ όλα; Ένα ντοκουμέντο για την εκκωφαντική, την αβάσταχτη απουσία του Θεού.