Γιατί πνίγηκε το «Ποτάμι»

Στο «Ποτάμι» κολύμπησαν από την αρχή αξιόλογοι άνθρωποι,από την υπαρκτή κοινωνία των «δημιουργικών Ελλήνων»,άνθρωποι που δεν έζησαν «από» την πολιτική,αλλά «για» την πολιτική, με όσα σημαίνει αυτή η ανεπαίσθητη διάκριση.Το στοίχημα ήταν από την αρχή νεωτεριστικό-άρα ελπιδοφόρο.

Το εκλογικό αποτέλεσμα ήταν απαγοητευτικό για το «Ποτάμι». Τώρα κινδυνεύει να βυθιστεί στη «μαύρη τρύπα»,εκεί που πετάχθηκαν ξεχασμένα μια σειρά κόμματα-μετεωρίτες,από τα κόμματα μιας χρήσης του Κ.Στεφανόπουλου και του Δ.Αβραμόπουλου έως την ΠΟΛ.ΑΝ. και πρόσφατα τη ΔΗΜΑΡ,που «ήρθαν,είδαν και απήλθαν» αφήνοντας πίσω τους καλές προθέσεις και ερείπια.

Οι φίλοι από το «Ποτάμι» επιχειρούν μετά την ήττα να απαντήσουν στο ερώτημα «τι έφταιξε».Η σωστή απάντηση στο κλασσικό ερώτημα είναι και η μόνη ελπίδα να αποφύγει τη μοίρα ενός ακόμη κόμματος – μετεωρίτη.

Οι ερμηνείες πολλές,άλλες συγκυριακές,άλλες πιο συνολικές.Στις συγκυριακές μια-δυο έχουν ενδιαφέρον.Για παράδειγμα,στο "Ποτάμι" εκτός από άξιους ανθρώπους, φιλοξενήθηκαν και αρκετοί ανάξιοι,μάλιστα σε διακεκριμένες θέσεις. Αρκετοί που περιέφεραν στα τηλεοπτικά «παράθυρα» τον ναρκισισμό τους,μια «διαφορετικότητα» σε σχέση με τους συνομιλητές τους αστοιχείωτη,άνευ λόγου και αιτίας.Εκτός από τα «ψώνια»,έβλεπες και κάτι «διαφωτιστές» που προέβαλλαν το «μεγαλείο» τους δαχτυλοδείχνοντας την κοινωνία που ακόμη δεν τους έχει αποθεώσει.

Όλα αυτά μπορεί και σίγουρα έπαιξαν τον (αρνητικό) ρόλο τους ,αλλά σε τελική ανάλυση δεν συνοψίζουν τον καθοριστικό παράγοντα της ήττας. Στον «σκληρό πυρήνα» της ήττας βρίσκεται το θολό πολιτικό στίγμα που κατέγραψε το «Ποτάμι» κατά τη διάρκεια της επτάμηνης διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.Ενα στίγμα θολό,θαμπό και αδύναμο,σε μια εποχή κατακλυσμικών εξελίξεων.

Αντί το «Ποτάμι» να οριοθετήσει από την αρχή μια εμφανή διαχωριστική γραμμή με το σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ έμοιαζε να κυλάει δίπλα του.Σε μια κουραστική και άγονη προσπάθεια να τον «νουθετήσει»,να τον σύρει στον «ίσιο δρόμο».Να βοηθήσει τον Αλέξη Τσίπρα να φέρει στο προσκήνιο τον «λογικό ΣΥΡΙΖΑ»,να αφήσει τις «κακές παρέες» και στο τέλος να επιλέξει τον «σωστό» κυβερνητικό εταίρο,δηλαδή το «Ποτάμι».

Αποδείχτηκε σωστή αυτή η στρατηγική επιλογή της «κριτικής στήριξης» στον ΣΥΡΙΖΑ; Παρά τις καλές προθέσεις,τα αντικειμενικά και πολύ σοβαρά επιχειρήματα ( «η χώρα έπρεπε να σωθεί από το Grexit») εκ του εκλογικού αποτελέσματος κρίνεται απολύτως εσφαλμένη.

Πρώτον,γιατί η «διολίσθηση» του Τσίπρα προς τη συμφωνία δεν χρειάσθηκε τη «γέφυρα» του «Ποταμιού» και δεύτερον,γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ αξιοποίησε κυνικά την «κριτική στήριξη» ευνουχίζοντας πολιτικά το «Ποτάμι».Και την ίδια ώρα,με ακόμη μεγαλύτερο κυνισμό δηληρηρίαζε τον «χρήσιμο-πρόθυμο» φίλο με τις καταγγελίες για το «κόμμα της διαπλοκής».

Ο Σταύρος Θεοδωράκης με την τολμηρή του εμφάνιση στο πολιτικό προσκήνιο συγκέντρωσε πάνω του ένα κύμα προσδοκιών για μια «άλλη πολιτική».Ποιό σχέδιο θα εξυπηρετούσε καλύτερα την άρθρωση της «άλλης πολιτικής»,το σχέδιο «ο φίλος μου ο Αλέξης» ή το σχέδιο «ο Σταύρος σε ρόλο αντι-Τσίπρα»? Το πρώτο απέτυχε,το δεύτερο δεν δοκιμάστηκε.Αντί για μια μοντέρνα,ευρωπαϊκή και ισχυρή αντιπολίτευση,το «Ποτάμι» καταγράφηκε σαν μια δύναμη καλών προθέσεων,ευγενών ίσως υπηρεσιών,αλλά τελικά σαν μια δύναμη συμπολίτευσης,έστω και σε αναμονή.

Αυτό το στρατηγικό λάθος «έπνιξε» το «Ποτάμι» στις εκλογές.Γιατί οι ψηφοφόροι που επέλεξαν την αποτελεσματικότερη διαδρομή για να φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ από την εξουσία ήταν μοιραίο ότι θα στρέφονταν προς τη ΝΔ,ενώ αρκετοί που πίστεψαν στο αφήγημα του «λογικού ΣΥΡΙΖΑ» ψήφισαν χωρίς ενδιάμεσους σταθμούς τον ΣΥΡΙΖΑ.Οταν προς το τέλος της προεκλογικής περιόδου,ο Στ.Θεοδωράκης άρχισε να σηκώνει τους τόνους προς τον ΣΥΡΙΖΑ ήταν ήδη αργά.Τα ρυάκια των διαρροών είχαν ήδη ανοίξει διάπλατα.

Μάλιστα τη στιγμή της καθυστερημένης οριοθέτησης,το «Ποτάμι» εμφανιζόταν με το ίδιο εκλογικό αφήγημα με τον ΣΥΡΙΖΑ.Για «παλιό και νέο» μιλούσε ο Τσίπρας,για «παλιό και νέο» και ο Θεοδωράκης.Ομως την εκλογική ηγεμονία του διλήμματος την κέρδισε ο πρώτος.

Υπάρχει και επιπρόσθετος λόγος που θόλωσε ακόμη περισσότερο την ήδη θολομένη ταυτότητα του «Ποταμιού».Οι προσμίξεις με πολιτικά πρόσωπα που ανέδυαν έντονη «ναφθαλίνη» από τον ελληνικού τύπου νεοφιλελευθερισμό.Αυτοί,εκτός από «ανθρωποδιωκτισμό»,τι προσέφεραν; Μια ακόμη σύγχυση. Γιατί καλή η πλάκα του πολυσυλλεκτισμού,αλλά ο μεταρρυθμιστικός,εκσυγχρονιστικός και ευρωπαϊκός λόγος είτε θα διαθέτουν ιδεολογικό και πολιτικό πρόσημο είτε απλούστατα δεν θα υπάρχουν. Παρά μόνο σαν μια άνοστη σούπα που στο τέλος δεν αρέσει σε κανέναν.

Μπορούν τώρα να διορθωθούν τα λάθη; Με την προϋπόθεση ότι θα γίνουν κατανοητά,σίγουρα ναι.Η κοινωνία καταλαβαίνει,έστω και ενστικτωδώς,ποια είναι τα καθαρά και ποια τα θολά πολιτικά σχέδια.Και συνήθως αποφεύγει τα δεύτερα.Ακόμη και αν στο τέλος της διαδρομής καταλαβαίνει ότι έχει κάνει λάθος.Αρα το στοίχημα για το «Ποτάμι» είναι να «καθαρίσει». Να αποκτήσει ταυτότητα,να μας πεί με ποιους είναι και με ποιους δεν είναι.Το μπορεί;

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr