Γίναμε "φύλακες" ανθρώπων

Έχω μεγάλο θυμό, έχω οργή! Ντρέπομαι που μόνο ντρέπομαι και δεν κάνω κάτι άλλο. Έχω οχυρωθεί πίσω από το "δεν μπορώ να κάνω κάτι", όπως και οι περισσότεροι από εμάς. Ακόμη ένας άνθρωπος, μία γυναίκα, έχασε τη ζωή της στα γεγονότα στη Μόρια. Εκεί που τα μεγάλα κράτη της υπόλοιπης Ευρώπης βρήκαν την ασπίδα τους. Η "Ελλαδίτσα" να ναι καλά που είναι ο φράκτης προστασίας τους.

Τι ωραία που πληρώνουμε τα γεωστρατηγικά τους παιχνίδια. Διέλυσαν το Ιράκ, προχώρησαν σε επέμβαση στο Αφγανιστάν, προκλήθηκε εμφύλιος με τις ευλογίες της Δύσης στη Συρία, ξέσκισαν τη Λιβύη. Κράτη με πολιτισμό, με ιστορία παίχτηκαν κυριολεκτικά στα ζάρια. Συγχρόνως, επειδή εταιρείες - κολοσσοί θέλουν να κερδίζουν όλο και πιο πολλά, μετέφεραν τα εργοστάσιά τους, ακόμα τα μεταφέρουν, στην Ινδία, το Πακιστάν, το Μπαγκλαντές, όπου θα είχαν φτηνά εργατικά χέρια. Πολύ φτηνά μάλιστα. Χιλιάδες άνθρωποι, ακόμα και παιδιά εργάζονται σε φρικτές συνθήκες.

Τάχα μου έξαφνα λοιπόν, ξεκίνησαν οι "ροές". Οι προσφυγικές. Που δεν ονομάζουμε αυτούς τους ανθρώπους πρόσφυγες ή έστω παράτυπους μετανάστες, αλλά "ροές". Είδατε τι ωραία παίζει το σύστημα το "πολίτικαλ κορέκτ"; Αφήνει το "λαθρομετανάστες" για τους λεγόμενους ακραίους, αφήνει το "πρόσφυγες" για τους επονομαζόμενους ανθρωπιστές και προοδευτικούς και χρησιμοποιεί το ουδέτερο "ροές".

Μόλις λοιπόν η καλή κατά τα άλλα Δύση, οι σύμμαχοι και φίλοι μας, άρχισαν να βλέπουν πως χιλιάδες ανθρώπων που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα ψάχνουν εναγωνίως τρόπο να φύγουν και έχουν ξεκινήσει να έρχονται ακόμα και κολυμπώντας, έβγαλαν από τα ράφια τους τα εναλλακτικά σενάρια. Τι χρειαζόμαστε, είπαν. Χώρες - σταθμούς των προσφύγων και μεταναστών. Υποτίθεται προσωρινούς. Αλλά ουδέν μονιμότερο του προσωρινού.

Και βρέθηκαν αυτά τα κράτη. Η Ισπανία, η Μάλτα, η Ιταλία και φυσικά η Ελλάδα, η Ελλάδα που μονίμως ψάχνει τρόπο να είναι κοντά στους συμμάχους της με όποιον τρόπο. Μας σέρβιραν λοιπόν κάποια ωραία "ΘΑ", μας υποσχέθηκαν ότι ΘΑ βοηθήσουν και καθίστε εσείς τώρα να γίνετε φύλακες και φυλακές ανθρωπίνων ψυχών. Ανθρώπων κατατρεγμένων, πεινασμένων, λεηλατημένων...

Αλλά που εγώ ο ηλίθιος να καταλάβω. Που να συνειδητοποιήσω τι ερχόταν. Είχα τη ζωούλα μου, το σπιτάκι μου, τη δουλίτσα μου, έκανα τις βόλτες και τις εκδρομές μου κι όλα καλά. Αυτοί ήταν μακρυά από μένα και ως γνωστόν ότι είναι μακρυά από τον πυθμένα μας, δεν μας απασχολεί.

Μέχρι που με απασχόλησε. Τότε.. ξύπνησα. Και καλά. έγραψα στο Facebook, έβρισα με την ψυχή μου, τα έχωσα σε συζητήσεις, αμέ. Κι επειδή δε θέλω να με λένε και "ακραίο", πέταγα και την πινελιά: Τους καταλαβαίνω, άνθρωποι είναι και αυτοί, προσέξτε τι ωραίο που είναι, ε; Άνθρωποι είναι ΚΑΙ αυτοί. Και συνέχιζα: Κάτι όμως πρέπει να γίνει.

Σαν τι ρε παλληκάρι; Για πες εσύ που ξέρεις. Πώς σταματάς ανθρώπους που έχουν ξεπεράσει τα όρια τους; Πώς εμποδίζεις ανθρώπους που ο ίδιος τους ο τόπος τους διώχνει; Τους σκοτώνει; Τους φτωχαίνει; Τι λες σε ανθρώπινα όντα που τους αφαιρείται η αξιοπρέπεια και γκρεμίζεται όλος τους ο κόσμος;

Τι λες σε δουλεμπόρους που θησαυρίζουν; Τι λες στα οργανωμένα κυκλώματα; Στην τελική τι λες στις κυβερνήσεις σου που δέχτηκαν και δέχονται ότι τους προτείνει - "διατάζει" η Γερμανία, η Γαλλία, η Ολλανδία.

Τίποτα δεν λες! Τίποτα δεν λέω! Γιατί γεύομαι τους απαγορευμένους καρπούς. Απολαμβάνω το φτηνό ρούχο που φτιάχνεται στο Πακιστάν με μηδενικά έξοδα, χαίρομαι το κράνος που φτιάχτηκε στην Ινδία ίσως και από παιδιά, φοράω με καμάρι το υφασμάτινο παντελόνι μου που κατασκευάστηκε στο Μπαγκλαντές με μισθό ουσιαστικά ανύπαρκτο. Πετάω και ένα "τι να κάνουμε, αυτό είναι το σύστημα" και έχω προσφέρει ότι ακριβώς χρειάζομαι στη ζωούλα μου. Εξήγηση, δικαιολογία και άλλοθι.

Μέχρι την επόμενη τραγωδία...

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr